Amen Pascal Obispo

Απόγευμα. Κάθομαι στον γκισέ και γράφω τα παραπεμπτικά για τα εργαστηριακά της επόμενης μέρας με τον επιμελητή πάνω από το κεφάλι μου, ο οποίος φλυαρεί ακατάπαυστα. Γνέφω απλά ναι, σκεφτόμενη την ώρα που θα ξεκουμπιστεί γιατί έχει πιαστεί ο λαιμός μου από τα «ναι» που του γνέφω δίχως να του δίνω σημασία. Εκείνη την ώρα ακούγεται από τον διάδρομο μια άναρθρη φωνή που περισσότερο μοιάζει με βρυχηθμό ζώου. «Τι τέρας είναι αυτό;» φωνάζει με αηδία και για πρώτη φορά σηκώνω το βλέμμα μου και τον καρφώνω άγρια. Αυτομάτως το βγάζει το σκασμό αλλά είναι πλέον αργά. Μια κοπέλα με καμένο χέρι πλησιάζει υποβασταζόμενη από έναν κύριο και από πίσω τους εμφανίζεται μία συνάδελφος. Από την έκφρασή της καταλαβαίνω ότι τον έχει ακούσει. Εκείνος εξαφανίζεται με ένα χαμόγελο. Ήρθε στην κλινική πρώτα για να μην ακούσει αυτό το «τέρας» στα έκτακτα. Δεν το σχολιάζει. Προσπαθούμε να βοηθήσουμε την κοπέλα, που πονά από το έγκαυμα και κραυγάζει. Πάσχει από μία σπάνια ασθένεια, που επιφέρει βαριά διανοητική καθυστέρηση.
Καθώς περνούν οι μέρες συνειδητοποιώ ότι μέσα στο Άουσβιτς της ευγονικής είμαι η μόνη που σκέφτομαι αυτά τα άτομα σαν διαφορετικά αλλά ισότιμα. Με κοιτάζουν σαν να είμαι τρελή. Μπορεί και να είμαι αλλά όχι πάνω σ’ αυτό το θέμα…
Μεγάλωσα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου με το κοριτσάκι της καλύτερης φίλης της μητέρας μου, που πάσχει από σύνδρομο Down. Μεγαλώνοντας άρχισα να καταλαβαίνω γιατί δεν πήγαινε σχολείο όπως εμείς, γιατί κόλλαγε κάποιες φορές και έπρεπε να της κάνουμε τα χατίρια. Καθώς περνούσε ο χρόνος άρχισα να καταλαβαίνω την μάνα της που έλεγε κλαίγοντας «Θεέ μου κάνε να πεθάνει πριν από μένα γιατί δεν ξέρω τι θα απογίνει αν φύγω εγώ πρώτη» και κάθε φορά που αρρώσταινε να κλαίει ακόμα περισσότερο μήπως ήταν εκείνη η φορά, που ο Θεός θα άκουγε την προσευχή της.
Το κορίτσι, το έσκαγε συχνά από το σπίτι, έπαιρνε την παιδική τσάντα και πήγαινε για καφέ και η μάνα της έτρεχε να την ψάξει παντού. Όταν την έβρισκε, αρνιόταν να γυρίσει σπίτι. «Και εγώ μάνα, πώς θα βρω άντρα να παντρευτώ; Να κάνω παιδιά;» Αλήθεια μάνα, πες μου, πόσο κλαις εκείνες τις ώρες, τι απαντάς σε κείνα τα παιδιά, που δεν μεγαλώνουν ποτέ μα απαιτούν ό,τι έχουν οι άλλοι;
Μάνα δεν έχω έξυπνα λόγια να σου πω. Μόνο μια μικρή προσευχή για σένα, σφήνα ανάμεσα στις δικές σου για το άφτερο αγγελάκι σου, που σου άλλαξε τη ζωή για πάντα.