Jonathan: Επιστολή 2η

Πολυαγαπημένε μου Τζόναθαν, σε σκέφτομαι, το ομολογώ.
Σε σκεφτόμουν το πρωί καθώς έβαζα στα κρυφά κόκκους νες καφέ στον capuucino μου, την ώρα που έγλειφα το κουταλάκι ενθυμούμενη την απέχθειά σου για τον νες καφέ που μου έφτιαχνες τα καλοκαίρια με την σαντυγί γαρνιρισμένη με καραμελωμένα αμύγδαλα. 
Αυτή η φλεγματική απέχθειά σου για ό,τι πρόδιδε τα καταγώγια που 'χω γυρίσει τις στιγμές της πλήξης μου, υπήρξε εξ απανέκαθεν ακραιφνώς γοητευτική. 
Σε σκεφτόμουν τις ώρες που βασάνιζα τελετουργικά τα keyboards δίπλα από τα σπέρματα και κάτω από τα αίματα. Σε σκεφτόμουν την ώρα που ο γκριζομάλης λιγούρης από την απέναντι βεράντα με χαλβάδιαζε κολημένος στο παράθυρο καθώς κάπνιζα τις slim ξεπέτες μου στο μπαλκόνι. 
Με λείπεις Τζόναθαν. 
Με λείπεις αργά αλλά σταθερά αλλά σταθερά. Με λείπεις αποφασιστικά και πλέον αμετάκλητα. Με λένε γλυκιά και έχουν δίκιο. Άλλοι με λένε σκύλα και έχουν δίκιο και αυτοί. 
Με λες σπαγγοραμένη και τσιφούτα και έχεις δίκιο και εσύ.
Τι να τα κάνω εγώ τα spa Jonathan σαν δεν είσαι εδώ να ξε-spa?
Τι να τα κάνω εγώ τα pin από τις πιστωτικές σαν δεν είσαι εδώ να σου τα κρύβω και εσύ να μου τις βουτάς;
Πλήττω Jonathan... πλήττω μακριά σου. Επέστρεφε και παίρνε τες... τις πιστωτικές μου, τα μαργαριτάρια μου (το καλτσόν μην πάρεις μόνο, μου 'φυγε ο πόντος και ξέχασα να το πετάξω).
Παντοτινά δική σου
με την αβάσταχτη ελαφρότητα της pop.

Jonathan. Επιστολή 1η.

Πολυαγαπημένε μου Τζόναθαν. 
Αναγνωρίζω πως η θέση σου ως spa manager είναι αρκούντως ξεκούραστη και σου κολλάνε και τα ένσημα που ποτέ δεν σου έδωσα. Θα ήθελα να δηλώσω την ειλικρινή μεταμέλειά μου διατηρώντας κάποιες επιφυλάξεις περί του αιτήματός σου σχετικά με το δώρο χριστουγέννων-πάσχα και το επίδομα διακοπών. 
Ήρθε η ώρα να επιστρέψεις. 
Στο περιορισμένο σου πλάνο ένεκα του zoom της αποστάσεως σου διέφυγε η βασική αρχή. Το κυρίαρχο στοιχείο του πλάνου δεν τοποθετείται ποτέ στο κέντρο από έναν επαγγελματία χάρην της δυναμικής ισορροπίας της δισδιάστατης αποτύπωσης. 
Παρακαλώ όπως επιστρέψεις μετά της οράσεως διορθωμένης. 
Εν τη αναμονή της προσελευσεώς σου, λέω να ξανασυστηθώ στο spa όπου σφουγγαρίζω τα πατώματα. Η συλλογή τριχών κατέστη -λίαν συντόμως- αφόρητα πληκτική. 
Μην επιστρέψεις με τον μουράνο κουμπαρά σου. Θα σου πάρω swarofky.
Σε ασπάζομαι.
Παντοτινά δική σου.
Υς. Να προσέξεις μπαίνοντας, γλιστρά. Να συμμαζέψεις και να σφουγγαρίσεις.

be that good that they can't ignore you. Steve Martin

Ένας από τους ακρογωνιαίους λίθους της ιατρικής είναι η λήψη αποφάσεων.

Μετά από κάποιο σημείο και ενώ ακόμα συγκεντρώνεις τα απαραίτητα δεδομένα, ξέρεις τι πρέπει να κάνεις. Το 'χεις. Και το 'χεις τόσο παρανοϊκά σύντομα, που το λες "ένστικτο".

Ποτέ δεν υπήρξα η πιο έξυπνη, το καλύτερο παπαγαλάκι, εκείνη με την καλύτερη σωματική διάπλαση ή η πλέον συγκεντρωμένη στην δουλειά. Ήμουν εκείνη που έπαιρνε αποφάσεις ακόμα και ενάντια σε κάθε φαινομενική "λογική".

Στους πρώτους μήνες της δουλειάς μου έρχεται ως περιστατικό ένας γεροδεμένος πανύψηλος νεαρός στα έκτακτα. Πήγε στους παθολόγους. Ο νεαρός χειροτέρευε ώρα με την ώρα. Ισχυριζόταν πως δεν είχε ιδέα για το γιατί έγινε αυτό. Τον ψάξανε όλες οι ειδικότητες. Τίποτε δεν ταίριαζε με τα όσα ανέφερε. Καμία σωστή διάγνωση και ο νεαρός ήταν ένα βήμα πριν το shock. Τότε ο διευθυντής χτυπά το χέρι στο τραπέζι και λέει "θα τον ανοίξω". Λόγω των τότε αποτελεσμάτων των εξετάσεων υπήρχε η πιθανότητα αν τον ανοίξει να τα κάνει ακόμα χειρότερα. Και όμως έδωσε εντολή να ανοίξει το χειρουργείο.

Τον ετοίμασαν και ανοίγοντάς τον φάνηκε πως ό,τι υποψιαζόταν ήταν σωστό. Όταν πέρασε η δύσκολη φάση ο αναισθησιολόγος άρχισε να με πειράζει. Τότε με κατάλαβε και γύρισε και με κοίταξε. Ήμουν όρθια σε ένα σκαλάκι σε απόσταση για να βλέπω τι γίνεται χωρίς να ενοχλώ. Η ώρα ήταν 01:00, δεν εφημέρευα και το σπίτι μου ήταν 1,5 ώρα μακρυά από το νοσοκομείο.

- Τι έχουμε εδώ? Someone is dedicated!

Όταν επέστρεψα ως μέλος της ομάδας του κάποιους μήνες αργότερα, με γονάτισε στην δουλειά.

Master your art. There is no other way!
Be insanely good & take action!


Για την ιστορία ο νεαρός ήταν μπράβος. Είχε δείρει κάποιον και για αντίποινα τον είχε πλακώσει η ομάδα του. Δεν το παραδεχόταν και είχε δώσει εντολή και στους δικούς του να μην το αναφέρουν σε καμία περίπτωση. Όταν τον άνοιξε ο διευθυντής είχε 4lt αίμα στην κοιλιά. (Ο υπέρηχος είχε γίνει αρκετές ώρες νωρίτερα στην έναρξη της αιμορραγίας). Όσο και αν φαίνεται περίεργο, τόσο κάποιος όσο και το περιβάλλον του είναι διατεθειμένοι να ρισκάρουν την ζωή τους για να προστατεύσουν το όποιο μυστικό τους λέγοντας οτιδήποτε ή απλά σιωπώντας. Οι περισσότεροι σταματούν στο δεδομένο. Για να προχωρήσεις πρέπει να μάθεις να υπερβαίνεις. Καλημέρα.

Σάλα-τραπεζαρία 1

Έτος 2007 περίπου. Ζούμε ακόμα στην παραζάλη των διακοποδανείων κτλ. Υπουργός παιδείας η Άννα Διαμαντοπούλου. Δίνει συνέντευξη όπου διατυπώνει ευθαρσώς επί λέξη. "Η Ελλάδα δεν χρειάζεται άλλους επιστήμονες αλλά ανειδίκευτους εργάτες. Και το εκπαιδευτικό μας σύστημα θα λάβει από εδώ και στο εξής αυτήν την κατεύθυνση". Αν και ως μαθήτρια ο κύριος κορμός της παιδείας μου στηρίχθηκε στην ιδιωτική εκπαίδευση και ουδέποτε συζητούσα κομματικά στην δουλειά, έξαλλη συζητώ το θέμα με συναδέλφους.
- Έλα μωρέ πώς κάνεις έτσι; Έτσι και αλλιώς από τα φροντιστήρια περιμένουμε όλοι να δούμε αποτέλεσμα.
- Ναι και εκεί έχουμε επαναπαυτεί όλοι αλλά δεν σας εξοργίζει όπου η επόμενη γενιά έχει ήδη προαποφαιστεί να είναι ανειδίκευτοι εργάτες; Όλοι γελούσαν. Μία μόνο συμφώνησε πως οι ανειδίκευτοι εργάτες σημαίνει φθηνά εργατικά χέρα που είναι εύκολα χειραγωγίσιμα.
Οι ίδιοι άνθρωποι του τότε, τώρα αναγκάζονται είτε να περιορίσουν/κόψουν τα φροντιστήρια είτε να λένε στα παιδιά τους "δεν μπορώ να σε στείλω σε άλλη πόλη να σπουδάσεις"

Είναι ίδιον των ηλιθίων να πέφτουν συνεχώς από τα σύννεφα. Τι από όλα όσα γίνονται, δεν μας τα είχαν ήδη πει και τα περάσαμε στα ψιλά;
Οι μισοί μου φίλοι, πτυχιούχοι πανεπιστημίων βρίσκονται ήδη στο εξωτερικό και δεν σκοπεύουν να επιστρέψουν.

Πώς μεταφράζεται η δήλωση του 2007 στην σύγχρονη πραγματικότητα.
Συζητώ για μία δουλειά για την οποία μου προσφέρεται η αμοιβή του ανειδίκευτου εργάτη.
- Αρνούμαι να σου προσφέρω τις γνώσεις και την εμπειρία μου για το ποσό αυτό. Προτιμώ να κάνω την δουλειά του ανειδίκευτου εργάτη για το αντίστοιχο ποσό και να μην καίω φαιά ουσία.
- Τόσο είναι η τιμή σου και των ομοίων σου στην πιάτσα τώρα. Μπορώ να πάρω ανειδίκευτο, με ακόμα λιγότερα. Θα 'ρθει.
- Ας έρθει. Και όσα χρήματα θα κερδίσεις βραχυπρόθεσμα, μακροπρόθεσμα θα τα χάσεις στο πολλαπλάσιο γιατί θα πέσει η ποιότητα των παροχών σου.

Είμαι μέρος μίας παρέας μουρλών που προτιμά να πηγαίνει στις δουλειές των ανειδίκευτων με τις απολαβές των ανειδίκευτων, παρά να φορά το καρτελάκι του πτυχίου για τα τσιγάρα της.

Ο επόμενος θα δεχτεί. Ο εκβιασμός που λυγίζει τους περισσότερους. Μπορεί η επόμενη γενιά να κινδυνεύει να γίνει η γενιά των ανειδίκευτων αλλά εμείς δεν είμαστε. Δεν υπάρχει το δίλημμα ή έξω ή απαιτώ την εξειδίκευσή σου και σου φέρομαι σαν ανειδίκευτος. Υπάρχει και το έχω τις γνώσεις που έχω και διεκδικώ τα ανάλογα.

Γνωρίζω εξαιρετικούς επαγγελματίες που έχουν αντικατασταθεί από άσχετους, που για να καλύψουν το ψώνιο τους δουλεύουν τζάμπα με αντάλλαγμα να περιφέρονται και να λένε... α εγώ "δουλεύω" στον τάδε. Μεγάλε δεν δουλεύεις στον τάδε... σε δουλεύει ο τάδε και παριστάνεις ότι κάνεις την δουλειά που έκανε ο δείνα. Δεν την κάνεις. Δεν έχεις την εκπαίδευση, την γνώση, την εμπειρία που απαιτεί το αντικείμενο. Ούτε θυμάμαι πόσες φορές μου έχουν φέρει δουλειές να εκτιμήσω. Δεν έχω πέσει έξω, ούτε σε μία. Η μόνιμη επωδός στο γιατί ανέχεσαι αυτήν την ποιότητα δουλειάς; μα είναι τζάμπα! Ναι αλλά είναι τελειωμένη υπόθεση, μέχρι εκεί θα σε πάει και θα σου γυρίσει μπούμεραγκ.

Και ένα τελευταίο για όσους χάνουν την πίστη τους στον εαυτό τους. Δουλεύω δίχως να υπογράφω τις δουλειές μου. Ελάχιστοι γνωρίζουν το αντικείμενό μου. Ολοκληρώνοντας κάθε δουλειά, υπάρχει μετρήσιμο αποτέλεσμα της ποιότητας. Μέσα στην κρίση με αναζητούν άνθρωποι που δεν με γνωρίζουν για να δουλέψω. Γιατί; Γιατί δεν είμαι ανειδίκευτη. Οι πιστοποιημένες μου γνώσεις είναι κτήμα μου.

Και το σύστημα είναι αμφίδρομο. Για να σας στηρίξουν για την εξειδίκευσή σας, στηρίξτε τους ειδικευμένους. Δεν γίνεται ο καθένας να απαιτεί να τον πάρουν στα σοβαρά για τις γνώσεις του και ο ίδιος να επιλέγει τους άσχετους για το τζάμπα ή το φτηνό.

Όσο σάλα-τραπεζαρία είναι ένα είτε θα δουλεύουμε για 240 ευρώ, είτε θα φεύγουμε έξω.

O Διονύσης και η Γιαννούλα

Ο Διονύσης και η Γιαννούλα.

Μια φορά και έναν καιρό, σε ένα μέρος πολύ μακρινό από εδώ γεννήθηκε ένα αγόρι. Καθώς μεγάλωνε, αρρώστησε και έπειτα έμεινε κουτσό. Κουτσό σε μία αγροτική κοινωνία σήμαινε άχρηστο. Δεν πήγαινε σχολείο και τον πετάξανε στην στάνη να ζει εκεί και να βόσκει τα γίδια. Σαν μπήκε στην εφηβεία, αποφάσισαν να τον παντρέψουν. Του έδωσαν την παλαβή του χωριού. Η ιστορία αργότερα έδειξε ότι δεν ήταν καθόλου παλαβή αλλά μεγάλη γλωσσοκοπάνα, που υποθέτω για τις γυναίκες τότε ισοδυναμούσε με παλαβομάρα.

Ο Διονύσης και η Γιαννούλα λοιπόν ήταν το πιο παράξενο ζευγάρι του χωριού. Ξεχασμένοι, πεταμένοι. Περνούσαν τα χρόνια, περνούσε και ο καιρός. Και ο Διονύσης πηγαινοερχόταν πουλώντας γάλα, τυρί και κρέας. Μια μέρα γύρισε με ένα τετράδιο. Άρχισε να σημειώνει τι πουλούσε. Μόνος του σε μία στάση, μέσα σε όλο αυτό το πήγαινε-έλα, με πείσμα τρελό, κατάφερε και έμαθε γράμματα. Μα αυτό δεν του ήταν αρκετό. Ήθελε να φύγει από την στάνη. Ήθελε ένα καλύτερο μέρος. Μέρα την μέρα, νύχτα την νύχτα, κατάφερε και άνοιξε το μεγαλύτερο μαγαζί της περιοχής, που είχε όλο το μονοπώλιο. Από ζάχαρη και αλάτι μέχρι οικοδομικά υλικά.

Και έκανε παιδιά και κανόνισε και τα πάντρεψε με τις αρχόντισσες της περιοχής. Και όλοι ήταν εκ περιδρομής είτε στο μαγαζί, είτε στο σχολείο, είτε στο χωράφι. Κανένας δεν καθόταν. Έβγαιναν και μάζευαν αφεντικά και εργάτες μαζί τον καρπό από τα χωράφια. Σαν ξεκινούσαν ο κόσμος, που πεινούσε, στεκόταν πιο πίσω.

-          Τα μεγάλα να μαζεύετε. ΜΟΝΟ. Τα άλλα να τα αφήνετε, ήταν κάθε φορά η εντολή πριν αρχίσει η συγκομιδή. Και σαν τελείωναν, έμπαιναν οι υπόλοιποι και μάζευαν ό,τι είχαν αφήσει επίτηδες στα χωράφια.

Περνούσαν οι μέρες, περνούσε και ο καιρός. Και έδινε εντολή. Να μαζεύετε βραχιόλια στα χέρια σας. Μια τέχνη και μια επιστήμη τουλάχιστον. Θα πεινάσετε με το ένα. Θα σας ταΐσει το άλλο. Κάθε κορίτσι πήρε 1 τέχνη και 1 πτυχίο, όταν τα περισσότερα δεν τέλειωναν καν το σχολείο και δούλευαν στα χωράφια και στο μαγαζί.

Και ήρθαν οι Γερμανοί και έπειτα ήρθε ο εμφύλιος. Σκότωσαν, έκαψαν όλοι. Και ο Διονύσης εκεί να τα φτιάχνει και να τα ξαναφτιάχνει από την αρχή. Περνούσε ο χωροφύλακας, έπαιρνε ό,τι ήθελε από το μαγαζί και έφευγε δίχως να πληρώσει. Το ίδιο και οι αντάρτες.

-          Διονύση; Δεν θα κάνεις κάτι;

-          Δουλέφτε! Απαντούσε ο Διονύσης και έσφιγγε τα δόντια. Και έφτιαχνε σπίτια για τους άλλους και αγόραζε χωράφια για τα παιδιά και τα εγγόνια του. Θα πεινάσετε, θα σπείρετε τα χωράφια και θα φάτε να ζήσετε τους έλεγε και μέσα στα χρόνια όλος σχεδόν ο κάμπος έγινε δικός του.

Μα το χωριό δεν είχε σχολείο. Είχε δημοτικό, μα δεν είχε το εξατάξιο τότε γυμνάσιο. Και ο Διονύσης έφτιαξε σχολείο και φώναξε δασκάλους. Και πήγε στο υπουργείο. Και από εκεί του ‘πανε δεν έχουμε λεφτά. Για ένα χρόνο πλήρωνε όλους τους δασκάλους για το Γυμνάσιο για να μαθαίνουν όλα τα παιδιά του χωριού γράμματα, δίχως χρήματα και όχι μονάχα τα δικά του. Από την επόμενη χρονιά το υπουργείο αποφάσισε επίσημα την ίδρυση δημοσίου σχολείου στο κτίριο με τους ίδιους καθηγητές. Το κτήριο ίσως να υπάρχει ακόμα. Ποτέ δεν μπήκε ταμπέλα με το όνομά του.

Για έναν «παράξενο» λόγο το χωριό είχε τα λιγότερα εγκλήματα μίσους σε σύγκριση με άλλες περιοχές της Ελλάδας.

Ο κουτσός Διονύσης και η παλαβή Γιαννούλα έφυγαν πλήρεις έργων και ημερών.  

Ακόμα και σήμερα τα βραχιόλια που φορούν πολλοί τα χρωστούν σ’ αυτούς.

Lupus

Παρακολουθούσε τηλεόραση. Ξεχασμένος. Χαμένος στις εναλλασσόμενες εικόνες. Πλησίασα από πίσω αθόρυβα. Έσκυψα στο ύψος του λαιμού του και του ψιθύρισα. 
- Και αν η φωνή μου δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένα ακόμα χάδι, θα ανατριχιάζεις σαν με ακούς ακόμα και όταν μιλώ αλλού;
Δεν απάντησε. Δεν κουνήθηκε.
- Μμμμμμ...
Γύρισε απότομα και μ' άρπαξε σαν αίλουρος και με πέταξε στον καναπέ. Το βλέμμα του γυάλιζε. 
- Αυτά τους κάνεις πάνω στην σκηνή; Για αυτό δεν βρισκόμαστε; Για να παίξεις; Και σε πιστεύουν; Είσαι μία απάτη!
- Με πονάς! διαμαρτυρήθηκα καθώς έσφιγγε τα χέρια μου. Συνειδητοποίησε τι είχε κάνει και με άφησε. Άναψε τσιγάρο και στάθηκε στην μπαλκονόπορτα με την πλάτη γυρισμένη. Ήταν τόσο όμορφος. Και ήταν ερωτευμένος. 
- Δεν υπολογίζεις τίποτα. Είναι δικό μου και το σκορπίζεις. Σ' όλους αυτούς τους ανόητους. Δεν μπορείς να αντισταθείς. Το γουστάρεις. Δεν υπολογίζεις το κόστος. Αν σταθώ ανάμεσα θα με διαπεράσεις δίχως δισταγμό. Εσύ που μ' αγαπάς, εσύ που μου έμαθες την αγκαλιά. Πόσοι στ' αλήθεια γνωρίζουν τι είσαι; Όλα για σένα είναι μία σκηνή και όποτε σου γουστάρει ανάβεις το φως. Δίχως προειδοποίηση. Απλά γιατί έτσι σου γουστάρει. Δεν με χρειάζεσαι. Ποτέ σου δεν με χρειάστηκες. Μαλακίες για να με κάνεις να αισθάνομαι σημαντικός. 
Έτριβα τους καρπούς μου αμίλητη. 
- Δεν κάνεις τέχνη. Sex κάνεις. Μυαλά πηδάς παριστάνοντας την αθώα. Και εγώ σε θέλω και σου αφήνομαι. Και με μισώ για αυτό. Που δεν μπορώ να σου αντισταθώ. Που η φωνή σου, το χάδι σου, η σκέψη σου ρέει στο σώμα μου. Και σ' αγαπώ, πιο πολύ απ' ότι θα καταλάβεις ποτέ ανόητη. Και θα με διαπεράσεις. 
Άνοιξε την μπαλκονόπορτα και βγήκε στην βεράντα. Η βουή του δρόμου εισέβαλε στο σπίτι με την κουρτίνα που ανέμιζε. Πήρα ένα τσιγάρο από το πακέτο του και το άναψα. Θα προτιμούσα να 'χε κάνει το σπίτι λαμπόγυαλο. Πήρα το αναμένο τσιγάρο και άνοιξα την πόρτα. Βγήκα στην βουή του δρόμου. Περπατούσα στα χαμένα με τις ώρες. Ήταν ο άντρας μου. Και στα μάτια του ήμουν μία πουτάνα. Τέλειωσε το τσιγάρο και συνέχισα να περπατώ στα χαμένα, σκυφτή με τα χέρια στις τσέπες ενώ το κινητό χτυπούσε. Το έβγαλα και το απενεργοποίησα. Έφτασα στο πάρκο μηχανικά, κάθησα σε ένα παγκάκι και χάζευα τα αυτοκίνητα που περνούσαν. 
Τον είχα ήδη διαπεράσει. 
Νύχτωσε. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Χτύπησα το κουδούνι. Μου άνοιξε την πόρτα ανήσυχος. 
- Συγγνώμη, που είπε ντροπιασμένος με το βλέμμα χαμηλωμένο στο πάτωμα. Προσπέρασα και πήγα στο υπνοδωμάτιο. Τα πράγματά μου, μονίμως ακατάστατα, πεταμένα από εδώ και από εκεί. Άρχισα να τα μαζεύω.
- Φεύγεις; 
- Όχι ακόμα, απάντησα.
- Θα φύγεις. 
- Ναι. -
 Δεν θα τα καταφέρουμε. 
- Ναι. 
- Εσύ όμως θα τα καταφέρεις. 
- Και εσύ.

Sabbah

Απόγευμα. Έχω απλώσει τα πόδια μου στο τραπεζάκι του σαλονιού, έχω τον Τάσο (τασάκι) την κοιλιά μου, στο δεξί το τσιγάρο και στο αριστερό το ποτήρι του καφέ και παίζω με το καλαμάκι ενώ παράλληλα καπνίζω. 
Δεν έχω διάθεση για ερωτήσεις. Απολαμβάνω τον καφέ και παίζω μηχανικά με τον καπνό. Με παρακολουθεί.
- Αν μπορούσες να ζητήσεις και να έχεις ό,τι ζητήσεις, τι θα ζητούσες; Έστω ό,τι θα στα δινα εγώ. Χρήματα; Ένα άλλο μαθητή μου δώρο;
Τον κοίταξα οριακά αδιάφορα με την ανόητη ερώτησή του.
- Τις απαντήσεις μου.
- Και για αυτό σου επιτρέπω να έχεις τα ποδάρια σου απλωμένα στο τραπέζι.

............

Κάποια στιγμή συναντηθήκαμε αλλά για ακόμα μία φορά ενώ είχα πάει με τις ερωτήσεις μου, δεν έλεγα λέξη. Ήμουν τόσο στεναχωρημένη που απλά είχα βγάλει το σκασμό. (Σπάνιο για μένα). 
- Τι έγινε;
- It's not working. 
- Ποιο;
- Εγώ.
- What seems to be the problem?
- Είναι στείρο.
- Ασ' το να καταρρεύσει. Κάνε άλλο.
- It's not the answer.
- Τι ψάχνεις;
- Την στιγμή.
- Ποτέ δεν είναι στιγμή. You 've lost your faith. Δεν σου λείπει κάτι που δεν το γνώρισες ποτέ. Νόστος. Φοβάσαι. Δεν γίνεται να χάσεις ό,τι δεν είναι δικό σου. Το αυτό ισχύει και για ό,τι δικό σου. Ξεφορτώσου το επίκτητο "έχω". Δεν έχεις, είσαι.
- Και πού είναι το σημαντικό σε όλο αυτό;
- Πουθενά. Είναι απλά ο δρόμος που επιλέγεις από ένστικτο.
- Οι άνθρωποι πηδούν από τα μπαλκόνια και εγώ μελετώ τον φορμαλισμό.
- Έξω.
- Ορίστε;
- Μάζεψέ τα και φύγε τώρα. Όταν ανακαλέσεις τον σεβασμό σε ό,τι κάνεις τότε να επιστρέψεις. Μέχρι τότε η πόρτα μου θα είναι κλειστή.

...........

Σηκώθηκα και έφυγα. Δεν ενόχλησα. Σιωπή. Παντού. Κάποια στιγμή χτύπησε το τηλέφωνο.
- Έλα. 
Πήγα. Άνοιξε αμίλητος και μου έκανε νεύμα να προχωρήσω. Πέρασα στο σαλόνι και το τραπέζι ήταν άδειο από ό,τι είχε συνήθως. Πάνω του ήταν ένα μαχαίρι και η θήκη του. Γύρισα να τον ρωτήσω και στεκόταν πίσω μου. Τρόμαξα.
- Θα μιλήσω την γλώσσα σου. Δικό σου.
- Γιατί;
- Το πρώτο που αναγνωρίζεις και σέβεσαι είναι τα όπλα. Διάκριση. Σώζεις ή αφαιρείς ζωή. Ακόμα ένας Ιανός για την συλλογή σου.
- Το ξέρεις πως δεν κρατώ όπλα.
- Το λες αυτό ως χειρουργός, ως επιστήμων και πάνω από όλα ως άνθρωπος;
- Ως μαθητριά σου.
- Θύμισέ μου ποιο όπλο δεν έχεις χρησιμοποιήσει.
- Τι ετοιμάζεις;
- Εσένα.
- Για τι;
- Για την στιγμή που οι απαντήσεις σου θα 'ρθουν αντιμέτωπες με το ένστικτό σου.

.............

Εκείνη την στιγμή με χτύπησε στα μάτια μία αντανάκλαση από το τζάκι. Πλησίασα. Ήταν ακόμα ένα μαχαίρι. Ίδιο με το προηγούμενο. Με το όνομά μου χαραγμένο. Πήρα και το άλλο από το τραπέζι. Είχε το όνομά του χαραγμένο. Τα άφησα στο τραπέζι και βούλιαξα στον καναπέ. Τυφλά έψαξα την τσάντα, έβγαλα το πακέτο και άναψα τσιγάρο.
Έφερε 2 ποτά και τα ακούμπησε στο τραπέζι.
- Περιμένω να δω πότε θα κόψεις το κάπνισμα.
Έσβησα το τσιγάρο και έπιασα τις λαβές. Με ένα μικρό σχέδιο κοντά στην άκρη τους, έφευγε το ένα κομμάτι της θήκης. Το έβγαλα από το ένα, το ίδιο έκανα και με το άλλο. Και στην συνέχεια τα ένωσα. Κλείδωσε απόλυτα το ένα με το άλλο. Ήπια μια γουλιά και άναψα δεύτερο τσιγάρο.
- Τετραπλός Ιανός.
- Ακριβώς. Πόσες ώρες συζήτησης γλιτώσαμε; Μπορείς να βάλεις τα πόδια σου πάνω στο τραπέζι αν σου κάνει κέφι.
Δεν κουνήθηκα από την θέση μου.
- Αναγνωρίζεις και σέβεσαι. Απόλαυσε το ποτό σου. Το ένα στο χάρισα. Το άλλο θα το κερδίσεις.

Spark D' Ark

Η Spark δημιουργήθηκε ως δρώμενο, ένας σουρεαλιστικός πίνακας, που αλλάζει μέσα στον χρόνο.
Πολλές φορές "έτυχε" να γίνει σύγχυση στα όρια δημιουργού και δρώμενου. Από την μία άκρη "Η Spark θα έκανε κακό στην επαγγελματική σου πορεία" έως το " Ααα είσαι η Spark!!!".
Με κουράζει να εξηγώ. Δεν το θέλω. Και το τελευταίο διάστημα το έκανα ολοένα και πιο συχνά σε διαφορετικά άτομα. Όταν συμβαίνει αυτό, σημαίνει πως υπάρχει πρόβλημα στην εκφορά και τουλάχιστον άλλο ένα πίσω από αυτό.
Τα παράδοξο είναι πως τα όποια προβλήματα εντάθηκαν από την στιγμή που ξεκίνησα την "αυτολογοκρισία" στην Spark. Να στρογγυλέψω τις άκρες της.
Πολλές φορές έσβησα status, που πίστεψα πως όποιος τα διαβάσει θα παρανοήσει. Δεν έχουμε όλοι τις ίδιες αναφορές και μεγάλο μέρος της σκέψης μου είναι εικόνες και σύμβολα αναγνωρίσιμα σε όσους έχουν τις ίδιες αναφορές, ακατανόητα στους υπολοίπους.
There are people who are trained & people who are skilled.
Έχω σπουδάσει μουσική, ζωγραφική και άλλα. Δεν είμαι μουσικός, ζωγράφος κτλ αλλά έχω τις στοιχειώδεις γνώσεις για να συνδιαλέγομαι με τους ανθρώπους που μοιράζονται την γνώση τους μαζί μου. Άκουσα πολλά ενδιαφέροντα πράγματα, μελέτησα παραπομπές τους αλλά πάλι κάτι μου έλειπε. Έτσι επέστρεψα με τα αυτιά κατεβασμένα στον μέντορά μου.
- Δάσκαλε τα σκάτωσα.
Δεν απάντησε.
Και το πιάσαμε από την αρχή. Όχι μόνο για την Spark αλλά για την τέχνη. Τι είναι. Πέρα από ορισμούς, αφορισμούς και μανιφέστο. Συζητήσαμε και συζητάμε ακόμα για την μέση προσλαμβάνουσα της Spark, για projects που είναι ημιτελή στον σκληρό δίσκο, για την πρόθεση και ανάμεσα σε άλλα και για την άρνηση μου να γίνω η ίδια Μέντορας τρίτων ή να κάνω editing για τρίτους (εκτός της περίπτωσης που είναι επαγγελματική συνεργασία επί πληρωμή).
Ο Μέντορας είναι μία έννοια, που δεν την χρησιμοποιούμε συχνά στην καθημερινότητά μας και έτσι αγνοούμε τις περισσότερες φορές τον ρόλο του. Κανένας Μέντορας δεν θα σου δώσει την λύση στο πιάτο, δεν θα σου υποδείξει τι θα έπρεπε να βλέπεις. Μπορεί όμως να σε περιστρέψει ώστε να δεις το ίδιο από διάφορες οπτικές γωνίες και να αποφασίσεις. Ακόμα και αν γνωρίζει ποια είναι η "σωστή" για σένα λύση, δεν θα στην δώσει γιατί δεν είναι σχέση εξάρτησης αλλά δημιουργικής αυτονομίας.
Έχω την αδιαπραγμάτευτη πίστη πως η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο. Σε όποια της έκφανση.
Οι προηγούμενες συζητήσεις ίσως να ήταν ενδιαφέρουσες για κάποιους σε φιλοσοφικό επίπεδο ή σε nerds που θα ακολουθούσαν τα άλματα ανάμεσα σε θεωρίες φυσικής, χημείας κτλ και αναλογίες σε εικαστικά ρεύματα και θεωρήσεις περί τέχνης αλλά στους περισσότερους θα ήταν αφόρητα πληκτικές.
Και η καρδιά όλων των ερωτήσεων
- Τι είναι τέχνη για σένα; Γιατί τέχνη;
Δεν πιστεύω στην κάθαρση. Αν και όταν επέλθει είναι μία ευτυχής συγκυρία μα όχι το ζητούμενο. Η εκάστοτε αμφισβήτησή μου στην ουσία είναι μία ερώτηση για όποιον σταθεί απέναντι ακόμα και αν εγώ έχω ήδη δώσει την δυναμική απάντησή μου, που μπορεί να αλλάξω αργότερα.
Η Spark αντικατοπτρίζει ένα κομμάτι του φάσματος της σκέψης μου. Δεν είναι διαγώνισμα, ούτε δουλειά.
Γιατί λοιπόν;
Υπάρχει μία παραβολή που λέει θα λάβεις κατά το ποιόν σου. Αν είσαι σκλάβος, θα κερδίσεις ακόμα μία μέρα, αν είσαι μισθωτός θα λάβεις το αντίτιμο, αν είσαι παιδί θα τα χαρείς όλα. Και έτσι ακόμα αλωνίζω στις ασωτίες μου.
Έχω εισπράξει κάθε δυνατή μορφή απόρριψης και από την άλλη έχω "απολαύσει" κάθε πιθανό δόλωμα, που θα μπορούσε να με πετάξει έξω.
Ο Μέντοράς μου λέει πως μεγαλώνω. (Υποψιάζομαι δυστυχώς πως δεν εννοεί πως θα ψηλώσω αν και θα ήθελα 5-6cm ακόμα). Το ευτυχές γεγονός είναι πως όταν η γνώση συναντά την εμπειρία, έρχεται η αφαίρεση. Γνωρίζεις και αυτή σου η βεβαιότητα, πετάει ό,τι περιττό.
Οι 2 βασικοί μου άξονες, η σύνθεση και η ταυτόχρονη αφαίρεση.
Δεν είμαι κανενός είδους δασκάλα. Αν και κλείνω τα 36 ακόμα γράφω τις εργασίες μου ξανά και ξανά, μελετώ, μαθαίνω από τους ανθρώπους και είχα την απίστευτη τύχη αυτό το πλάσμα να με επιλέξει να μάθω μέσα από αυτόν. Και τώρα είναι η περίοδος, που μάζεψα ξανά τις σημειώσεις μου και επέστρεψα πίσω για να ξεφορτωθώ τις ειδικές προτάσεις που αλλοιώνουν την εικόνα.
... και καθώς με περιέστρεφε, γύρισα και του είπα... αυτό είναι ανέφικτο. δεν υπάρχει. χαμογέλασε.
- και τότε γιατί παρακολουθείς την tori? "they told me this piano-girl thing, would never work"

