Μεσημέρι...

Ήταν μεσημέρι. Ο ήλιος ήταν εκτυφλωτικός. Είχε τα μάτια ανοιχτά καθώς οι ακτίνες του καρφώνονταν ανελέητα στο κορμί της πάνω σ' εκείνο το βρώμικο πεζοδρόμιο. Παράξενη που είναι, στιγμές σαν αυτή, η σιωπή της πόλης.
Στάθηκε έξω από την πόρτα της τράπεζας ψάχνοντας στην τσάντα της το κινητό της. Ένα κορνάρισμα και ένα ουρλιαχτό την έκαναν να ανασηκώσει το κεφάλι. Ένα αυτοκίνητο είχε σταματήσει λίγα μόλις εκατοστά από ένα παιδί, που στεκόταν στη μέση του δρόμου αποσβολωμένο. Η γυναίκα, που ήταν μαζί του, έτρεξε προς το μέρος του, το πήρε αγκαλιά και απομακρύνθηκαν τρέχοντας την ώρα που ο οδηγός έβριζε χειρονομώντας ακατάπαυστα.
Ένα πουλί πέρασε ξυστά από το πρόσωπό της αφήνοντας πίσω του ένα άσπρο πούπουλο να πέφτει αργά στο πεζοδρόμιο. Δοκίμασε να το πιάσει για γούρι αλλά δεν τα κατάφερε. Κοίταξε κάτω. Το πεζοδρόμιο ήταν γεμάτο λάσπες και σκουπίδια. Όχι, δεν θα έσκυβε να το πιάσει. Άνοιξε και πάλι την τσάντα της και συνέχισε να ψάχνει για το κινητό της.
Ένα περιπολικό σταμάτησε μπροστά της. Κάποιος την άρπαξε από πίσω παγιδεύοντάς την με το αριστερό του χέρι. Ένοιωσε το παγωμένο μέταλλο στον δεξί κρόταφό της. Άκουσε μια φωνή στο αυτί της.
- Μην κουνηθείς. Μην πεις λέξη!
Δύο αστυνομικοί βγήκαν από το περιπολικό. Έβγαλαν τα όπλα τους
και τη σημάδεψαν. Οι περαστικοί απομακρύνθηκαν τρέχοντας. Ο άγνωστος την έσφιξε ακόμα περισσότερο πάνω του. Την έσφιγγε τόσο πολύ, που ένοιωθε πως θα της κοπεί η ανάσα αλλά δεν είπε λέξη. Πίεσε το όπλο του στον κρόταφό της τόσο πολύ, που το κεφάλι της έγειρε προς τα αριστερά. Οι αστυνομικοί οπισθοχώρησαν με τα όπλα προτεταμένα.
Φωνές. Δεν άκουγε τι έλεγαν. Δεν καταλάβαινε. Ένα πουλί πέρασε ξυστά μπροστά από τα μάτια του αστυνομικού, που στεκόταν απέναντί της. Είδε ένα μαύρο πούπουλο να πέφτει αργά στο δρόμο. Εκείνος δεν έκανε καμία κίνηση να το πιάσει. Το πρόσωπό του άρχισε να παραμορφώνεται από τον εκνευρισμό. Το όπλο, που τη σημάδευε, άρχισε να κινείται απειλητικά. Το βλέμμα της διασταυρώθηκε με εκείνο του δεύτερου αστυνομικού, που στεκόταν πιο πίσω, σημαδεύοντάς την και εκείνος με το όπλο του. Δεν χρειαζόταν να πουν λέξη. Μέσα σε εκείνη την ερημιά και την ησυχία τα κατάλαβε όλα.
Ήρθαν και άλλα περιπολικά. Ήρθαν και άλλα όπλα και παρατάχθηκαν σημαδεύοντάς την. Ευτυχώς που δεν άκουγε τις φωνές. Έβλεπε μόνο τα αγριεμένα πρόσωπα, τον έρημο δρόμο. Ένοιωθε το κορμί της να μετακινείται βίαια. Μπρος, πίσω, δεξιά, αριστερά μα πάντα να επιστρέφει στην αρχική του θέση. Μια αναπνοή βίαιη. Μια ανάσα που βρωμούσε.
Τα πουλιά είχαν εξαφανιστεί. Άρχισαν να καταφτάνουν φορτηγάκια με σήματα επάνω. Άνοιξαν τις πόρτες και αυτόχειρες με τα μικρόφωνα στραμμένα πάνω τους, ξεκίνησαν να μιλούν ασταμάτητα μπροστά από τις κάμερες. Το όπλο την πίεζε με δύναμη στο κεφάλι. Απομακρυνόταν και σαν κύμα έσκαγε πάλι πάνω της.
Αν άκουγε, θα μπορούσε να αντιληφθεί τον εκνευρισμό που μεγάλωνε, τις απειλές, το αναπόφευκτο που κατέφθανε καλπάζοντας, προσπερνώντας ολοένα και πιο γρήγορα κόκκινα φανάρια και διαφημιστικά διαλείμματα. Αν άκουγε, θα καταλάβαινε τον πυροβολισμό, που γέμισε το πεζοδρόμιο κόκκινα φανάρια την ώρα που οι τηλεοράσεις εξέπεμπαν διαφημιστικά διαλείμματα.
Ήταν μεσημέρι. Ο ήλιος ήταν εκτυφλωτικός. Είχε τα μάτια ανοιχτά καθώς οι ακτίνες του καρφώνονταν ανελέητα στο κορμί της πάνω σ' εκείνο το βρώμικο πεζοδρόμιο. Παράξενη που είναι, στιγμές σαν αυτή, η σιωπή της πόλης.