Παρασκευή, Μαΐου 28, 2010

Αντέχεις; (Θεατρική Ομάδα Πολυτεχνείου Α.Π.Θ.)


Την Τετάρτη 26/5/2010 η Θεατρική Ομάδα: ΘΟΠ παρουσίασε στο Θέατρο Καμπέρειο, το Έργο: «Αντέχεις;». (Συγγραφείς: η ομάδα) στα πλαίσια του 7ου Πανελλήνιου Φεστιβάλ Φοιτητικού Θεάτρου στα Ιωάννινα με διοργανώτρια φοιτητική ομάδα την Θεατρική Συντροφιά Ιωαννίνων (ΘΕ.Σ.Π.Ι.).



Αντιγράφοντας από το φυλλάδιο που υπήρχε στην είσοδο του θεάτρου:
«Ο έρωτας δε γνωρίζει ούτε όρια, ούτε σύνορα. Ο έρωτας ενώνει κόσμους. Δεν εξηγείται, μόνο παρεξηγείται. Το μίσος χωρίζει. Τα κλειστά μάτια, οι παρωπίδες απομακρύνουν. Οι «άσπροι» και οι «μαύροι», μια διχασμένοι κοινωνία. Τι θα γίνει όταν μία «μαύρη» ερωτευτεί έναν «άσπρο»; Θα απαρνηθεί το «χρώμα» της; Θα τολμήσει να ζήσει στο όνειρο;
Σημείωση σκηνοθέτη: Οι «σημαδεμένοι» με κόκκινο χρώμα άντρες είναι ο ίδιος ήρωας, ο ίδιος χαρακτήρας. Ομοίως οι «σημαδεμένες» με άσπρο περικάρπιο κοπέλες είναι ο ίδιος ήρωας, ο ίδιος χαρακτήρας.»

Ηθοποιοί:
Αδαμάρα Κατερίνα
Αλέξη Μαίρη
Γιβαννάκης Μάριος
Γουέλα Μαίρη
Γρηγοριάδου Λήδα
Δερβενά Βαρβάρα
Δήμου Μιχάλης
Ζέρβα Ιωάννα
Θεοδοσιάδου Μαρία
Καλαϊτζίδου Βάσω
Καραϊλανίδης Ανδρέας
Κατσαρού Δέσποινα
Κατσιμέρου Χριστίνα
Καψάλη Βάσω
Κοκκίνου Φανή
Κοτταράκου Χρύσα
Λαμπρίδης Αλέξανδρος
Λυρίτσης Τάσος
Μακρή Ειρήνη
Μεκίκης Άκης
Μήλιου Λίνα
Μπίκου Ελευθερία
Παπαφύλλου Μαριαλένα
Παπαδημητρίου Κατερίνα
Παπούλια Μυρτώ
Παραδείσης Μάριος
Παυλίδης Παύλος
Σφυρή Ειρήνη
Σωτηρίου Ματίνα
Τανάση Βαλέρια
Τσιλινή Ουρανία
Χατζηαγγελάκης Σπύρος
Σκηνοθεσία: Σφυρής Γιωργής
Πιάνο – Σύνθεση Μουσικής : Τανάση Βαλέρια
Εικονογράφηση βιβλίου: Μήλιου Λίνα, Σωτηρίου Ματίνα
Κείμενα η Ομάδα


