Ο πρώην οφείλει να είναι παρελθόν και μια γυναίκα μέλλον.

- Μήηηηηηηηητσο
- ΛΕΓΕ!
- Μ’ αρέσει ο Κίτσος
- Και αυτός τι φταίει;



Όπως κατάλαβες ακόμα μία αμφιβόλου σοβαρότητας και σημασίας ανάρτηση μόλις ξεκίνησε. Χαμογέλα και πού ξέρεις, ίσως αυτή η ανάρτηση είναι για σένα. Για σένα «πρώην» που κάποτε αγάπησα και έκτοτε αγαπώ να μισώ.
Ένας αξιοπρεπής πρώην οφείλει να είναι αρκούντως μισητός αλλά η ανάμνησή του απολαυστική σαν έκρηξη πικρής σοκολάτας. Μαύρη, πλούσια, αμαρτωλή και απόλυτα εθιστική όπως κάθε κακιά συνήθεια που σέβεται τον εαυτό της αλλά όχι την αξιοπρέπεια σου.
Έχει σημασία γιατί ο πρώην είναι πρώην; Όχι! Σημασία έχει να κυλιέσαι στα πατώματα με το δικό σου προσωπικό στυλ και οι φίλοι να απολαμβάνουν μαζί σου τη διαδρομή.

- Τάσο, σταμάτα να κυλιέσαι στα πατώματα
- Την θέλω! Την αγαπώ! Φέρτε μου την Γκόλφω εδώ. Ή αφήστε με εδώ να πεθάνω
- Δεν θα πεθάνεις!
- Το ξέρω αλλά αφήστε με να πεθάνω!
(Κάποιους μήνες μετά)
- Πόσο μαλάκας ήμουν ο Τάσος που θα πέθαινα για την Γκόλφω! Γκόλφω WHO?

Ένας πρώην που δεν ήταν απλά ένα post-it στο βιβλίο της ζωής μας, δεν μένει ποτέ φίλος. Γίνεται ο ακατανόμαστος, το κτήνος εκείνο, που μας κατέστρεψε αλλά θα δίναμε τα πάντα να γυρίσουμε για 1 στιγμή το χρόνο πίσω στη στιγμή εκείνη που πεταλούδες φτερούγιζαν στο στομάχι μας και ο κόσμος ολόκληρος ήταν μονάχα 2 άτομα. Εσύ και η βλακεία σου.
Οι πλέον πρώην – πρώην, προστατευόμενο πλέον είδος σαν τις χελώνες καρέτα – καρέτα από τις διεθνείς ειρηνευτικές δυνάμεις, μπορούν να κάνουν τον πόλεμο τον Rose να μοιάζει πλέον παρωχημένος, κομματάκι vintage-πανωλεθρία σαν τις βάτες σε ξώπλατο.
Τα καλύτερα μεθύσια, τα μεγαλύτερα παραληρήματα έχουν γραφτεί για τους πρώην. Αυτά έχει η ζωή. Τους νυν τους ζεις, τους πρώην… απλά τους γράφεις και αν πιάνει το χέρι σου όπως το στόμα σου… τότε μιλάμε για καλλιγραφία.
Πρώην… πεταμένα λεφτά. Τσιτάτα χιλιοφορεμένα για να μας επαναφέρουν στο «νέα (εσύ εκεί πίσω… μη γελάς! Σε βλέπω!) γυναίκα (σταμάτα να κυλιέσαι στα πατώματα… η τουλάχιστον πάρε και τις γωνίες να μην κάνεις μισή δουλειά) ψάχνει (όχι στον γούγλη… ανόητε.. ή τουλάχιστον όχι μόνο εκεί)»
Οι πρώην f*ck’adoro/μας φέρνουν πιο κοντά με τους φίλους μας. Γιατί αν σε μία σχέση για τους ντεμοντέ χωράνε μόνο 2… στον χωρισμό χωράνε όλοι! Οι πρώην μας έμαθαν όχι μόνο να αγαπούμε αλλά και να γνωρίσουμε καινούριους ανθρώπους, τον καλύτερο και τον χειρότερο εαυτό μας. Γνωριμίες πάντα ενδιαφέρουσες και κυρίως.. γεμάτες εκπλήξεις.
Οι Εσκιμώοι διακρίνουν δεκάδες αποχρώσεις του λευκού, εσύ πόσες αποχρώσεις έμαθες του κίτρινου και του μαύρου; Καμία; Άσε… ξέρω. Εσύ είσαι Κ-Υ-Ρ-Ι-Α. Οι άλλες τα κάνουν αυτά. Εγώ είμαι οι άλλες. Η Something/Nitsa της blog-o-γειτονιάς σου με τους πρώην-φωτιστικά δαπέδου, που είναι σχεδιασμένοι να φωτίζουν τη ζωή σου μόνο όταν είναι στο πάτωμα.
Είμαι κακιά, είμαι πολύ κακιά ή είμαι απλά ο εαυτός μου; Είμαι απλά η πρώην ξανά και ξανά, χωρίς νυν και μονίμως μέλλουσα. Είμαι η αγοραστική δύναμη σε έναν κόσμο που κινεί το χρήμα και που όλα έχουν την τιμή τους. Χρήμα, χρόνο, αξιοπρέπεια, ανθρώπους… ό,τι θες…. You name it.
Είσαι το δόλωμα στο αγκίστρι που λέγεται ζωή.

Pink - Please Don't Leave Me (High Quality)
Ανέβηκε από wonderful-life1989 - Μουσικά videos, συνεντεύξεις καλλιτεχνών, κονσέρτα και άλλα.

Και με την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς (Καλό μήνα βρε) οφείλω να αναγνωρίσω του αριστούχους bloggers της χρονιάς που πέρασε.

Αγαπημένο blog της διεθνούς adamantias. Αρίστευσε εις γεωγραφία, ιστορία, πολιτιστικάς και λοιπάς εορταστικάς εκδηλώσεις. Διακρίθηκε για το ήθος της, την γεμάτη γεύση της και την συνιστούν ανεπιφύλακτα «η διάπλασις των παίδων» και τα σώματα… ασφαλείας. Αγαπώ adamantia που ενσαρκώνει το absolute girl’s power (με 99% alcohol, σερβίρεται και σε molotof).


Απόλυτη εξάρτηση το blog της θείας Donnas. Αρίστευσε εις οικοκυρικάν, γυμναστικήν, μουσικήν, διάλειμμα και αστρολογίαν. Υποκλίνομαι ταπεινά στην θεία και δηλώνω πρεζάκι των αναρτήσεών της.

Ακούω την ανάσα σου... και δεν ακούω τη σκέψη μου

"Quand on cherche l'amour" - Natasha St-Pier
Ανέβηκε από juanfrance.

