Τα μάτια της σιωπής...

Βιάζομαι πάντα στην δουλειά. Όχι απαραίτητα γιατί έχω δουλειά αλλά γιατί πρέπει να υποκρίνομαι ότι έχω. Αυτό τα πρωινά. Τα βράδυα είναι πιο χαλαρά. Αλλά και πάλι όλο και κάτι γίνεται και ξεχύνομαι στους διαδρόμους. Τρέχω να κρυφτώ από εκείνα τα μάτια της σιωπής που ζητούν κάτι από σένα, μια υπόσχεση, λίγο χρόνο ακόμα, μόνο λίγο... να προλάβουν ένα χάδι ακόμα. Μα εγώ δεν έχω και το βάζω στα πόδια. Τα νοιώθω στην πλάτη μου να ικετεύουν και μετά στρέφονται στο επόμενο τρίξιμο της πόρτας. Και 'γω κρύβομαι πίσω από πολύβουες οθόνες, να καταλαγιάσει ετούτη η σιωπή ανάμεσα στις πολύχρωμες σειρήνες. Λίγο ακόμα και θα σβήσουν τα φώτα. Για λίγο. Για να φανεί καλύτερα η πόλη από μακρυά. Η ζωή που βάζουμε στην αναμονή. "Η ζωή σας βρίσκεται στην αναμονή. Παρακαλώ περιμένετε" Τα μηχανήματα, οι διάδρομοι, οι άνθρωποι που χάνουμε, τα μάτια της σιωπής... ένα μικρό καλειδοσκόπιο, μια σκοτεινή καληνύχτα.