            Οι σκέψεις χωρίς τις εικόνες είναι μισές. (Δεσμεύομαι όμως να τις ανεβάσω μέσα στο Σαββατοκύριακο για να δώσω μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα του έργου, όπως και για τις υπόλοιπες παραστάσεις.). Σκέψεις άσπρο-μαύρο, όμοια με το σκηνικό. Μα δεν μου αρέσει το άσπρο – μαύρο. Αγαπώ την αισθητική του αλλά είναι ο συνδυασμός που με κάνει καχύποπτη καθώς δεν πιστεύω στο άσπρο, ούτε στο μαύρο, ούτε καν μόνο σε όλα τα χρώματα αλλά και στους αριθμούς, τις λέξεις και χιλιάδες άλλα πράγματα…. Αλλά τα μπλέκω πολύ νωρίς.
            Η παράσταση ξεκίνησε με 40 λεπτά καθυστέρηση, αρκετά εκνευριστικό όταν στέκεσαι σε ένα στενό πεζοδρόμιο με τον ένα πάνω στον άλλον. Μπαίνοντας στον προθάλαμο του θεάτρου υπήρχε φωτοτυπία σε άσπρο/μαύρο με αισθητική ανάλογη της παράστασης, τοποθετημένη σε ευκρινές σημείο να την πάρουν οι θεατές, με το προαναφερθέν απόσπασμα, προκειμένου να μπουν στο πνεύμα του κειμένου. Πιο δίπλα υπήρχε τραπεζάκι με το πρόγραμμα της παράστασης έναντι συμβολικού αντιτίμου, το οποίο περιείχε τα κείμενα του έργου για όσους τα αναζητούσαν.  Μετά την σύντομη εισαγωγή του σκηνοθέτη, η μουσικός του έργου με το κόκκινο φουστάνι μπήκε και χορεύοντας μάζεψε όχι μόνο τα μαύρα πανιά του σκηνικού αλλά και την σαΐτα/έκπληξη που είχαν πετάξει θεατές που είχαν βαρεθεί με την αναμονή. Και άρχισαν να βγαίνουν οι ηθοποιοί και να εξελίσσεται η ιστορία. Αισθητικά ήταν η πλέον ολοκληρωμένη παρουσίαση στο φοιτητικό φεστιβάλ θεάτρου μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές. Είχε κίνηση, χορό, ρυθμό, γρήγορη εναλλαγή λόγου, μουσικής, χορού αλλά θα μπορούσα το ίδιο ευχάριστα να κόψω τον ήχο του κειμένου και της μουσικής και να το αφήσω βουβό ή να του βάλω κάποια άλλη μουσική. Η εικόνα υπερτερούσε του λόγου στα περισσότερα σημεία. Γεγονός απόλυτα λογικό καθώς ενώ τις εικόνες έστηνε το ίδιο άτομο, τα κείμενα τα έγραψαν πολλά και διαφορετικά άτομα με διαφορετικές δυνατότητες και δυναμικές στον τρόπο γραφής. (Αν και δεν γνωρίζω αν ο σκηνοθέτης επέλεξε τα κείμενα που μπήκαν τελικά στην παράσταση ή όλη η ομάδα).