Ακούω την ανάσα σου και δεν ακούω τη σκέψη μου. Ένα άγγιγμα με τον άνεμο ταξιδεύει τον χρόνο μου, τον σκορπίζει στο ασήμαντο της στιγμής. Κάτι μικρό, τόσο μικρό, χωρίς χέρια, να γλιστρά και να πέφτει γελώντας.
Είμαι εδώ και δεν είμαι πουθενά. Ταξιδεύω σε χρώματα πρωτόγνωρα και ήχους κλεμμένους στο τέλος της βροχής, το τέλος της νύχτας, στην άκρη της λίμνης, με μια φλόγα στα χείλη, κρυμμένη πίσω από καπνούς.
Ένας χρόνος ο αλήτης μου κλείνει πονηρά το μάτι. «Πάρε αυτό που σου δίνω και τρέχα… μα πρόσεχε έχω στήσει ξοβέργες παντού να πιαστείς, να πέσεις. Μη πετάς. Μόνο τρέχα. Σε σημαδεύω… κατάστηθα.»
*Μπαμ*
Ο χρόνος είναι ψευδαίσθηση. Ο χρόνος είναι το «εγώ». Ο τόπος είναι το «εσύ». Μυστικιστικά ανθηστήρια παγανιστικών αισθήσεων.
Κομματιασμένες λέξεις, μουγκές παίζουν κάτω από τα φώτα.
«Τρέχεις μικρή μου; Νομίζεις… Από μια σου φτέρνα κρέμεται κόκκινη κλωστή. Κόκκινη κλωστή δεμένη στην ανέμη τυλιγμένη, δωσ’ της κλότσο να γυρίσει γιατ’ ειδάλλως θα βρωμίσει.»
Μια ανάσα καυτή πίσω από ένα λαιμό σκυφτό. Πόση απόσταση χωρίζει; Ποια απόσταση ενώνει; Γιατί όταν δεν κάνουμε κάτι πάντα βρίσκουμε κάτι να φλυαρούμε;
Ακούω την ανάσα σου και δεν ακούω την σκέψη μου.
«Σςςςς…. Τρέχα μωρό μου… Τρέχα»
Μη φεύγεις. Άσε εμένα να το βάζω στα πόδια. Μείνε.
Μείνε μέχρι κάτι να έχει σημασία. Μείνε μέχρι τη νύχτα. Και όταν νυχτώσει θα φύγω πρώτη. Υπόσχομαι

AMY_WINEHOUSE Rehab
Ανέβηκε από AmyWinehouse - Δείτε τα πιο πρόσφατα επιλεγμένα μουσικά videos.

Περί καμηλοπαρδάλεων, πατινιών και λοιπών ο λόγος

Μια γυναίκα όμορφη δεν χρειάζεται το χιούμορ. Είναι σαν καμηλοπάρδαλη με πατίνια. Οφθαλμοφανώς περιττό και κάτι πρέπει να περισσέψει και για μας τις υπόλοιπες. Ποιες εμάς. Έλα που δεν ξέρεις. Ποτέ σου δεν άκουσες αυτό το περιβόητο… « … μα τι σε νοιάζουν εσένα αυτά χρυσή μου. Εσύ έχεις τόσα και τόσα άλλα χαρίσματα» και εκεί που λες « με έσφαξες τώρα, γύρισε και το μαχαίρι να το καταλάβω καλύτερα».. συνεχίζει «… αλλά τι να τα λέμε τώρα; Εσύ τα ξέρεις καλύτερα» Ω, ναι εγώ και το πανίσχυρο azax, που μας κάνει αόρατες.

Όπως κατάλαβες, έχω χρόνο για σκότωμα (και εμένα για σκότωμα αλλά δεν είναι της παρούσης) και είπα να φλυαρήσω λίγο. Το χιούμορ ου γαρ έρχεται μόνον. Μετά από ενδελεχή (πιασάρικο και κομματάκι ιντελεκτουέλ για ξεκάρφωμα) ψάξιμο στον φίλο μου τον γούγλη (οι παλιές γενιές είχαν το svelto, η σύγχρονη το google) αποφάσισα ότι αφού στο ψάρεμα και τον κοινωνικό σχολιασμό είμαι ανίατη και κατά περιόδους απελπιστικά άχρηστη απευθύνθηκα στις διεθνείς ανθρωπιστικές δυναμείς. Κοινώς επιστρατεύτηκαν φίλοι για να μάθουν εξ’ αποστάσεως όσα εγώ δεν μπορούσα να μάθω από απόσταση αναπνοής.

Με το βιογραφικό υπό μάλης σχεδιάστηκαν αστρολογικοί χάρτες, βρέθηκαν που είναι οι πλανήτες, οι οίκοι, οι πρώην και οι επόμενες και όλα αυτά που η έγκριτη και συνάμα αδιάκριτη αστρολογία μπορεί να προσφέρει. Φυσικά επειδή όταν αποφασίζεις να κυλιστείς στο βούρκο οφείλεις να το κάνεις όχι απλά με στυλ αλλά επιπλέον μέχρι το τέρμα… ταρώ, sms parties, ανελέητο shopping therapy (αυτό δεν ήταν απλά ένα «κοίταξέ με ΕΔΩ ΕΊΜΑΙ!!!» αλλά extreme make over/take-no-prisoners/edition.

Και επειδή σε βλέπω που είσαι ακόμα με την απορία τι έγινε τελικά με το έγκλημα… Για τον υπέροχο ψυχικό μου κόσμο σου έχω μιλήσει τελευταία; Τα γαλλικά και το μπαλέτο; Ε… για αυτά θα μιλήσουμε, άναψε και εσύ τσιγάρο, καφέ δεν έχω -να σου πω και το φλυτζάνι-, οπότε μη πεις κουβέντα. Δημοκρατικές διαδικασίες όπως πάντα. Όσο δημοκρατικός είναι και ο έρωτας.

-Μου αρέσεις. Σε θέλω.

- Έβηξε κανείς; Μπα… θα μου φάνηκε!

Πόσες χλεμποθερμίδες έχει 1 χυλόπιτα άραγε;

Παίρνοντας πανηγυρικά την νιοστή μου χυλόπιτα, οφείλω να ευχαριστήσω όλους εκείνους τους ανθρώπους –την εξής 1 – που έκαναν τα πάντα για να καταπολεμήσουν το αναπόφευκτο. Ευχαριστώ λοιπόν την γνωστή/άγνωστη που έκανε αυτή τη διαδρομή όχι απλά επεισοδιακή αλλά οσκαρικά κινηματογραφική με ανευρέσεις κρίσιμων πληροφοριών (να μην ακούω ανόητες ερωτήσεις…. Υπάρχει πιο κρίσιμο πράγμα από μία επιστήμων από τον αστρολογικό χάρτη;). Επιπλέον την ευχαριστώ για το γεγονός ότι στάθηκε βράχος ακλόνητος στην οξεία κλαψομουνίαση συνοδευόμενη από πλείστες όσες υποτροπές και για τις απείρου κάλλους ατάκες της του τύπου «Σκάσε, λες μαλακίες τώρα και το ξέρεις» που ματαίως προσπαθούσαν να κάνουν reboot σε ένα σύστημα που χρειάζεται low level format. System error c:\format/spark/brain

Κακώς λένε ότι ο έρωτας είναι ένα παιχνίδι για 2… γιατί όταν ο έτερος δεν είναι εκεί, που θα πεις καλή μου τον πόνο σου; Σε τίνος τα πατώματα να κυλιστείς; Ποιος θα τραβήξει τον ώμο του να πέσεις μπας και ξυπνήσεις; Ε; Μα φυσικά η φίλη. Ο ανώνυμος ήρωας του εν λόγω έπους. Ο αφανής πλην όμως λαλίστατος από μηχανής Θεός για να σου κάνει τόσο απολαυστική αυτήν την τραγική ειρωνεία. Αυτό πού όλοι γνωρίζουν και εσύ επιμένεις να αγνοείς. Ότι η γη κινείται και όσο κινείται ακόμα, οι σημαίες που υψώνεις είναι απλά για την πάρτη σου.

Μα αυτό που έχει σημασία πάντα είναι το ταξίδι. Με τα πάνω και τα κάτω του. Τα γέλια και τις γελοιότητές του για το γελοίον του πράγματος. Μια ασχημούλα έχει μάθει καλά να με στεναχωριέται και προπάντων να μην το βάζει κάτω. Μέχρι το επόμενο λάβαρο της επαναστάσεως, μέχρι την επόμενη ήττα.

