«Όνειρο Θερινής Νυκτός» του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, από τη θεατρική ομάδα ΑΦΑΝΤΟΙ

Το Σάββατο 29/5/2010 η Θεατρική Ομάδα: Άφαντοι (ΠΟΦΠΑ) παρουσίασε στο Θέατρο Καμπέρειο το έργο "΄Όνειρο θερινής νυκτός" του William Shakespeare στα πλαίσια του 7ου Πανελλήνιου Φεστιβάλ Φοιτητικού Θεάτρου που φιλοξένησε η ΘΕ.Σ.Π.Ι. (Θεατρική Συντροφιά Πανεπιστημίου Ιωαννίνων) στα Ιωάννινα.

«Όνειρο Θερινής Νυκτός» του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, από τη θεατρική ομάδα ΑΦΑΝΤΟΙ

Μετάφραση: Χριστίνα Μπάμπου-Παγουρέλη
Σκηνοθετική Επιμέλεια: Κωνσταντίνος Μαραβέλιας
Βοηθός Σκηνοθέτη: Άννα Παπαιωάννου
Επιμέλεια Κουστουμιών: Χριστίνα Μαθέα
Πρωτότυπη Μουσική: Κωνσταντίνος Μαραβέλιας
Σχεδιασμός Προγράμματος – Αφίσας: Ηλιάνα Μπαφέρου

Κείμενα: Άφαντοι

Θησέας: Όμηρος Νικόλαος Πρώιος
Ιππολύτη: Ηλιάνα Μπαφέρου
Αιγέας: Γιάννης Ακριώτης
Ερμία: Μαρία Γιαννούλη, Λίνα Λαμπροπούλου, Ελένη Χόρτη, Άννα Κλάδη Ελένη Χόρτη
Δημήτριος: Θοδωρής Πυλαρινός
Λύσανδρος: Θάνος Κρομμύδας
Ελένη: Χλόη Ιορδανίδου, Ιωάννα Ντρέγκα, Ελισάβετ Παπαγεωργίου, Καρολίνα Παπαγεωργίου

Σφήνας: Άννα Νταγιαντά
Στημόνης: Γιάννης Ιωάννου
Φυσούνης Μίμης Αγγελόπουλος
Πειναλέος: Βάσω Πανούση
Καζάνης: Κατερίνα Ράλλη
Μέγγενης: Νίκος Ασημάκης

Πουκ: Μύρια Κούτσουμπα, Θεοδώρα Λαχανά. Σεβίνα Μαραγκού, Γιάννης Μουστάκας
Ξωτικό: Μαρία Δήμα
Όμπερον: Λευτέρης Χαλδαίος
Τιτάνια: Αθηνά Κόλια, Μυρτώ Δαγκούλη-Κυριάκογλου
Συνοδεία Τιτάνιας:
Μπιζελάνθι: Αγγελική Ατσαλή, Μαρία Γιαννούλη, Χλόη Ιορδανίου
Αραχνοϋφάδι: Αθηνά Ιωσήφ
Σιναπόσπορος: Χαρά Ορφανάκου
Νυχτοπεταλούδα: Ανδριανή Σαχίνογλου

Σκάκι Ιωάννα Ντρέγκα

Σφήνας: Άννα Νταγιαντά
Καζάνης – Τοίχος: Κατερίνα Ράλλη
Πειναλέας – Φεγγαράδα: Βάσω Πανούση
Μέγγενης – Λιοντάρι: Νίκος Ασημάκης
Στημόνης – Πύραμος: Γιάννης Ιωάννου
Φυσούνης – Θίσβη: Μίμης Αγγελόπουλος

Αντιγράφοντας από το πρόγραμμα της ομάδας

«Τι είναι όνειρο και τι εφιάλτης;
Πόσο απέχουν τα δυο τους από μία ονειρεμένη ή εφιαλτική πραγματικότητα;

Κι αν τελικά δεν απέχουν όσο φαντάζεστε;
Μπορεί το όνειρο να δημιουργείται από τις διαδρομές του ανθρώπινου νου…

Μπορεί πάλι να αγκαλιάζεται από ξόρκια, χωρίς να σε αφήνει να διαλέξεις….
Και αν ισχύει το πρώτο πώς γίνεται οι ήρωες μας να έφτιαξαν την ίδια ιστορία;

Εμείς δεν πιστεύουμε στην τύχη!

