Αντέχεις; (Θεατρική Ομάδα Πολυτεχνείου Α.Π.Θ.)

Την Τετάρτη 26/5/2010 η Θεατρική Ομάδα: ΘΟΠ παρουσίασε στο Θέατρο Καμπέρειο, το Έργο: «Αντέχεις;». (Συγγραφείς: η ομάδα) στα πλαίσια του 7^ου Πανελλήνιου Φεστιβάλ Φοιτητικού Θεάτρου στα Ιωάννινα με διοργανώτρια φοιτητική ομάδα την Θεατρική Συντροφιά Ιωαννίνων (ΘΕ.Σ.Π.Ι.).

Αντιγράφοντας από το φυλλάδιο που υπήρχε στην είσοδο του θεάτρου:

«Ο έρωτας δε γνωρίζει ούτε όρια, ούτε σύνορα. Ο έρωτας ενώνει κόσμους. Δεν εξηγείται, μόνο παρεξηγείται. Το μίσος χωρίζει. Τα κλειστά μάτια, οι παρωπίδες απομακρύνουν. Οι «άσπροι» και οι «μαύροι», μια διχασμένοι κοινωνία. Τι θα γίνει όταν μία «μαύρη» ερωτευτεί έναν «άσπρο»; Θα απαρνηθεί το «χρώμα» της; Θα τολμήσει να ζήσει στο όνειρο;

Σημείωση σκηνοθέτη: Οι «σημαδεμένοι» με κόκκινο χρώμα άντρες είναι ο ίδιος ήρωας, ο ίδιος χαρακτήρας. Ομοίως οι «σημαδεμένες» με άσπρο περικάρπιο κοπέλες είναι ο ίδιος ήρωας, ο ίδιος χαρακτήρας.»

Ηθοποιοί:

Αδαμάρα Κατερίνα

Αλέξη Μαίρη

Γιβαννάκης Μάριος

Γουέλα Μαίρη

Γρηγοριάδου Λήδα

Δερβενά Βαρβάρα

Δήμου Μιχάλης

Ζέρβα Ιωάννα

Θεοδοσιάδου Μαρία

Καλαϊτζίδου Βάσω

Καραϊλανίδης Ανδρέας

Κατσαρού Δέσποινα

Κατσιμέρου Χριστίνα

Καψάλη Βάσω

Κοκκίνου Φανή

Κοτταράκου Χρύσα

Λαμπρίδης Αλέξανδρος

Λυρίτσης Τάσος

Μακρή Ειρήνη

Μεκίκης Άκης

Μήλιου Λίνα

Μπίκου Ελευθερία

Παπαφύλλου Μαριαλένα

Παπαδημητρίου Κατερίνα

Παπούλια Μυρτώ

Παραδείσης Μάριος

Παυλίδης Παύλος

Σφυρή Ειρήνη

Σωτηρίου Ματίνα

Τανάση Βαλέρια

Τσιλινή Ουρανία

Χατζηαγγελάκης Σπύρος

Σκηνοθεσία: Σφυρής Γιωργής

Πιάνο – Σύνθεση Μουσικής : Τανάση Βαλέρια

Εικονογράφηση βιβλίου: Μήλιου Λίνα, Σωτηρίου Ματίνα

Κείμενα η Ομάδα

            Οι σκέψεις χωρίς τις εικόνες είναι μισές. (Δεσμεύομαι όμως να τις ανεβάσω μέσα στο Σαββατοκύριακο για να δώσω μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα του έργου, όπως και για τις υπόλοιπες παραστάσεις.). Σκέψεις άσπρο-μαύρο, όμοια με το σκηνικό. Μα δεν μου αρέσει το άσπρο – μαύρο. Αγαπώ την αισθητική του αλλά είναι ο συνδυασμός που με κάνει καχύποπτη καθώς δεν πιστεύω στο άσπρο, ούτε στο μαύρο, ούτε καν μόνο σε όλα τα χρώματα αλλά και στους αριθμούς, τις λέξεις και χιλιάδες άλλα πράγματα…. Αλλά τα μπλέκω πολύ νωρίς.