Εδώ είμαι. Δεν μηδίζω. Δεν το βάζω κάτω. Πιστή στο ρητό μου. «Τι να την κάνεις μια καμηλοπάρδαλη με πατίνια;» Παίρνω τα πατίνια μου λοιπόν και εσείς εκεί έξω να προσέχετε! Να σας πω ένα μυστικό;

Ξέρει κανείς σας από πατίνια;

Εγώ πάντως όχι! Αλλά ο ανάδρομος (ο Κρόνος καλέ) φεύγει τον Οκτώβρη! Τα καλύτερα έρχονται! Αν τα δείτε πουθενά – παρεμπιπτόντως-, πείτε τους πού να με βρουν. Έχω ήδη οργανωμένο σύστημα κατασκοπίας, αντι-κατασκοπίας, μεταφυσικών μελετών και προπάντων ένα φωτεινό βέλος που αναβοσβήνει και λέει (… όχι απελπισμένη καλέ, μην τον τρομοκρατήσουμε κιόλας, όχι αμέσως τουλάχιστον) ΕΔΩΩΩΩΩΩΩΩ!!!!

Επειδή ονόματα δεν λέμε, υπολείψεις δεν θίγουμε…. ΜΠΟΥΜΠΟΥ σε ευχαριστώ για αυτούς τους μήνες, που όχι απλά με ανέχτηκες αλλά μου χάρισες τις πιο τσαχπινογαργαλιάρικες αναμνήσεις των τελευταίων ετών. Σε ευχαριστώ και επιφυλάσσομαι για το μέλλον ;)

και για να μην ξεχνιόμαστε... πριν το καλοκαίρι είχαμε μείνει εδώ...

και τώρα είμαστε ΕΔΩ!


Ηow many other friends do you have in the asylum?

Δωσ' μου 1 τσιγάρο. Δωσ' μου και φωτιά....

Χχχρρρριτς…. Χρρρουτς!
Όλα εκείνα που παλεύω να κλείσω έξω, γρατσουνάνε την πόρτα μου. Πώς γίνεται και πάντα κουβαλώ μουσική μέσα μου; Ακόμα και στην αδιακρισία των ξένων. Γλυστρώ ανάμεσα στις σκιές, κάνοντας ελιγμούς, να μην ενοχλήσω, να μην σκοντάψω, φορτωμένη χιλιάδες comme il faut. Όταν δεν με βλέπει κανείς, μόνο τότε, σηκώνω το βλέμμα, και ψάχνω να δω έξω από το παράθυρο, μια λίμνη που απλώνεται, ήρεμη, μέσα στα φώτα. Ανάβω τσιγάρο με ένα πλαστικό ποτήρι με 2 δάχτυλα νερό, να φυσάω τον καπνό και να ψάχνω το τέρμα της λίμνης, το τέρμα της νύχτας.

Δεν ξέρω γιατί γυρίζω στους διαδρόμους, γιατί δεν ηρεμώ, γιατί θέλω τόσο πολύ να φύγω από αυτή τη βρώμικη, φωνακλάδικη φυλακή. «Γιατί καπνίζεις; - Γιατί είναι το μόνο που καίγεται για μένα» Μια χώρα καίγεται. Τόσα χρόνια θυμός. Δεν μέρωσε ακόμα. Και με θυμάσαι θυμωμένη, να ξεσπάω…. Μαινάδα. Σου θυμώνω για όλα εκείνα που μείναν στην μέση μα πιο πολύ για το τώρα… για τα ανδρείκελα που αρχειοθετώ.

Ακόμα μια μέρα έφυγε. Επιτέλους. Να πάει αλλού.
Ένα τσιγάρο ακόμα. Για μένα. Για την πάρτη μου και όλα εκείνα που με βγάζουν στους δρόμους. Λίγη μουσική ακόμα να χορέψει το βλέμμα. Μέσα στη νύχτα. Ακόμα και στο σπίτι, κόβω βόλτες έξω… Περνάει η ώρα. Δεν θα ξυπνάω με τίποτα αύριο. Δεν με νοιάζει. Σπίτια καίγονται. Φίλη μου έχει καρκίνο, μα τη σκαπούλαρε φτηνά. Και δεν είναι η πρώτη μου φίλη με καρκίνο. Πώς τα καταφέραμε έτσι; Όλος ο κόσμος βουτηγμένος στα σκατά να κολυμπά χωρίς να ξέρει αν θα φτάσει πουθενά. Και λίγη μαρμελάδα σύκο. Ή για την ακρίβεια η δεύτερη δόση.

Είναι τραγελαφικό το τι θυμάται κανείς τις πιο άσχετες ώρες. Έβλεπα στην τηλεόραση που έλεγαν απειλείται το γερμανικό νεκροταφείο. Με είχες πάει εκεί έτσι δεν είναι; Να μου δείξεις τον οικογενειακό τάφο, πειράζοντάς με ότι το όνομα το είχες ήδη στην πλάκα και δεν θα χρειαζόταν να τους χρεώσεις εξτρά. Απογοητεύτηκες μάλλον που αντί να συγκινηθώ εγώ χάζευα τα αγάλματα και έφερνα βόλτες στους τάφους σαν να ‘τανε μουσείο. Βρήκες ένα γνωστό. Ήθελες να με συστήσεις. Όσο ρομαντική και να ήταν η βόλτα και απαραίτητες οι συστάσεις εγώ προτιμούσα να χαζεύω κόβοντας βόλτες, διαβάζοντας επιγραφές, τις ώρες που σε άκουγα να συνεννοείσαι γελώντας. Δεν ξέρω αν αυτός ο τόπος κάηκε ή όχι. Δεν ξέρω καν αν τελικά κατάφερες ποτέ να φτιάξεις τον τάφο όπως τον ήθελες. Βαρέθηκα να μετρώ κηδείες από τότε.

Κοιτάζω στον καθρέφτη και βλέπω περισσότερες ρυτίδες από όσες είχες εσύ τότε. Όσο και να σου θυμώνω πάντα σε θυμάμαι με εκείνα τα σκανδαλιάρικα μάτια, που με προκαλούσαν να μαντέψω ποια σκανδαλιά είχες κάνει πάλι. Το ότι χτυπούσα στις πόρτες δεν μου έλεγε τίποτα τότε. Μετά με βόλεψε με τη μπουγάδα αν και έπρεπε να βγάζω τα μανταλάκια βγαίνοντας. Κέρατο – απλώστρα. Μεγάλο όσο και η βλακεία.

Μου ‘ρχεται να γελάσω.
Τι να σου πω βρε ψυχή μου; Όλα τα χρώματα εδώ είναι μαζεμένα, όλες οι εποχές, τα καλύτερά μου, γιατί ένοιωθα πως είχα κερδίσει τον κόσμο αφού είχα εσένα, μέχρι που γλίστρησες από τα χέρια μου, από το κρεβάτι μου, από τη ζωή, από το παρόν μου.

Μου ‘λειψαν οι κουβέντες μας. Τσιγάρα, μπύρες και τα πόδια πάνω στο κάγκελο του μπαλκονιού και εσύ να φωνάζεις ότι με βλέπουν οι απέναντι. «Με νοιάζει; Γιατί θα με ξαναδούν; - Το καλό που σου θέλω!!!»

Σφραγίζω. Γράφω. Χαμογελώ μηχανικά λέγοντας αυτά που πρέπει ή που θέλουν να ακούσουν. Άοσμη ζωή. Γάντια. Betadine και σκόρπια προφυλακτικά παντού. Να κάνω λίγο την κουρτίνα στην άκρη. Δεν μπορώ να πάρω ανάσα. Λίγο φως. Ένα κομμάτι ουρανό.

Άνθρωπος που χαμογελά με την ψυχή του, χαμογελούν και τα μάτια του. Ούτε θυμάμαι από πότε έχω να δω χαμογελαστά μάτια.

Ταξίδια… και εκείνη η όπερα στις γιορτές. Δεν την άντεχα με τίποτα. Χαμογελούσες και προσπαθούσες να με ηρεμήσεις που μαδούσαν τα νεύρα μου σαν ξεφτισμένο ρετάλι. Η προίκα στοιβαγμένη στο μπαλκόνι σε κούτες. Ποτήρια, σερβίτσια σε κούτες στις εποχές που άλλαζαν, μέχρι το σεισμό που τα κανε κομμάτια. Εκείνη η προίκα στο μπαλκόνι μου προξενούσε περισσότερη θλίψη από ότι το νεκροταφείο. Αυτό το μάτι το γυναικείο το στερημένο, το κομπλεξικό που σε παρακολουθεί, η ανάσα που σε μυρίζει, το χέρι που απλώνεται απειλητικό πάνω σου, αρπάζοντας μια μπύρα την τελευταία στιγμή. Οι φτηνιάρικες μπύρες. Δεν την μπορώ την φτήνια. Στις τιμές, στους ανθρώπους…. Και σ’ ενοχλούσε. Και κάποια στιγμή άρχισα να ενοχλώ και εγώ.

Το ψαροντούφεκο μέσα στη ντουλάπα, μαζί με τη στολή. Έχουν λυσσάξει στη δουλειά και όλο μιλάνε για ψαροντούφεκο. Και εγώ να ψάχνω το παράθυρο. «Κοίτα πόσο κρατάω την ανάσα μου! Ελεύθερη κατάδυση. Μπλουμ. – Άμα σε πιάσω θα σου πω εγώ ελεύθερη κατάδυση. – Πιάσε με αν μπορείς… ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΊΣ!» Μπλε και μαύρο. Μπλε και μαύρο… με μια στάλα κόκκινο.

«Και όταν περάσουν τα χρόνια… και ασπρίσουν τα μαλλιά σου… γιατί τα δικά μου είναι ήδη άσπρα… όσα έχουν μείνει δηλαδή… δεν έχουν μείνει; Γιατί με κοιτάς έτσι; ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΜΕΙΝΕΙ? Δεν με θέλει!!! Να κρυφτώ … στα δικά μου!»
Και όταν περάσουν τα χρόνια… περάσαν τα χρόνια.. και θα περάσουν και άλλα. Και πέρασες και εσύ και περάσαν και άλλοι… και δεν ακούμπησαν.

Give it to me right MF
Ανέβηκε από sue_ellen123. - Κάντε κλικ εδώ για περισσότερα αστεία video.

Ντεκολτε. 1 κουμπι το πρωι, 2 το απογευμα, 3 η εφη σαρρή και 5 ο φλωρινιώτης (παραλλαγη κατά spark πρωτότυπο κ. ζουμπουλάκη -δια υποκαμισαν-)

-Έχεις τσιγάρο;

- Φτού! Όχι! Τα άφησα πάλι στο αυτοκίνητο.

- Για κοίτα στη βιβλιοθήκη για κανένα κρυμμένο.

- Δεν έχω. Έχω όμως μουσική. Της θείας. Τέλειο. Σαν τις προηγούμενες μέρες. Άρπαξα. Κόκκινο μαλλί. Κόκκινη μούρη ασσορτί.

- Σε βλέπω. Δεν είσαι καλά.

- Το ξέρω. Αλλά αυτό δεν με εμποδίζει να χαίρομαι τη θάλασσα. Όταν χαλαρώνω ανάσκελα και βλέπω τον ήλιο και ο ήλιος με παρασέρνει νομίζω πως όλα θα πάνε καλά. Πως θα βρω την δύναμη να παλέψω ακόμα ένα χειμώνα.

- Καίγονται.

- Τα βλέπω. Μηνύματα. Ανθρώπους που έλεγα δεν θέλω να παραδέχομαι ότι γνωρίζω και με νοιάζει αν είναι καλά αν καήκανε τα σπίτια τους. Στον περίβολο μιας εκκλησίας να εύχομαι να μην καούν. Ειδήσεις να ουρλιάζουν, φλόγες να ξεπηδούν έξω από την οθόνη.

- Αύριο δουλειά.

- το ξέρω. Απανωτά. Ανελέητα. Ένα περίεργο πράγμα… ποτέ σχεδόν δεν έμεινα χωρίς δουλειά. Αύριο ξανά γκασμά.

- Πάμε για τσιγάρο;

- Μου λείπουν οι φίλοι μου. Και δεν θέλω να το παραδεχτώ. Ούτε να κάνω καινούριους. Θέλω τους φίλους μου μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο που καίγεται…

- Δεν έχεις όρεξη για βόλτα ε;

- Ζυγός με παρθένο. Κακός… κάκιστος συνδιασμός…. Λίγο ακόμα θάλασσα. Ένα ακόμα κύμα να με παρασέρνει ξανά…. «ΜΑΜΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ… ΣΕ ΠΗΡΕ Η ΘΑΛΑΣΣΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ… ΜΑΜΑΑΑΑΑΑΑ» «Μπλουμ! Έρχομαι… μη φοβάσαι… εδώ είμαι!» Εδώ; Εκεί; Πού;

- Μπύρα;

- Έχεις;

- Όχι. Αλλά τσίμπησες. Κάτι είναι και αυτό.

- Πού πήγαν οι άνθρωποι;

- Εδώ είναι… αλλά δεν θες να τους δεις…

- Να φύγουνε… να πάνε αλλού…

- Με αυτά τα μούτρα θα πας στη δουλειά;

- Λες να με διώξουν;

- Μπα… πού τέτοια τύχη.

- Γιατί δεν παίρνεις τηλέφωνο;

- Γιατί φοβάμαι αυτό που μπορεί να ακούσω.

- Δεν είναι κακό να φοβάσαι;

- όχι. Αλλά κουράστηκα να φοβάμαι. Βαρέθηκα. Σιχάθηκα. Θέλω εκείνες τις στιγμές στην θάλασσα, που επιπλέεις και λες θα την παλέψω και πάλι καθώς νοιώθεις την ανάσα σου και την ανάσα την θάλασσας σε όλο σου το κορμί να σε τραβάει… μέσα της… μέσα στο απέραντο γαλάζιο… μέχρι οι φωνές να σωπάσουν.

Γκλουπ! Έρχομαι!

O tzabas πέθανε

Μεσημέριασε. Ζέστη και τα παραθυρόφυλλα κλειστά. Ακόμα μία μέρα στη δουλειά. Ακόμα μια ζεστή αυγουστιάτικη μέρα. Δεν έχω να σου πω κάτι έξυπνο, ούτε κάτι σημαντικό. Λείπουν όλοι. Μόνο χρόνο έχω και αυτόν σκορπίζω αλόγιστα. Αυτό μου είπε ένας φίλος που δεν συνάντησα ποτέ. «Δίνε δωρεάν τον χρόνο σου, αν θες να σου μείνει λίγη αξιοπρέπεια». Πέρασαν χρόνια από τότε μα ακόμα γυρίζω στα λόγια του. Κάποιους τους ανθρώπους τους κουβαλάς συνέχεια μαζί σου. Στιγμές, αλήθειες, αισθήματα που δεν ξεθωριάζουν με τον χρόνο, που δεν τα παίρνει κανείς.
Οι πρώτες μου λέξεις ήταν «δικό μου». Έκτοτε δεν σταμάτησα να διεκδικώ, ούτε άφησα ποτέ κάτι ήθελα δικό μου. Κτητική, απαιτητική, ιδιότροπη, φευγάτη, γεμάτη λέξεις και σιωπές. Ο άνθρωπος που λατρεύεις να μισείς, να τσακώνεσαι, να ξενυχτάς κουτσομπολεύοντας, να σου απλώνει το χέρι και να σου κλείνει το μάτι.

Ο χρόνος, που όσο και αν έχουμε θέλουμε και άλλο, το μετά και το πριν, ποτέ το τώρα. Και τώρα; Τι γίνεται αυτό το μεσημέρι το γεμάτο πολύχρωμες, μικρές σοκολάτες. Πικρές, γλυκές, με γέμιση σαν τις ημέρες και τις νύχτες. Και μουσική. Να ησυχάσουν οι λέξεις, τα πρόσωπα, οι μνήμες ή έστω να κουρνιάσουν για λίγο, να γουργουρίσουν χαδιάρικα στην καρδιά μου.

Είναι φευγάτοι όλοι. Σε δουλειές, σε διακοπές, σε ζωές που ξεμακραίνουν; Έχει σημασία; Όχι. Έχει και αυτό την ομορφιά του. Να σου λείπει κάποιος, να τον ζητάς, να περιμένεις και ας αργήσει να ‘ρθει και ας μην έρθει ποτέ. Με κούρασε το τζάμπα, οι προσφορές στα περιοδικά, στα μαγαζιά, παντού. Δεν θέλω τζάμπα στιγμές, ούτε ανθρώπους σε προσφορά. «Τσίμπα το» τώρα που είναι ευκαιρία και ας μην σου χρειάζεται. Ασ’ το σε μια άκρη, μήπως το χρειαστεί. Και γεμίζω σαβούρες τη ζωή μου. Δεν θέλω ανθρώπους – πακέτο, δεν με σκορπίζω τζάμπα σε μανταλάκια, όχι πια. Πόσα δίνεις για μένα; Χρήματα; Ακόμα να καταλάβεις; Δεν με νοιάζει να καταλάβεις... Όχι πια.

Θέλω…. Το δικό μου. Επέστρεψα στο παιδιάστικο πείσμα μου, που έκανα τα πάντα για να πάρω αυτό που ήθελα δικό μου. Το βλέμμα δεν άλλαξε. Θέλω αυτό που αξίζει και δεν το θέλω τζάμπα. Έχω χρόνο να περιμένω και χέρια καθαρά να τ’ αρπάξω όταν έρθει η στιγμή. Δεν θέλω να βιάζομαι, δεν θέλω χρονοδιαγράμματα και προθεσμίες. Θέλω… το δικό μου… και να αξίζει αυτή τη φορά.

Μην ενοχλείτε.... Βαράω Γκασμά στο κάτεργο

... αλλά πάντα μπορώ να προγραμματίσω 1 ανάρτηση με το τραγούδι που θα μου θυμίζει τις πιο αγαπημένες μου διακοπές.... Μύκονο, Σαντορίνι με τον έρωτά μου να μου κρατάω το χέρι και να του τσιμπάω τον *εχμ*... όταν δεν με πρόσεχε και εκείνος να γελά και να μου λέει σταμάτα! (πριν το "Μέεεενιο, σταμάτα σου είπα μ' ενοχλεί"

Καλή εβδομάδα να 'χουμε και από 1 έρωτα ακόμα κερασμένο έκαστος!

υς 10 χρόνια πριν έμοιαζα κάπως έτσι... ξανθιά, στρουμπουλίτσα, χαμογελαστή και μονίμως πειραχτήρι! Με πολλά σκουλαρίκια αλλά δεν τόλμησα tatoo. (το σκέφτομαι σοβαρά τελευταία βεβαίως... βεβαίως)
α και να με κυνηγά με το αντηλιακό στο χέρι γιατί καίγομαι γρηγορότερα και από τα γουρούνια!

πώς πέρασαν τόσα χρόνια ρε γαμώτο; εκτός από το στρουμπουλή τι άλλο μας έμεινε;

το τραγούδι... οι αναμ΄νησεις και τα βλέμμα πειραχτήρι

"ΜΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗ"

"έλα τώρα που δεν σ' αρέσει!
Μ' αρέσει αλλά τι θα πει ο κόσμος;
Μας νοιάζει; Γιατί θα μας ξαναδούν;
Εμένα με νοιάζει
Άρπα και αυτήν τότε!
Δεν θα γυρίσουμε στο δωμάτιο; Θα σου δείξω εγώ
Όλο λόγια είσαι
Όλο λόγια ε;... ε....
:x

Melanie c - I turn to you
Ανέβηκε από angelconnor. -

υς. Μια και περνάς από εδώ... μπορείς να μου πεις πώς στα διάολο στα 20 ήξερα πώς θα είμαστε 10 χρόνια μετά; Πώς ήξερα; Και ακόμα δεν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου. Περιμένω τη Μαρία και μετά θα έρθω να σε βρω και πάλι....
Μέχρι τότε θα τραγουδώ... κάπως έτσι πια

melanie c - i turn to you (version love) live
Ανέβηκε από nico2oo6. - Δείτε τα πιο πρόσφατα επιλεγμένα μουσικά videos.

ε ψιτ! εσείς οι υπόλοιποι! μην σταματάτε σας βλέπω! πάμε πάλι με ρυθμό στο κάτεργο... I TURN TO YOUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUU

Α ρε προξενήτρα που σου χρειάζεται!!!

Και σήμερα θα συνεχίσει το αυγουστιάτικο αφιέρωμά μας στον κύκλο του παραλόγου με ένα φρενήρη μονόλογο με τα κυριότερα σημεία της ενδελεχούς (καλό δεν ακούγεται αυτό;) έρευνάς μου στο νετ σχετικά με τα προξενιά.

Πάνω στο χτεσινό zapping στην tv έπεσα σε 1 trailer (θα πω και άλλα αγγλιστί;) του ΣΚΑΙ για 1 reality (θα ‘σκαγα αν δεν το έγραφα) που θα παίξει από τον Οκτώβριο προφανώς εδώ. Προξενιά είπαμε; Είδε ο γύφτος τη γενιά του και αγαλλίασε η καρδιά του. Φυσικά και ως ανυπόμονο θηλυκό (μην κυλιέστε στα πατώματα σας βλέπω και μην γελάτε τόσο δυνατά, ενοχλείτε τους διπλανούς που κοιμούνται) μπήκα στον λατρεμένο γούγλη (google για τους αγγλομαθείς) για να δω τα περαιτέρω και 2 μέρες τώρα βρήκα κάτι να ασχολούμαι διασκεδάζοντας καθώς στα blogs (με λαμπρή εξαίρεση τη θεία Ντόννα, όλοι έχουν βαρέσει διάλυση --- και πολύ καλά κάναν if you ask me ---)

Για να γίνω σαφής και σύντομη σαν το ιδανικό πρώτο ραντεβού :P μιλάω για το The Millionaire Matchmaker που παρουσιάζει η Patti Stanger στην Αμερική, όπου εκατομμυριούχοι μπάκουρες απευθύνονται στην εν λόγω κυρία για να τους βρει την τέλεια κοπέλα. Φυσικά και τα καλύτερα εμφανίζονται στην tv όπως πχ ο κύριος εκατομυριούχος της sexoβιομηχανίας (όλα εγώ θα σας τα πω;) Οι άντρες πληρώνουν τα μαλλιοκέφαλά τους (ή όσα τους έχουν απομείνει τελοσπάντων) και ενώ οι γυναίκες απλά περνάνε από casting δωρεάν αρκεί να είναι κούκλες, να έχουν τουλάχιστον 1 μεταπτυχιακό και φυσικά να μην πηγαίνουν για τα φράγκα… απλά καθημερινά πράγματα δηλαδή.

Επειδή το προξενιό έχει προχωρήσει στην σύγχρονη εποχή και ο εκατομμυριούχας θέλει το μέσον του. Αφού κάνει την αίτηση λοιπόν, πληρώσει και διασταυρωθούν όλα του τα στοιχεία (ότι δεν είναι γιαλαντζί εκατομμυριούχος δηλαδή) ορμάνε εναντίον του στυλίστες, σχεδιαστές μόδας, κομμωτές, πλαστικοί, χειρούργοι, σύμβουλοι σχέσεων, διαιτολόγοι και σου τον κάνουν αγνώριστο. Προφανώς για να μένουν στο ράφι με τόσα χρήματα θα έχουν πολλουουουους λόγους. Φυσικά και όλος αυτός σε συφερτός δεν είναι μέχρι το πρώτο ραντεβού αλλά σε ακολουθεί σε όλα τα ραντεβού. Μπορεί να μην γνώρισαν την ελληνίδα μάνα (Κωστααααααααακη… Τι; Αυτό θα βάλεις; Να πας να αλλάξεις τώρα… Κωσταααααααααααακη… Πού είπαμε θα την πας; Κωστααααααααααααααακη Τι είπαμε θα της πεις; Κωσταααααααακη! Αν καταφέρει και βγάλει έτσι γκόμενα ο Κωστάκης εμένα να με χέσεις)

Πού είχαμε μείνει; Να προλάβω να στα πω γιατί πρέπει να βγω και για τσιγάρα (πάλι ξέμεινα ο τρόμπας) Α ναι… μην νομίζεται ότι για τις γυναίκες είναι καλύτερα τα πράγματα. Γιατί νομίζεις αγάπη μου ότι είναι αρκετό να είσαι ψηλή, ξανθιά, πετυχημένη, όμορφη και φραγκάτη? Αν ναι δεν θα ήσουν στην λίστα να παρακαλάς να δεχτούν τις επαγγελματικές φωτογραφίες σου (απαραίτητη προϋπόθεση για να περάσεις από casting… για το γραφείο όχι το reality). Η κυρία απαιτεί μακρύ μαλλί (τις φωνάζει για extensions αν βιάζονται να παντρευτούν αυτόν τον χρόνο), να ξεκινήσουν άμεσα γυμναστική (ένα Νταχάου, 1 καταπίεση να υπάρχει) να κάνουν μία λίστα με το που θέλουν να πάνε ραντεβού και το κορυφαίο… μια γυναίκα για να βρει γκόμενο πρέπει να ξεφορτωθεί τις φίλες της για να εξαλείψει τον ανταγωνισμό και την κακή ενέργεια. Μέχρι συνέντευξη έδωσε που το πρότεινε και για την Jennifer Anniston όπου αφού την έκραξε ως κολλημένη με τον Brand Pit, της συνέστησε να ψάξει για 50αρη, χωρισμένο, χρηματιστή, «υψηλά ιστάμενο στην τροφική αλυσίδα» α και φυσικά να ξεφορτωθεί τις κολλητές C. Cox (παντρεμένη με μικρότερο) Sh. Crow (υιοθέτησε παιδί ούσα ανύπαντρη) οι οποίες αποτελούν κακές επιρροές για την Γενοβέφα μας. (Ποια Γενοβέφα; Για συγκεντρώσου σε παρακαλώ! Jennifer λες να την βάφτισε ο παπάς?

Φυσικά και η προξενήτρα μας έβγαλε βιβλίο το οποίο μοσχοπούλησε σαν ζεστό ψωμί στο φούρνο.

Οι συμβουλές επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά όπως πχ βγάλτε το σκασμό στο 1ο ραντεβού για τον εαυτό σας και αφήστε χώρο και χρόνο στον άλλον να νοιώσει σημαντικός, ακόμα και αν δεν σας αρέσει ευχαρίστησέ τον μετά το ραντεβού γιατί ακόμα και αν δεν σου αρέσει ο ίδιος.. είναι μικρός ο κόσμος, μην κάνετε επίδειξη γιατί αν πχ φορέσετε διαμάντια στο 1ο ραντεβού ο άλλος θα τρομοκρατηθεί από τις προσδοκίες σας (το τελευταίο είναι εύκολο… δεν έχω διαμάντια… ακόμη!)

Πού είχαμε μείνει; Α ναι… η αφορμή για το σημερινό παραμιλητό ήτα τα 5 καλύτερα μέρη για να βρεις άντρες. Τατα…..
1. Σκι
2. Αγωνίσματα επαγγελματιών αθλητών
3. Ψητοπωλεία!
4. Καφετέριες νοσοκομείου
5. Μικρά εστιατόρια νοσοκομείου.

Έχοντας λιώσει για χρόνια στα κυλικεία των νοσοκομείων οφείλω να ομολογήσω ότι ξεφτιλίστηκα στο γέλιο γιατί είτε θα δεις προσωπικό να σέρνεται από την εφημερία και το τρέξιμο είτε κόσμο μέσα στην ταλαιπωρία και την δυστυχία. Για τα ψητοπωλεία δεν το συζητώ… οπότε αδελφές μου πότε να κλείσω εισιτήρια για να πάμε να δούμε τους τελικούς του σκι?

Και 1 τελευταίο για το δρόμο… η εν λόγω κυρία ήταν επί σειρά ετών μπάκουρας, πώς βρήκε άντρα; 1 προξενήτρα πήγε και της ζήτησε δουλειά, και της είπε… αν θες να σε προσλάβω κάνε μου προξενιό, ο πρώτος που της γνώρισε ήταν ο άντρας που είναι μαζί του 4 χρόνια μέχρι σήμερα (και αυτός της δουλειάς) και προσελήφθη….

Παιδιά… για μένα… κάποιος; Κάτι;…. στην καφετέρια του νοσοκομείου θα με βρείτε!

Χορεύετε;

Κοίτα. Εκεί. Τώρα που περνά. Θα γυρίσει να σε κοιτάξει για μια στιγμή και μετά θα χαθεί ανάμεσα στους ανθρώπους. Μέτρα μέσα σου με την καρδιά να κρατά τον ρυθμό. 1… 2…. 3… Θα γυρίσει να σε κοιτάξει. Τη βλέπεις; 4… 5…. 6… Μια στιγμή μονάχα, σαν να σου κλείνει το μάτι. Το είδες; Μια στιγμή και μετά χάνεται σαν αερικό.

Πόσες στιγμές άφησες και σήμερα να χαθούν; Χωρίς χρώμα; Χωρίς μουσική; Χωρίς Χορό; Χωρίς να τις μοιραστείς;

Χορεύετε;

Ταμπέλες

Βρέχει. Μουσική και βροχή και χρόνος… Τι άλλο να ζητήσει κανείς; Τι άλλο να του δοθεί όταν δεν μας δίνουμε ούτε τον ίδιο μας τον εαυτό;

Τελευταία σκέφτομαι τις ταμπέλες που βάζω στους πάντες και τα πάντα. Στη δουλειά δεν θυμάμαι ποτέ ονόματα, μόνο ταμπέλες. Κάποτε με ενοχλούσε. Όχι πια. Έγινε η ευκολία μου. Και έτσι συνέχισε συστηματικά και εκτός δουλειάς.
Θα έπρεπε να γίνομαι καλύτερη όσο γερνάω. Ούτε και αυτό είναι απαραίτητο όμως.

Οι μέρες περνούν και βλέπω πόσες ταμπέλες κουβαλάω. Άλλες που τις διάλεξα και άλλες που κάποια στιγμή τις δέχτηκα. Τις υπερασπίζομαι όλες με το ίδιο σθένος καθημερινά και έτσι έμαθαν και οι άλλοι να διαλέγουν τις δικές μου ταμπέλες. Το καλό με τις ταμπέλες είναι ότι πολύ εύκολα μπορεί να τις αντικαταστήσεις με άλλες, ακόμα και με εκείνες που έχουν αντίθετη σημασία. Το δύσκολο είναι να μην φοβάσαι τη γύμνια σου, αυτό που μπορεί να δει ο άλλος και όλα εκείνα που θα προσπεράσει.