…. Η συνέχεια επί σκηνής

Άφαντη τέχνη:
Γνωστοί και άγνωστοι, φανεροί και άφαντοι, στις διακυμάνσεις του πολύ ή του περισσότερο… Όλα τα έχει αυτή η ομάδα… Δύσκολο να τα περιγράψεις όλα αυτά χωρίς να χρησιμοποιήσεις τις «απαγορευμένες» λέξεις: γενικά, απλά, βασικά, συναίσθημα, ατμόσφαιρα…
Κι όντως στην ομάδα δεν είναι τίποτα απλό, όμως σίγουρα υπήρξαν συναισθήματα παρ’ όλο που ακόμα δεν μπορούμε να τα ορίσουμε.
Οι πρόβες των άφαντων συνεχίζονται και κάθε χρόνο φέρνουν το ίδιο αποτέλεσμα: ευτράπελα, γέλιο, ανακούφιση, άγχος και πάλι γέλιο.
Οι ασκήσεις εμπιστοσύνης μας φέρνουν κοντά και μας μαθαίνουν να αφηνόμαστε… Το θεατρικό παιχνίδι μας κάνει παιδιά και μας μαθαίνει να σεβόμαστε….
Και η γυμναστική του Κνωσταντίνου μας κρατάει σε φόρμα (και σε τζιν)!
Και στην τελική, τι μας μένει;
Καλή καρδιά, σφιχτά οπίσθια (μάνα μου!)
Και μία παράσταση….

Από εμάς για εσάς με αγάπη

Ιστορία της Ομάδας

Η θεατρική Ομάδα ΑΦΑΝΤΟΙ εντάσσεται στο πλαίσιο της λειτουργίας του Π.Ο.Φ.Π.Α. Ιδρύθηκε το 1996 και έχει ανεβάσει τις εξής παραστάσεις.

1997: «Οι γυναίκες διασκεδάζουν» του Κάρλο Γκολντόνι. Σκηνοθεσία: Άννα Γιαννάκη
1998: «Φαντασιακοί Κόσμοι – Ανάρμοστοι Έρωτες» Μονόπρακτα σε ομαδική σκηνοθεσία
1999: «Το σακάκι που βελάζει» του Στανισλαβ Στράτιεβ Σκηνοθεσία: Θοδωρής Ευστρατιάδης
2001: «Οι Αρχάγγελοι δεν παίζουν φλίπερ» του Ντάριο Φο Σκηνοθεσία: Γιάννης Μητρέλης
2002: «Η Ισαββέλα, τρεις καραβέλες και ένας παραμυθάς» Του Ντάριο Φο Σκηνοθεσία: Γιάννης Μητρέλης
2003: «Η Ερυθρά Νήσος» του Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ Σκηνοθεσία: Δέσποινα Μαραγκουδάκη
2004: «Καπέλο από ψάθα Ιταλίας» Σκηνοθεσία Δέσποινα Μαραγκουδάκη
2005: «Ποιά Ελένη» των Θ. Παπαθανασίου, Μ. Ρέππα, Σκηνοθεσία: Δέσποινα
Μαραγκουδάκη
2006: «Ο θείος ΜακΠάτο και το χάπι» Του Αουγκούστο Μποάλ Σκηνοθεσία Μαργαρίτα Αμαραντίδη
2007: «Του Μποστ or not του Μποστ» Του Μποστ Σκηνοθεσία: Χρύσα Αυλωνίτη
2008: «Ο Μπαιτρ και η Μαργαρίτα» του Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ Σκηνοθεσία: Χρύσα Αυλωνίτη
2009: « Η μεγάλη Παντομίμα» του Ντάριο Φο, Σκηνοθεσία: Γρηγόρης Δροσίδης

Ο Σαίξπηρ είναι κάτι σαν το ιερό δισκοπότηρο για τις ερασιτεχνικές θεατρικές ομάδες. Όλες θέλουν να το βρουν αλλά πόσες ακούσατε να το κατάφεραν;.. Ε.. χμμ… Ακριβώς!... Ανάμεσα στα έργα του ξεχωριστή θέση καταλαμβάνει το «Όνειρο θερινής νύκτας» καθώς αν δεν έχεις παραγωγό το εθνικό θέατρο ή έστω την θεία-Μιμή (ε όχι και ποια θεία-Μιμή!!! Και να θυμάστε, όλοι πρέπει να κάνουμε θυσίες για την τέχνη, έτσι δεν είναι;) δεν γίνεται να το ανεβάσεις. Την πρώτη φορά που το είδα στο πρόγραμμα του φεστιβάλ νόμισα ότι διάβασα λάθος και αμέσως το διάβασα και για δεύτερη φορά προκειμένου να βεβαιωθώ.
Μια ομάδα επιχειρεί να ανεβάσει το έργο και όχι μόνο αυτό αλλά είναι έτοιμη και να το μεταφέρει σε μία άγνωστη σκηνή, να το στήσει σε λιγότερο από 12 ώρες, να το παρουσιάσει και μετά να τα μαζέψει εξίσου γρήγορα προκειμένου να αναλάβει η επόμενη ομάδα. Η απορία μου λύθηκε όταν είδα 2 κερκίδες πάνω στην σκηνή. Τι ήξερα για το έργο; Οκ… Ας το ξεχάσουμε! Εδώ είναι φοιτητικό θέατρο!
Μία στυλιζαρισμένη Ιππολύτη με ένα τσακισμένο αστράγαλο από τις πρόβες έκανε ένα σύντομο χορευτικό με τον Θησέα απαγγέλλοντας το κείμενο. Άρχισα να βουλιάζω στην καρέκλα μέχρι τη στιγμή που η Φάνη και η Αλέξανδρος… εεε.. η Ερμία και η Ελένη φάνηκαν στην σκηνή. Ερμία με 1 μαύρο ξεκάρφωτο πλαστικό βραχιόλι (λαστιχάκι?) η άλλη Ερμία με μαύρο και πράσινο λαστιχάκι και άρχιζα και αισθανόμουν κάτι μεταξύ Ευταξία και λοιπών σε trikimia-en-kranio mode. Ένα πράσινο ξωτικό με φούξια νύχι –χέρια/πόδια… ή το κάνεις το έγκλημα καλό μου ή όχι-, μία κιτς Τιτάνια με την ακόμα πιο κιτς συνοδεία της (το όνειρο κάθε μακιγιέρ ή ψιμυθιολόγου επί το επιστημονικότερο σαν το πολυτιμότερο κρύσταλλο που το αφήνεις να πέσει και να σπάσει και να γίνει χίλια κομμάτια.. και εσύ γελώντας να λες… ε και; να μην συζητήσω την ατάκα με το "χλωμά τα μάγουλά σου σήμερα" και τα μάγουλα βαμένα πιο κόκκινα και τις φράουλες του προγράμματος) και μία ομάδα ζωσμένη με τα εργαλεία του Μπομπ του Μάστορα. Δεν αισθανόμουν καλά… Αυτή δεν ήταν σκηνή, ήταν η πασαρέλα του runway… one day you are in, the next day you are out που λέει και η διαφήμιση.
Ευτυχώς δεν υπήρχε ο τονισμός του έμμετρου κειμένου (εντούτοις δεν κατάλαβα αν οι άσχετες φράσεις ήταν προσθήκες εκ των προτέρων ή αυτοσχεδιασμός της στιγμής) και καθώς ο χρόνος περνούσε το στυλιζαρισμένο έδινε τη θέση του στην παρωδία. Δεν ξέρω αν η σκηνοθετική ματιά συμπεριέλαβε και αυτό ή απλά η δική μου οπτική κανιβάλισε τον Σαίξπηρ αλλά τα χαστούκια της Τιτάνιας στον Όμπερον, ο Στημόνης – Γάιδαρος να τραγουδά αλλά και η γενικότερη ερμηνεία του, ο Μέγγενης – Λιοντάρι που τραυλίζει (ναι υπάρχουν και από αυτά… τριτοξάδελφα εκείνων που βρυγχώνται) και κάνει καμάκι στην σεβάσμια κυρία της πρώτης σειράς δίνοντάς της το τηλέφωνό του, ο Φυσούνης – Θίσβη που έκανε το θέατρο να σείεται από τα γέλια, όπως και ο απολαυστικός σε κάθε σκηνή Όμπερον έκαναν την κίνηση ματ παρουσιάζοντας την πλέον αναπάντεχη παρωδία του φεστιβάλ. Στο σημείο δε που ολοκληρώνεται το πρώτο μέρος και εμφανίζεται η συμμορία του Μπομπ του Μάστορα παρωδώντας την Τιτάνια και την συνοδεία της, παραδόθηκα άνευ όρων…. Στα γέλια. Σίγουρα χρειάζεται θάρρος να κάνεις ο ίδιος παρωδία την παράστασή σου, πριν καν εκείνη τελειώσει!
Μπορεί να μην μου άρεσαν τα στυλιζαρισμένα κομμάτια, ούτε η εναλλαγή των διαφορετικών ηθοποιών στον ίδιον ρόλο αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι τα ομαδικά κομμάτια είχαν συγχρονισμό και προχωρούσαν αβίαστα ενώ το ενδυματολογικό κομμάτι είχε και τις φωτεινές στιγμές του όπως η στολή του Όμπερον και τις στολές των ξωτικών (ξεβάψτε τα νύχια σας… η βάψτε τα όλα στη σωστή απόχρωση!), όπως ο «τοίχος» και η στολή της Θίσβη (δεν θα μπορούσα να σκεφτώ κάτι καλύτερο για παρωδία). Η Τιτάνια αν και κιτσάτη είχε στιλ και άποψη είτε χαστούκιζε είτε άναβε τσιγάρο, ο (η) Σφήνας ήταν χειμαρώδης και ο Σερνικός Πουκ ξεχώριζε ξεκάθαρα (τα ρούχα των περισσοτέρων φεγγίζουν by the way).
Μία παράσταση που είχε απέναντί της τον τελικό της Eurovision και ακόμα μία παράσταση στο θέατρο της ΘΕ.Σ.Π.Ι. (που ήταν σε εξέλιξη) αλλά παρόλα αυτά γέμισε το θέατρο και το έκανε να γελάσει αβίαστα και να χειροκροτήσει με την καρδιά του. Μια ομάδα με παράδοση στις κωμωδίες που ήρθε και κέρδισε το γέλιο και το χειροκρότημά μας.
Σίγουρα το επόμενο «Όνειρο θερινής νυκτός» θα είναι τελείως διαφορετικό, ίσως πιο σοβαρό, χωρίς προσθήκες, με φαντεζί σκηνικά και κουστούμια αλλά αυτή η διάθεση για αυτοσαρκασμό μέχρι τελικής πτώσεως θα μείνει στη σκέψη μου γιατί δείχνει ομάδα ακομπλεξάριστη… (ή νομίζω τουλάχιστον :P). «Άφαντοι» να περνάτε καλά… και εμείς… με τα έργα σας… ακόμα καλύτερα! Καλή συνέχεια στις παραστάσεις σας!|

Υ.Σ. Εξαιρετικό και το μικρό πρόγραμμα που μοιράστηκε δωρεάν στην είσοδο του θεάτρου. Κόκκινες ζουμερές συρματωμένες φράουλες σε άσπρο φόντο. Το καλύτερο που έπεσε στα χέρια μου κατά τη διάρκεια του Φεστιβάλ. Τα συγχαρητήριά μου στην κ. Μπαφέρου για τη δημιουργία της