Spark D' Ark. Σεχραζάτ

The Burger Project feat. Matoula Zamani, Τσιγγάνα, Live

The Burger Project feat. Ματούλα Ζαμάνη, Τσιγγάνα
Live
Κόρινθος 2013

http://youtu.be/x6lVz_yrbgs

Κωστής Μαραβέγιας Λόλα (Unofficial Video)

Kostis Maraveyas Ilegal, Lola, Live Korinthos 2013

Καλό μεσημέρι.

Η αντίληψη ολονών είναι περιορισμένη. Καθορίζεται κατά κύριο λόγο από τις καταγραφές που έχουν γίνει κατά την διάρκεια της ζωής όσο και από τις γνώσεις που έχει αποκομίσει. Το αυτό ισχύει και για μένα. 
Κάποτε μου έκαναν συχνά την ερώτηση, - πώς είσαι τόσο σίγουρη για αυτό; Αν υπάρχει αντικειμενική αλήθεια, σίγουρα δεν είμαι ο εκφραστής της. Όσον αφορά την υποκειμενική μου αλήθεια, έχω την πολυτέλεια να επιλέγω στιγμές, που θα την εκφράσω με απολυτότητα. 
Το ξέρω πως δεν καταλαβαίνεις γιατί δεν έχουμε τις ίδιες αναφορές. Η πίστη και η αγάπη έχουν βρει η κάθε μια την δική της γέφυρα για αυτό. 
Ό,τι μου έδειξε η ζωή είναι πως ο καθένας μας όσο και αν λοξοδρομεί, πάντα επιστρέφει στην αληθινή του φύση. Τα παραμύθια, που έχουν κωδικοποιήσει τους μύθους μας δίνουν κάποιες πληροφορίες για τα αρχέτυπα γύρω από τα οποία κινούμαστε όλοι. 
Και κάθε ομάδα έχει τον δικό της κώδικα τιμής και αναγνώρισης. Το "τυπικό" είναι ο μανδύας του ουσιαστικού. Είμαστε σε ηλικία που μόνο τεχνικές αφομοιώνουμε πλέον. Και ξέρεις κάτι; Οι όποιες τεχνικές δεν είναι τίποτε παραπάνω από χαντρούλες και καθρεφτάκια. Μπορώ να σου μάθω την αξία στην αγορά κάθε λουλουδιού, πώς να το περιποιείσαι, δεν μπορώ να σου μάθω να τ' αγαπάς. Όχι αν μεγάλωσες με πλαστικά.
Δεν αγαπάς ό,τι δεν αναγνωρίζεις. 
Και δεν αγαπούμε μισούς ανθρώπους, μόνο άδεια πουκάμισα. Η αγάπη είναι λέξη ιερή. 
Στην Ιταλία υπάρχει ένα μοναστήρι όπου πηγαίνουν τους δαιμονισμένους για εξορκισμό. Ο ιερέας βγαίνει κάποιες φορές με σκέτο νερό. Οι δαιμονισμένοι κοροιδεύουν ενώ οι ψυχικά άρρωστοι πέφτουν στο πάτωμα ουρλιάζοντας πως καίγονται. Ακόμα και αν η ιστορία είναι φανταστική, πάντοτε έχει κάτι να μας πει. 
Και ξέρεις κάτι τελευταίο; Όλοι μας έχουμε τις πληροφορίες που μας χρειάζονται. Όλοι. Ακόμα και στον παράδεισο, οι πρωτόπλαστοι είχαν την πληροφορία να μην γευτούν τον απαγορευμένο καρπό αλλά το έκαναν. Λες εμείς να μην το είχαμε αυτό; Καλό μεσημέρι.

Έστιν ουν...

Ελάχιστοι άνθρωποι μπορούν να διακρίνουν πότε έχω κάνει ένα κείμενο ξεπέτα και πότε όχι. Καιρό τώρα παλεύω σώμα με σώμα με μία ιστορία. Την έχω ξεκινήσει με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο. Μόνο ο ιαμβικός δεκαπεντασύλλαβος μου έχει ξεφύγει μέχρι αυτή τη στιγμή.
Προχωράει ως κάποιο βαθμό και ξαφνικά σε μία στροφή με πετάει έξω. Καμία ιστορία δεν με έχει παιδέψει τόσο. Για έναν άνθρωπο, που ακροβατεί ανάμεσα στον αυτοσχεδιασμό και την αυτόματη γραφή μοιάζει με τη μέρα της μαρμότας του αγίου βαρθολομαίου. Κάθε που θα αφαιρεθώ και θα χρησιμοποιήσω μία ευκολία για να ενώσω 2 προκαθορισμένα σημεία, με βρίσκω αφίσα σε ξαπλώστρα παραλίας.
Τα παρατάω. καταχωνιάζω τα αρχεία και πάω παρακάτω. και σε κάποια ανύποπτη στιγμή... εκεί, που κάνω ακόμα έναν καφέ... εκεί που χαζεύω σε ένα ανοιχτό .doc... έρχεται η ίδια ιστορία και κάθεται σιωπηλά ξανά δίπλα μου. - Θα τα παρατήσεις; και δεν θα πεις, που μετά έγινε αυτό; δεν θα το μάθει ποτέ κανείς. θα το ξέρουμε μόνο εμείς. και εσύ χρυσόψαρο ξεχνάς...
Ανάβω τσιγάρο και αρχίζω να φέρνω βόλτες σαν την άδικη κατάρα. Επιστρέφω πίσω σε όλα τα σημεία, που με πέταξαν έξω. όλα έχουν ένα κοινό παρανομαστή. "πωπω τι γαμάτα γράφω, ας πω και λίγα γαμάτα πραματάκια ακόμα". Αυτό ήταν. Βζντουπ! Με πέταξε εκτός, σε άλλη ιστορία, που δεν με αφορά. Σε ένα δείγμα γραφής και περιεχομένου, που το 'χω με ευκολία αλλά είναι άσχετο της παρούσης.
- Αφαίρεσε. Επέστρεψε και αφαίρεσε κάθε τι περιττό.
Κάποια στιγμή έχοντας σκαλώσει άγρια έστειλα μήνυμα-κατεβατό σε κάποιον αναγνωρίσιμο εξηγώντας του το πρόβλημα, που αντιμετώπιζα. Μετά το ξέχασα. Την επόμενη μέρα βρήκα την απάντησή του. Μια πρόταση μόνο.
"Μην μιμείσαι, είσαι."

