Δευτέρα, Απριλίου 02, 2012

Spark D' Ark IV


Ιός. Ο κώδικας μέσα στην κιβωτό του. Κατ’ επίφαση νεκρός εκτός  κυττάρου. Μέχρι την ενσωμάτωση. Η ένωση της γενετικής πληροφορίας. Η μετάφραση. Η έκφραση. Η αλλαγή. Η φυσική επιλογή. Εξέλιξη ή θάνατος. Λίγα κύτταρα αντέχουν. Τα περισσότερα θα πεθάνουν. Ό,τι αντέξει όμως θα κυριαρχήσει.
Ο χρόνος. Η τελευταία ψευδαίσθηση.
Σκοτάδι. Το περιστρέφω. Στερεοϊσομερές. Το σημείο που θα είναι διαφορετικό είναι η πόρτα της επιστροφής. Ο ιός. Εγώ. Ξανά και ξανά.

Κρυώνω. Ημίφως. Το χέρι μου στο πεζοδρόμιο. Το δαχτυλίδι μου. Φως μέσα στο φως. Αγκαλιασμένα. Ξέχωρα και όμως ένα. Απομακρύνω το χέρι μου. Ο χώρος. Περιπλανιέμαι σε ό,τι δεν υπάρχει. Ταξιδεύοντας δημιουργώ τους δρόμους μου.
Σηκώνομαι. «Έλα». Μια φωνή στο μυαλό μου. Το βλέμμα μου στην αγαπημένη. Τα χέρια της. Μου θυμίζουν κάτι. Τα ‘χω συναντήσει ξανά. Το θράσος της γύμνιας τους. Σκεπάστε τα. Τα κρύβω στα δικά μου. Τα τραβά πανικόβλητη, κάνει μεταβολή και αρχίζει να τρέχει. Τρέχα αγαπημένη. Τρέχα να ξεφύγεις από ό,τι σε κυνήγησε. Τρέχα και εγώ θα τρέξω πίσω σου.
Δεν μπορείς να μου ξεφύγεις. Ούτε και το θες.
Την πιάνω και την κρατώ σφιχτά αγκαλιά. Παλεύει να ξεφύγει. Σπαρταράει. Ουρλιάζει στο κεφάλι μου. Μια μαινάδα, που υψώνεται από την γη και πέφτει πάνω μου με μανία. Την αφήνω και πιάνω τα αυτιά μου. Γυρίζει. Με φιλάει στο στόμα. Δεν με φιλάει. Την ανάσα μου κλέβει. Φύσα. Τα χέρια της στον λαιμό μου. Ανάσα μου. Τα χέρια μου στην μέση της.
Στερεοϊσομερή. Φως. Ξεθωριάζει. Απομακρύνεται. Ακίνητη. Επιστρέφει στην θέση της. Στην περίμετρο του κύκλου. Εγώ στο κέντρο. Εκείνη φωτεινό σημείο στην περίμετρο. Η Ελένη. Το ξέρω πως είναι και εκείνη εκεί. Την νοιώθω και ας μην την βλέπω. Τις νοιώθω. Όλες. Η σκέψη μου, ακτίνες. Συνδέεται με κάθε μια ξεχωριστά. Δεν βρίσκομαι εδώ. Τις υψώνω όλες στην αλήθεια μου. Ενώνονται η μία με την άλλη. Κύκλος φωτεινός μες στο σκοτάδι. Το δαχτυλίδι μου. Πρέπει να το περιστρέψω. Πρέπει. Και μαζί τους κόσμους τους. Το μόνο που χρειάζεται είναι να τις έχω.
Κάτι με εκσφενδονίζει στον τοίχο. Πονάει το κεφάλι μου. Προσπαθώ να καταλάβω τι συνέβη. Ένα μούδιασμα. Πού είναι; Κάτι ζεστό και αλμυρό γεμίζει το στόμα μου. Ακουμπώ τα χέρια στα χείλη μου. Αίμα. Η αγαπημένη ακίνητη στο πεζοδρόμιο. Ένα αυτοκίνητο. Ο οδηγός ουρλιάζει, βρίζει. Σηκώνομαι με δυσκολία. Είναι τόσο όμορφη. Κόσμος αρχίζει να μαζεύεται γύρω της. Φωνάζουν. Κινούνται νευρικά. Της μιλούν. Προσπαθούν να την μετακινήσουν. Έρχονται ολοένα και περισσότεροι. Αίμα. «Με το κόκκινο του αίματος, είμαι, είμαι για σένα»
Χάνομαι μέσα στη νύχτα.

Δεν υπάρχουν σχόλια: