η οδύσσεια ενός ποιητή...

Παράδοξα κι ΕλληνικάΣυνέβησαν κι αυτά τα όμορφα σήμερα στην απονομήβραβείων του «καφενείου των ιδεών» στη Σαλαμίνα, μέσαστα πλαίσια του Πανελλήνιου Διαγωνισμού «Σικελιανά2006» όπου εκτός των άλλων ευτραπέλων, αναγκαστήκαμεόλοι μας να πληρώσουμε χαράτσι των 10 ευρώ για τηναπόκτηση του βραβείου μας, εφόσον σχεδόν όλοι οισυμμετέχοντες του διαγωνισμού κέρδισαν τουλάχιστον έναβραβείο, αρκετοί από αυτούς και δεύτερο και τρίτο,αφού οι κατηγορίες των λογοτεχνημάτων που βραβεύτηκανήταν υπερβολικά πολλές! Η απαράδεκτη εκδήλωση τηςαπονομής των βραβείων, ξεκίνησε στις 10.30 το πρωί καιολοκληρώθηκε στις 14.00 το μεσημέρι και κατά τηδιάρκεια αυτής, μοιράζονταν σωρηδόν βραβεία ποίησης,πεζογραφημάτων, δοκιμίων, παραμυθιών και έργωνεικαστικής τέχνης. Περιττό να σας πω, πως πήγα στηνεκδήλωση για να βραβευτώ με το πρώτο βραβείο ποίησης,για το ποίημά μου «Ένας Άγγελος» και τελικά βραβεύτηκαμε το πρώτο βραβείο «ανένταχτης ποίησης» για κάποιοποίημα με τον τίτλο «Αναμενόμενη έπαρση» που φυσικάΔΕΝ είναι δικό μου.Επιχείρησα να διαμαρτυρηθώ στον πρόεδρο του σωματίουγια το λάθος, με ρώτησε αν το ποίημά μου είχε κάποιοτίτλο ή ήταν «άτιτλο» (ενώ σαν πρόεδρος του συλλόγουκαι της κριτικής επιτροπής, μάλλον θα έπρεπε να έχεικατάσταση με τα έργα που η επιτροπή ξεχώρισε) καιτελικά μου πρότεινε να αναγράψω σε ένα χαρτάκι ταστοιχεία μου, ώστε το σωστό βραβείο με τον ακριβήτίτλο να μου ταχυδρομηθεί στο σπίτι (σημειώνω εδώ πωςπλήρωσα 10 ευρώ χαράτσι για το βραβείο, συν τα έξοδατου καραβιού για να περάσω απέναντι από τον Πειραιάστη Σαλαμίνα).Μόλις επιχείρησα να γράψω τα στοιχεία μου και τοντίτλο του ποιήματος εκ νέου, ο εκπρόσωπος τουοργανισμού Unesco που βρισκόταν ακριβώς δίπλα μου, μουαπηύθυνε τον λόγο, λέγοντάς μου, «νεαρέ όχι τώρα, στοτέλος θα έρθεις, μετά την διαδικασία» με αρκετά έντονούφος μπορώ να πω.Τελικά έφυγα απογοητευμένος, γιατί μάλλον δεν είχαλόγο να παραμείνω περισσότερο, σε μια τόσο γελοίαεκδήλωση με πληρωμένα διπλώματα και βραβεία για όλους,(να σημειώσω ακόμα ότι το χαρτάκι του προέδρου τηςεπιτροπής ήταν γεμάτο από λάθος ονόματα και λάθοςτίτλους έργων), πήρα βέβαια στα χέρια μου τολανθασμένο βραβείο σαν αποδεικτικό της αθλιότηταςορισμένων επιτροπών που πασχίζουν να προβληθούν,και μόλις επέστρεψα στο σπίτι, έστειλα ένα γραπτόμήνυμα στο πρόεδρο της επιτροπής στο κινητό τουτηλέφωνο που αναγράφεται στην ειδοποίηση του βραβείουμου, ότι αν μέσα στην εβδομάδα δεν έχω στα χέρια μουτο σωστό βραβείο εφόσον το πλήρωσα, θα αναγκαστώ νακαταφύγω με καταγγελία μου στα μέσα ενημέρωσης για τηνόλη διοργάνωση στη Σαλαμίνα, και σίγουρα ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΩ!Γιώργος Σ. ΚόκκινοςΚυριακή 17 Δεκεμβρίου 2006~Περιμένω όλων σας τις συμμετοχές στο topic που αφορά το Καφενείο των Ιδεών.Όλοι όσοι έχετε παρόμοια εμπειρία από διοργανώσεις άλλων ετών ή την φετινή, παρακαλώ γράψτε με σχόλιό σας, τα πάντα γι'αυτήν~www.elogos.gr Λογοτεχνικό Περιοδικό και Πύλη Yahoo! Groups Links<*> To visit your group on the web, go to: http://groups.yahoo.com/group/logotexnia/

το παραπάνω μήνυμα μου στάλθηκε μέσω mailgroup

έχω δει πολλά κατά καιρούς... συγγνώμη για το σημερινό spam στο monitor

ξέρετε ποιο ήταν το καλύτερο δώρο που έλαβα φέτος στις γιορτές? μία ακόμα ποιητική συλλογή από τον Θοδωρή Βοριά http://thodoris-vorias.blogspot.com/ http://vorias.blogspot.com μέσα σε έναν φάκελο με μια ευχετήρια κάρτα. μια συλλογή εκτυπωμένη έτσι ώστε να χωρά σε ένα μικρό φάκελο ταχυδρομείου. δεν ξέρω ποιοι δρόμοι αφήνονται πλέον σε έναν αληθινό δημιουργό αλλά με συγκίνησε όχι μόνο με τα ποιήματα που έχει μέσα αλλά και με την τιμιότητα που έχει να παλεύει για αυτά που νοιώθει, για αυτά που πιστεύει και για αυτά που συνεχίζει να γράφει σε πείσμα των κυκλωμάτων που θέτουν τόσο κόσμο εκτός.
αλλά είναι πάντα εντός-εκτός και επί τα αυτά που λέγαμε στο σχολείο...
χρόνια πολλά σε όλους
συγνωμη σε όσους κούρασα και εκνεύρισα σήμερα

ps keep posting!
αλλά πάντα θα είναι εντός στις καρδιές μας

χρόνια πολλά Φρεντερίκο μου...

μου λείπεις... και ας φοβάμαι να το παραδεχτώ... ήθελα να μπορούσα να σου γράψω κάτι αληθινό... ή έστω κάτι έξυπνο. αλλά δεν μπορώ. μα πιο πολύ ήθελα να σε δω. και αυτό το φοβάμαι περισσότερο...

Τα μάτια της σιωπής...

Βιάζομαι πάντα στην δουλειά. Όχι απαραίτητα γιατί έχω δουλειά αλλά γιατί πρέπει να υποκρίνομαι ότι έχω. Αυτό τα πρωινά. Τα βράδυα είναι πιο χαλαρά. Αλλά και πάλι όλο και κάτι γίνεται και ξεχύνομαι στους διαδρόμους. Τρέχω να κρυφτώ από εκείνα τα μάτια της σιωπής που ζητούν κάτι από σένα, μια υπόσχεση, λίγο χρόνο ακόμα, μόνο λίγο... να προλάβουν ένα χάδι ακόμα. Μα εγώ δεν έχω και το βάζω στα πόδια. Τα νοιώθω στην πλάτη μου να ικετεύουν και μετά στρέφονται στο επόμενο τρίξιμο της πόρτας. Και 'γω κρύβομαι πίσω από πολύβουες οθόνες, να καταλαγιάσει ετούτη η σιωπή ανάμεσα στις πολύχρωμες σειρήνες. Λίγο ακόμα και θα σβήσουν τα φώτα. Για λίγο. Για να φανεί καλύτερα η πόλη από μακρυά. Η ζωή που βάζουμε στην αναμονή. "Η ζωή σας βρίσκεται στην αναμονή. Παρακαλώ περιμένετε" Τα μηχανήματα, οι διάδρομοι, οι άνθρωποι που χάνουμε, τα μάτια της σιωπής... ένα μικρό καλειδοσκόπιο, μια σκοτεινή καληνύχτα.

ξεμαθαν να μιλουν τα χερια

μ' αφησες να ξεχαστω. γιατι; σωπασαν τα χερια μου.
ασε με να σε συλλαβισω απ' την αρχη. λιγη σκια δωσε μου μονο ετουτη τη νυχτα και μια σταλα ελεος. ουρλιαζει η σιωπη μεσα μου. ακους;

Τα καραβακια του Πανορμιτη

Υπάρχει η παράδοση ότι όποιος θέλει κάτι πολύ κάνει 1 ευχή και τάζει κάτι στον Ταξιάρχη, που βρίσκεται στον Πανορμίτη. Φτιάχνει ένα καραβάκι (κάποιοι γράφουν το όνομα του Ταξιάρχη επάνω) και το ρίχνει στην θάλασσα. Σε όποιο σημείο και αν είναι στην Ελλάδα η παραλία από την οποία το ρίχνει στην θάλασσα, το καραβάκι πάντα φτάνει με την ευχή στον Πανορμίτη. Αν έχει γράψει και τα στοιχεία του ο αποστολέας παίρνουν τηλέφωνο και ενημερώνουν ότι το καραβάκι του έφτασε. Κάποιοι που δεν έχουν την δυνατότητα να στείλουν καραβάκι στέλνουν ένα μπουκάλι με την ευχή και τα στοιχεία του και πάντα φτάνει εκεί. Κάποιοι τάζουν λάδι και βάζουν τετράκιλο δοχείο με λάδι και πάλι φτάνει… έχουν φτάσει καραβάκια ακόμα και μετά από 8 μήνες που τα έριξαν στην θάλασσα. Κάποιος κάποτε βρήκε ένα τέτοιο καραβάκι και το πήρε σπίτι του. Ο Ταξιάρχης όμως δεν τον άφησε να το κρατήσει και το πήγε στο τέλος ο ίδιος στον Πανορμίτη.
Μέσα στο καλοκαίρι όλοι ψάχνουμε το καλύτερο για τις διακοπές μας. Αν ψάχνετε κάτι λίγο διαφορετικό σας συνιστώ ανεπιφύλακτα να πάτε στη Σαντορίνη στο Ακρωτήρι στο ξενοδοχείο Caldera Romantica. εξαιρετικά φιλόξενοι άνθρωποι και μέσα από τις διηγήσεις τους θα γνωρίσετε μια αλλιώτικη Σαντορίνη και δρόμους.
Από σήμερα και μέχρι 24 Ιουλίου το δίκλινο με πρωινό κοστίζει 35 ευρώ και από 25 Ιουλίου μέχρι 25 Αυγούστου 40 ευρώ με πρωινό. Αν δεν με πιστεύετε τηλεφωνείστε στο 2286081481 για κρατήσεις.
www.calderaromantica.gr

Βγαίνω και κάνω παντομίμα στην Ερμού.

Φώτης Αρμένης..."Σήμερα βρίσκεις δουλειά στο θέατρο μόνο αν ανήκεις σε παρέες, κάστες, αυλές. Κάθε σκηνοθέτης, κάθε παραγωγός έχει "τους δικούς του" (...). Κάνω τηλέφωνα, επικοινωνώ με ανθρώπους που γνωρίζω, τους λέω "εδώ είμαι"... Δεν μπορώ όμως να παρακαλέσω, να γίνω χαμερπής, να κολλήσω σε κάποιον, να γλείψω. Ξεκίνησα καλά και όπου έχω εμφανιστεί πήρα από καλές και πάνω κριτικές. Και αναρωτιέμαι "γιατί"; Επειδή δεν είμαι φίρμα; Εμένα δεν με νοιάζει το να γίνω πρωταγωνιστής, θέλω όμως να δουλεύω ως ηθοποιός. Έτσι δεν ζω, φυτοζωώ. Έχω και οικογένεια. Ξέρεις πώς αντιμετωπίζω την κατάσταση; Βγαίνω και κάνω παντομίμα στην Ερμού. Το προτιμώ από το να χάσω την αξιοπρέπειά μου και να εξευτελιστώ. Και η παντομίμα θέατρο είναι".
http://spaces.msn.com/screenwriting/Blog/cns!1p02uLiwrN623k3mvXHVVYxg!121.entry
Είναι παράξενο πως πέφτεις ώρες-ώρες σε κείμενα άσχετα που όμως κάτι λένε και για σένα. Δεν ξέρω όσα θα ήθελα για το θέατρο. Αλλά αυτά τα λόγια του Αρμένη μου μείνανε. Αν μπορεί αυτός, με αυτή την ιστορία να λέει όχι και ότι προτιμά να κάνει παντομίμα στην Ερμού από το να έρπει για να είναι στα μεγάλα θέατρα τότε μπορώ και γω. Σημαιοστολίστε τους δρόμους. Έχουμε ευχάριστα νέα! Ανακαλύφθηκε η Αμερική! Και μαζί με αυτήν η λασπωμένη μας αξιοπρέπεια...

Η πρώτη ανάσα...

είδα το video του τοκετού που πρότεινε ο Γέρος στο http://video.google.com/videoplay?docid=-6693250232685996691 είναι τελείως διαφορετικό να το βιώνεις ως μητέρα, ως θεατής ή ως ιατρός/μαία. Δεν θα σταθώ σε αυτό έγιναν όμορφες συζητήσεςι σήμερα με αφορμή αυτό. Εγώ θα ήθελα να μιλήσω για την αγαπημένη μου στιγμή του τοκετού. Όταν παίρνεις το νεογνό στα χέρια σου, καθαρίζεις γρήγορα το στόμα του με μία γάζα και αρχίζεις και μετράς κρυφά μέσα σου 1... (πάρε ανάσα) 2.... (πάρε ανάσα!!)... 3.. πάρε ανάσα.. ΟΥΑΑΑΑΑΑ και αρχίζει να κουνάει χέρια πόδια και να κλαίει δυνατά...
Οι πνεύμονες κατά την ενδομήτρια ζωή δεν δουλεύουν (το έμβρυο τρέφεται και οξυγονώνεται από το αίμα της μητέρας) και είναι συρρικνωμένοι. Με αυτό το ουα.. ανοίγουν σαν τα φτερά μιας πεταλούδας και του μωράκι μας αρχίζει το πέταγμά του στη ζωή...
πόση δύναμη άραγε να χρειάζεται εκείνη η πρώτη ανάσα;
1... (πάρε ανάσα)..... 2 (πάρε ανάσα) 3. πάρε ανάσα... ουαααα

ΑΓΓΕΛΙΑ

“Χάθηκε πορτοφόλι που περιείχε χρήματα και προσωπικά αντικείμενα. Παρακαλείται ο ευρών να κρατήσει τα προσωπικά αντικείμενα και να επιστρέψει τα χρήματα που έχουν μεγάλη συναισθηματική αξία”

ΚΥΚΛΟΦΟΡΩ ΚΑΙ ΟΠΛΟΦΟΡΩ...