Η Ρώμη φλέγεται.

Ένα βράδυ μου σύστησαν έναν γνωστό κύριο χάρη στην γραφή του σε μία παρέα. Ως ακόμα μία groopie έκανα τα ειλικρινή μου κοπλιμέντα για τα δείγματα γραφής του υπογραμμίζοντας -οριακά φορτικά- πως ανυπομονούσα να διαβάσω κάτι μεγαλύτερο από τα διηγήματά του.
Λίγο το περασμένο της ώρας, λίγο το αλκοόλ, κάποια στιγμή γύρισε και μου είπε ανάμεσα στις συνεχείς διακοπές της ροής της συζήτησής μας:
- Τους βλέπεις όλους αυτούς; Πόσο χαίρονται; Πόσο διασκεδάζουν; Και έρχονται και ζητούν και άλλο... και άλλο... Ξέρεις τι είναι για μένα; Μια οδυνηρή γέννα. Υποφέρω κάθε φορά, που γράφω.
Δεν είπα τίποτα. Άναψα τσιγάρο και άλλαξα κουβέντα. Ήθελα να πω "Να φλέγεσαι. Να φλέγεσαι, δίχως να καίγεσαι γιατί αυτή η φωτιά δεν θα σβήσει ποτέ. Και από αυτήν την φωτιά θα ζεσταίνονται και θα ξεδιψούν"
Η Ρώμη φλέγεται. Ο Νέρωνας παίζει την άρπα του...

ευχαριστώ...

Αλητεύοντας από εδώ και από εκεί στο διαδίκτυο -παράλληλα με ό,τι παρακολουθώ για ενημέρωση-, πάντα έχω 2-3 παράθυρα ανοιχτά, που παρακολουθώ συζητήσεις. Συνήθως προσπερνώ και επιστρέφω σε ό,τι κρίνω χρήσιμο. Σπάνια μου τραβά κάτι την προσοχή. Πριν κάποιες μέρες, σκάλωσα σε μία πρόταση. "Δεν ακούω την μουσική, δεν μπορώ, την νιώθω, με τα χέρια, με το σώμα." Κρατς, κρατς, σκάλωσα.
Πιάσαμε την κουβέντα. Ένας νέος άντρας, κούκλος, τετραπληγικός μετά από τροχαίο στο τελευταίο στάδιο του καρκίνου. Ο σύντροφός του δακτυλογραφούσε αντί για αυτόν. Κρατς. Κρατς. Άνοιξα τις φωτογραφίες. Σπάνια το κάνω. Σήμερα με αποχαιρέτησε. Αποφάσισε πως δεν είχε δικαίωμα να επιβάλει στον σύντροφό του, να ζήσει τον θάνατό του δεύτερη φορά και αποχαιρέτησε όλους τους ανθρώπους, που συνομιλούσε.
Η κρίση αυτή μας κάνει κτηνάκια, διαφόρων μεγεθών και αποχρώσεων. Είναι μαγκιά η επιβίωση. Το ακούω συχνά από διάφορα στόματα. Ε, λοιπόν για μένα δεν είναι μαγκιά. Και έχω επιβιώσει από αρκετά. Αναγνωριζόμαστε οι επιζήσαντες. Πάντα για να ξεφύγεις, ακρωτηριάζεις κάτι ή κάποιον. Θέλει κάτι τις παραπάνω, να νοιάζεσαι για τον άλλον ακόμα και όταν δεν θα είσαι εκεί. και το λέω αυτό, έχοντας σταθεί απέναντι από ταφόπλακες ανθρώπων, που με διάλεξαν να με αγαπήσουν πραγματικά... όσο ανόητη και αν ήμουν. Δεν με έβλεπαν καλύτερη ή χειρότερη από ό,τι ήμουν.
Κάποτε ρώτησα έναν από αυτούς: - Γιατί συνεχίζεις; Γιατί ενδιαφέρεσαι; Γιατί ρωτάς; Γιατί μου κάνεις δώρα; Δεν χρειάζεται. Μου απάντησε. - Υποσχέθηκα... και χαμογέλασε. Πώς αλλιώς; Λίγο καιρό αργότερα μέσα στην παλαβομάρα της επιπολαιότητάς μου, τον επισκέφτηκα ξαφνικά. Ήτανε σαν να 'τανε γιορτή. - Έχω καρκίνο στο συκώτι. Η μαλακία όταν είσαι γιατρός είναι πως ξέρεις. Δεν ρωτάς. Με είδε που συννέφιασα και άρχισε να λέει ιστορίες, που άλλες δεν τις ήξερα, άλλες δεν τις θυμόμουν. Λίγες μέρες μετά μου τηλεφώνησαν να πάω στην κηδεία. Δεν πήγα.
Συζητώντας ένα βράδυ με έναν αγαπημένο του είπα με παράπονο. - Γιατί δεν με βοηθάς; Εσύ λες πως μ' αγαπάς... - Αυτός είναι ο δικός σου αγώνας, απάντησε. Ούτε μπορώ, ούτε και είναι σωστό να τον δώσω εγώ για σένα. Εγώ στέκομαι πίσω σου και σου λέω "προχώρα".
Δεν πιστεύω πως αυτή η ζωή είναι ένα διαγώνισμα και ανάλογα με την βαθμολογία, θα πάμε σουίτα παράδεισο ή τρίτο καζάνι κολάσεως γωνία. Πιστεύω όμως ακράδαντα πως ό,τι αγαπήσαμε και ό,τι μας αγάπησε θα το ανταμώσουμε ξανά. Ό,τι ελπίζω είναι... τότε να έχουμε την ίδια σπίθα μέσα μας και όσο το δυνατόν λιγότερο αίμα στα χέρια μας.

O Χρυσαυγίτης που ταίζεις.

Επειδή εκνευρίζομαι με κάτι τέτοια που ισοπεδώνουν τα πάντα στο όνομα του όποιου wanna-be-viral-όταν-μεγαλώσω.
Πάμε πάλι τα αυτονόητα. Οι γιατροί είναι το ίδιο όπως και σε όλα τα άλλα επαγγέλματα. Αν ως άνθρωπος είσαι μαλάκας, το ότι είσαι μαλάκας με πτυχίο δεν το αλλάζει. Οπουδήποτε μπορείς να συναντήσεις έναν ρατσιστή και πιο δίπλα κάποιον που στα μουλωχτά θα κάνει ότι καμία ΜΚΟ δεν έκανε ποτέ χωρίς να περιμένει μπράβο από κανέναν.
Και καθώς σας τα 'χω ζαλίσει με τις ιστορίες ακόμα μία bonus. Κάποτε σε ένα νοσοκομείο ήρθε η ασφάλεια. Πολύ πριν εμφανιστούν τα Χρυσαυγόπουλα και απαίτησε να ελέγχουν στα έκτακτα τα διαβατήρια των μεταναστών και να ειδοποιείται η ασφάλεια.
Η επίσημη ομόφωνη απάντηση των ιατρών ήταν η εξής: Εμείς εξετάζουμε αρρώστους και δουλειά μας είναι να τους κάνουμε καλά. Αυτό είναι η δική σας δουλειά. Διαβατήριο δεν θα ζητήσει ποτέ κανείς._
Και ναι πέστε από τα σύννεφα, οι γιατροί βγαίνουν σε διάφορα σχέδια και αποχρώσεις. Όπως όλοι. Και κρατηθείτε καλά σας έχω και άλλη έκπληξη. το ίδιο και οι παπάδες, οι αστυνομικοί, οι δάσκαλοι, όποιο επάγγελμα γουστάρετε και σας κάνει κέφι. Καμία ταμπέλα δεν είναι η κολυμπήθρα του Σιλωάμ. Ακόμα περιμένω να δω το άρθρο για τον γιατρό που τον μαχαίρωσαν, τον έδειρε κάποιος που περίμενε και δεν ήταν απαραίτητα "περιθωριακός" απλά μπούκαρε γιατί "αυτόν τον πληρώνει" και αποφάσισε ότι χρειαζόταν ένα μάθημα για να πετάξω από κάτω την ερώτηση... εσύ που τα διαβάζεις ανάμεσα στα ζώδια και τα κουτσομπολιά, θα την έκανες αυτή την δουλειά;
Ψιτ... την πλέον πωρωμένη ρατσίστρια, που συνάντησα ποτέ φορούσε την ταμπέλα της φιλάνθρώπου αυτοκλειθήσης σωτήρα των λαθρομεταναστών. Δεν φοβάμαι τον Χρυαυγίτη με το μαύρο μπλουζάκι και το ξυρισμένο κεφάλι. Αναγνωρίζεται αμέσως και ξέρεις πώς να τον χειριστείς. Οι όποιοι undecover σταυροφόροι, που ήταν πάντοτε εκεί και συμπεριφέρονταν με τρόπους ανάλογους εκείνων, που πετάνε τα κουτάβια ζωντανα στον σκουπιδοτενεκέ για το καλό τους, είναι η ιστορία. Αλλά τι λέω και εγώ τέτοιες ώρα... Μικρά γράμματα και αυτά...

