Θοδωρής Βοριάς: Το τρύπιο ταβάνι

Κάθομαι αρκετή ώρα μπροστά στην οθόνη και σκέφτομαι τι να γράψω για το βιβλίο του Θοδωρή (συγγνώμη για τον ενικό -πιθανής- αγένειας αλλά μετά τόσον καιρό συναντήσεων εδώ μέσα τον νοιώθω οικείο) Δεν το διάβασα ακόμα. Θα γράψω αργότερα για τα ποιήματά του. Θέλω να γράψω για τον Θοδωρή που με συγκίνησε και με συγκινεί ακόμα. Σαν το διακριτικό πολυτονικό σύστημα γραφής που χρησιμοποιεί το οποίο συνδιαλέγεται αρμονικά με τις δυνατότηες που μας παρέχει η τεχνολογία και το διαδίκυτο. Συγκινήθηκα όταν με σκέφτηκε να μου στείλει το βιβλίο του και συγκινήθηκα και σήμερα που το έλαβα και το χω στα χέρια μου. Είναι ένας μικρός θρίαμβος αυτό για μένα. Ένας συνοδοιπόρος εδώ μέσα κατάφερε να βρει μία δίοδο επικοινωνίας και έξω από τον διαδικτυακό κόσμο. Σαν να έμαθε δειλα δειλα να πετά και τώρα να βγήκε από το κλουβάκι της ευκολίας που είμαστε κλεισμένοι και δοκιμάζει να πετάξει χωρίς δίχτυ ασφαλείας. Χαίρομαι ειλικρινά που τα κατάφερε! και του εύχομαο πολλές πολλές πτήσεις.... Τον θοδωρή τον γνώρισα εδώ μέσα και εδώ αγάπησα και την ποίησή του. Αυτό που τον κάνει ξεχωριστό είναι ότι η ποίησή του, για μένα, δεν είναι ένα συνοθύλευμα εντυπωσιακών λέξεων, ένας πολύπλοκος συγκερασμός ήχων και εικόνων αλλά ένα σκαλάκι. Ένα σκαλάκι πάνω στο οποίο πατάς απαλά και αυτό ανυψώνεται για να σε ταξιδέψει στους ήχους και τα χρώματα, που εσύ επιλέγεις. Ένα μαγικό χαλί, που είναι απλά η αφορμή για να ανθίσει η ποίηση που κρύβεις μέσα σου. Πάντα όταν διαβάζω ποίημα το Θοδωρή, το νοιώθω σαν ένα χέρι, που απλώνεται στην δική μου ποίση, προσδοκώντας μια ζεστή χειραψία, έναν α-λογο διάλογο, συνομωτικό και ταξιδιάρικο. Ένας στίχος του eros ramazzotti λέει: είναι χέρια όλα μου τα όνειρα και με τα χέρια θα τα πάρω πίσω... κάπως έτσι νοιώθω και τα ποιήματα του Θοδωρή. Πάω να διαβάσω το βιβλίο να συναντήσω ξανά μικρές συνομωσίες και θα επανέλθω σύντομα υς. Θοδωρή μου ευχαριστώ για την εφιέρωση θα σημειώσω τα δικά μου ποίηματα πάνω στα δικά σου. ελπίζω να μην σε πειράζει αυτή η μικρή ιεροσυλία. καλοτάξιδος.... πολυτάξιδος.... ΥΣ η ποιητική συλλογή του Θοδωρή Βοριά κυκλοφορεί με τον γενικό τίτλο Το τρύπιο ταβάνι από τις εκδόσεις Ερωδιός copyright Θεσσαλονίκη 2005 Κεντρική Διάθεση βιβλιοπωλείο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ Ερμού 61 ΤΚ54623 Θεσσαλονική τηλ 2310282782, fax 2310240331 email erodhios@erodhios.gr http://www.erodhios.gr

μόλις τέλειωσα την πρώτη ανάγνωση του βιβλίου (γιατί θα ακολουθήσουν και άλλες σας το εγγυώμαι) μέσα στις σελίδες του βιβλίου συνάντησα παλιές γνώριμες εικόνες όπως πχ το ομότιτλο ποίημα αλλά και νέες γοητευτικές όπως τα "παπουτσια". νόμιζα ότι θα ήθελα μόνο να συμπληρώσω στίχους σε βεβηλες παραλογές αλλά καθώς προχωρούσα στην ανάγνωση ένοιωσα σαν ένα μικρό παιδί που του χάρισαν ένα μπλοκ ιχνογραφίας και ψάχνει τα χρώματά του να ζωγραφίσει... ό,τι και να πω είναι λίγο... ίσως αν θελήσει ο Θοδωρής (τον προ-σ-καλώ) να μας μιλήσει για το βιβλίο του... για ένα πράγμα λυπάμαι μόνο.. που δεν το αγόρασα εγώ αυτό το βιβλίο γιατί πραγματικά είναι ένα βιβλίο που αξίζει να το αγοράσει κανείς και να τιμήσει με αυτόν τον τρόπο τον συγγραφέα και όλη την προσπάθεια που κρύβει ένα τέτοιο αποτέλεσμα. η αφιέρωση όμως του βιβλίου και η αγάπη του Θοδωρή σημάινουν επίσης πολλά... ευχαριστώ Θοδωρή ο λόγος σε σένα...

