Σκηνή 3η
(Τα φώτα ανάβουν με fade in αργά. Ο Αλέξης είναι μπροστά από το laptop και διαβαζει. Δίπλα του κόλλες δακτυλογραφημένες, φάκελοι, γράμματα, 1 μπουκάλι ουίσκι και ένα ποτήρι με ουίσκι πάνω στο γραφείο. Στο βάθος ακούγεται η βροχή, η οποία σβήνει σιγά-σιγά. Η σκιά τον παρακολουθεί σιωπηλά στην αρχή στο σκοτάδι. Οι προβολείς φωτίζουν κάθε κομμάτι της σκηνής όπου βρίσκεται το κάθε πρόσωπο ξεχωριστά. Το σκοτάδι είναι ένα απροσπέλαστο τοίχος, που τους χωρίζει.)
Αλέξης:
Αρνούμαι ..........
και θα ήμουν πολύ ηλίθιος αν το έκανα…..
όχι, δεν θα το κάνω, δεν είμαι τόσο βλάκας, όχι….
Δεν θα πω τίποτε….
Δεν θα κολλήσω άλλη μία ταμπέλα….
μόνο……
να….
νιώθω… -σιγά μη μας ακούσουν -
νιώθω, ναι ΝΙΩΘΩ!!!
Σκιά: σσς…μη μιλάς! Μη…
Αλέξης:
είναι σαν να βγαίνεις βόλτα στο προαύλιο
μετά από μέρες εκεί μέσα
και νοιώθεις τον ήλιο να ζεσταίνει το δέρμα
σαν ευλογία
και δεν υπάρχει άλλος παράδεισος
Σκιά: Δεν υπάρχει ήλιος
Δεν υπάρχει παράδεισος
(σηκώνει το βλέμμα της ψηλά)
Αλέξης: σαν αυτά τα πέντε μέτρα εύρος
κι άλλα πέντε πίσω
να είναι ο μόνος δρόμος
κι άλλοι να μην υπήρχαν ποτέ
Σκιά: (ανοίγει τα χέρια της)
πάρε θέση λοιπόν
Σημάδεψε!
Αλέξης: και έλεγα πως φοβάμαι, φοβάμαι πως εκείνος έχει ολόκληρη την αλήθεια του απέραντου γαλάζιου….
Σκιά: κατευθείαν στην καρδιά…
(χαμηλώνει τα χέρια)
Αλέξης:
κι έλεγα πως φοβάμαι….
αυτές οι μικρές καταστροφές –στιγμιαίες ανεπαίσθητες-
μου παίρνουν τον ύπνο
αυτές οι μικρές καταστροφές
με καίνε, με καίνε
δεν φοβάμαι τίποτα άλλο
μόνο το «δεν πειράζει» το «αργότερα»
δεν φοβάμαι άλλο
παρά αυτές τις ασήμαντες απώλειες
που είναι ολόκληρη η ζωή μου
Σκιά: δεν πειράζει αγάπη μου
Έχασες εμένα
-κι ας μη μ’ είχες ποτέ
Μα έτσι θα ‘βρεις εσένα
…αργότερα…
(κουλουριάζεται στο πάτωμα σαν να θέλει να χαθεί)
(ο προβολέας φωτίζει τη γυναίκα, η οποία γράφει σε 1 μπλοκάκι)
Γυναίκα: Οικόσιτες συμπτώσεις σε περιμένουν στην αυλή. Κορμιά διάφανα να ξεδιψούν οι περαστικοί. Μουτζουρωμένα διαβατήρια, ανάσες, που σκορπούν το ξημέρωμα. Μικραίνεις το βήμα. Κοντοστέκεσαι. Ονόματα δίχως πρόσωπα. Με κοιτάς… και ύστερα τρέπεσαι σε φυγή.
(Ο Αλέξης πετάει το ποτήρι από το οποίο πίνει στο πάτωμα και κείνο σπάει)
Αλέξης:
δεν έχω τίποτα!
