Ξάπλωσα πάνω στη σκηνή με το στήθος στο πάτωμα και το πρόσωπο στραμμένο στα καθίσματα των θεατών. Η μουσική έπαιζε από τα ηχεία. Loreena McKennitt, Enya, Enigma. Είναι όμορφο το θέατρο τέτοιες στιγμές. Έκλεισα τα μάτια και προσπάθησα να ακούσω το θέατρο να ανασαίνει.
Οι πρόβες προχωρούσαν κανονικά. Είχε γίνει μία σιωπηρή συμφωνία και καθόμουν διακριτικά στα πίσω καθίσματα και αφού τελείωνε η πρόβα καθόμουν λίγο ακόμα για να δουλέψω τους αυτοσχεδιασμούς μου. Ο Αιμίλιος έμπαινε και έβγαινε από τη ζωή μου με την ίδια άνεση που ανεβοκατέβαινε στην σκηνή. Το έργο προχωρούσε. Οι πρόβες πλησίαζαν στο τέλος. Τα σκηνικά ήταν έτοιμα, το πρόγραμμα και οι αφίσες είχαν παραδοθεί στην ώρα τους, η μουσική γέμιζε το χώρο και τα κουστούμια στέκονταν υπομονετικά στις κρεμάστρες τους στα καμαρίνια. Σε λίγες μέρες θα είχαμε πρεμιέρα. Όλοι βρίσκονταν σε ένα δημιουργικό αναβρασμό. Σχεδίαζαν την επίσημη πρεμιέρα, την τελευταία ανοιχτή πρόβα, τα πάρτυ, ενώ φωτογραφίζονταν συνεχώς σε σκηνές του έργου μέχρι να πετύχουν την ιδανική.
Άνοιξα τα μάτια ξανά. Κάποιος είχε χαμηλώσει τα φώτα και άλλαζε τη μουσική. Tango. Δεν ξέρω να χορεύω Tango, σκέφτηκα και έκλεισα τα μάτια ξανά. Σε λίγο ένοιωσα ένα χέρι πάνω από το κλειστό μου μάτι. Ήταν ο Αιμίλιος και ήθελα να κρατήσω τα μάτια μου κλειστά. Με σήκωσε από το πάτωμα, Έκλεισε τα μάτια μου. Ένοιωσα την ανάσα του στο λαιμό μου και για μια στιγμή σκέφτηκα έναν νεαρό, που έκανε παντομίμα στο δρόμο. Χωρίς παράξενα ρούχα, χωρίς χειροκρότημα από τον κόσμο που προσπερνούσε βιαστικά.
Ο Αιμίλιος είναι καλός χορευτής. Χόρευα μαζί του αδέξια αλλά δεν με ένοιαζε. Η σκηνή ήταν δική μας και το υπόλοιπο σκηνικό είχε εξαφανιστεί ως δια μαγείας. Σιγά-σιγά οι εικόνες στο μυαλό μου ξεθώριασαν και χάθηκαν, για να αφήσουν τη θέση τους στη μουσική. Νόμιζα ότι χόρευα όλη τη νύχτα, όταν ξαφνικά η μουσική σταμάτησε. Ένοιωσα τον Αιμίλιο ανήσυχο, να με αφήνει μόνη μου στη σκηνή και να πηγαίνει κάτω.
Έβγαλα το μαντίλι από τα μάτια μου και προσπάθησα στο ημίφως να δω τι συμβαίνει. Είδα τη Μαρία να κάνει σκηνή και τον Αιμίλιο να απολογείται. Πέταξα το μαντίλι στο πάτωμα και κατευθύνθηκα στα καμαρίνια. Δεν με ενδιέφερε το τι λέγανε, σκεφτόμουν αν υπήρχε άλλη έξοδος εκτός από την πλευρά των θεατών. Το τελευταίο, που ήθελα ήταν να περάσω δίπλα τους και να εμπλακώ στον τσακωμό τους. Στο τέλος θα τα έβρισκαν, ούτως ή άλλως, όπως πάντα. Τη στιγμή, που έψαχνα στην τσάντα μου το πακέτο με τα τσιγάρα, θυμήθηκα την πόρτα, που έβγαζε στο γκισέ των εισιτηρίων και από εκεί στην έξοδο. Έκλεισα την τσάντα και αθόρυβα βγήκα από το θέατρο.
Δεν υπήρχε ταξί πουθενά. Προχωρούσα με γρήγορα βήματα να ξεφύγω από αυτό, που ερχόταν βιαστικά ξωπίσω μου. Σε μια διασταύρωση κοντοστάθηκα. Κοίταξα πίσω μου δεν ερχόταν κανείς. Μπήκα μέσα στην καφετέρια και κατευθύνθηκα στον πάνω όροφο. Παρήγγειλα καφέ και άναψα τσιγάρο. Κρύφτηκα πίσω από ένα περιοδικό και ξεκίνησα να το ξεφυλλίζω νευρικά. Άνοιξα το τηλέφωνο, κάλεσα ραδιοταξί και στη συνέχεια το απενεργοποίησα. Σε λίγο ο σερβιτόρος μου έφερε τον καφέ, πλήρωσα και τον παρακάλεσα να με ειδοποιήσει όταν έρθει το ραδιοταξί.
Ευτυχώς δεν άργησε ιδιαίτερα. Κατέβηκα στο ταξί. Σε λίγο θα ήμουν στο σπίτι μου. Καλώς εχόντων των πραγμάτων αυτή η ιστορία τέλειωσε απόψε.
Νομίζω ότι μέσα στην ησυχία της νύχτας σε ακούω να μετράς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου