Η eurovision του alexander rybak (Norway 's Fairytale 2009)

H μεγάλη Κυρία της Εurovision είναι αδιαμφισβήτητα η Patricia Kaas (S'il fallait le faire). Με τραγούδια θρύλους πατά στη σκηνή της Μόσχας και τρίζουν τα videowαlls. Ακόμη και όσοι αναρωτιούνται σχετικά με το ποια είναι, έχουν σιγοτραγουδήσει τη διασκευή ενός τραγουδιού που είναι πλέον κλασσικό. Δεν είναι άλλο από το “les homes qui passent maman” το οποίο διασκεύασε η Χαρις Αλεξίου με τον τίτλο «Οι άντρες περνούν μαμά» Και μόνο το γεγονός ότι οι υπόλοιπο καλλιτέχνες θα μοιραστούν την σκηνή μαζί της, υπερβαίνει κατά πολύ τις προσδοκώμενες συνεργασίες που θα είχαν τηρουμένων των επαγγελματικών αναλογιών.
Η Patricia Kaas πήγε στη Μόσχα κουβαλώντας την ιστορία, που η ίδια έφτιαξε μέσα σε μία πορεία 20 ετών, με τα ζενίθ και τα ναδίρ της, τις αυτοαναφορες (το ασπρόμαυρο πάτωμα – ευθεία αναφορά στο videoclip του τραγουδιού “les homes qui passent maman” ). Σκεφτείτε αν η ΕΡΤ του χρόνου έκανε απευθείας ανάθεση στην κ. Αλεξίου εκείνη θα πήγαινε; (Μη μειδιάς εσύ εκεί πίσω, σε βλέπω). Ρητορικό το ερώτημα, προχωρώ.

Ο 23χρονος Νορβηγός alexander rybak από την άλλη πήγε εκεί ευελπιστώντας να γράψει ιστορία με το τραγούδι του Fairytale. Με μητέρα διάσημη πιανίστρια και πατέρα γνωστό βιολιστή, ακολούθησε την οικογενειακή κλίση/παραδοση ξεκινώντας μουσική από την ηλικία των 5 ετών. Έμαθε βιολί και πιάνο (όλοι όσοι παίζουν βιολί, υποχρεώνονται όταν φτάσουν σε 1 επίπεδο να μάθουν και πιάνο), προφανώς με τα αντίστοιχα θεωρητικά μαθήματα (θεωρία, αρμονία, αντίστιξη, σύνθεση… και όρεξη να έχεις γενικά).

Γεννήθηκε στην Λευκορωσία αλλά αργότερα η οικογένεια επέστρεψε στην χώρα καταγωγής της, δηλαδή τη Νορβηγία. Ο μικρός συνέχισε τις σπουδές του και από το 2004 άρχισε να γίνεται ευρύτερα γνωστός μέσω μουσικών βραβείων και τη συμμετοχή του αργότερα σε μουσικό παιχνίδι αναζήτησης ταλέντων.

Το τραγούδι -σύμφωνα με δήλωσή του- το έγραψε μετά από έναν χωρισμό και κατά τη διάρκεια ενός μοναχικού ταξιδιού. Πρώτα συνέθεσε τη μουσική και στη συνέχεια πρόσθεσε τα λόγια. Ο κίτρινος εαυτός μας έμαθε με γαργαλιστική ευχαρίστηση ότι η πρώην σύντροφος, νυν παντρεμένη και μέλλουσα ημι-διάσημη μούσα του εργάζεται σε νυχτερινό μαγαζί και δίνει συνεντεύξεις για την σχέση τους, διεκδικώντας τα δικά της 15 λεπτά διασημότητας.
Ερωτώμενος ο δημιουργός για αυτή την εξέλιξη, απάντησε. «Εγώ μίλησα για αυτό (μέσω του τραγουδιού). Η σειρά της είναι. Το βρίσκω λογικό να θέλει να βοηθήσει την καριέρα της» (Ρίμπακ – πρώην: 2-0)

O μικρός έλιωσε για χρόνια τα δάχτυλα του στο βιολί-γραβάτα. (Όποιος νομίζει ότι είναι εύκολες οι μουσικές σπουδές ας αναλογιστεί ότι χρειάζονται τουλάχιστον 12 χρόνια για το πρώτο πτυχίο, με καθημερινή επίπονη και επίμονη εξάσκηση, χωρίς καλοκαίρια, διακοπές και λοιπά τυχερά… -παρεπιμπτώντως η υπέροχη μουσική μέχρι να ακουστεί πραγματικά υπέροχη, έχουν περάσει αρκετές ώρες εξάσκησης, που έχουν τόση σχέση με το τελικό αποτέλεσμα ακουστικά όσο τα «παρατράγουδα» με την Μαρία Καλλας-.)
Η μουσική είναι αμείλικτη. Αν την αφήσεις μία, σε αφήνει 10. απαιτεί στρατιωτική πειθαρχία και πείσμα, περισσότερο από ότι φαντάζεσαι για να μην χάσεις τον στόχο σου, την μουσική και το πιο σημαντικό... την αγάπη και το παθος σου για αυτή.

Δεν με νοιάζει καθόλου αν ο Νορβηγός είναι ή δεν είναι ψωναρα. Όσοι επιβιώνουν από τέτοια προγράμματα εκπαίδευσης φυσικα και είναι ψωναρες γιατί ξέρουν πως έχουν καταφέρει κάτι που οι περισσότεροι δεν θα έμπαιναν καν στον κόπο να προσπαθήσουν. Το αν θα το δείχνουν ή όχι εξαρταται από την γενικότερη παιδεία αλλα δείξε μου έναν ανθρωπο που έχει κανει 12 χρόνια κλασσική μουσική και δεν είναι αλλού και εγώ θα το κλειδώσω το ακατοίκητο (σ.σ. : το blog).
Την στιγμή που όλοι ισχυριζόμαστε ότι γράφουμε, ζωγραφίζουμε, τραγουδάμε και γερνάμε πάνω από σκονισμένα τετράδια, αδιάφορα blogs ή βιβλία, που πληρώσαμε οι ίδιοι να εκδοθούν –από επιλογή ή από ανάγκη- ο Νορβηγός μας κλείνει πονηρά το μάτι και μας λέει «Εγώ τα κατάφερα. Εσύ;;;»

Ανεβαίνει στη σκηνή και το γουστάρει. Σε διεκδικεί. Σε γοητεύει. Ζει για αυτό, αναπνέει μέσα από αυτό. Και τότε καταλαβαίνεις γιατί εσύ είσαι πίσω από τον υπολογιστή και διαβάζεις αυτές τις φλυαρίες, αντί να ζεις το δικό σου παιδικό όνειρο. Πολύ απλά γιατί εσύ μπορείς, μπορείς και ζεις χωρίς τα παιδικά σου όνειρα.
Εκείνος όμως δούλεψε σκληρα για το δικό του «παραμύθι». Έγινε μουσικός, επέτρεψε στον εαυτό του να ζήσει (δύσκολο πραγμα ο πρωταθλητισμός γαρ, αν σου κολήσουν την ρετσινια του ταλέντου και 2 γονείς με αναγνωρίσιμο ονοματεπώνυμο) και εντέλει να μας τα τραγουδήσει με όλη την ύβρη που κουβαλούν στους ώμους τους τα 23 του χρόνια.

Ο μικρός κατάφερε να κάνει τον λυγμό του διονυσιακό πανηγύρι του έρωτα. Τι θες, τι περιμένεις από έναν νέο 23 ετών; Να τραγουδα την αλήθεια του, γυρίζοντας σε πίσω... τότε που νόμιζες ότι ο χρόνος θα σταματούσε στα 23 σου χρόνια.

Τι είναι όλο αυτό το θέαμα; Μια γιορτή. Μια μεγαλη, φωνακλού, λαμπερή -ενίοτε κιτσατη-, χαρούμενη γιορτή και για μένα μια γιορτή δεν μπορεί να έχει τον ψυχρό επαγγελματισμό του Σάκη με την ρομποτική τελειότητα του. Δεν παω Μέγαρο, ούτε στο χειρουργείο!



Μια γιορτή θέλει τραγούδι που να βγάζει το "αχ" απ’ την ψυχή και να γεμίζει στάδια και σπίτια.
Θέλει χορό, όπου ακολουθείς ασυναίσθητα σαν ποντικάκι του Χαμελιν.
απαιτεί να στέκεται λαμπερός σαν αστρο σα να λεει στον κόσμο «κοίτα με». αλλα όχι με ψιλα γραμματα από κατω "μην αγγίζετε - αποστειρωμένο" αλλα "απλωσέ το χέρι σου, να σε παρω στο ταξίδι μαζί μου"

"Σαν τον Φοίνικα βγήκα από τις στάχτες μου ξανά και γιορτάζω, εσένα, εμένα, τη ζωή, το εφήμερο του έρωτα."

Και εγώ στέκομαι ανάμεσα σας και κοιτώ και χαίρομαι, που ακόμα υπάρχουν άνθρωποι σαν τον αλέξανδρο που τα καταφέρνουν με τις σπουδές και το πείσμα τους, όχι τους κοιλιακούς και τον οδοντογιατρό τους (και μαλιστα πριν την κλιμακτήριο/εμμηνοπαυση/σύνταξη/θανατο). Και χαίρομαι ακόμα περισσότερο που στέκεται δίπλα σε ανθρώπους όπως η Patricia Kaas και o Andrew Lloyd Webber και τους κλείνει πονηρά το μάτι.
...Και αν καταφέρει και βγει πρώτος θα χειροκροτήσω ακόμα περισσότερο γιατί ανάμεσα σε ταλέντα και αστέρια τέτοιου βεληνεκούς, αυτός έχει ακόμα έναν άσσο τελευταίο, κρυμμένο στο μανίκι του. Τη νιότη του.

«αι της αγάπης μαχαιριά….» που θα ‘λεγαν με λόγια δανεικά κάτι φωνές απ’ τα παλιά.

Καλή επιτυχία Ρίμπακ!



Υς…. Και σε ευχαριστώ που για 1 ανάρτηση -3 μήνες πριν- κοντεύεις να μου φέρεις τόσο κόσμο σε 3 μέρες, όσος έχει περάσει συνολικά σε 3 χρόνια
"Roll with the Wind" απλα υπέροχο....

Alexander Rybak performing "Visa vid vindens ängar" at a concert in Tromsø 25.03.2009.

beyond the sea/ Hedda award (best debutant actor 2007) intervew

ακόμα μια εκτέλεση του "παραμυθιού"....

μίλησε κανείς για ψώνιο; η συνέντευξη ενός παιδιού που προτιμα να συνεχίσει να μιλα στο τηλέφωνο με την μητέρα του από το να της το κλείσει καταμουτρα γιατί καποιος "δημοσιογραφος" του απλώνει επιθετικα 1 μικρόφωνο.

Update: Fairytale (Parody)
Η παρωδία δεν αργήσε να έρθει και είμαι σίγουρη ότι θα ακολουθήσουν και αλλες. Το τραγούδι από ότι φαίνεται ήρθε για να μείνει.
(Το τραγουδακι το έκλεψα από το blog της Θείας Ντόννας)