            Όταν οι συντελεστές ανεβάζουν τον πήχη τόσο ψηλά, ανάλογα ανεβαίνουν και οι απαιτήσεις. Όταν βλέπω τέτοια δύναμη στο να πλάσει κάποιος εικόνες, αναμένω με την ίδια δυναμική να τις υπερβεί. Εικονοκλάστης; Δεν θα το έλεγα. Είδα ένα εξαιρετικό χορευτικό δρώμενο, με συγχρονισμό, παλμό αλλά βγαίνοντας έξω από τον χορό… πώς παρουσιάζεται ο έρωτας ακροβατώντας σε άσπρο-μαύρο με κόκκινους λεκέδες και λευκά κορδόνια;
Ως συναίσθημα που μοιράζονται οι νέοι, οι ωραίοι, με τα αγαλματένια σώματα. Η εύσωμη κοπέλα δεν συμμετείχε σε δρώμενο με βραχιόλι δηλ. να ζούσε τον έρωτα (χωρίς να σημαίνει ότι έπρεπε να συμμετάσχει οπωσδήποτε), όλοι οι συμμετέχοντες/πρωταγωνιστές είχαν όμορφα σώματα, (προφανώς νέοι -καθώς μιλούσαν για τον έρωτα ανάμεσα σε νέους μόνο υποθέτω-), στο ομαδικό «όργιο» το “ménage a trois” γαργαλιόταν; Γελούσε; Δεν κατάλαβα…  
Μέσα από μία από τις καλύτερες ερμηνείες της παράστασης, εκείνη με τα 2 γράμματα το 1 προς την μητέρα, και το 1 –το αληθινό- προς τον φίλο, (κείμενο της Μ. Θεοδοσιάδου) γίνεται αναφορά στον ομοφυλοφιλικό πληρωμένο έρωτα, ως κάτι βρώμικο και ντροπιαστικό. Με την επιφύλαξη να μην το παρατήρησα στο κομμάτι του «όργιου», δεν είδα πουθενά αλλού αναφορά στον ομοφυλοφιλικό έρωτα. Ίσως ούτε οι «μαύροι», ούτε οι «άσπροι» είχαν θέση για έναν ομοφυλόφιλο.
«Γαμώτο χαμογέλα» Ακόμα ένα κομμάτι με εξαιρετική ερμηνεία και ρυθμό, η μοναδική που στάθηκε πάνω από το κείμενο ενώ το κείμενο με τη βροχή, πήγαινε χέρι-χέρι αρμονικά με την ερμηνεία μέχρι την κορύφωση. (Δεν μεταφέρω αποσπάσματα των κειμένων, παρόλο που έχω το πρόγραμμα, καθώς προφανώς δεν έχω τα δικαιώματα αναπαραγωγής τους από την ομάδα).
Συγχαρητήρια και στην κοπέλα που όχι μόνο κατάφερε να περπατήσει στη σκηνή πάνω σε ανθρώπους που μετακινούνταν συνεχώς αλλά επιπλέον στάθηκε στην κορυφή μιας ανθρώπινης πυραμίδας και στην συνέχεια έπεσε από αυτήν από ένα ύψος ικανό να της προκαλέσει σοβαρά κατάγματα αν κάτι πήγαινε στραβά. Εικόνες που απαίτησαν άψογο συγχρονισμό και αμοιβαία εμπιστοσύνη. Πολύ καλός και στο ρόλο του ο άσπρος άντρας που πεθαίνει και αποκτά τον δικό του κόκκινο λεκέ, από αίμα για μία και τελευταία φορά στην παράσταση.
Μέσα σε μία άψογη αισθητική (παρά τα μαύρα εσώρουχα των ανδρών που φαίνονταν μέσα από τα άσπρα παντελόνια) ένοιωσα ότι παρακολουθούσα ένα πολιτικά ορθό παραμύθι. Το ερωτευμένο ζευγάρι που χωρίζει, η κόρη που παντρεύεται ερήμην, ο εραστής που πεθαίνει από τον προδομένο σύζυγο (η σύζυγος δεν παθαίνει τίποτα, η βία δεν την αγγίζει). Οι άσπροι και οι μαύροι που υποχωρούν και αλλάζουν τα ρούχα στην «ερωτευμένη»/προδότρια...
Οι ερωτευμένοι όσα πρόσωπα και αν αλλάζουν είναι πάντα νέοι και ωραίοι. Ο ένας νέος δίνει την μπλούζα του στον άλλον. Δεν ξέρω… Η ομορφιά δεν είναι κάτι το μεμπτό… αλλά από την άλλη… μόνο αυτή έχει δικαίωμα στον έρωτα;
Η ασχήμια; Η αναπηρία; Τα γηρατιά;… και άλλα πολλά δεν έχουν θέση στον έρωτα; Τραβάμε μία γραμμή και λέμε από εδώ και πέρα ο έρωτας; Ανάμεσα σε ένα κοινό που χειροκροτούσε με σφυρίγματα ενθουσιασμού τόσο δυνατά, που έφεραν το σύνολο της ομάδας και δεύτερη φορά στην σκηνή για υπόκλιση, εγώ έφυγα παγωμένη…. Από μια παράσταση πανέμορφη αλλά τρομακτική για τις προσωπικές μου απόψεις όσον αφορά το τι σημαίνει έρωτας…. Και μάλιστα «απαγορευμένος»….
Χωρίς να θέλω να επεκταθώ άλλα θα περίμενα από ένα έργο που έχει την βάση του στον πειραματισμό και διαπραγματεύεται τον έρωτα…. να είναι πιο ανοιχτό στη σκέψη του…….. πιο τολμηρό στα δρώμενα. Για παράδειγμα ήταν πιο «απλό» για τα παιδιά να ανεβάσουν την κοπέλα στα ύψη παρά ένας ερωτευμένος να χαϊδέψει ερωτικά την ερωμένη, συμπεριλαμβάνοντας και το στήθος της, να μιμηθούν την ερωτική πράξη (safe-dressed-sex) παρά να φιληθεί 1 ζευγάρι στο στόμα… Δεν χρειάζεται να είσαι προκλητικός στην σκηνή για να είσαι αληθινός αλλά πάντα το να είσαι αληθινός επάνω στην σκηνή είναι πρό(σ)κληση….