Κυριακή σήμερα. Τις αγαπώ τις Κυριακές που δεν δουλεύω. Που ξυπνάω αργά, χουζουρεύω και όταν τους ακούω να έρχονται να ανοίξουν τα παράθυρα που σκεπάζομαι κρυφά να κάνω ότι κοιμάμαι λίγο ακόμα. Λίγο μαμά, 5 λεπτάκια ακόμα. Μα τώρα έχω και γω ένα μικρο πλασματάκι στο κρεββάτι μου. Πριν λίγο ξύπνησε και μου χαμογέλασε. τώρα είναι στα πόδια μου έχοντας ξηλώσει το τηλέφωνο στο οποίο μουγκρίζει χαδιάρικα πιπιλώντας την πιπίλα του. Γυρνά πότε πότε και μου χαμογελά ευτυχισμένος την ώρα που εγώ σερφάροντας ανακαλύπτω πως ακολουθώ τα ίδια μονοπάτια με τους άγνωστους φίλους μου. Λέμε στα ίδια μέρη καλημέρα και συνεχίζουμε την περιπλάνησή μας. Στις ίδιες λέξεις σεργιανούμε αφήνοντας τον χρόνο να κυλά σε μια ιδιωτική παράσταση...
"γιατί παράσταση δεν είναι φώτα δεν είναι σκηνικό, είναι οι άνθρωποι, εσείς και εγώ... είναι οι γυναίκες που κοιτούν είναι τα παιδιά που μας ρωτούν έτσι που εσείς καθώς εγώ αφήνουμε το χρόνο να κυλά..." (Λουίτζι Πιρεντέλλο: Απόψε αυτοσχεδιάζουμε)
Μου 'χει λέιψει το θέατρο. Με την δουλειά δεν μένει χρόνος για τίποτα. Μόνο να στριμώχνω ανακοινώσεις μπας και βρεθεί κάποιος καλύτερος από μένα και δώσει το χέρι σε κάποιο από αυτά. Διαγωνισμοί, διαγωνισμοί, σεμινάρια και άλλοι διαγωνισμοί, μία υποτροφία και μια ζωή που γλυστρά ανάμεσα στα χέρια μας και χάνεται. Πόσες φορές είμαι στη δουλειά ή στο δρόμο για το σπίτι και σκέφτομαι το κείμενο που γράφω και δεν έχω χρόνο να το σημειώσω κάπου. και λέω δεν πειράζει θα το θυμηθώ μετά.... δεν το θυμάμαι όμως ποτέ. συμβιβάζομαι με την ιδέα ότι δεν ήταν τίποτα σημαντικό αλλιώς δεν θα το ξεχνούσα τόσο εύκολα. και αυτό το "δεν ήταν τίποτα σημαντικό" μου ρίχνει μια σκουντιά και με πετάει από το ράφι της ευκολίας κάτω.
Μια στάση, μια ανάσα να πω κάτι που μου είναι σημαντικό. ευχαριστώ τους φίλους μου μέσα στο νετ και για όλα όσα μοιραστήκαμε. ευχαριστώ και τους εκπληκτικούς δημιουργούς, που γνώρισα εδώ μέσα και μου θύμησαν τα λόγια του Σαιξσπηρ "αν κλείσεις μια πόρτα για να μην το σκάσει το μυαλό μιας γυναίκας θα βγει από την κλειδαρότρυπα και αν την κλείσεις και αυτή θα το σκάσει από την καμινάδα" Κάπως έτσι και το ταλέντο τους όσο και να το περιορίσεις, από κάπου θα ξεγλυστρά και θα ομορφαίνει την ψευδαίσθηση του χρόνου μας. Θα μου επιτρέψετε να σας συστήσω κάποιους από αυτούς....
Ο αγαπημένος μου Θοδωρής Βοριάς με τα ποίηματά που αγαπώ ιδιαίτερα http://thodoris-vorias.blogspot.com/ , ο Πυργάρης με τα εκπληκτικά πεζά του (ανατρέξτε οπωσδήποτε στις λογοτεχνικές σελίδες πέρα από το blog και αναζητήστε τον) http://pirgaris.blogspot.com/ και τελευταίος ο πατριώτης μου ο ector πολυγραφότατος και γεμάτος εικόνες http://efesiws.blogspot.com/
Σερφάροντας χάρη στο monitor (ευχαριστώ δημιουργέ του) στα διάφορα blogs γνωρίζω και νέους δημιουργούς και είναι κάτι που μου αρέσει πολύ. Όσοι έχετε να προσθέσετε urls παρακαλώ όπως πρσέλθετε στα comments.
Πωπω.. δεν σας κούρασα ακόμα με την φλυαρία μου. Καφεδούλη κανείς; Πάω να βάλω λίγο. Όποιος θέλει να ζητήσει τώρα ειδάλως να σωπάσει για πάντα.
Είναι εκπληκτικός ο μικρός. Μόλις δει φαι, φτυνει την πιπίλα επιτόπου και δεν τον νοιάζει πού θα πέσει, θα φάει ό,τι του δώσεις και αργότερα θα πάει να ψάξει πού του είχε πέσει η πιπίλα. Λίγο πολύ όπως νομίζουμε μερικές φορές πως είναι οι σχέσεις.
χμμ, με γεύση είναι ο καφές, σαν τους ανθρώπους, τον έβαλα χωρίς ζάχαρη από τεμπελιά και όχι για λόγους διαιτητικούς σαν τους ανθρώπους που αφήνουμε να μας προσπερνούν. Ένας από αυτούς που θα 'χε γεύση ουράνιου τόξου και βροχής είναι ο Αλέξης. Από δειλία μου δεν συναντηθήκαμε ποτέ και από την επιπολαιότητά μου χανόμαστε συνεχώς. Αλλά όποτε βρισκόμαστε γράφουμε συνεχώς, ή μάλλον γράφαμε καλύτερα, ή μάλλον έγραφε και γω έκλεβα τις λέξεις του. Δεν με έχουν αγγίξει λόγια άλλου συγγραφέα όπως του Αλέξη και όμως αυτός ο άνθρωπος κάποια στιγμή κουράστηκε να το παλεύει και πέταξε τα τετράδια. και οι λέξεις μου στέκουν πάλι μόνες. ένα πρωτόλειο κείμενο μπορείτε να δείτε εδώ.... http://anthologio.iphorum.com/topic/o-u--69.html
έχω την αίσθηση ότι σας κάλεσα στο σπίτι μου και σας δείχνω ένα παράξενο album με φωτογραφίες. μόνο που δεν έχουν εικόνες. μόνο λέξεις που χαιδεύουν την κυριακάτικη σιωπή. πατάτες και κρέας στο φούρνο θα θελα τώρα να συμπληρωθεί η εικόνα. αλλά εγώ η άχρηστη δεν μαγειρεύω και η μάνα μου αποφάσισε να μας νηστέψει όλους. μόνο ο μπέμπης κάνει κατάλυση. (και γω όταν είμαι εκτός σπιτιού ή όταν κλέβω τις σοκολάτες από το ντουλάπι αλλά δεν το λέμε... ςςςςςς) σας κούρασα, συγχωρέστε μου τη φλυαρία καλοί μου άρχοντες και όμορφες κυράδες. να'χετε τη μέρα που αγαπάτε. καλημέρα σας *υπόκλιση*