Υπάρχουν άνθρωποι που μας κάνουν καλύτερους και υπάρχουν άλλοι που απλά μας βάζουν δύσκολα. Τι γίνεται όταν σε σπρώχνουν λέγοντάς σου απλά «ΤΩΡΑ»;

Σκέφτομαι μια ακτή έρημη το ηλιοβασίλεμα, να περπατώ με τα παπούτσια στο χέρι.
Υπάρχουν στιγμές που δεν θα ήθελα να σκέφτομαι. Απλά να με σκέφτονται…

.

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή βγαίνει μία ταινία δώρο στα περιοδικά. Την παίρνω ξανά και ξανά δίχως να την βλέπω ποτέ. Παίζω με την συσκευασία και την στοιβάζω στην άκρη με τις υπόλοιπες ταινίες. Έχω και κόπια κατεβασμένη από το νετ. Ούτε αυτήν την έχω δει. Βλέπω άλλες με τους πρωταγωνιστές της αλλά ποτέ αυτή. Μεγαλώνω και μαζί μου γερνάνε οι εμμονές μου. Παλαιότερα πιθανώς να αρνιόμουν ότι έχω εμμονές, αργότερα ίσως να το παραδεχόμουν, τώρα απλά προσπαθώ να ζήσω με αυτές όσο καλύτερα μπορώ. Δεν είμαι σίγουρη για το τι είναι το καλύτερο, ούτε ποιος θα έπρεπε να ορίζει το τι είναι καλύτερο για τον καθένα.
Πισωγυρίζω συχνά, πιο συχνά από όσο ενδεχομένως θα όριζε το καλύτερο. Στα καλά και τα άσχημα. Τις στιγμές που είχαν κάποια αλήθεια μέσα τους, άλλοτε σκληρή και άλλοτε με μια γλύκα που πικραίνει ο χρόνος που μικραίνει τα πάντα.
Τότε γυρίζω στις μικρές μου πολυτέλειες όπως τώρα που κουνιέμαι στην μεγάλη κούνια στην αυλή με το laptop στα πόδια και τον σκύλο μου καθισμένο δίπλα να ακούει τη μουσική. Γέρασε και ο σκύλος μου, μόνος σε μια αυλή, να περιμένει να δει τα αδέσποτα έξω από τα συρματοπλέγματα. Πάνε πολλά χρόνια από τότε που βγήκε για τελευταία φορά. Το έσκασε και άρχισε να τρέχει. Δεν τον προλάβαινα και πήρα το μηχανάκι και ξεκίνησα να τρέχω ξωπίσω του σε χωματόδρομους και χωράφια μέχρι που βγήκε σε κεντρικό δρόμο και είδε τα αυτοκίνητα. Τον έχασα για λίγο. Νόμιζα πως δεν θα ξανάρθει ποτέ. Λόγω ράτσας είναι από τα σκυλιά που αν βγουν στο κυνήγι δεν επιστρέφουν πίσω ποτέ. Αυτός όμως φοβήθηκε και γύρισε πίσω τρομαγμένος και από τότε δεν τον αφήσαμε να ξαναβγεί ποτέ. Πέρασαν χρόνια. Γέρασε. Το πήρε απόφαση και τώρα πια δεν μπορεί να τρέχει όπως παλιά.
Δεν ξέρω πόσο χρόνο έχει ακόμα, ούτε πώς θα είναι η στιγμή που δεν τον βλέπω να τρέχει στον κήπο. Όταν και το τελευταίο κομμάτι αυτής της ιστορίας θα χαθεί.
Είναι στιγμές που πιστεύω ότι επιστρέφεις και διαβάζεις. Δεν ξέρω τι ψάχνεις να βρεις, τι θες να καταλάβω. Να σου πω κάτι χαζό; Δε σου συγχώρεσα ποτέ που πέταξες εκείνο το γαλάζιο λουρί. Είναι τόσο ανόητο μα εγώ που έχω μνήμη χρυσόψαρου το θυμάμαι ακόμα. Όπως και το φάκελο που στο επέστρεφα για να του το δώσεις εσύ. Ήταν υπέροχο. Ήθελα να ουρλιάξω όταν το πέταξες γιατί νόμισες ότι δεν το ήθελα. Πώς χωρούσε σε τόσο λίγο χρόνο τόση ασυνεννοησία άραγε;
Πέρασαν χρόνια μα τα γαλάζια του μάτια είναι εδώ και με κοιτούν ακόμα. Ξέρεις τι σκέφτομαι; Ότι η γερμανίδα έφυγε όταν βρεθήκαμε, όταν σιγουρεύτηκε ότι κανείς μας δεν θα το έβαζε στα πόδια, τουλάχιστον όχι εκείνη τη στιγμή. Δεν ξέρω γιατί όλοι τελευταία τον κοιτάμε που είναι τόσο κουρασμένος και ρωτάμε ο ένας τον άλλον μήπως ήρθε η ώρα του. Δεν θέλω να έρθει η ώρα του. Όχι ακόμα. Είδε τόσα πολλά και έχει να δει ακόμα.
Κάποτε μετακόμισα σε μία γειτονιά. Πριν πάω εξαφανίστηκαν όλα τα αδέσποτα. Είχα μια γιαγιά που πήγαινα και είχε μαυρίσει η ψυχή της για τα γατάκια της που χάθηκαν και αυτά. Όταν το ανέφερα σκεφτική, ξέρεις τι μου είπαν; Εμείς τα φωλιάσαμε, για σένα, για το καλό σου. Πάγωσα. Ήθελα να το βάλω στα πόδια. Μα δεν το έβαλα. Είναι πράγματα που βιάζεσαι να προσπεράσεις, ότι δεν άκουσες, δεν είδες, δεν έγιναν ποτέ.
Μου έχουν λείψει οι συζητήσεις μας. Δεν ξέρω τι έγινε και κάποια στιγμή κολλήσαμε στους μονολόγους. Πίστευες ότι την έβρισκα. Χιλιάδες πράγματα πίστευες. Τώρα τόσα χρόνια μετά δεν έχει και τόση σημασία. Έμαθα να το προσπερνώ και αυτό. Και ας γυρίζω πίσω κάποιες στιγμές για να λέω «όλα θα πάνε καλά». Αυτό δεν λέγαμε πάντα. Ότι θα τα καταφέρουμε, είτε μαζί είτε χώρια.
Έτσι δεν είναι; Θα τα καταφέρουμε….
Έτσι δεν είναι;
και αυτό το φεγγάρι... ακόμα μία νύχτα...

Tout... Tout.... Tout....

Παρακαλώ περιμένετε, βρίσκεστε σε αναμονή, η σκέψη σας προωθείται. Η ζωή είναι καταλυμένη. Παρακαλώ περιμένετε. Βρίσκεστε στη γραμμή προτεραιότητας. Σύντομα κάποια στιγμή θα είναι δική σας. Παρακαλώ περιμένετε. Μην κλείσετε τα μάτια. Μην κλείσετε τα αυτιά. Βρίσκεστε στη γραμμή της ζωής, της καρδιάς, του χρόνου.

