Συγχαρητήρια στην Θεατρική ομάδα «ΜεΡΑκΙ» της Ένωσης Κρητών Φοιτητών Θεσσαλονίκης

Την Τετάρτη 19/5/2010 η Θεατρική ομάδα: ΜεράκιΜεΡακί (Θεατρική Ομάδα Κρητών Φοιτητών Θεσσαλονίκης)  παρουσίασε στο Θέατρο της ΘΕΣΠΙ το έργο: «Μυστικός Δείπνος», μία ελεύθερη διασκευή από το θεατρικό έργο «Αρσενικό και Παλιά Δαντέλα» του Joseph Kesselring στα πλαίσια του 7^ου Φεστιβάλ Πανελλήνιου Φοιτητικού Θεάτρου.

Ας δώσουμε όμως το λόγο στους συντελεστές της παράστασης…

*αντιγράφοντας από το πρόγραμμα της παράστασης*

Η Θεατρική Ομάδα «ΜεΡΑκΙ» της Ένωσης Κρητών Φοιτητών Θεσσαλονίκης παρουσιάζει το έργο «Μυστικός Δείπνος». Μια πολύ, πολύ ελεύθερη διασκευή από το θεατρικό έργο «Αρσενικό και Παλιά Δαντέλα» του Joseph Kesselring.

Υπόθεση:

Μια παρέα 5 μεταπτυχιακών φοιτητών στην Αμερική του σήμερα, μέσω συγκυριών, καταλήγει μπλεγμένη σε μία υπόθεση γεμάτη ζουμερές ντομάτες και πολύ δηλητήριο… «Βρίσκεστε το 1909 στην Αυστρία, και γνωρίζετε έναν νεαρό καλλιτέχνη με ένα αρχίδι, ονόματι Αδόλφο Χίτλερ. Ο Αδόλφος δεν έχει διαπράξει ακόμα τίποτα κακό! Τον σκοτώνετε; Τον σκοτώνετε επιτόπου έστω κι αν ακόμα δεν έχει κάνει τίποτα; Σκεφτείτε! Ξέρετε ότι μπορεί να σώσετε εκατομμύρια αθώους… Λοιπόν;»

Παίζουν

Αναστασία Βανταράκη

Άννα Λογκάκη

Γιάννης Τσιαβός

Ειρήνη Παντερή

Κατερίνα Βανταράκη

Κατερίνα Καλαθάκη

Κατερίνα Λογκάκη

Κωνστανίνα Παπαδάκη

Όλγα Ιωαννίδου

Φιλική Συμμετοχή

Δημήτρης Μέσκος

Κώστας Αλέξης

Φώτα και Κονσόλα Ήχου

Νεκταρία Παπαδάκη

Γιάννης Διδασκάλου

Σκηνοθεσία

Γιάννης Διδασκάλου

Γιάννης Τσιαβός

Η συγκεκριμένη παράσταση αν και ξεκίνησε άτονα με σαρδάμ και τρακ από την ηθοποιό που έπαιζε την δημοσιογράφο, ανέκαμψε άμεσα κρατώντας τον καταιγιστικό ρυθμό της μέχρι το τέλος. Η ξεκάθαρη οπτική ματιά του σκηνοθέτη καθοδήγησε με ακρίβεια τους ηθοποιούς του στο δημιουργικό του όραμα, χρησιμοποιώντας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το αφαιρετικό σκηνικό (που κόντρα στην συνήθη θεατρική τακτική της ευκολίας, προέβλεψε την ύπαρξη κρασιού στα ποτήρια και των ντοματών στο τραπέζι), την προσεγμένη επιλογή των ρούχων και την τολμηρή άποψη για το μακιγιάζ των πρωταγωνιστών.

Η όλη προσπάθεια πέραν την απόλαυσης που προσέφερε στο κοινό, που συμμετείχε καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης, αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για κάθε ερασιτεχνική ομάδα. Μετέτρεψε τις αδυναμίες, τους περιορισμούς και τα προβλήματα σε πρόκληση και τα υπερέβη όχι μόνο κατά τη διάρκεια των προβών και την ολοκλήρωση της παράστασης αλλά οι ηθοποιοί κάλυψαν με άνεση πάνω στην σκηνή σαρδάμ, λόγια που ξέχασαν ή είπαν σε λάθος χρονική στιγμή, γεγονός που υποδεικνύει ευχέρεια, το δέσιμο της ομάδας και προπαντός ότι το αποτέλεσμα που είδαμε δεν ήταν αποτέλεσμα «στησίματος» από τον σκηνοθέτη αλλά δημιουργικής αναζήτησης, που μπορούσε να καλύψει οποιαδήποτε ανατροπή ανά πάσα στιγμή.

Η επιλογή της μουσικής ήταν υποδειγματική, τόσο με την εναλλαγή των κομματιών, όσο και με την απουσία της. Από την ιταλική ταραντέλα μέχρι το μουσικό θέμα του «αστυνόμου σαΐνη», τα «χελονωνιτζάκια» και τον «τιτανικό», η μουσική ακολουθούσε την γρήγορη ροή της παράστασης, υπογραμμίζοντας τα δρώμενα με ένα υπόγειο, γάργαρο σαρκασμό, που περνούσε αβίαστα κάτω στο κοινό για να γυρίσει πίσω στους ηθοποιούς ως ενέργεια με τη μορφή χειροκροτήματος κάθε φορά που χαμήλωναν τα φώτα και άλλαζε η σκηνή.  Με τον τρόπο αυτό κατάφεραν το έργο να έχει ακόμα ένα πρόσωπο, το κοινό από κάτω, που παρακολούθησε την παράσταση χωρίς να βαρεθεί ή να αποσπασθεί σε σχολιασμούς.

Η σκηνοθεσία ακολούθησε τους πρωταγωνιστές από την ανέμελη φοιτητική ζωή, σε μία δολοφονία που έγινε λόγω πανικού και στη συνέχεια σε μία σειρά δολοφονιών στο όνομα της δημιουργίας ενός καλύτερου κόσμου. Χωρίς διδακτισμό, είδε το πρωτότυπο κείμενο με μία σύγχρονη ματιά, αφήνοντας τον θεατή να αναρωτιέται…. Είμαι καλεσμένος και εγώ στο δείπνο; Σερβίρω και εγώ σπιτικό κρασί; Ή είμαι από καιρό κάτω από τις ντομάτες και δεν το έχω καταλάβει; Γιατί εν τέλει πόσο διαφορετικοί είναι τα τέρατα και οι πολέμιοί τους; Είμαστε καταδικασμένοι μέσω της αλλοτρίωσης να γινόμαστε αυτό που σιχαινόμαστε;

Ο καθένας έχει τις δικές του απαντήσεις. Το θέμα είναι ένα θεατρικό έργο να μπορεί να θέτει ερωτήσεις και να τις περνάει κάτω, στο κοινό. Υπόγεια να περνάει τα δικά του μηνύματα και αυτή η προσπάθεια, στη δεδομένη χρονική περίοδο της κρίσης που περνάμε, αποτέλεσε ένα κόσμημα καθώς έδωσε τον παλμό και της κριτική ματιά των φοιτητών σε όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα και στον κόσμο γενικότερα, έξω και μέσα μας.

Οι ηθοποιοί ήταν όλοι δεμένοι σε ένα σύνολο αρμονικό, που απέπνεε το αξίωμα «εκεί πάνω… μην φοβηθείς… αν πέσεις, θα σε πιάσω!», καλοκουρδισμένοι, σαν μουσικά όργανα, που έπαιζε ο καθένας με τον δικό του ηχόχρωμα, το δικό του κομμάτι της μελωδίας, συνθέτοντας υπό την καθοδήγηση του σκηνοθέτη μία μοναδική μουσική. Προσωπική μου αδυναμία η εβραία ζωγράφος (που σταυροκοπιόταν όπως όλοι με ένα μείγμα ορθόδοξου και καθολικού σταυροκοπήματος), καθώς και οι 2 άντρες που εναλλάσσονταν τάχιστα  σε ρόλους θυμάτων-μανιέρες. (ευχάριστη έκπληξη η μίμηση της μανιέρας του υπαλληλάκου του Λαζόπουλου σε ρόλο εξεγερμένου πολίτη).

Οι όποιες μικροατέλειες με την άμεση κάλυψή τους από την ομάδα και ο καταιγιστικός ρυθμός της παράστασης, απλά έκαναν την προσπάθεια ακόμα πιο γοητευτική, παρόμοια με την αδεξιότητα του πρώτου ραντεβού.

Εν κατακλείδι η θεατρική ομάδα «ΜεΡΑκΙ» της Ένωσης των Κρητών Φοιτητών Θεσσαλονίκης, φιλοξενήθηκε στο θεατράκι της ΘΕ.Σ.Π.Ι. σε μία από τις καλύτερες στιγμές της. Εύχομαι να ακολουθήσουν πάμπολες ακόμα ανάλογες στιγμές όχι μόνο στον χώρο που φοιτούν και δημιουργούν αλλά και σε άλλα μέρη της Ελλάδας. Στα Γιάννενα σίγουρα θα είναι πάντα χαρά και τιμή να φιλοξενούνται τέτοιες προσπάθειες.

Οι εν ενεργεία ΘΕ.Σ.Π.Ιτες να διδάσκονται, βλέποντας πράγματα πέρα από την βαριά σκιά των παρελθόντων ετών και υπερνικώντας τον όποιο φόβο και απειρία σχετικά με το θέατρο.  Τέρμα ο διδακτισμός για απόψε. Χαρείτε το φεστιβάλ… Είναι μία γιορτή και η εν λόγω παράσταση… αυτό με έκανε να νιώσω.

Τα φώτα δικά σας….

Κρασί;;; Είναι καλό… Στη ΘΕ.Σ.Π.Ι. το φτιάχνουμε :P