ΑΚΡΟΒΑΤΩ

Με το τσιγάρο αναμένο στο χέρι περιμένω. Ραντεβού για καφέ και με έχουν στήσει. Δεν πειράζει συνήθως αργώ εγώ. Καθώς περιφέρομαι μήπως έχουμε χαθεί, βλέπω έναν άνθρωπο ντυμένο παράξενα να αιωρείται. Πλησιάζω. Όχι δεν αιωρείται. Είναι κρεμασμένος σε ένα σκοινί ανάμεσα σε 2 δέντρα και κάνει ακροβατικά. Έχει μια κόκκινη μύτη και αστείες ομπρελίτσες και κάνει ακροβατικά. Φορά κοντομάνικο και σε μένα η μύτη έχει γίνει μόνη της κόκκινη από το κρύο. Πλησιάζω και άλλο και χαμογελώ. Χειροκροτώ αδέξια με το τσιγάρο στα χέρια. Χειροκροτώ τον νεαρό που είναι ξένος και με κάνει να χαμογελώ. Ναι, δεν είναι όλα νεκρά σ'αυτή τη γαμημένη πόλη. Υπάρχει ζωή. Όσο ένας νεαρός τολμά να κρέμεται σ' αυτόν τον αέρα με ένα κοντομάνικο εγώ θα χειροκροτώ με το τσιγάρο στο χέρι να γεμίζω στάχτες. Μου έφτιαξε την μέρα. Έτρεξα να του δώσω σχεδόν ότι είχα στο πορτοφόλι μου. Δεν μετράται με χρήματα αυτή η ανάσα ζωής. Μετά συνειδητοποίησα ότι δεν με έφταναν για την έξοδο. Πλήρωσε ο συνοδός. 2 σπάνια φαινόμενα στριμωγμένα το ίδιο απόγευμα. και γω σιγοτραγουδώ...

ακροβατώ κοντά σου.. ακροβατώ...
θα ψάξω τις λέξεις και θα βρω τις σωστές
θα σπάσω το γόρδιο δεσμό με κλωτσιές...

δεν θυμάμαι τα παρακάτω λόγια αλλά αυτό δεν με κάνει λιγότερο χαρούμενη.

καληνύχτα...

ακροβατώ...
...ναι κάνε ό,τι θες!!!

>-------- Μαύρος Γάτος --------< Ταξίδι Χωρίς Επιστροφή: ΝΑΝΟΥΡΙΣΜΑ ΓΙΑ ΞΕΝΥΧΤΗΔΕΣ BLOGGERS

>Μαύρος Γάτος < Μια αγκαλιά

Θοδωρής Βοριάς: Το τρύπιο ταβάνι

Κάθομαι αρκετή ώρα μπροστά στην οθόνη και σκέφτομαι τι να γράψω για το βιβλίο του Θοδωρή (συγγνώμη για τον ενικό -πιθανής- αγένειας αλλά μετά τόσον καιρό συναντήσεων εδώ μέσα τον νοιώθω οικείο) Δεν το διάβασα ακόμα. Θα γράψω αργότερα για τα ποιήματά του. Θέλω να γράψω για τον Θοδωρή που με συγκίνησε και με συγκινεί ακόμα. Σαν το διακριτικό πολυτονικό σύστημα γραφής που χρησιμοποιεί το οποίο συνδιαλέγεται αρμονικά με τις δυνατότηες που μας παρέχει η τεχνολογία και το διαδίκυτο. Συγκινήθηκα όταν με σκέφτηκε να μου στείλει το βιβλίο του και συγκινήθηκα και σήμερα που το έλαβα και το χω στα χέρια μου. Είναι ένας μικρός θρίαμβος αυτό για μένα. Ένας συνοδοιπόρος εδώ μέσα κατάφερε να βρει μία δίοδο επικοινωνίας και έξω από τον διαδικτυακό κόσμο. Σαν να έμαθε δειλα δειλα να πετά και τώρα να βγήκε από το κλουβάκι της ευκολίας που είμαστε κλεισμένοι και δοκιμάζει να πετάξει χωρίς δίχτυ ασφαλείας. Χαίρομαι ειλικρινά που τα κατάφερε! και του εύχομαο πολλές πολλές πτήσεις.... Τον θοδωρή τον γνώρισα εδώ μέσα και εδώ αγάπησα και την ποίησή του. Αυτό που τον κάνει ξεχωριστό είναι ότι η ποίησή του, για μένα, δεν είναι ένα συνοθύλευμα εντυπωσιακών λέξεων, ένας πολύπλοκος συγκερασμός ήχων και εικόνων αλλά ένα σκαλάκι. Ένα σκαλάκι πάνω στο οποίο πατάς απαλά και αυτό ανυψώνεται για να σε ταξιδέψει στους ήχους και τα χρώματα, που εσύ επιλέγεις. Ένα μαγικό χαλί, που είναι απλά η αφορμή για να ανθίσει η ποίηση που κρύβεις μέσα σου. Πάντα όταν διαβάζω ποίημα το Θοδωρή, το νοιώθω σαν ένα χέρι, που απλώνεται στην δική μου ποίση, προσδοκώντας μια ζεστή χειραψία, έναν α-λογο διάλογο, συνομωτικό και ταξιδιάρικο. Ένας στίχος του eros ramazzotti λέει: είναι χέρια όλα μου τα όνειρα και με τα χέρια θα τα πάρω πίσω... κάπως έτσι νοιώθω και τα ποιήματα του Θοδωρή. Πάω να διαβάσω το βιβλίο να συναντήσω ξανά μικρές συνομωσίες και θα επανέλθω σύντομα υς. Θοδωρή μου ευχαριστώ για την εφιέρωση θα σημειώσω τα δικά μου ποίηματα πάνω στα δικά σου. ελπίζω να μην σε πειράζει αυτή η μικρή ιεροσυλία. καλοτάξιδος.... πολυτάξιδος.... ΥΣ η ποιητική συλλογή του Θοδωρή Βοριά κυκλοφορεί με τον γενικό τίτλο Το τρύπιο ταβάνι από τις εκδόσεις Ερωδιός copyright Θεσσαλονίκη 2005 Κεντρική Διάθεση βιβλιοπωλείο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ Ερμού 61 ΤΚ54623 Θεσσαλονική τηλ 2310282782, fax 2310240331 email erodhios@erodhios.gr http://www.erodhios.gr

μόλις τέλειωσα την πρώτη ανάγνωση του βιβλίου (γιατί θα ακολουθήσουν και άλλες σας το εγγυώμαι) μέσα στις σελίδες του βιβλίου συνάντησα παλιές γνώριμες εικόνες όπως πχ το ομότιτλο ποίημα αλλά και νέες γοητευτικές όπως τα "παπουτσια". νόμιζα ότι θα ήθελα μόνο να συμπληρώσω στίχους σε βεβηλες παραλογές αλλά καθώς προχωρούσα στην ανάγνωση ένοιωσα σαν ένα μικρό παιδί που του χάρισαν ένα μπλοκ ιχνογραφίας και ψάχνει τα χρώματά του να ζωγραφίσει... ό,τι και να πω είναι λίγο... ίσως αν θελήσει ο Θοδωρής (τον προ-σ-καλώ) να μας μιλήσει για το βιβλίο του... για ένα πράγμα λυπάμαι μόνο.. που δεν το αγόρασα εγώ αυτό το βιβλίο γιατί πραγματικά είναι ένα βιβλίο που αξίζει να το αγοράσει κανείς και να τιμήσει με αυτόν τον τρόπο τον συγγραφέα και όλη την προσπάθεια που κρύβει ένα τέτοιο αποτέλεσμα. η αφιέρωση όμως του βιβλίου και η αγάπη του Θοδωρή σημάινουν επίσης πολλά... ευχαριστώ Θοδωρή ο λόγος σε σένα...

Πάνω από τα χρώματά σου Amanda πρέπει εγώ τώρα να ζωγραφίσω… να γράψω για το βιβλίο μου, να βγω από τους στίχους του, να σταθώ δίπλα στο εξώφυλλο και να φυλλομετρήσω συναισθήματα και σκέψεις… Η ιστορία είναι γνωστή σε όσους έχουν τυπώσει βιβλίο… «Θόδωρε πρέπει να ξέρεις η ποίηση είναι πεθαμένη υπόθεση και το βιβλίο δεν θα τραβηχτεί, οι αποθήκες δεν θα το διακινούν, κανένας δεν διαβάζει ποίηση» Αυτή ήταν η διάθεση των περισσοτέρων από τους εκδότες που πλησίασα για να ρωτήσω, αρχικά, περί της έκδοσης. «Θόδωρε, προχώρησε χωρίς να μετράς αντίτυπα και εισπράξεις, γράφεις για σένα, τυπώνεις για σένα, τίμα την ποίηση και τύπωσε» Αυτή ήταν η άποψη ενός μεγάλου φίλου και δάσκαλου που τα έβλεπε αλλιώς τα πράγματα… Θα μου πείτε αυτό ήταν όλο; Ναι! Αυτό ήταν, μετά το βιβλίο τυπώθηκε και κυκλοφόρησε… Ευχαριστώ! Σσσσς…. Έφυγαν οι έμποροι; Εντάξει… Τώρα, που έφυγαν οι έμποροι απ’ τη μέση, κι έμειναν οι φίλοι μοναχά, μπορούμε να ξεθάψουμε απ’ τις οθόνες μας τους στίχους, τις σημαίες, τους δρόμους. Μέσα από τις οθόνες αυτές πήρα κι έδωσα, μαζί σας έστρωσα πέτρα πέτρα το καλντερίμι, δεν σας είναι ξένο γιατί μαζί το γράψαμε, νύχτα τη νύχτα, λόγο τον λόγο, στίχο τον στίχο. Κι ύστερα κοιτάξαμε ψηλά κι είδαμε το ταβάνι κι αυτό δεν άντεξε στο βλέμμα μας και τρύπησε. Μέσα από τις τρύπες του ταβανιού ξεπροβάλλουν όχι χαμένες μα αλύτρωτες συνειδήσεις, αφίσες με συνθήματα σκεπασμένες από τις διαφημίσεις των εμπόρων που κηδεύουν κάθε μέρα την ψυχή μας στο όνομα της μόδας. Κάποιες τρύπες χωράνε ακόμα την ντροπή μας για εκείνες τις ιδέες που αφήσαμε να μπαζωθούν μέρα τη μέρα στη χωματερή της τηλεόρασης. Συχνά αφήνουμε το βλέμμα μας να περνάει με πονηριά τις τρύπες, να ψάχνει τους περαστικούς έρωτες και να τους τριγυρίζει. Κρεμιούνται απ’ τις τρύπες στο ταβάνι κι οι ελπίδες μας. Εμείς περνάμε, μέρα τη μέρα εξατμιζόμαστε… Κι αν αντέξουν και δεν τρελαθούν τα έντομα και τα ποντίκια της ζωής μας ας μυρίζουν το άρωμα της αξιοπρέπειάς μας… Μέρα τη μέρα… Στους φίλους μου στο διαδίκτυο Με τιμή Θοδωρής

ΘΟΔΩΡΗΣ ΒΟΡΙΑΣ ΤΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ Ποιος εξαφάνισε τους ανθρώπους απ' το δρόμο; Στα πεζοδρόμια απόμειναν παπούτσια. Από συνήθεια αντιγράφουν την κίνηση, περπατάνε. Οδηγούνται στις διαβάσεις σταματούν στο φανάρι κι ύστερα συνεχίζουν... Ολόκληρη πόλη χραπ-χρουπ χραπ-χρουπ... κατάπιε τη γλώσσα της βουής. κανείς δεν είχε τίποτε να πει προηγουμένως

Θοδωρης Βοριας: Το τρύπιο ταβάνι Όποτε βρέχει στάζει η σκεπή, δεν μέτρησα ποτέ τις τρύπες. Στάζει… πώς έγινε διάτρητη! Μέρα τη μέρα εξατμίζομαι κι αναστατώνονται τα έντομα και τα ποντίκια που ανασαίνουν την ζωή μου, στο τρύπιο ταβάνι.

http://anthologio.iphorum.com/topic/ae-u-u--85.html

Καλημερα...

και καλη εβδομαδα...σε ειδα στο ονειρο μου χτες το βραδυ...Ειχα ελθει να σε βρω...εψαχνα και ρωτουσα για σενα ωσπου εφτασα σε ενα μερος σαν χωριο...εκει ρωτησα παλι καποιους και μου εδειξαν ενα αλλο χωριο...το ξυλινο χωριο ετσι το ελεγαν...ολα τα σπιτακια και οτι αλλο κτιριο ειχε ηταν ξυλινο σε αυτο το μερος...μου εδειξαν ψηλα σε ενα λοφο το ξυλο-χωριο και τοτε το ειδα...ηταν οντως ολα ξυλινα...εφτασα εκει και παλι μου εδειξαν ενα σπιτι στο οποιο μπηκα...ηταν καποιοι μεσα...και ηταν και μια κοπελα με τον γιο της...εκει καπως εμεινα να την κοιταζω και με κοιτουσε και εκεινη αλλα ηταν σαν να μην με γνωριζες...σου εμοιαζε τοσο πολυ...τοτε λεω Ιωαννα? τοσο πολυ εχω αλλαξει? εκεινη μου ειπε εισαι ο Νικος? της ειπα ναι...εγω ειμαι...και τοτε μου λεει περιμενε λιγο...ακουσα βηματα στην ξυλινη σκαλα καποιος κατεβαινε απο τα πανω δωματια...και τοτε βλεπω μια ηλικιωμενη κυρια να κατεβαινει...κρατουσε και μπαστουνι...ηλθε και σταθηκε μπροστα μου...ειδα τα ματια της...ηταν συγκινημενη...την κοιταξα ακομα καλυτερα...μεσα στα ματια της...και ειπα Ιωαννα εισαι εσυ? αφησε το μπαστουνι της να πεσει και με αγκαλιασε λεγοντας το ονομα μου...Νικο...οπως ειμασταν αγκαλιασμενοι και ειχα το κεφαλι μου στον ωμο σου κοιταξα πισω στο ξυλινο τοιχο ειχε εναν ξυλινο καθρεφτη...και τοτε ειδα το ειδωλο μου...ημουν και εγω γερασμενος...τοτε καταλαβα οτι ειχαν περασει πολλα χρονια...μπορει να ενιωθα νεοτερος αλλα τοτε ειδα πως πραγματικα ημουν...τοτε σου ειπα και η κοπελλα? ποια ειναι? μου ειπες η κορη μου με τον εγγονο μου...εκεινοι μου χαμογελασαν...ηταν σαν να με ξερανε...να ειχαν ακουσει για μενα...τοτε μου ειπες ελα παμε μια βολτα...εχουμε τοσα να πουμε...κλαιγαμε και οι δυο...και ετσι ξυπνησα...κλαμενος...Ελπιζω να εισαι καλα και να εχεις μια ομορφη εβδομαδα...χωρις δυσκολιες...Καλημερα...