Και ένα άσχετο quiz… Ποια είναι η αίσθηση ταμπού; Μα φυσικά η γεύση! Πόσους έχετε γνωρίσει με την γεύση για να την περιμένετε και εκεί πάνω;

(Ps φωτογραφίες προσεχώς)

13 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Έχω την αίσθηση ότι δεν έχετε καταλάβει πως προκειται για μία ενιαία ιστορία. Διαφορετικά δεν καταλαβαίνω πως μπορουν να χωρέσουν, κατα την άποψη σας, όλα τα είδη του έρωτα. Προφανώς η ομάδα επέλεξε να πει για το συγκεκριμένο ζευγαρι και την ιστορια του. Δεν απορρίπτει το έργο τα άλλα είδη ερωτα. Απλά η ιστορία ειναι γι'αυτους τους δύο ήρωες και τις διαφορετικές κοινωνίες τους. Εγώ προσωπικά δε βλέπω πως θα μπορουσαν να χωρέσουν η αναπηρία, η ασχήμια, οι ομοφυλοφιλικες σχέσεις στη συγκεκριμένη ιστορία. Αν μιλουσε για τον έρωτα γενικά θα έπρεπε να αναφερθούν, όμως τώρα... γιατι;;

Ανώνυμος είπε...

τα παιδια που γραψαν τα κειμενα προφανως γραψαν για πραγματα που τους αφορουν.Ειτε βιωματικα ειτε ηθικα κτλ.Δεν μπορουμε να ξερουμε τα κριτηρια με τα οποια επιλεχθηκαν τα συγκεκριμενα κειμενα.Αυτο ειναι εσωτερικη διαδικασια της ομαδας.Ωστοσο τι κοινο εχουν "..η αναπηρία, η ασχήμια, οι ομοφυλοφιλικες σχέσεις.." ; Μα φυσικα την αισθητικη καποιου! Ειναι μεγα ζητημα το πως καθοριζεται και επανακαθοριζεται τουτη η αισθητικη μα θα διαφωνησω με το παραπανω ανωνυμο γιατι σε εμενα ηταν ξεκαθαρο πως η ιστορια ΔΕΝ περιστρεφεται αποκλειστικα γυρω απο 2 συγκεκριμενους ηρωες. Μα γυρω απο δυο πλευρες. Αυτες οι πλευρες περιειχαν εκφανσεις του ερωτα και καθως συγκρουονται ερχεται κυλα η ιστορια. Οχι θεση στο ομοφυλοφιλικο στερεοτυπο ισως διοτι δεν εχουν τετοια βιωματα τα παιδια.Ισως να ειχαν μα δεν ηθελαν να προκαλεσουν;Να προκαλεσουν τι; Καποιο αισθημα; Την δικη τους αισθητικη; Την αισθητικη του θεατη; Οχι ερωτα σε μεγαλυτερες ηλικιες; Ισως και παλι γιατι δεν εχουν ενα τετοιο βιωμα.Αν εισαι 20αρης και συναναστρεφεσαι με 20αρηδες τοτε ειναι κομματι ανεφικτο να μεταφαρεις μια κατασταση ενος 40αρη ή 60αρη.Αν εισαι αρτιμελης και γνωριζεις στη ζωη σου μονο αρτιμελεις ανθρωπους πως να προβαλεις μια αναπηρια; Εμενα μου αρεσε η παρασταση γνωριζοντας πως βλεπω μια λαικη παρασταση γιατι ο,τι ειναι πολιτικα ορθον ειναι και απ τη γεννα του εκλαικευμενο.Ηταν καλη προσπαθεια.

