Θεατρική Ομάδα: Χ.Ν.Ο.Υ. : "Θάνατος, αυτό το κακό"

Την Παρασκευή 21/5/2010 η Θεατρική Ομάδα: Χ.Ν.Ο.Υ. (Θεατρική ομάδα της Ιατρικής Α.Π.Θ.) παρουσίασε στο Θέατρο Καμπέρειο το έργο "Θάνατος, αυτό το κακό" στα πλαίσια του 7ου Παννελήνιου Φεστιβάλ Φοιτητικού Θεάτρου που Διοργανώθηκε από την ΘΕ.Σ.Π.Ι. στα Ιωάννινα. Αποτελεί διασκευή από την ομάδα, στο κείμενο του Γούντυ Άλλεν «Ο Θάνατος».

Αντιγράφοντας το κείμενο των συντελεστών

"Ο "Θάνατος¨του Γούντυ Άλλεν έχει ως βασικό ήρωα έναν οποιονδήποτε άνθρωπο,τον Κλάινμαν.Του οποίου την συνηθισμένη και ήσυχη ζωή,έρχονται να ταράξουν διάφορες καταστάσεις που τον μπλέκουν όλο και περισσότερο.Καλείται να συμμετάσχει σε μια ομάδα ετερόκλητων ανθρώπων που προσπαθούν να σώσουν τους πολίτες από ένα μανιακό δολοφόνο.Ο Κλάινμαν περιφέρεται χαμένος προσπαθώντας να μάθει γιατί έχει μπλεχτεί σε αυτήν την κατάσταση και πως πρέπει να αντιδράσει.Όσο όμως προσπαθεί,τόσο οι εξελίκσεις τον μπερδεύουν και τον κάνουν να περιστρέφεται σ έναν κύκλο ερωτήσεων που τον φέρνουν σε θέση ενόχου.Ενώ ο μανιακός συνεχίζει να δολοφονεί,ή μήπως όχι;; 

Το κείμενο του Γούντυ Άλλεν συνδιαλέγεται με άλλα κείμενα που θα παρουσιαστούν με την μορφή των χορικών."

Συντελεστές

- Ηθοποιοί
Περικλής Αγγελόπουλος - Ντικ,
Μάνος Καρυστινός - Κλάινμαν,
Γιάννης Καψάλης -Σπίρο/Γιατρός,
Μιχαέλλα Κόνγκ - Γιατρός,
Μαρία Κουμτσίδου -Κλαίνςούμαν,
Ιωάννα Κυριακάκη -Γιατρός κ.α.,
Γιάννης Μαλεζάς -Κλάινμαν/Άντρας,
Κάλια Μυλωνάκη - Άννα/Τζίνα,
Δημήτρης Ξενίδης - Κλάινμαν,
Έμμανουήλ Πάλλας -Άντρας,
Σταμάτης Παπαδόπουλος -Κλάινμαν,
Μάγδα Ροϊδου -Τζίνα/ κ.α.,
Πέγκυ Σακελλαρίου -Γιατρός,
Βασιλική Σιταροπούλου -'Αλις,
Θωμαή Σταρθέλη -Άλις,
Μελίνα Χατζηκωσταντίνου -Τζίνα/ κ.α.

Σκηνοθεσία: Ζαχαρίας Σπανός

Χωρίς να καταφέρω να αναγνωρίσω όλα τα κείμενα, πλαισίωσαν την θεατρική μεταφορά του έργου "Shadows and Fog"  (1992) του Woody Allen. Το έργο βασίστηκε σε 1 θεατιρκό μονόπρακτο του συγγραφέα με τον τίτλο "Death" που συμπεριέλαβε στο βιβλίο του "Without feathers"
Θα αναφέρω τα εξής (όποιος γνωρίζει και διαβάσει το κείμενο θα μπορούσε να προσθέσει και τα υπόλοιπα.
1. Απόσπασμα από τα "Δυο Χορικά" του θεατρικού έργου  "Φονικό στην Εκκλησιά" του T. S. Elliot.
 Τα αποσπάσματα μπορείτε να τα διαβάσετε εδώ μαζί με 1 εξαιρετικό σχολιασμό του Γ. Σεφέρη.
2. Λόγος κατηχητικός του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου, που ακούγεται στην εκκλησία κατά τη λειτουργία της αναστάσεως.
3. Ηχητικά Αποσπάσματα από την ταινία "Η δε γυνή να φοβείται τον άντρα" (1965)

Προβληματίστηκα αρκετά για το αν θα έπρεπε να γράψω για την συγκεκριμένη παράσταση.  Πριν προχωρήσω οφείλω να ομολογήσω ότι δεν πρόλαβα την παράσταση από την αρχή επομένως οτιδήποτε αναφέρω από εδώ και κάτω αποτελεί αυστηρά προσωπική άποψη και αρκετά παρακινδυνευμένη καθώς δεν αναφέρεται στο σύνολο της παράστασης. (κάπως σαν disclaimer δεν ακούστηκε αυτό;… Απαραίτητο για την αποφυγή παρεξηγήσεων).

Το κεντρικό θέμα της παράστασης ήταν ο Θάνατος και πώς τον απέδωσαν  οι άνθρωποι μέσα στον χρόνο από την εκκλησία μέχρι το σκυλάδικο σουξέ, από το θέατρο και το σινεμά μέχρι τον αυτοσχεδιασμό της ομάδας.

Μία πολυπρόσωπη παράσταση, με ένα σκηνικό που λειτούργησε άψογα στην άγνωστη μέχρι πρότινος σκηνής στην ομάδα, δημιουργώντας με την εναλλαγή των φωτισμών, με την χρήση των φίλτρων όχι μόνο πάνω στους προβολείς αλλά και ως τμήμα του σκηνικού αλλά και τις υφασμάτινες «κουρτίνες» που άφηναν να φαίνονται οι σκιές, δημιουργούσαν όμορφες εικόνες, που ακολουθούσαν την δράση συμπληρώνοντάς την.  Αξίζει να σημειωθεί εδώ ότι η ομάδα τόλμησε να βγάλει την δράση και εκτός σκηνής τόσο κατά τη διάρκεια της παράστασης όπου οι ηθοποιοί έπαιζαν τόσο πίσω από τα σκηνικά, όσο και ανάμεσα στις θέσεις των θεατών, με κορύφωση την στιγμή του τελευταίου χειροκροτήματος τα παιδιά που έπαιζαν μουσική κατέβηκαν από την σκηνή και στάθηκαν στην είσοδο του θεάτρου αποχαιρετώντας τους θεατές με τραγούδια και τους ηθοποιούς να χορεύουν.

Οι μουσικοί ήταν το πιο δυνατό σημείο της παράστασης. Με την παρουσία τους ανάμεσα στις σκηνές και με το διονυσιακό φινάλε, έδωσαν τον ρυθμό στην παράσταση, κέρδισαν τους θεατές δίνοντας το πλέον ανατρεπτικό δρώμενο για τον θάνατο. Η ομάδα που επέλεξε να γιορτάσει τον θάνατο, δεν θα μπορούσε παρά να εντάξει σε αυτή τη γιορτή και τον «θάνατο» της δικής της παράστασης.  Όταν έφυγαν όλοι οι θεατές (που παρέμειναν επιπλέον για να δουν τα παιδιά να χορεύουν), οι μουσικοί ανέβηκαν στην σκηνή και αν μέσω μουσικών αυτοσχεδιασμών έδωσαν το σύνθημα στην ομάδα να καταστρέψει τα σκηνικά και στην συνέχεια να περισώσει ό,τι έπρεπε, μετατρέποντας μια στενάχωρη –συνήθως- διαδικασία σε ακόμα μία αφορμή για γιορτή.

Επιστρέφοντας πίσω στους υπόλοιπους συντελεστές απόλαυσα το μονόπρακτο του γραφείου τελετών. Ο γρήγορος ρυθμός του και οι εναλλαγές του με τα πλέον αναπάντεχα μουσικά κομμάτια ήταν θανατηφόρος ;) Τόσο ο πρωταγωνιστής, που «ζωγράφιζε» πάνω στην σκηνή όσο και ο συνοδός του, που ενώ ήταν βουβό πρόσωπο δεν σταμάτησε στιγμή να παίζει το ρόλο του, πριμοδοτώντας τον συνεργάτη του με τον καλύτερο τρόπο, ανήκαν στις καλύτερες στιγμές της βραδιάς. Το τελευταίο σχόλιο ότι όλο αυτό έγινε απλά για να βρουν οι υπόλοιποι τον χρόνο να αλλάξουν τα σκηνικά έκανε το κοινό να παραδοθεί άνευ όρων.

Η ηθοποιός που έπαιξε την Κλάινγούμαν ήταν ενδιαφέρουσα ενώ οι 3 Κλάινμαν δεν κατάφεραν να αποδώσουν στον ίδιο βαθμό. (Ένας ξεχώρισε αλλά με το φόβο να τους μπερδέψω δεν θα αναφερθώ περαιτέρω). Η διαφορετικότητά τους θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να αποδοθεί καλύτερα ότι όλοι μας είμαστε εν δυνάμει Κλάινμαν, αλλά η διαφορά στην δυναμική του ενός, έκανε άνιση της σύγκριση με τους άλλους 2.

Η εναλλαγή  ηχητικών, οπτικών αρχείων μαζί με την ζωντανή μουσική και τα θεατρικά δρώμενα όμως ήταν σε βάρος της συνοχής της παράστασης καθώς πολλά από τα κομμάτια θα μπορούσαν να αφαιρεθούν ή να αντικατασταθούν χωρίς να αλλάζει ο ειρμός. Η επιλογή του ηχητικού ντοκουμέντου από την ελληνική ταινία αποδυνάμωσε την παράσταση, καθώς ο θεατής καθόταν στα σκοτεινά σαν να ακούει ραδιόφωνο. Ενδεχομένως να ήταν πιο ενδιαφέρον αυτές οι ατάκες να ερμηνεύονταν από μέλη της ομάδας που βρισκόταν πίσω από το σκηνικό όσοι οι άλλοι άλλαζαν τα σκηνικά.

Το να παρακολουθώ ιατρούς (ή έστω φοιτητές) να υποδύονται τους ιατρούς έχει 1 εμφανή σαρκασμό από μόνο του, καθώς ο ιατρός φαίνεται να βλέπει την ιδιότητά του μέσα από 1 παραμορφωτικό καθρέφτη. Ο Κλάινμαν βρίσκεται εγκλωβισμένος σε 1 κύκλο από ζαρωμένες ποδιές (κάτι σαν το τσαλακωμένο εξπρές του μεσονυκτίου) όπου τον καταδιώκει και 1 γιατρός με την ποδιά φορεμένη το μπρος πίσω και το μέσα έξω για να προσομοιάσει την ποδιά του γυναικολόγου (με 3 τσέπες πισώπλατα και το σκίσιμο μπροστά). Δεν ήξερα αν έπρεπε να γελάσω με τον Κλάινμαν που τον κυνηγούσε μέχρι και γυναικολόγος… ή να τον λυπηθώ.

To χορικό του Έλιοτ είχε συντονισμό, παρά το πολυπληθές της σκηνής τα λόγια ήταν κατανοητά αλλά σαν να έμεινε μετέωρο, ειδικά στο δεύτερο μέρος που παρακαλούν τον αρχιεπίσκοπο να φύγει και να σωθεί από το αναπόφευκτο.

Ήταν μία φιλόδοξη προσπάθεια, που στήθηκε με πειθαρχία και συνέπεια. Είχε τις αδύναμες στιγμές κάποιες φορές στην προσπάθειά της να συμπεριλάβει όσο το δυνατόν περισσότερα πράγματα μπορούσε στην παράσταση αλλά διασώθηκε χάρη στους μουσικούς, το ταλέντο και το μεράκι που απογείωσαν την ομάδα.

Καλή συνέχεια σε ό,τι επιχειρήσετε και μια μικρή ευχή… να κρατήσετε το κέφι, την ψυχή και το χαμόγελο που είδα και μετά την έναρξη του επαγγέλματος:)