Θέλει δεξιοτεχνία ο χρόνος, μαεστρία να μη σε τουμπάρει στο στριφογύρισμα του. Τι θα γινόταν αλήθεια, αν ο χρόνος δεν ήταν μια ημιευθεία, με αρχή αλλά χωρίς τέλος; Τι θα γινόταν αν ο χρόνος ήταν μια στιγμή σε μια λίμνη που πετάς ένα βοτσαλάκι και ομόκεντροι κύκλοι αρχίζουν και απλώνονται χορεύοντας σε όλη τη λίμνη μέχρι εκεί που χάνονται από το μάτι; Θα άλλαζε κάτι, πες μου αλήθεια αν ο χρόνος ήταν ένα σεντόνι που αναδιπλωνόταν και μπορούσες εκτός από το να κυλιστείς πάνω του να το διαπεράσεις, αλλάζοντας την έννοια του χρόνου; Θα ήταν πιο εύκολη η αναμονή;

Πρέπει να μάθω κάτι; Πότε κάνει διάλειμμα ο χρόνος;

Ο χρόνος μας κάνει σοφότερους…. Ευτυχισμένους όμως;

Le temps c’ est de l’ amour

Miss Piggy is in da House

Πεταλούδες και Κουδούνια

Βρε, βρε, καλώς το μου. Φαίνεται πως μ’ αυτή τη ζέστη ξεμείναμε τα δυο μας. Δεν ξέρω πώς ξέπεσες εδώ αλλά σήμερα το πρόγραμμα έχει ελαφρολαικό πρόγραμμα, εξου και οι πεταλούδες και τα κουδούνια… Οι πεταλούδες για μένα… και τα κουδούνια… πάλι για μένα!
Για ένα μεγάλο διάστημα ένοιωθα ότι παραγνωριστήκαμε, μέσα και έξω από εδώ. Άρχισα να σκέφτομαι ποιος με διαβάζει και τι θα έγραφα ανάλογα με το ποιος θα έμπαινε εδώ μέσα. Με κούρασε, με χάλασε…. Αυτό είναι για την πάρτη μου, με ένα όνομα που δεν είναι καν όνομα. Και έτσι χάθηκα…. Να χαθούν όλα, να μετρήσουμε τι αξίζει και να αρχίσουμε από την αρχή.
«Γιατί;» η αγαπημένη μου ερώτηση…. «Γιατί έτσι μ’αρέσει» η αγαπημένη απάντηση που προφέρεται συχνά σαν «γιατί μπορώ». Μου’ χουν λείψει πράγματα… όλο αυτό τον καιρό που δεν έγραφα σκεφτόμουν, σκεφτόμουν σαν μηχανή τρελαμένη. Κοιτάζομαι στον καθρέφτη και δεν μου αρέσει αυτό που βλέπω. Είμαι αποδεκτή αλλά δεν είμαι εγώ. Δεν τα θέλω ξανθά τα μαλλιά μου, ούτε να μπαινοβγαίνω στα κομμωτήρια…. Υποφέρω αλλά το κάνω για να γίνω αποδεκτή από έναν χώρο που δεν με ενδιαφέρει. Δεν μπορώ να φορέσω τα ρούχα που θέλω (όσο ακόμα χωράω σε αυτά) γιατί δεν μου το επιτρέπουν και έτσι δεν τα αγοράζω. Έχω μια ντουλάπα γεμάτη ρούχα, που δεν θα αγόραζα ποτέ αλλά μου τα αγοράζουν γιατί ταιριάζουν καλύτερα στη ζωή μου. Τα ρούχα μου ταιριάζουν καλύτερα από μένα.
Πολλά έγιναν όλο αυτό το διάστημα. Καλά και κακά, όπως πάντα. Αυτό που κατάλαβα είναι ότι έχω πολύ θυμό μέσα μου. Θυμό χρόνων που καταπιεζόταν για σημαντικούς ή ασήμαντους λόγους. Δύσκολα θα εξωτερικεύσω τον θυμό στην ένταση που τον βιώνω και έτσι μαζεύεται.. και μαζεύεται σαν να κλείνεις τυφώνα σε μπουκάλι και λες θα φτιάξουν, τα δούμε… αργότερα….
Θυμό με τους άλλους μα περισσότερο με μένα και τους συμβιβασμούς μου. Για τις σιωπές που μου εξασφαλίζουν ευκολίες. Σςςς… μη μιλάς, σώπαινε και θα φύγεις νωρίτερα από τη δουλειά, θα σου κάνουμε αυτήν την εξύπηρετηση… είναι τόσο απλό… απλά να μην μιλάς… σσσςςς… και έτσι μπήκα στο unplugged.
Κάποτε είχα διαβάσει ότι όταν πραγματικά πιάσεις πάτο δεν έχεις άλλη επιλογή από το να αρχίσεις να ανεβαίνεις. Χρόνια τώρα αυτό που μάθαινα, είναι να μην έχω τίποτε δεδομένο και να είμαι ανά πάσα στιγμή έτοιμη να χάσω…. Οτιδήποτε νόμιζα ότι είχα… ακόμη και εμένα…. Χάνοντας ακόμα και εμένα, τις αυταπάτες μου, τις φλυαρίες μου, μέσα στη σιωπή, σε μια άκρη ήρθε εκείνο που δεν περίμενα.
Ήρθαν οι πεταλούδες όπως ποτέ άλλοτε. Και έτσι μια Spark που το φυσικό της χρώμα είναι το εκρού του νεκρού απέκτησε χρώμα καθώς τα 4 αιμοσφαίρια της κατανεμήθηκαν ανά ζεύγη στα ζυγωματικά. Τώρα λογικά θα έπρεπε να πω ότι η ζωή μου έφτιαξε ξαφνικά και με ένα μαγικό όλα τα προβλήματα βρήκαν την λύση τους. Nope! Δεν πέφτουν τίτλοι τέλους ακόμα… έχει πολύ ακόμα μπαμπα Στρουμφ.
Αλλά όσο madame και να με δείχνουν τα ξένα ρούχα, η Spark είναι κάπου από κάτω, να κοκκινίζει όπως στο γυμνάσιο που έπεφταν οι χυλόπιτες η μία πίσω από την άλλη. Πέρασαν πολλά χρόνια μέσα στο θυμό, δεν θέλω άλλα. Θέλω να «παίξω» πάλι. Θέλω να συνωμοτήσω, να ψαρέψω, να παρακολουθώ και να με παρακολουθούν. Να κάνω την απελπισμένη που δεν με προσέχει, να τους εκβιάζω να μου πουν πως το παιχνίδι το’ χω στα μέτρα μου. Εκεί που τους στεναχωρώ με τα δύσκολα να τους πετάω τα ρεζιλίκια που παθαίνω κάθε που έρχονται οι πεταλούδες και να το καννιβαλίζουμε. Η ζωή είναι και χορός και μου ‘χε λείψει καιρό… Έμαθα να χορεύω μόνη, έμαθα πολλά και περνώντας τα χρόνια πάω στοίχημα θα μάθω και άλλα. Αλλά δικαιούμαι το δικό μου ψέμα, το δικό μου παραμύθι για ακόμα μία φορά που ήρθε με τον δικό του σαρκαστικό τρόπο να με βρει. Με βρήκες… λοιπόν;
Μη μου πεις άρπαξε την ευκαιρία από τα μαλλιά… γελώντας! Όταν τρως στα όρθια και βρεθείς σε ένα περίτεχνο τραπέζι, πρέπει να εκτιμήσεις την τέχνη με την οποία το έστρωσαν, τα χρώματα, τα αρώματα, πριν φτάσεις στην απαγορευμένη αίσθηση… τη γεύση…. ‘θα έχετε τα πάντα, αρκεί να μη γευτείτε τον καρπό της γνώσης του καλού και του κακού»
Πάντως είναι απίστευτο τι μπορεί να καταφέρει 1 γυναίκα άχρηστη στο να ψαρεύει πληροφορίες αλλά με τις κατάλληλες γνωριμίες. Πας Αθήνα – Πειραιά μέσω Σιγκαπούρης… αλλά απολαμβάνεις κάθε δευτερόλεπτο της διαδρομής.
Τις πεταλούδες προφανώς τις κατάλαβες…. Τα κουδούνια θα τα ακούσεις προσεχώς γιατί ο χρόνος ξεκίνησε και μετρά ανάποδα μέχρι να μου τα κρεμάσουνε!
Άντε και στα δικά σας και προπάντως στην θεία! Μη στεναχωριέσαι θεία τα όμορφα έρχονται!