Σάββατο, Δεκεμβρίου 13, 2008

Ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο είμαι και φλέγομαι.



Ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο είμαι και φλέγομαι σε μια πλατεία, σε έναν δρόμο, σε μια καρδιά, τη δικιά μου. Τυλιγμένο στις φλόγες ζεσταίνω ένα χαμένο όνειρο μα δεν καίγομαι. Νοιώθω τον άνεμο, τις φωνές των παιδιών, που περνούν τρέχοντας και ας μην βλέπω και ας μην μπορώ να μιλήσω.
Δεν είναι ακόμα Χριστούγεννα, δεν είναι ακόμα γιορτή και όμως εγώ φλέγομαι. Μακριά από το δάσος, μακριά από όλους εκείνους, που κοιτούν μα δε με βλέπουν, που φωνάζουν μα δεν μου μιλούν. Μακριά από όλους εκείνους, που με προσπερνούν ανάμεσα στους καπνούς και τις πληγωμένες κραυγές.
Ξεθωριάζει ο χρόνος. Ξεθωριάζει η μνήμη. Μαραίνονται τα λουλούδια, πεταμένα στους δρόμους. Ένας κρότος και μετά σιωπή. Μην με ρωτάς. Δεν προλαβαίνω. Δεν μου άφησαν χρόνο για σένα, για μένα, για τα Χριστούγεννα που έρχονται.
Μη σταματάς. Όχι για μένα. Τα Χριστούγεννα θα έρθουν ακόμα και με ένα δέντρο λιγότερο. Θα το δεις. Πάντα έρχονται. Δεν έχουν άλλη επιλογή. Ποτέ δεν είχαν. Όσο και να τρυπώσεις βαθιά μες στη φωλιά σου για το καλό σου, όπως σου λένε αυτοί που ξέρουν, αυτοί που νοιάζονται, αυτοί που έμαθαν να σημαδεύουν κατάστηθα, όσο και να κρυφτείς τα Χριστούγεννα θα σε βρουν αγκαλιά με το δικό σου Χριστουγεννιάτικο δέντρο.
Αλήθεια, τι θα γινόταν αν κάποιος του χρόνου αποφάσιζε να καεί το δικό σου; Θα άλλαζε κάτι; Στους άλλους; Σε σένα; Θα ‘χε άραγε τότε νόημα για σένα αυτή η φωτιά; Έχει ποτέ;
Σφιχταγκάλιασε το, τώρα που μπορείς γιατί εγώ είμαι ήδη στους δρόμους, χωρίς αγκαλιά, χωρίς αντίο, χωρίς φωνή να μιλήσω. Με ένα κομμάτι μέταλλο μόνο για οβολό να περάσω απέναντι, στη χώρα που ίσως να μην έχει Χριστούγεννα, ή που ίσως να είναι κάθε μέρα Χριστούγεννα, μια χώρα που δεν ήθελα να δω, όχι ακόμα, όχι πριν τα Χριστούγεννα.
Μ’ ακούς; Με βλέπεις;
Μια σημαία είμαι και φλέγομαι σε μια πλατεία, σε έναν δρόμο, σε μια καρδιά, τη δικιά μου.
Μια πατρίδα που σκοτώνει τα παιδιά της.
Μια καρδιά που σταματά να πάλλεται.
*Bang!*
Σιωπή
Φωνές
Γιατί δεν καταφέρνουν να σκεπάσουν τη σιωπή μου;
Έτσι και αλλιώς δεν πρόλαβα να πω κάτι.
Ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο είμαι και φλέγομαι. Λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα. Πολλές άγρυπνες νύχτες πριν την Ανάσταση.


4 σχόλια:

Μαριλένα είπε...

όμως η Ανάσταση, καποια στιγμή θα 'ρθει
..

Spark D' Ark είπε...

ναι
και αυτό είναι που εν τέλει θα σώσει τον κόσμο

Adamantia είπε...

Πότε επιτελους πότε?

Spark D' Ark είπε...

Αν ξέραμε θα γινόμασταν καλύτεροι;