Ιστορία ενός πιάνου V

Μια στιγμή πριν χαράξει. Μια στιγμή μόνο… και μετά άλλη μια… και αν χαμογελάς στον ύπνο σου θα ζητιανεύω μέχρι να ξημερώσει.
Πάνω στο πιάνο σου γράφω τις δικές μου ιστορίες. Κάτι με ενοχλεί. Το κρασί έχει από ώρα τελειώσει. Τρίβω τα μάτια μου. Ξημερώνει. Αυτό ήταν. Παραδώστε τις κόλλες σας. Σηκώνομαι και πηγαίνω στο παράθυρο. Σε λίγο θα φανεί ο ήλιος. Ακούω την ανάσα του ήρεμη. Μαζεύω τις κόλλες, τα παπούτσια στο χέρι, ανοίγω την πόρτα και την κλείνω όσο πιο αθόρυβα μπορώ πίσω μου.
Δεν έχω ιδέα πού βρίσκομαι, ούτε πώς θα γυρίσω στο ξενοδοχείο. Ψάχνω τον ήλιο. Ο χρόνος…. Ο χρόνος πέρασε. Ρίχνω μια τελευταία ματιά στο σπίτι πίσω μου. Αυτό ήταν λοιπόν. Μια λέξη από «α»… όποια και να διαλέξω, το τέλος είναι πάντα το ίδιο. Σκύβω να βάλω τα παπούτσια και νοιώθω ένα χέρι να με αρπάζει από τον ώμο και να με παραλύει. Έχασα την ισορροπία μου και έπεσα στο δρομάκι. Κάποιος μου άρπαξε την τσάντα και τις σημειώσεις ενώ με κρατούσαν ακινητοποιημένη στο δρόμο.
Γαλλικά! Περίφημα! Και ποιος τους είπε ότι μπορώ να αρθρώσω λέξη και μάλιστα στα γαλλικά; Ψάχνουν την τσάντα μου, τις σημειώσεις, την ώρα που με βοηθούν να σηκωθώ. Τότε βλέπω έναν τρίτο κύριο να τους επιπλήττει. Ποναει το κεφάλι μου. Δεν μπορώ να καταλάβω τίποτα και ξεκινά και η ημικρανία. Ξαφνικά το ενδεχόμενο να είχα παραμείνει στο πάρτι και να δοκίμαζα τώρα καπέλα φαντάζει απίστευτα δελεαστικό.
Ο τύπος με πλησιάζει να με ξεσκονίσει. Ζητά συγγνώμη ή κάτι τέτοιο. Κάτι μου θυμίζει… Ναι, ήταν στο χτεσινό πάρτι. Του δίνω το χέρι. Μου συστήνεται. Πρέπει να συστηθώ και εγώ…. Πρέπει; «Μια άλλη φορά» απαντώ και παίρνω την τσάντα μου. Απλώνω και το άλλο χέρι για να πάρω τις σημειώσεις «Μια άλλη φορά» μου απαντά χαμογελώντας και τα δίνει στους άλλους. Κάνει νόημα στους άλλους και εκείνοι εξαφανίζονται αθόρυβα.
Προχωρούμε στο δρόμο. Αφού αλλάξαμε τετράγωνο ένα αυτοκίνητο σταματά μπροστά μας. Ο συνοδός μου, μου ανοίγει την πόρτα. Ο οδηγός είναι ένας από τους συνεργάτες του.
- Συγγνώμη για την ταλαιπωρία. Ο οδηγός θα σας πάει εκεί που επιθυμείτε.
Μπαίνω μέσα και κλείνω την πόρτα. Πού πας λοιπόν όταν δεν θες να σε βρουν; Κοιτάζω για μια στιγμή προς το σπίτι. Χάραξε.
- Ξεκίνα!