            Η παράσταση ξεκίνησε με 40 λεπτά καθυστέρηση, αρκετά εκνευριστικό όταν στέκεσαι σε ένα στενό πεζοδρόμιο με τον ένα πάνω στον άλλον. Μπαίνοντας στον προθάλαμο του θεάτρου υπήρχε φωτοτυπία σε άσπρο/μαύρο με αισθητική ανάλογη της παράστασης, τοποθετημένη σε ευκρινές σημείο να την πάρουν οι θεατές, με το προαναφερθέν απόσπασμα, προκειμένου να μπουν στο πνεύμα του κειμένου. Πιο δίπλα υπήρχε τραπεζάκι με το πρόγραμμα της παράστασης έναντι συμβολικού αντιτίμου, το οποίο περιείχε τα κείμενα του έργου για όσους τα αναζητούσαν.  Μετά την σύντομη εισαγωγή του σκηνοθέτη, η μουσικός του έργου με το κόκκινο φουστάνι μπήκε και χορεύοντας μάζεψε όχι μόνο τα μαύρα πανιά του σκηνικού αλλά και την σαΐτα/έκπληξη που είχαν πετάξει θεατές που είχαν βαρεθεί με την αναμονή. Και άρχισαν να βγαίνουν οι ηθοποιοί και να εξελίσσεται η ιστορία. Αισθητικά ήταν η πλέον ολοκληρωμένη παρουσίαση στο φοιτητικό φεστιβάλ θεάτρου μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές. Είχε κίνηση, χορό, ρυθμό, γρήγορη εναλλαγή λόγου, μουσικής, χορού αλλά θα μπορούσα το ίδιο ευχάριστα να κόψω τον ήχο του κειμένου και της μουσικής και να το αφήσω βουβό ή να του βάλω κάποια άλλη μουσική. Η εικόνα υπερτερούσε του λόγου στα περισσότερα σημεία. Γεγονός απόλυτα λογικό καθώς ενώ τις εικόνες έστηνε το ίδιο άτομο, τα κείμενα τα έγραψαν πολλά και διαφορετικά άτομα με διαφορετικές δυνατότητες και δυναμικές στον τρόπο γραφής. (Αν και δεν γνωρίζω αν ο σκηνοθέτης επέλεξε τα κείμενα που μπήκαν τελικά στην παράσταση ή όλη η ομάδα).

            Όταν οι συντελεστές ανεβάζουν τον πήχη τόσο ψηλά, ανάλογα ανεβαίνουν και οι απαιτήσεις. Όταν βλέπω τέτοια δύναμη στο να πλάσει κάποιος εικόνες, αναμένω με την ίδια δυναμική να τις υπερβεί. Εικονοκλάστης; Δεν θα το έλεγα. Είδα ένα εξαιρετικό χορευτικό δρώμενο, με συγχρονισμό, παλμό αλλά βγαίνοντας έξω από τον χορό… πώς παρουσιάζεται ο έρωτας ακροβατώντας σε άσπρο-μαύρο με κόκκινους λεκέδες και λευκά κορδόνια;

Ως συναίσθημα που μοιράζονται οι νέοι, οι ωραίοι, με τα αγαλματένια σώματα. Η εύσωμη κοπέλα δεν συμμετείχε σε δρώμενο με βραχιόλι δηλ. να ζούσε τον έρωτα (χωρίς να σημαίνει ότι έπρεπε να συμμετάσχει οπωσδήποτε), όλοι οι συμμετέχοντες/πρωταγωνιστές είχαν όμορφα σώματα, (προφανώς νέοι -καθώς μιλούσαν για τον έρωτα ανάμεσα σε νέους μόνο υποθέτω-), στο ομαδικό «όργιο» το “ménage a trois” γαργαλιόταν; Γελούσε; Δεν κατάλαβα…  

Μέσα από μία από τις καλύτερες ερμηνείες της παράστασης, εκείνη με τα 2 γράμματα το 1 προς την μητέρα, και το 1 –το αληθινό- προς τον φίλο, (κείμενο της Μ. Θεοδοσιάδου) γίνεται αναφορά στον ομοφυλοφιλικό πληρωμένο έρωτα, ως κάτι βρώμικο και ντροπιαστικό. Με την επιφύλαξη να μην το παρατήρησα στο κομμάτι του «όργιου», δεν είδα πουθενά αλλού αναφορά στον ομοφυλοφιλικό έρωτα. Ίσως ούτε οι «μαύροι», ούτε οι «άσπροι» είχαν θέση για έναν ομοφυλόφιλο.

«Γαμώτο χαμογέλα» Ακόμα ένα κομμάτι με εξαιρετική ερμηνεία και ρυθμό, η μοναδική που στάθηκε πάνω από το κείμενο ενώ το κείμενο με τη βροχή, πήγαινε χέρι-χέρι αρμονικά με την ερμηνεία μέχρι την κορύφωση. (Δεν μεταφέρω αποσπάσματα των κειμένων, παρόλο που έχω το πρόγραμμα, καθώς προφανώς δεν έχω τα δικαιώματα αναπαραγωγής τους από την ομάδα).

Συγχαρητήρια και στην κοπέλα που όχι μόνο κατάφερε να περπατήσει στη σκηνή πάνω σε ανθρώπους που μετακινούνταν συνεχώς αλλά επιπλέον στάθηκε στην κορυφή μιας ανθρώπινης πυραμίδας και στην συνέχεια έπεσε από αυτήν από ένα ύψος ικανό να της προκαλέσει σοβαρά κατάγματα αν κάτι πήγαινε στραβά. Εικόνες που απαίτησαν άψογο συγχρονισμό και αμοιβαία εμπιστοσύνη. Πολύ καλός και στο ρόλο του ο άσπρος άντρας που πεθαίνει και αποκτά τον δικό του κόκκινο λεκέ, από αίμα για μία και τελευταία φορά στην παράσταση.

Μέσα σε μία άψογη αισθητική (παρά τα μαύρα εσώρουχα των ανδρών που φαίνονταν μέσα από τα άσπρα παντελόνια) ένοιωσα ότι παρακολουθούσα ένα πολιτικά ορθό παραμύθι. Το ερωτευμένο ζευγάρι που χωρίζει, η κόρη που παντρεύεται ερήμην, ο εραστής που πεθαίνει από τον προδομένο σύζυγο (η σύζυγος δεν παθαίνει τίποτα, η βία δεν την αγγίζει). Οι άσπροι και οι μαύροι που υποχωρούν και αλλάζουν τα ρούχα στην «ερωτευμένη»/προδότρια...

Οι ερωτευμένοι όσα πρόσωπα και αν αλλάζουν είναι πάντα νέοι και ωραίοι. Ο ένας νέος δίνει την μπλούζα του στον άλλον. Δεν ξέρω… Η ομορφιά δεν είναι κάτι το μεμπτό… αλλά από την άλλη… μόνο αυτή έχει δικαίωμα στον έρωτα;

Η ασχήμια; Η αναπηρία; Τα γηρατιά;… και άλλα πολλά δεν έχουν θέση στον έρωτα; Τραβάμε μία γραμμή και λέμε από εδώ και πέρα ο έρωτας; Ανάμεσα σε ένα κοινό που χειροκροτούσε με σφυρίγματα ενθουσιασμού τόσο δυνατά, που έφεραν το σύνολο της ομάδας και δεύτερη φορά στην σκηνή για υπόκλιση, εγώ έφυγα παγωμένη…. Από μια παράσταση πανέμορφη αλλά τρομακτική για τις προσωπικές μου απόψεις όσον αφορά το τι σημαίνει έρωτας…. Και μάλιστα «απαγορευμένος»….

Χωρίς να θέλω να επεκταθώ άλλα θα περίμενα από ένα έργο που έχει την βάση του στον πειραματισμό και διαπραγματεύεται τον έρωτα…. να είναι πιο ανοιχτό στη σκέψη του…….. πιο τολμηρό στα δρώμενα. Για παράδειγμα ήταν πιο «απλό» για τα παιδιά να ανεβάσουν την κοπέλα στα ύψη παρά ένας ερωτευμένος να χαϊδέψει ερωτικά την ερωμένη, συμπεριλαμβάνοντας και το στήθος της, να μιμηθούν την ερωτική πράξη (safe-dressed-sex) παρά να φιληθεί 1 ζευγάρι στο στόμα… Δεν χρειάζεται να είσαι προκλητικός στην σκηνή για να είσαι αληθινός αλλά πάντα το να είσαι αληθινός επάνω στην σκηνή είναι πρό(σ)κληση….

Και ένα άσχετο quiz… Ποια είναι η αίσθηση ταμπού; Μα φυσικά η γεύση! Πόσους έχετε γνωρίσει με την γεύση για να την περιμένετε και εκεί πάνω;

(Ps φωτογραφίες προσεχώς)