Ανώνυμος είπε...

Προσωπικά είναι η καλύτερη παράσταση που έχω δει, ακόμη κι από επαγγελματικές. Το πώς έδενε η εικόνα με τον ήχο και το συναίσθημα δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια σ'αυτό εδώ το σχόλιο. Το να φύγεις χωρίς να νιώσεις τίποτα από μια τέτοια παράσταση είναι θέμα προσωπικό και όχι της ομάδας, γιατί κατ'εμέ, αυτό ήταν το βασικό. Το να νιώσεις αυτό που σου δίνεται τόσο απλόχερα κι όχι να αναλώνεσαι στο τι είδους έρωτας σου παρουσιάζεται. Θα συμφωνήσω στο οτι παρά την αυτονομία των σκηνών, η ιστορία ήταν μία. Για 2 νέους. Και όχι οτι δε θα μπορούσαν να αποδώσουν εξίσου καλά 2 ηλικιωμένους κι ας μην το χουν βιώσει, απλά αυτή ήταν η βάση. Έρωτας μεταξύ 2 νέων ετεροφυλόφιλων, όχι λόγω προκατάληψης, αλλά λόγω της βάσης του έργου. Επίσης, πολλά συγχαρητήρια στη μουσικό της ομάδας, όχι μόνο για τα εκπληκτικά της κομμάτια αλλά και για τη γενικότερη θέση της απέναντι στο έργο, καθώς συμμετείχε και βίωνε το καθετί που συνέβαινε στη σκηνή και δεν έπαιζε απλά τη μουσική της. Το δέσιμο της ομάδας γενικά ήταν ολοφάνερο κι αυτός ήταν και ένας από τους βασικούς λόγους που δε σταμάτησε να χειροκροτεί το κοινό. Πολλά συγχαρητήρια και πάλι για τις στιγμές που μας χαρίσατε με τις εξαιρετικές ερμηνείες και τη δύναμη της ομάδας σας. :)

Ανώνυμος είπε...

Πολύ το ψάχνετε όλοι ρε παιδια. Προφανώς αυτή ήταν η έμπνευση της ομάδας και του σκηνοθέτη. Θα τους κατηγορήσουμε επειδη δε σκέφτηκαν να πουνε για κάτι άλλο; Αφού θέλησαν φέτος να πούνε για τη μετανάστευση, τον ρατσισμό και τον έρωτα που γεννιέται παρά τις αντίθετες κοινωνιες. Δλδ επειδη δεν είπαν για ομοφυλόφιλους ή οτιδήποτε άλλο απ'αυτα που αναφερατε σημαινει ότι το έκαναν για να μην προκαλέσουν και για το καλό της ηθικής; Και εγώ κατάλαβα ότι ΝΑΙ η ιστορία περιστρεφόταν γύρω απο 2 συγκεκριμένους ήρωες, αφού στο πρόγραμμα ελεγε για τα κορδελακια και τα μπλουζακια, πως ανήκουν στους 2 ίδιους ήρωες. Και η ιστορία είχε συνοχή, εγώ προσωπικά έβλεπα να εξελίσσεται η ίδια ιστορία απ'τη μία σκηνη στην άλλη. Και εν τέλει μου άρεσε πολυ να την απόλαυσα.