Και στην κόλαση θα έρχομαι για να σε βρω.

Αν οι άνθρωποι γνωρίζαμε τι είναι η αγάπη, δεν θα προφέραμε το όνομά της.

Αν αγαπούσαμε, δεν θα προσφέραμε ομολογία, συμβόλαια ή λόγια περιττά.

Αν είχαμε αγαπηθεί, δεν θα ζητούσαμε τίποτα.

Με βρήκες.
Όπως είπες.

Πρόσκληση για κατάθεση ταινιών και σεναρίων για το 6ο ετήσιο Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου του Λονδίνου.

6^ο ετήσιο

Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου Λονδίνου

[ London Greek Film Festival ]

7-17 Οκτωβρίου 2013

Λονδίνο, 15 Φεβρουαρίου 2013

Πρόσκληση για κατάθεση ταινιών και σεναρίων για το 6^ο ετήσιο Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου του Λονδίνου.

Τελευταία ημερομηνία υποβολής: 17 Μαΐου 2013

(σφραγίδα ταχυδρομείου και αποστολή email).

Για έκτη συνεχή χρονιά, το Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου στο Λονδίνο (London Greek Film Festival), ένας θεσμός που έχει κερδίσει μια θέση στην καρδιά των σινεφίλ της βρετανικής πρωτεύουσας και όχι μόνο, είναι έτοιμο να δεχτεί συμμετοχές. Το φεστιβάλ στοχεύει στην προώθηση της σύγχρονης παραγωγής φιλμ και βίντεο ελληνικού ενδιαφέροντος από όλο τον κόσμο, και θα πραγματοποιηθεί φέτος από τις 7 μέχρι τις 17 Οκτωβρίου.

Το φεστιβάλ δέχεται αιτήσεις από Έλληνες Δημιουργούς και Παραγωγούς από όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένου των Ελλήνων της Ελληνικής Διασποράς και των Ελληνοκυπρίων, ανεξαρτήτως θέματος.

Δέχεται επίσης αιτήσεις από ξένους Δημιουργούς και Παραγωγούς από όλο τον κόσμο, εφόσον η δουλειά τους σχετίζεται με κάποιον τρόπο με την Ελλάδα (π.χ. θέμα, μύθοι, σύγχρονα ελληνικά θέματα, περιοχές στην Ελλάδα που γυρίστηκε  κλπ).

Κατηγορίες ταινιών: μεγάλου μήκους μυθοπλασίας, μικρού μήκους, ντοκιμαντέρ, video art, πειραματικές ταινίες, animation.

Κατηγορίες σεναρίων: μεγάλου μήκους μυθοπλασίας, μικρού μήκους.

Τελευταία ημερομηνία υποβολής: 17 Μαΐου 2013  

(με σφραγίδα ταχυδρομείου και αποστολή email).

Website: Για περισσότερες πληροφορίες και υποβολή ταινιών και σεναρίων, επισκεφτείτε την ιστοσελίδα μας: www.londongreekfilmfestival.com ή www.greekfilmfestival.com

Email: info@londongreekfilmfestival.com

30 seconds to mars, conquistador unofficial

30 seconds to mars up in the air

30 seconds to mars hurricane beyond project

Lullaby

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη συντριβή για κάποιον άνθρωπο από την στιγμή που συνειδητοποιεί ότι δεν αγαπήθηκε.
Δεν υπάρχει συναίσθημα να συγκριθεί με τη στιγμή, που συνειδητοποιεί πως αγαπήθηκε και αυτό είναι ένας δεσμός άρρηκτος. 
Είμαστε άπιστοι. Όχι σε κορμιά.
Αρπάζουμε ό,τι νομίζουμε πως μας αξίζει.
Συχνά με λένε ανόητη. Ίσως και να είμαι.
Η αγάπη είναι το άβατο των αβάτων.
Είναι η υπόσχεση, που ουδέποτε εκπίπτει. Είναι το "σπίτι", όπου είμαστε ολόκληροι. Η αγάπη δεν είναι συναίσθημα όπως μας μάθανε. Όταν προχωρήσουμε από το "νιώθω" στο "είμαι", ίσως αντιληφθούμε πόσα μας δόθηκαν και τα ελάχιστα που αναγνωρίσαμε.
Μόνοι δεν είμαστε ποτέ. Ό,τι μας αγάπησε θα εμφανίζεται σε κάθε μας κάλεσμα στο πλευρό μας.

Post it 1

Κάποτε συνάντησα ένα παράξενο ζευγάρι. Δεν μιλούσε ποτέ για την σχέση του. Κανένας δεν τολμούσε να τους ρωτήσει. Ένα βράδυ στρίμωξα τον άντρα πάνω από ένα ποτήρι ουίσκι.
- Την αγαπάς;
- Διαπερνώ τον χρόνο για χάρη της. Διαπερνώ ανθρώπους. Είμαι εκεί ακόμα και όταν εκείνη παριστάνει πως λείπει.
- Εκείνη; Τι κάνει;
- Ό,τι της κάνει κέφι, μου απάντησε δείχοντάς την που φλερτάριζε στο ημίφως.
- Πώς το δέχεσαι;
- Είναι η γυναίκα μου. Γάμος δεν είναι ένα δαχτυλίδι, μια γιορτή με φίλους, μια λίστα γάμου ή παιδιά. Γάμος είναι 3. Εγώ, εκείνη και οι 2 μαζί.
- Και αυτός;
- Αυτός είναι νεκρός απλά δεν το ξέρει ακόμα.

Post it 2

... - Τι είναι ελευθερία;
- Ελευθερία είναι να την βλέπω να τρέχει χωρίς να της λέω πρόσεχε, θα πέσεις. Να σηκώνεται μόνη της σκουπίζοντας τα γόνατά της.
- Πίστη;
- Να είμαι δίπλα της όταν κάποιος της βάζει τρικλοποδιά. Έχεις και άλλες ερωτήσεις να παραγγείλω άλλο ένα Jack?
- Και άλλοι νεκροί;
- Εξαρτάται από την οπτική. Είναι θάνατος οι όμορφες ζεστές παντόφλες; Εσύ γιατί δεν πίνεις;
- Πίνω. Είναι;
- Εξαρτάται. Αν θυμάσαι πώς είναι να περπατάς ξυπόλυτος.
- Τους τιμάς τους νεκρούς;
- Φυσικά. Τους δίνω τα κτερίσματά τους.
- Για να θυμούνται πως είναι νεκροί;
- Για να θυμούνται πως κάποτε έζησαν. Ένα ακόμα Jack για μένα και ένα κόκκινο κρασί για σένα. Σωστά;

House O Death

Δέντρα που περπατούν.

Ο θρύλος λέει πως κάποτε υπήρχε ένας πανέμορφος κήπος. Οι άνθρωποι ζούσαν ευτυχισμένοι και ήταν πάντοτε άνοιξη. Στην καρδιά του κήπου, υπήρχε ένα δέντρο. Το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού. Οι άνθρωποι μπορούσαν να φάνε οτιδήποτε ήθελαν εκτός από τους καρπούς του δέντρου αυτού. Και μία ημέρα όπως το κοιτούσαν μια σκέψη πέρασε από το μυαλό τους. "Γιατί εμείς και όχι εγώ;"
Και έκοψαν τον καρπό. Και τον έφαγαν. Και το "εμείς" χάθηκε. Κανένας δεν είναι σίγουρος πώς ακριβώς έμοιαζε το δέντρο αυτό. Ταξιδιώτες ξεκινούν μέσα στον χρόνο να το βρουν. Να σταθούν απέναντί του, σίγουροι πως εκείνοι δεν θα δοκιμάσουν τον καρπό. Κάποιοι κατορθώνουν να σταθούν απέναντί του. Κάποιοι είναι δέντρα που περπατούν.

Αγάπη

Θέλω να γράψω ένα βιβλίο
το πρώτο και το τελευταίο μου
"Η αποδόμηση της γλώσσας"
μ' ένα σφυρί να διαλύσω το λόγο
χίλια κομμάτια
λέξη λέξη
κεφάλαιο κεφάλαιο
ως τη σιωπή
η συγγραφή του
θα ήταν ένα τρομερό παράδοξο
Δε νομίζετε;

θα ξεκινούσα από σένα
αγάπη άγνωστη
να ναι τάχα το πρώτο άλφα στερητικό
μπα, η αγάπη δεν έχει σχέση με στέρηση, ε;
τότε μήπως άγω οδηγώ κατευθύνω
σου παίρνω τα μυαλά και τα πετάω στον τοίχο
όχι δεν είναι αγάπη αυτό
τουλάχιστον αρχαιοελληνικά
δεν υπάρχεις - δε σημαίνεις
επινοήθηκες πρόσφατα
για να πνίξεις τον έρωτα
και τέλειωσα μαζί σου

Θαδδαίος

μία βραδιά για τον Δημήτρη Ποταμίτη, 10 χρόνια μετά

Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2013, στις 20:00 μία βραδιά για τον Δημήτρη Ποταμίτη, 10 χρόνια μετά Ο Χρήστος Προσύλης σκηνοθέτης, συγγραφέας, θεατρολόγος, καλλιτέχνης νέων μέσων, εμπνευστής και διοργανωτής του Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου Λονδίνου παρουσιάζει: το ηλεκτρονικό του βιβλίο «Δημήτρης Ποταμίτης: 30 χρόνια από το όνειρο ενός Μύστη της θεατρικής τέχνης» & προβάλει το ντοκιμαντέρ του «Ο Ιδεοποιός» για τον Δημήτρη Ποταμίτη και το Θέατρο Έρευνας Είσοδος Ελεύθερη Απαραίτητη η κράτηση θέσεων Την Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου στις 20:00, το Ίδρυμα Μ. Κακογιάννης φιλοξενεί μία βραδιά αφιερωμένη στον Δημήτρη Ποταμίτη και το Θέατρό του, δέκα χρονιά μετά το θάνατο του ηθοποιού-σκηνοθέτη (Φεβρουάριος 2003). Ο Χρήστος Προσύλης σκηνοθέτης, συγγραφέας, θεατρολόγος, καλλιτέχνης νέων μέσων, εμπνευστής και διοργανωτής του Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου Λονδίνου (London Greek Film Festival), παρουσιάζει το σε ηλεκτρονική μορφή βιβλίο του (e-book): «Δημήτρης Ποταμίτης: 30 χρόνια από το όνειρο ενός Μύστη της θεατρικής τέχνης» και προβάλλει το ντοκιμαντέρ του «Ο Ιδεοποιός» για τον Δημήτρη Ποταμίτη και το Θέατρο Έρευνας. Το βιβλίο «Δημήτρης Ποταμίτης: 30 χρόνια από το όνειρο ενός Μύστη της θεατρικής τέχνης» περιλαμβάνει συνεντεύξεις από το ντοκιμαντέρ του συγγραφέα «Ο Ιδεοποιός» (2001-2002) για το Δημήτρη Ποταμίτη και το Θέατρο Έρευνας, που θα προβληθεί αμέσως μετά, όπως και ανέκδοτα υλικά. Περιλαμβάνονται, ακόμα, αναλύσεις αλλά και θεατρικές και φιλοσοφικές προσεγγίσεις του συγγραφέα στο έργο του Δημήτρη Ποταμίτη, με βάση τις συνεντεύξεις και την εμπειρία του από τη συνεργασία του με το Δημήτρη Ποταμίτη στο Θέατρο Έρευνας, τα τελευταία χρόνια πριν το θάνατό του. Πληροφορίες για το βιβλίο και αναφορές για σημεία online διάθεσης (e-bookshops etc), από την ημέρα της παρουσίασης και μετά στην ιστοσελίδα www.greekwriter.com Το ντοκιμαντέρ «Ιδεοποιός» γυρίστηκε ψηφιακά, το διάστημα 2001-2002, λίγο πριν και αμέσως μετά την απόφαση του Δημήτρη Ποταμίτη να αποσυρθεί και να κλείσει το ιστορικό Θέατρο Έρευνας, με στοιχεία τεχνικών βιντεοτέχνης, και καταγράφει προσωπικές και καλλιτεχνικές στιγμές και σκέψεις του θεατράνθρωπου και συγγραφέα Δημήτρη Ποταμίτη λίγους μήνες πριν το θάνατό του. Είναι μια προσωπογραφία που επικεντρώνει στη φιλοσοφία του Ποταμίτη για την τέχνη και τη ζωή, τον τρόπο που προσέγγιζε θεατρικά τις παραστάσεις του και τον τρόπο σκέψης του στη θεατρική πρακτική και την ποίηση. Η κάμερα καταγράφει στιγμές από τη ζωή του, προσωπικές εξομολογήσεις και σκέψεις, απλά και άμεσα, διεισδύοντας στον προσωπικό του χώρο, με τη ματιά ενός φίλου και απλού θεατή. Παρουσιάστηκε για πρώτη φορά τον Οκτώβριο του 2002, στο 5ο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της Καλαμάτας Σενάριο – Σκηνοθεσία: Χρήστος Προσύλης Παραγωγή: Χρήστος Προσύλης, 2001-2002 Διάρκεια ταινίας: 78' Website: www.prossylis.com Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2013, στις 20:00 μία βραδιά για τον Δημήτρη Ποταμίτη, 10 χρόνια μετά Ο Χρήστος Προσύλης σκηνοθέτης, συγγραφέας, θεατρολόγος, καλλιτέχνης νέων μέσων, εμπνευστής και διοργανωτής του Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου Λονδίνου παρουσιάζει το ηλεκτρονικό του βιβλίο «Δημήτρης Ποταμίτης: 30 χρόνια από το όνειρο ενός Μύστη της θεατρικής τέχνης» & προβάλει το ντοκιμαντέρ του για τον Δημήτρη Ποταμίτη και το Θέατρο Έρευνας «Ο Ιδεοποιός» Αίθουσα: Κινηματογράφος Διάρκεια (παρουσίασης - προβολής): 110' Είσοδος ελεύθερη Απαραίτητη η κράτηση θέσεων Πληροφορίες-Κρατήσεις: 210 3418759, Δευ - Παρ 11:00 - 14:00, θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας. ******** Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης Πειραιώς 206, Ταύρος, Αθήνα 177 78, τηλ. 210 3418 550, φαξ. 210 3418 570 Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο : info@mcf.gr Ιστοσελίδα: www.mcf.gr Υποστηρικτές Ιδρύματος Μ. Κακογιάννης PricewaterhouseCoopers Business Solutions S.A. Where value begins Dogkas Wines Konstantinos Playground Productions Χορηγοί Επικοινωνίας Ιδρύματος Μ. Κακογιάννης ΤΑ ΝΕΑ METROPOLIS Το Ποντίκι Αθήνα 9,84 BHMA FM 99.5 Ως 3 Ε-go.gr, Ελculture.gr Clickatlife.gr Culturenow.gr Mediasoup.gr Monopoli.gr In2life.gr Camera Stylo online Στάθμευση στο εμπορικό κέντρο athensheart Οι θεατές των παραστάσεων του ΙΜΚ δικαιούνται δωρεάν στάθμευση στο Parking του εμπορικού κέντρου Athens Heart από Δευτέρα έως Σάββατο από τις 08:00 – 22:00. Από τις 22:00 έως τη 01:00 η χρέωση είναι 2,5€ και 1€ για κάθε επιπλέον ώρα στάθμευσης μετά από τη 01:01. Τις Κυριακές οι θεατές των παραστάσεων του ΙΜΚ θα επιβαρύνονται με 2,5€ για χρήση του parking από τις 10.00 έως 01.00. Από τις 01.01πμ θα επιβαρύνεται με κόστος 1€ για κάθε επιπλέον ώρα. Γραφείο Τύπου ΙΜΚ: Χαρά Πετρούνια 6972 710 991, e-mail: x-petrouyia@ath.forthnet.gr