O tzabas πέθανε

Μεσημέριασε. Ζέστη και τα παραθυρόφυλλα κλειστά. Ακόμα μία μέρα στη δουλειά. Ακόμα μια ζεστή αυγουστιάτικη μέρα. Δεν έχω να σου πω κάτι έξυπνο, ούτε κάτι σημαντικό. Λείπουν όλοι. Μόνο χρόνο έχω και αυτόν σκορπίζω αλόγιστα. Αυτό μου είπε ένας φίλος που δεν συνάντησα ποτέ. «Δίνε δωρεάν τον χρόνο σου, αν θες να σου μείνει λίγη αξιοπρέπεια». Πέρασαν χρόνια από τότε μα ακόμα γυρίζω στα λόγια του. Κάποιους τους ανθρώπους τους κουβαλάς συνέχεια μαζί σου. Στιγμές, αλήθειες, αισθήματα που δεν ξεθωριάζουν με τον χρόνο, που δεν τα παίρνει κανείς.
Οι πρώτες μου λέξεις ήταν «δικό μου». Έκτοτε δεν σταμάτησα να διεκδικώ, ούτε άφησα ποτέ κάτι ήθελα δικό μου. Κτητική, απαιτητική, ιδιότροπη, φευγάτη, γεμάτη λέξεις και σιωπές. Ο άνθρωπος που λατρεύεις να μισείς, να τσακώνεσαι, να ξενυχτάς κουτσομπολεύοντας, να σου απλώνει το χέρι και να σου κλείνει το μάτι.

Ο χρόνος, που όσο και αν έχουμε θέλουμε και άλλο, το μετά και το πριν, ποτέ το τώρα. Και τώρα; Τι γίνεται αυτό το μεσημέρι το γεμάτο πολύχρωμες, μικρές σοκολάτες. Πικρές, γλυκές, με γέμιση σαν τις ημέρες και τις νύχτες. Και μουσική. Να ησυχάσουν οι λέξεις, τα πρόσωπα, οι μνήμες ή έστω να κουρνιάσουν για λίγο, να γουργουρίσουν χαδιάρικα στην καρδιά μου.

Είναι φευγάτοι όλοι. Σε δουλειές, σε διακοπές, σε ζωές που ξεμακραίνουν; Έχει σημασία; Όχι. Έχει και αυτό την ομορφιά του. Να σου λείπει κάποιος, να τον ζητάς, να περιμένεις και ας αργήσει να ‘ρθει και ας μην έρθει ποτέ. Με κούρασε το τζάμπα, οι προσφορές στα περιοδικά, στα μαγαζιά, παντού. Δεν θέλω τζάμπα στιγμές, ούτε ανθρώπους σε προσφορά. «Τσίμπα το» τώρα που είναι ευκαιρία και ας μην σου χρειάζεται. Ασ’ το σε μια άκρη, μήπως το χρειαστεί. Και γεμίζω σαβούρες τη ζωή μου. Δεν θέλω ανθρώπους – πακέτο, δεν με σκορπίζω τζάμπα σε μανταλάκια, όχι πια. Πόσα δίνεις για μένα; Χρήματα; Ακόμα να καταλάβεις; Δεν με νοιάζει να καταλάβεις... Όχι πια.

Θέλω…. Το δικό μου. Επέστρεψα στο παιδιάστικο πείσμα μου, που έκανα τα πάντα για να πάρω αυτό που ήθελα δικό μου. Το βλέμμα δεν άλλαξε. Θέλω αυτό που αξίζει και δεν το θέλω τζάμπα. Έχω χρόνο να περιμένω και χέρια καθαρά να τ’ αρπάξω όταν έρθει η στιγμή. Δεν θέλω να βιάζομαι, δεν θέλω χρονοδιαγράμματα και προθεσμίες. Θέλω… το δικό μου… και να αξίζει αυτή τη φορά.