δεν έχω τίποτα!!
Τα κατάφερα !!!!!!
μέρες και νύχτες
(κάθεται στο laptop και αρχίζει να δακτυλογραφεί ό,τι σκέφτεται μεγαλόφωνα)
χρόνια
αναμετρήθηκα με τις αλήθειες
-δεν θα σου πω τι έγινε-
-δεν θα σου δώσω τα όπλα μου-
γιατί………
γιατί πονάει Amanda….
πολύ………
…………….
μην έρθεις….
ποτέ………
……………………
……………………
μείνε εκεί
κι αν βαρεθείς
ζήτα μου λέξεις
θα σου δώσω
να παίξεις
(η σκιά γυρίζει και τον κοιτά)
να στήνεις τις φράσεις σου πύργους
να γελάς
να τις σωριάζεις στο πάτωμα
να ξαναρχίζεις
Σκιά : πόσες λέξεις θα δώσεις για 1 βράδυ σιωπής;
Πόσες λέξεις για ακόμα 1παραμύθι;
Γυναίκα: Μ’ έταξα εδώ και μ’ ασχήμυνα. Ξεθώριασα. Μαθαίνω να περπατώ ξανά ανάμεσα στους βιαστικούς ανθρώπους, να ταιριάζω την ανάσα μου με την δική τους. Πλαγιάζω λέξεις ακατάληπτες. Το αίμα ξεράθηκε στα χέρια μου και σκορπίζει σαν τη σκόνη στους δρόμους. Ο έρωτας ξέμαθε να συλλαβίζει το όνομά σου.
Αλέξης:
ναι……..
ο έρωτας……
το μόνο που μένει…..
το μόνο
ο έρωτας………..
το φιλί…….
μια στιγμή
που οι τοίχοι ολόγυρα
πέφτουν κομμάτια
μια στιγμή ελεύθερος
παντού…… πετάω…..
μια στιγμή
ο έρωτας
είναι όλος εδώ
χωρίς χρόνο
χωρίς χρόνο Amanda
χωρίς χρόνο
είναι όλος εδώ
μια στιγμή
ο έρωτας
Σκιά: Μια στιγμή
Έτσι δεν λέγαμε πάντα;
Και ύστερα τραβούσαμε το χαλί και πέφταμε
(Η γυναίκα σκίζει μία- μία τις σελίδες από το μπλοκάκι και τις κάνει σαΐτες και αρχίζει να τις πετά σαν παιδικό παιχνίδι)
Γυναίκα: Ποτέ δεν ήταν μια στιγμή. Μικρές συνομωσίες. Εγκλήματα ιδιαζόντως ειδεχθή. Έρωτας. Μοναξιά. Πάθος. Απιστία. Αγάπη. Ο χρόνος, που παίζει μπιζ στην πλάτη μας. (γυρίζοντας προς τη σκιά)
Περπατάς ξυπόλυτη μες στη βροχή ανάμεσα στις στάλες, δίχως να βρέχεσαι.
Σκιά: δεν θέλω άλλη βροχή
Ήλιο δώσε μου! Ακούς;
Γυναίκα: Δυνάμωσε ο ήλιος. Σε σταυροδρόμια σημαδεμένα σε συναντώ. Μια λέξη, ένα βλέμμα, ένα άγγιγμα, ένα σύνθημα πως καταλάβαμε, μια βεβιασμένη υπόσχεση πως θα ξαναβρεθούμε. Δαγκώνω χρόνο και ονόματα ματώνουν ανάμεσα στα δόντια μου.
Κόκκινη κλωστή δεμένη στην ψυχή σου γυρισμένη… (σηκώνεται και αποχωρεί από τη σκηνή.)
( ο άντρας σηκώνεται από το laptop. Ανοίγει τους φακέλους και βγάζει σαΐτες από μέσα. Τις ξεδιπλώνει και αρχίζει να διαβάζει αυτά που γράφουν επάνω.)
