Σάββατο, Δεκεμβρίου 20, 2008

"Οι Μπάτσοι" -- του Μίκη Θεοδωράκη


Πηγή: http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?p=19156#19156

Όταν πρόκειται για εθνικούς, κοινωνικούς ή ιδεολογικούς αγώνες, το μίσος είναι αναπόφευκτο, γεννιέται αυθόρμητα. Θα πρέπει όμως τουλάχιστον να κατευθύνεται προς τη σωστή κατεύθυνση.

Σήμερα παρατηρώ ότι το μίσος των μαθητών ακολουθεί ένα μονόδρομο με στόχο τους αστυνομικούς, γεγονός που κατά τη γνώμη μου τους αποπροσανατολίζει στην αναζήτηση των αληθινών συνθηκών που τους οδήγησαν στη σημερινή θέση τους μέσα στο σχολείο και μέσα στην κοινωνία. Ενώ θα πρέπει να βρουν τα αληθινά αίτια και να αποκαλύψουν τους αληθινούς ενόχους και τους πραγματικούς λόγους για όσα γίνονται γύρω τους και γενικώτερα γύρω μας, στη χώρα μας και στην οικουμένη. Έτσι μοιάζει σαν κάποιοι να τους έβαλαν παρωπίδες, ώστε η οργή τους να διοχευτευθεί σε μια ομάδα συνανθρώπων μας, τους αστυνομικούς, που όταν δεν λειτουργούν σωστά, είναι απλά πιόνια του Συστήματος, που ΑΥΤΟ είναι υπόλογο για όλα, δηλαδή για την Παιδεία αλλά και για κάθε τι που αφορά τη λειτουργία της κοινωνίας, του κράτους και των υπηρεσιών του.

Και αναφέρω εδώ το παράδειγμα της γενιάς του 1-1-4 που όσον αφορά την Παιδεία έθεσε ως στόχο το 15% του Κρατικού Προϋπολογισμού. Είδαν δηλαδή οι νέοι της εποχής εκείνης την βασική αιτία για τα χάλια της Παιδείας μας, δηλαδή το οικονομικό.

Από κει και πέρα παρ’ ό,τι τότε η ελληνική αστυνομία είχε μια καθαρά φασιστική νοοτροπία και οι εκδηλώσεις βίας σε σύγκριση με το σήμερα ήταν εκατό φορές πιο πολλές και σοβαρές από πλευράς μαζικότητας και βιαιότητας (τα νοσοκομεία ήταν γεμάτα από νέους τραυματισμένους από την αστυνομική βία της εποχής), οι πρωτοπόροι νέοι εκείνης της εποχής, βασικά φοιτητές, μπορούσαν να δουν ελεύθερα, σφαιρικά και σε βάθος. Έτσι με το 1-1-4 έθεταν ως πρώτο καθήκον τους την υπεράσπιση του Συντάγματος, δηλαδή της ελευθερίας, της δημοκρατίας και των ατομικών δικαιωμάτων. Χτυπούσαν στην καρδιά της την αντιδραστική εξουσία (θρόνο, αστυνομοκρατία, Αμερικανοκρατία). Πάλευαν για την Κύπρο και αγωνίζονταν μαζικά για την Ειρήνη. Είχαν δηλαδή μπροστά τους ανοιχτούς ορίζοντες για ό,τι πραγματικά συνέβαινε στην χώρα τους αλλά και πέρα από τη χώρα τους. Ήταν άτομα ολοκληρωμένα και ελεύθερα, αν και τότε υπήρχαν όπως και σήμερα πονηρά «κέντρα» που προσπαθούσαν να περιορίσουν την οργή τους και να την διοχετεύσουν μόνο σε ένα λούκι, για τις δικές τους επιδιώξεις. Με μια λέξη να τους αποπροσανατολίσουν, όπως γίνεται τώρα.

Και για να πάω και πιο πέρα, εμείς οι νέοι της Εθνικής Αντίστασης και του Εμφυλίου, όπου οι χωροφύλακες και η αστυνομία ήταν απέναντί μας με όπλα που ξερνούσαν ομαδικό θάνατο, είχαμε την ψυχική και πνευματική δύναμη να βλέπουμε ότι σε πολλές περιπτώσεις αυτοί που σήμερα αποκαλούνται περιφρονητικά «μπάτσοι» ήταν παιδιά σαν κι εμάς παρασυρμένα από τη θύελλα των γεγονότων να κάνουν πράξεις που δεν ήθελαν. Δεν γενικεύαμε. Αντίθετα μπορούσαμε ακόμα και μέσα στις πιο κρίσιμες για μας συνθήκες να δούμε ότι δεν είναι το ίδιο όλοι και ότι ο πραγματικός ένοχος ήταν η Εξουσία, που είχε κατορθώσει να μας τυλίξει στα δίχτυα της, που έσταζαν αίμα και μίσος αδελφού προς αδελφό. Και πολλοί είχαν τότε ακόμα τη δύναμη να φωνάζουν μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα πριν σκοτωθούν «Αδέρφια, πεθαίνουμε και για τη δική σας ευτυχία».

Αναγκάστηκα να γράψω αυτό το σημείωμα με αφορμή κάποια εκπομπή με αγόρια και κορίτσια 15-16 ετών, που μιλούσαν στο ίδιο ακριβώς μοτίβο, λες και κάποια αόρατη δύναμη να είχε κατευθύνει την οργή, το μίσος και την σκέψη τους μόνο προς ένα στόχο. Και μάλιστα σε μια εποχή πολύπλοκη, όπου ο κόσμος έχει μικρύνει και το έξω μπερδεύεται με το μέσα και γίνονται όλα ένα κουβάρι. Πώς θα φτάσουμε έτσι στην ΑΙΤΙΑ του Κακού; Και πώς, αν δεν γνωρίζουμε τις πραγματικές αιτίες της κρίσης, θα μπορέσουμε να βρούμε τις λύσεις που πρέπει;

Και για να γυρίσω στα τελευταία γεγονότα, ο βίαιος θάνατος ενός παιδιού αποτελεί μια μεγάλη τραγωδία. Πρώτα για τη μάνα του, τον πατέρα του, τα αδέλφια του αλλά και για όλους τους νέους και τις νέες, για όλους εμάς, για όλη την κοινωνία. Ο θύτης είναι ένας αστυνομικός. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι οι σημερινοί αστυνομικοί είναι θύτες. Κάτι τέτοιο όχι μόνο δεν είναι αληθινό αλλά είναι και άδικο. Και μιλάει κάποιος που γνωρίζει πολύ καλά τι θα πει αστυνομία.

Γι’ αυτό θα πρέπει να αποφεύγουμε τις γενικεύσεις, γιατί έτσι οδηγούμε τους νέους σε λάθος δρόμο. Τους κρύβουμε το δάσος της πραγματικότητας με το δέντρο μιας εικονικής πραγματικότητας.

Θα ήθελα να μπορούσα να απευθυνθώ στους σημερινούς νέους και να τους πω: Κλείστε τα αυτιά σας στις γλοιώδεις κολακείες όσων προσπαθούν ουσιαστικά να εκτονώσουν την οργή και την ενέργειά σας σε ψεύτικους στόχους απομακρύνοντάς σας από τους πραγματικούς. «Αυτούς» εξυπηρετεί να τρώμε τις σάρκες μας στρεφόμενοι ο ένας κατά του άλλου. Ο στόχος όμως δεν είναι βέβαια αυτός που έχει το μαγαζί στο κέντρο της Αθήνας και βγάζει από αυτό το ψωμί του, τα φάρμακά του, τη μόρφωση του παιδιού του, όπως οι δικοί σας γονείς. Στα Ιουλιανά, μια από τις πιο ταραγμένες εποχές της ιστορίας μας, η νεολαία κατέβαινε κατά δεκάδες χιλιάδες στους δρόμους και ποτέ δεν είχαμε την παραμικρή καταστροφή, αν και θρηνούσαμε δύο νεκρούς, τον Λαμπράκη και τον Πέτρουλα, που σκοτώθηκαν αγωνιζόμενοι για ένα καλύτερο αύριο. Περιφρουρούσαμε τον αγώνα μας και γ’ αυτό ποτέ δεν έγινε τίποτα, δεν αφήσαμε εμείς να γίνει τίποτα που να τον αμαυρώνει.

Και συγχρόνως η γενιά αυτή δημιουργούσε. Ίσως ποτέ άλλοτε στη νεότερη ιστορία μας δεν είχαμε τόσα έργα σε όλους τους τομείς, ποίηση, λογοτεχνία, μουσική, σε όλες τις τέχνες, που έγιναν όπλο του αγώνα της νεολαίας, από ανθρώπους νέους που αγωνιζόταν και δημιουργούσαν.

ΒΓΑΛΤΕ ΤΙΣ ΚΟΥΚΟΥΛΕΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΟΥΚΟΥΛΟΦΟΡΟΥΣ.

Μην τους επιτρέπετε να στιγματίζουν τον αγώνα σας. Τι θα πει «κουκούλα»; Ο πραγματικός αγωνιστής και επαναστάτης ούτε ντρέπεται ούτε φοβάται να δείξει το πρόσωπό του. Μην αφήνετε να σπιλώνουν τη μνήμη του Αλέξανδρου συνδέοντας το πρόσωπό του και το όνομά του με εικόνες φρίκης. Είναι σαν να τον σκοτώνουν για άλλη μια φορά.

ΑΝΟΙΞΤΕ ΔΡΟΜΟΥΣ.

Αντισταθείτε στα εύκολα που τόσο ύπουλα βάζουν μπροστά σας προσπαθώντας να σας ξεγελάσουν ότι είναι δήθεν δικές σας επιλογές. Πάρτε τη ζωή στα χέρια σας και προχωρήστε μπροστά.

ΘΕΤΙΚΑ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΑ!

Αθήνα, 17.12.2008

8 σχόλια:

Μαριλένα είπε...

πολύ σκέφτηκα αν ειναι σωστό να σου αφήσω σχόλιο, στη συγκεκριμένη ανάρτηση σου.

εν πρώτοις, ο κυριος Θεοδωρακης, ειναι ένας άνθρωπος, που τον σέβομαι ως καλλιτέχνη, αποκλειστικά.

η πορεία του, καθε άλλο παρα παραδειγματική, μπορει να ειναι (για μενα).

ενα αυτο.
το αλλο ειναι, πως καλά και άγια, ολα αυτα περί αστυφυλάκων κλπ, προσωπικά, δεν βλεπω να έχει αλλάξει τίποτα ως προς τον τροπο σκέψης και έκφρασης των αστυνομικων.

η αστυνομια, παραμένει και θα παραμενει εσαεί κράτος εν κράτει, και θέλει πολλή δουλειά για να αλλαξει ο τροχός.

προσωπικά, είμαι μεγάλη και ειναι βέβαιο, πως κατι τέτοιο δεν θα το δω.
ας ελπίσουμε να το δουν τα παιδια μου ή τουλαχιστον τα δικα τους παιδιά.

το θέμα, το (αισχρό)θέμα των κουκουλοφόρων, ειναι μια πληγή που αιμορραγεί και φαντάζομαι, δεν προκειται να κλεισει ευκολα.


αυτά.
καλο βραδυ ευχομαι.

Spark D' Ark είπε...

ούτε και εγώ συμφωνώ με όλα όσα λέει.
Δεν το σχολίασα, απλά το παρέθεσα γιατί στην παρούσα φάση αναζητώ τις θέσεις άλλω, σκεφτόμενη παράλληλα τις δικές μου. Μετά εκείνη του Γεωργουσόπουλου είναι η πρώτη που βρήκα από ανθρώπους που κάποτε συνήθιζαν να πρωτοστατούν σε ανάλογες κατάστάσεις... Ίσως εγώ να μην ψάχνω σωστά, δεν ξέρω Μαριλένα, ειλικρινά... Αυτή η σιωπή με ανησυχεί, περισσότερο από τις δηλώσεις εκείνου που σήκωσε το όπλο... γιατί βλέπω ότι το σήκωσε μόνος τους, αλλά το δεύτερο χέρι που είδαν οι μάρτυρες ότι το στήριξε, ήταν της σιωπής μας....

αλλά πάντα όταν μιλάς παίρνεις μια θέση, παίρνεις 1 ρίσκο, παίρνεις 1 ταυτότητα και για αυτό ψάχνω για θέσεις και θα τις προσθέτω εδώ.... με σχόλια ή χωρίς....

Spark D' Ark είπε...

υς. όσον αφορά για το σωστό και το λάθος σ' αυτό το blog... αν είναι η αλήθεια σου, είναι πάντα σωστό :) ή έστω αν σε κάνει να νοιώθεις καλά...

Μαριλένα είπε...

να σε καλέσω στη σημερινή μου ανάρτηση, που ακριβώς αυτο αφορα; την παρηγοριά στην αλήθεια.
όχι τη δική μου.
δεν έχει νοημα πιστευω, η αληθεια του καθένα.
προσωπικά, μία, ειναι

στη μοναδικότητα της.

καλο και ησυχο βραδυ spark

Spark D' Ark είπε...

την είδα την ανάρτηση αλλά ήταν ήσυχη και χωρίς σχόλια και δεν ήθελα να διαταράξω την ηρεμία της, σχολιάζοντάς την εδώ.
Συμφωνώ πάντως με όλα όσα έγραψες. Μπορεί να ακούγομαι θυμωμένη αλλά θα ήθελα να ηρεμήσω, απλά δεν μου αρκεί να ηρεμήσω γιατί βαρέθηκα, γιατί κουράστηκα, γιατί δεν αλλάζει κάτι... θα ήθελα να ηρεμήσω όταν αλλάξει κάτι... ακόμα και αν είμαι μόνο εγώ... αρκεί να είναι για το καλύτερο...
καληνύχτα
όνειρα γλυκά και ταξιδιάρικα...

Adamantia είπε...

Θεωρητικα εχει δικιο ο Μικης σ'αυτα που λεει. Αργησε αλλα τα ειπε. Αυτο που δεν ειπε ειναι πως αυτη η γενια του 1-1-4 και η μετεπειτα, εφτιαξε τη κοινωνια του 2008? Που ηταν ο Μικης και οι υπολοιποι συναγωνιστες του οταν σιγα σιγα φτιαχναμε το εκτρωμα του σημερα? Εμας μας ξεσηκωνε στα σταδια, θυμασαι Μαριλενα? Δεν ηταν μονο μουσικος, ηταν καθαρα πολιτικο προσωπο με λογο και οραμα. Τωρα στελνει γραμματακια στη νεολαια για να κανει τηλεθεαση ο Λαζοπουλος ή μας καλει να κλεισουμε τα συνορα με τα Σκοπια!!
Παρ'ολα αυτα εγω θα τον αγαπω παντα τον Μικη. Γι' αυτα που μου δινε το 75. Οταν εγω ημουν 15 χρονων.

Μαριλένα είπε...

spark η ηρεμία ειναι δύναμη.
δεν ξεφουσκώνει η ορμη της, ποτέ.
για μένα, μονο τοτε, υπάρχει ελπιδα να αλλαξει κάτι.


Αδαμαντία κι εγώ τον αγάπησα τον Μικη.
ειδικά εν μεσω δικτατορίας.
κι αργότερα στα στάδια.
κι αργότερα στα παραληρηματικά του "ήρθε ένας Κνιτης πισω μου και πηγε να με μαχαιρώσει" ακόμά και τότε τον αγαπουσα.

αλλά, όταν ως δεύτερος Εφιάλτης έκανε το ανεπίτρεπτο, έπαψα να τον αγαπώ.
όχι να τον αντιπαθώ: η αγάπη μου στέρεψε, ποσο μάλλον ο σεβασμος μου.

Spark D' Ark είπε...

να υποθέσω ότι ο κύριος Θεοδωράκης ήταν απασχολημένος παρακολουθώντας καθημερινώς "Λάμψη" σύμφωνα με δήλωσή του.

Διατυπώνοντας τις προσωπικές ενστάσεις ως προς το κείμενό του...

Δεν πιστεύω ότι οι μαθητές μισούν. Όχι όλοι τουλάχιστον. Μπορεί να είναι θυμωμένοι, μπορεί να μην μπορούν να εκφράσουν εύγλωτα την οργή τους και όλα τα συναισθήματα που νοιώθουν αλλά δεν είναι μίσος αυτό που τους κατέβασε στους δρόμους. Αν ήταν μίσος τα πράγματα θα ήταν εκτός ελέγχου τώρα και τα θύματα πολύ χειρότερα.

Το κείμενο γενικά μου θυμίζει τα λόγια των μεγαλύτερων.. εγώ στα νιάτα μου ξέρεις τι θυσίες έκανα; και εσύ τα έχεις όλα στο πιάτο και δεν εκτιμάς τίποτα.
Κάθε εποχή είναι διαφορετική και οι αγώνες της είναι ανάλογα με τις εκάστοτε συνθήκες.

Η τότε γενιά δημιουργούσε. Θέλω να πιστεύω ότι και η επόμενη γενιά δημιουργεί απλά με άλλα μέσα. Δεν είναι δημιουργία μας μόνο τα μπουζούκια και τα εξώφυλλα των lifestyle περιοδικών. Ψαχνόμαστε... πειραματιζόμαστε... και από το περιθώριο θα έρθει το καινούριο, από τα graffiti, τα festivals και αλλού....

όσο για το να βγάλουν τις κουκούλες από τους κουκουλοφόρους μου μοιάζει το λιγότερο υποκριτικό εννοώντας εκείνους που βλέπουμε στις πορείες γιατί δεν πιστεύω ότι η αστυνομία δεν τους ξέρει, απλά δεν μπορεί να τους αγγίξει.

Για τους κουκουλοφόρους των γραφείων, είναι οι δικοί μας άνθρωποι, είμαστε εμείς και εκεί δεν το λέμε κουκούλα, το λέμε προσωπείο και μας βολεύει... δεν θυμόμαστε πώς είναι το πρόσωπο κάτω από αυτό.

Μου άφησε ένα πικρό συναίσθημα. Σαν να τους κουνά το μαντίλι και να λέει "ώρα καλή"... Θα προτιμούσα να αρθρώσει μια πιο ουσιαστική πρόταση, όχι ευχολόγια, νουθεσίες και έξω από την πόρτα...

αλλά να υποθέσω από το ολότελα...
έστω και αυτό είναι κάτι.
Μια θέση.

Μαριλένα

"η ηρεμία είναι δύναμη"
αρκεί να μπορείς και να θες να την χρησιμοποίησεις αυτή τη δύναμη.