Spark D' Ark είπε...

@Ανώνυμος 1
H προσωπική μου οπτική στο δρώμενο ήταν ότι τα πρόσωπα με το κόκκινο του έρωτα άλλαζαν δείχνοντας διαφορετικό χρόνο και ιστορίες γύρω από τον έρωτα. Αν το θεωρούσα σαν μία ιστορία (με 2 μόνο πρόσωπα ερωτευμένα) στην καλύτερη θα το θεωρούσα σαν μια avant garde εκδοχή του "Ματωμένου γάμου". Προσωπικά προτιμώ την 1η εκδοχή.

Θα μπορούσα πολύ εύκολα να γράψω ένα κείμενο και να σου δείξω πώς θα μπορούσε να ενσωματωθούν και άλλες όψεις του έρωτα αλλά δεν πιστεύω πως είναι κομψό να κάνω κάτι τέτοιο, τουλάχιστον όχι εδώ, όπου πρωταγωνιστής είναι το έργο και όχι η συγγραφική ικανότητα.

@Ανώνυμος2
Συμφωνώ απόλυτα με το σχόλιό σου. Σίγουρα ο άνθρωπος έχει διαφορετικές εμπειρίες στα 20 από ότι στα 30 ή στα 40 και τα βιώματα αυτά σε συνδιασμό με την παιδεία καθορίζουν αυτά που μπορεί να "βλέπει".
Σχετικά με το πόσο οικείο πρέπει να είναι κάτι για να το υποδυθεί κάποιος. Στη σκηνή της μονομαχίας.. Έχει σκοτώσει για να ξέρει πώς σκοτώνει κάποιος τον εραστή της γυναίκας του; Προφανώς όχι. Απλά πατάμε σε στερεότυπα. (Προσωπική ιδιοτροπία και αξίωμα "Αν δεν το ψάξεις... μην το πειράξεις"

Δεν αμφισβήτώ ότι ήταν καλή προσπάθεια. Έθεσε τα όριά της και τα ακολούθησε πιστά. Θα ήθελα να τα είχε υπερβεί.
Οι συντελεστές όπως σωστά περιγράφεις είτε δεν είχαν αναφορές σε κάτι άλλο από ό,τι θεωρείται "πολιτικώς ορθό" είτε επέλεξαν συνειδητά να μην κάνουν καμία αναφορά. Είναι η άποψη των συντελεστών που περνά κάτω στους θεατές το ίδιο αβίαστα όπως η μουσική, ο χορός και ο λόγος.
Απλά από μια τέτοια παράσταση περίμενα ακόμα περισσότερα.

Ίσως γιατί είμαι μεγαλύτερη, ίσως γιατί εγώ έχω φίλους διαφορετικούς... με καρκίνο, τυφλούς, gay, ανάπηρους, με μονογονεϊκές οικογένειες. Ίσως το θέατρο να μην είναι τίποτε άλλο από ιστορίες. Ιστορίες που θες να πεις... Ιστορίες που θες να ακούσεις.... και ποιος θέλει ιστορίες που ρωτούν μέσα στη νύχτα; Ιστορίες που δεν σωπαίνουν όταν πρέπει....

@Ανώνυμος3
Ευχαριστώ για το σχόλιο. Ενδεχομένως κάποιοι από τους συντελεστές να το διαβάσουν και σίγουρα θα το χαρούν. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να προσθέσω κάτι :)

Spark D' Ark είπε...

@Ανώνυμος
Δεν κατηγορεί κανείς τον οποιονδήποτε. Σχόλια γίνονται και δίνουν αφορμή για σκέψη και συζήτηση.
Αναμφισβήτητα το κοινό την απόλαυσε και έχει ήδη αναφερθεί :) Κανένας δεν επιβάλει την άποψή του στον άλλον...