στο χωριό μου καίνε τους ανθρώπους

δωμάτιο 263. 4 παιδιά. όλα έξω. έξω από τη χώρα. έξω από το δωμάτιο. δεν βγάζει ούρα εδώ και 4 μέρες. έξω από τη ζωή. έξω από το θάνατο. περνάμε. βάζουμε ορούς. ελέγχουμε τα monitors και τις κάμερες. εδώ ο big brother δεν έχει διαφημίσεις. χορηγός το ΕΣΥ. αυτουργός το εγΩ.
είναι τόσο απλό. 1 βενζινάδικο. μπόλικη βεζνίνη και απόγνΩση να βάλει φωτιά.
Μονάδα Αυξημένης Φροντίδας. Περιμένουμε σαν τα κορΑκια το τέλος. 4 παιδιά πλούσια στας Γερμανίας και ούτε 1 πιάτο φαΙ να φάει. Ε όχι δεν την ήθελε τέτοια ζΩή μες στην ξεφτίλα. Τα 'χε μελετήσει όλα. Μέχρι και μάλλινα γάντια είχε βάλει για να λαμπαδιάσει παντού. Μια στιγμή. Ένα τσΑφ. Και ο κόσμος έγινε για λίγο πιο Φωτεινός. Δεν μπαίνουν μέσα. Ρωτάνε αν πέθανε και φεύγουν. Φοβούνται. Μυρίζουν τον θάνατο τα σκυλιΑ. και φεύγουΝ.
στο χωριό καίμε τους ανθρώπους. ζεσταινόμαστε τις νύχτες καλύτερα.
στη δουλειά προσπερναμε τις ιστορίες τΟΥς. κοιμομαστε τα βράδτα καλύτερα. καληνύχτα.

Harold & Maude

Αγαπημένη Μωντ

"Ηθοποιός σημαίνει φως"

Σου 'χει τύχει να μην γουστάρεις κάτί ή κάποιον, έτσι χωρίς λόγο; Το φως, το σιχαίνομαι. Χώρια από όλους αυτούς που φοβούνται το σκοτάδι, εγώ φοβάμαι το φως. Μπορεί να το μισώ γιατί ποτέ δεν επιλέγω να το ανάψω εγώ, πάντα κάποιος πούστης θα μου κάνει την δυσάρεστη έκπληξη και θα μου μπριζώσει τα μάτια με μια δέσμη φωτός βγαλμένη κατευθείαν από τις ίδιες μπαταρίες, που θρέφουν το μίζερο εγωισμό του καθένα μας. Λες και γουστάρουμε να εκθέτουμε τα πιο άσχημα προφίλ των διπλανών για να πεθάνουμε από υπερβολική δόση μεγαλοπιασίματος. Αυτό είναι, τη βρίσκουμε όταν είναι στραβομούτσουνοι οι άλλοι. Και εγώ είμαι στραβομούτσουνος, και όλες οι λάμπες του κόσμου είναι όλοι οι ελεύθεροι σκοπευτές, που με σημαδεύουν στο δόξα Πατρί όλοι οι ανακριτές που με ρωτάνε να τους πω τα στοιχεία μου. Δε γουστάρω να μου σκαλίζουν τις τσέπες σου λέω, μου τη δίνει η εμμονή για ανακάλυψη της αληθινής ευτυχίας. Θέλω να σκοντάψω στο κομοδίνο, ένα βράδυ ολοσκότεινο, χωρίς το ετερόφωτο φεγγάρι και να βρω την ευτυχία καθώς θα προσγειώνομαι στην αγκαλιά σου. Πάνω στα βρώμικα σεντόνια χωρίς καθόλου φως.
Δικός σου, Φρέντερικ
(Βασίλης Θαλασινός)

http://anthologio.iphorum.com/

μαδάω μια μνήμη μαργαρίτα
Εσύ ανθίζεις στο κρεββατάκι σου
εΣύ υπολογίζεις το Φ.Π.α. της
και ΕσΎ μαζεύεις τη βροχή
κρυφτείτε πριν μας μαδήσει ο χρόνος

http://anthologio.iphorum.com/