Πάνω από τα χρώματά σου Amanda πρέπει εγώ τώρα να ζωγραφίσω… να γράψω για το βιβλίο μου, να βγω από τους στίχους του, να σταθώ δίπλα στο εξώφυλλο και να φυλλομετρήσω συναισθήματα και σκέψεις… Η ιστορία είναι γνωστή σε όσους έχουν τυπώσει βιβλίο… «Θόδωρε πρέπει να ξέρεις η ποίηση είναι πεθαμένη υπόθεση και το βιβλίο δεν θα τραβηχτεί, οι αποθήκες δεν θα το διακινούν, κανένας δεν διαβάζει ποίηση» Αυτή ήταν η διάθεση των περισσοτέρων από τους εκδότες που πλησίασα για να ρωτήσω, αρχικά, περί της έκδοσης. «Θόδωρε, προχώρησε χωρίς να μετράς αντίτυπα και εισπράξεις, γράφεις για σένα, τυπώνεις για σένα, τίμα την ποίηση και τύπωσε» Αυτή ήταν η άποψη ενός μεγάλου φίλου και δάσκαλου που τα έβλεπε αλλιώς τα πράγματα… Θα μου πείτε αυτό ήταν όλο; Ναι! Αυτό ήταν, μετά το βιβλίο τυπώθηκε και κυκλοφόρησε… Ευχαριστώ! Σσσσς…. Έφυγαν οι έμποροι; Εντάξει… Τώρα, που έφυγαν οι έμποροι απ’ τη μέση, κι έμειναν οι φίλοι μοναχά, μπορούμε να ξεθάψουμε απ’ τις οθόνες μας τους στίχους, τις σημαίες, τους δρόμους. Μέσα από τις οθόνες αυτές πήρα κι έδωσα, μαζί σας έστρωσα πέτρα πέτρα το καλντερίμι, δεν σας είναι ξένο γιατί μαζί το γράψαμε, νύχτα τη νύχτα, λόγο τον λόγο, στίχο τον στίχο. Κι ύστερα κοιτάξαμε ψηλά κι είδαμε το ταβάνι κι αυτό δεν άντεξε στο βλέμμα μας και τρύπησε. Μέσα από τις τρύπες του ταβανιού ξεπροβάλλουν όχι χαμένες μα αλύτρωτες συνειδήσεις, αφίσες με συνθήματα σκεπασμένες από τις διαφημίσεις των εμπόρων που κηδεύουν κάθε μέρα την ψυχή μας στο όνομα της μόδας. Κάποιες τρύπες χωράνε ακόμα την ντροπή μας για εκείνες τις ιδέες που αφήσαμε να μπαζωθούν μέρα τη μέρα στη χωματερή της τηλεόρασης. Συχνά αφήνουμε το βλέμμα μας να περνάει με πονηριά τις τρύπες, να ψάχνει τους περαστικούς έρωτες και να τους τριγυρίζει. Κρεμιούνται απ’ τις τρύπες στο ταβάνι κι οι ελπίδες μας. Εμείς περνάμε, μέρα τη μέρα εξατμιζόμαστε… Κι αν αντέξουν και δεν τρελαθούν τα έντομα και τα ποντίκια της ζωής μας ας μυρίζουν το άρωμα της αξιοπρέπειάς μας… Μέρα τη μέρα… Στους φίλους μου στο διαδίκτυο Με τιμή Θοδωρής

ΘΟΔΩΡΗΣ ΒΟΡΙΑΣ ΤΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ Ποιος εξαφάνισε τους ανθρώπους απ' το δρόμο; Στα πεζοδρόμια απόμειναν παπούτσια. Από συνήθεια αντιγράφουν την κίνηση, περπατάνε. Οδηγούνται στις διαβάσεις σταματούν στο φανάρι κι ύστερα συνεχίζουν... Ολόκληρη πόλη χραπ-χρουπ χραπ-χρουπ... κατάπιε τη γλώσσα της βουής. κανείς δεν είχε τίποτε να πει προηγουμένως

Θοδωρης Βοριας: Το τρύπιο ταβάνι Όποτε βρέχει στάζει η σκεπή, δεν μέτρησα ποτέ τις τρύπες. Στάζει… πώς έγινε διάτρητη! Μέρα τη μέρα εξατμίζομαι κι αναστατώνονται τα έντομα και τα ποντίκια που ανασαίνουν την ζωή μου, στο τρύπιο ταβάνι.

http://anthologio.iphorum.com/topic/ae-u-u--85.html