Είναι και κάποιες παραστάσεις που σου δίνουν κάτι να σκεφτείς και αφού σταματήσει το χειροκρότημα και σβήσουν τα φώτα... Κάθε μία κάτι διαφορετικό, είτε κάτι που σου δίνει ο συγγραφέας είτε η ομάδα με την οπτική της...

Ανώνυμος είπε...

Μήπως ήσουν η κυρία με το παιδακι;; Κάπου προς εκείνη τη μεριά καθοταν. Τι ενοχλητικο παιδάκι, έκανε πολυ φασαρία, θα έπρεπε να το πάρουν απ'το θέατρο αμέσως.

Spark D' Ark είπε...

@Ανώνυμος
"Τι ενοχλητικο παιδάκι, έκανε πολυ φασαρία, θα έπρεπε να το πάρουν απ'το θέατρο αμέσως."

Νομίζεις; Διαφωνώ με την άποψη που οι άνθρωποι πρέπει να μπουν στο θέατρο όταν θα έχουν χάσει πια την αθωότητά τους να βλέπουν τα πράγματα...
Αλλά εγώ δεν θα πω... τι ενοχλητικός, να τον πάρουν έξω από το blog αμέσως ;)
Διαφορά παιδείας και εμπειριών που λέγαμε

Είσαι από την ομάδα ή από τους θεατές;

Ανώνυμος είπε...

Ήμουν στους θεατές απ'την άλλη κιόλας μεριά και ήταν πράγματι πολύ ενοχλητικό. Αλλιώς ποιος ο λόγος να το αναφέρω; Που να καθόμουν και πιο κοντά! Όλο σουτ ακουγόταν, άρα ενοχλήθηκαν πολλοί! Η παιδεία φαίνεται και όταν σέβεσαι τους υπόλοιπους θεατές και τους ηθοποιούς που παίζουν. Σίγουρα ένα παιδί είναι καλό να παρακολουθεί θέατρο, μια παιδική παράσταση σίγουρα είναι πιο κατάλληλη. Του μαθαίνεις έτσι να αγαπάει το θέατρο. Δε διαφωνω! Αλλά το να αναγκάζεις τους υπόλοιπους θεατές που θέλουν να χαρούν αυτό που επέλεξαν να παρακολουθήσουν, αφήνοντας το παιδάκι να φτάνει ανεξέλεγκτο ως τη σκηνη, να γελάει και να προκαλεί χάος στο θέατρο με τα σουτ, τις φωνές και τα γέλια, τότε δεν ξέρεις να σέβεσαι. Δεν έχεις λοιπον δικαιωμα να μου λες για την παιδεία μου. Εγώ καθόμουν ήσυχος και παρακολουθούσα, δεν άφησα σκουπίδια και δεν ενόχλησα ούτε τους διπλανούς μου ούτε τους ηθοποιούς. Υπάρχουν πολλοί και καταλληλότεροι τροποι να αγαπησει ενα παιδι το θέατρο.

Spark D' Ark είπε...

@Ανώνυμος
Δεν άφησε σκουπίδια :)
Η άποψή σου είναι σεβαστή.

Ανώνυμος είπε...

Εξαιρετικά τολμηρό να ανεβάσει κάποιος τα κείμενα της εφηβείας του. Και όντως στην εφηβεία αναζητάς κυρίως την ομορφιά.

Mariposa είπε...

γεια σας. Ηθελα να ρωτησω αν η θεατρικη ομαδα εχει καποιο site. Ή αν ξερετε ποτε αρχιζουν τα μαθηματα :)

Spark D' Ark είπε...

Δεν γνωρίζω περισσότερες πληροφορίες για την ομάδα. Θα σε προέτρεπα να κάνεις μία αναζήτηση στο διαδίκτυο.