Αλέξης:
αυτά εγώ τα έχω γράψει
είναι δικά μου
τα βρήκα πρώτος
ξέρω το σύνθημα
-πάντα ήμουν καλός στους γρίφους-
είναι κατάδικά μου
διαβάζω τα λόγια μου
θα τα δημοσιεύσω
θα με πούνε ποιητή
μόνο εγώ ξέρω να γράφω έτσι
είμαι προμηθέας
και το μέλλον μου ανήκει
πατάω στο πτώμα σου
και σου κλέβω τα πάντα
είναι δικά μου
μου ανήκουν
(αγκαλιάζει όλα τα χαρτιά και σηκώνεται τρεκλίζοντας από το γραφείο. Γλιστράει και πέφτει πάνω στο κομματιασμένο μπουκάλι. Τα χαρτιά κοκκινίζουν. Κοιτά μέσα από το κομματιασμένο μπουκάλι.)
Γυναίκα: Νομίζω πως σε βλέπω τα βράδια. Εσύ ένας παράταιρος μάγος του Χάμελιν και ψευδεπίγραφες, αδέσποτες αναμνήσεις να σ’ ακολουθούν μέσα σε μια παράξενη μουσική στα σοκάκια της πόλης. Σβήνω την ανάσα μου από το τζάμι και ροκανίζω το σοκολατένιο μου σπίτι.
Αλέξης:
μια μόνο λέξη
γραμμένη κόκκινη
σ’ ένα σπασμένο γυαλί
βλέπω μέσα
έναν κόσμο αλλιώτικο
δεν ξέρω αν χωράω
αν χωράμε
δεν ξέρω
δεν ξέρω
δεν ξέρω
σ’ αυτό το παιχνίδι
η λέξη και η όραση
δεν ξέρω
………………
μα νιώθω
Γυναίκα: Βιάζομαι πάντα στην δουλειά. (μπαίνει στην σκηνή κρατώντας φακέλους στο ένα χέρι και μια κούπα καφέ στο άλλο και κάθεται στο γραφείο της). Όχι απαραίτητα γιατί έχω δουλειά αλλά γιατί πρέπει να υποκρίνομαι ότι έχω. Αυτό τα πρωινά. Τα βράδια είναι πιο χαλαρά. Αλλά και πάλι όλο και κάτι γίνεται και ξεχύνομαι στους διαδρόμους. Τρέχω να κρυφτώ από εκείνα τα μάτια της σιωπής που ζητούν κάτι από σένα, μια υπόσχεση, λίγο χρόνο ακόμα, μόνο λίγο... να προλάβουν ένα χάδι ακόμα. Μα εγώ δεν έχω και το βάζω στα πόδια.
Τα νοιώθω στην πλάτη μου να ικετεύουν και μετά στρέφονται στο επόμενο τρίξιμο της πόρτας. Και 'γω κρύβομαι πίσω από πολύβουες οθόνες, να καταλαγιάσει ετούτη η σιωπή ανάμεσα στις πολύχρωμες σειρήνες. Λίγο ακόμα και θα σβήσουν τα φώτα. Για λίγο. Για να φανεί καλύτερα η πόλη από μακριά. Η ζωή που βάζουμε στην αναμονή. "Η ζωή σας βρίσκεται στην αναμονή. Παρακαλώ περιμένετε" Τα μηχανήματα, οι διάδρομοι, οι άνθρωποι που χάνουμε, τα μάτια της σιωπής... ένα μικρό καλειδοσκόπιο, μια σκοτεινή καληνύχτα.
(τα φώτα χαμηλώνουν με fade out. Ο άντρας συνεχίζει να μιλά στο ημίφως.)
Αλέξης:
θέλεις να σου πω ένα αστείο;
είχα ένα μικρό πράσινο βιβλίο
που έγραφα τους στίχους μου
μέχρι μια μέρα
ο διάολος η ανιψιά μου 3 χρονών
το έκανε φύλλο και φτερό,
στο σπίτι εξαφάνισαν
τις σκισμένες σελίδες
μην τις δω και στεναχωρηθώ
ώσπου μια φορά το ξετρυπώνω
και ανοίγω το μικρό πράσινο βιβλίο
-το εξώφυλλο ήταν χοντρό και δεν σκιζόταν-
και βρήκα μόνο 2-3 σελίδες μισές
μουτζουρομένες με μαρκαδόρο
μου έφυγε η μισή μου ζωή
ύστερα είπα
θα γράψω άλλα καλύτερα
αλλά έμεινα με την επιθυμία
στο διάολο να πάει
γλίτωσα
γλίτωσε κι ο κόσμος
από έναν ατάλαντο
Γυναίκα: Βιάζομαι. Κάθε νύχτα υφαίνω σιωπηλά τσουκνιδένια πουκάμισα να στα πετάξω πριν το ξημέρωμα. Δεν προλαβαίνω και το φως σαρκάζει τη γύμνια.
(Ο Αλέξης αρχίζει να σιγοτραγουδά σαν νανούρισμα)
Αλέξης:
ίχνη σιωπής
στο κορμί της ενοχής
αφήνω ξανά
για να με βρεις
ίχνη αγάπης
στην ψυχή της απάτης
θα σβήνω ψυχρά
για να χαθείς
(σταματά να τραγουδά)
πέρασα στην άλλη όχθη
είδα το νεκρό κορμί του
η μάχη του έρωτα
το φως… το σκοτάδι… το φως
κι ένιωσα ακόμα πιο μόνος
η άλλη όχθη
χαμένη στην ομίχλη
οι νεκροί να καίγονται
σε πρόχειρες σχεδίες
έλα να πιούμε έλα
(ξαναρχίζει να τραγουδά πιο δυνατά αυτή τη φορά)
έξω βρέχει
ο νους μου τρέχει
σε μέρη μακρινά
κάνει κρύο
δεν είπες αντίο
κι έφυγες ξαφνικά
ένα ψέμα
βουτηγμένο στο αίμα
κι η αλήθεια μισή
βουβό κλάμα
της ψυχής σου το θάμα
κι αγάπη νεκρή
ξημερώνει
τίποτα δεν σε λυτρώνει
το δάκρυ λειψό
τόσοι πόνοι
ό,τι ακόμα σε πληγώνει
γάργαρο νερό
καληνύχτα
στης αγάπης τα δίχτυα
απόψε θα σε βρω
(σταματά απότομα το τραγούδι)
……………………………….
Πηγή και πληγή είναι το ίδιο
……………………..
……………………..
……………………….
έλα να πιούμε
για όλα αυτά
να πιούμε
κι έτσι μεθυσμένοι
να λέμε ασυναρτησίες
τον έρωτα τον θάνατο
ως το πρωί
μα υποσχέσου μου
όχι αλήθειες
αυτές τις χορτάσαμε
υποσχέσου μου
και προς θεού
τίποτα για μοναξιά
γιατί θα πάει μακριά
η βαλίτσα
υποσχέσου μου
κι ύστερα πάτα
την υπόσχεσή σου
και να κλείσουμε την βραδιά
μ’ ένα δυνατό γέλιο
*LOL* (γελά δυνατά)
…………………………….
…………………………….
(ξαναρχίζει το τραγούδι… ένα σπαραχτικό νανούρισμα…)
ίχνη σιωπής
αφήνω ξανά για να με βρεις
ίχνη αγάπης
θα σβήνω ψυχρά για να χαθείς
………………………..
(Μαζεύει τις σαΐτες. Τις τσαλακώνει και τις πετά στα σκουπίδια. Κάνει μεταβολή να φύγει. Κοντοστέκεται. Γυρίζει και γρήγορα τις μαζεύει από τα σκουπίδια τις αγκαλιάζει και ξεσπά σε λυγμούς)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου