Τρίτη, Οκτωβρίου 28, 2008

Σςςς… μη ριγείς και θα μ’ αγιάσεις ερήμην μου τις ώρες της ιεροσυλίας μου.


Φοβάμαι αγάπη τα τραγούδια που μιλάνε για σένα

Μα πιο πολύ φοβάμαι αυτά που γράφω για μας

Σε έναν κόσμο που η αιτία δείχνει πάντα εμένα

Και οι αφορμές όλα εκείνα που προσπερνάς

Χάνομαι, ευχή που πέφτει σε κάποιας λίμνης το βυθό

Μαχαίρι να χαράσσει λόγια που δεν μπόρεσα να πω

Πετώ πιο πέρα απ’ τα όνειρα που κρατώ φυλακισμένα

Μαύρος εξόριστος απ’ το βλέμμα σου στη γη του πυρός

Σκοτεινός αρχάγγελος που φλέγεται σε χέρια ματωμένα

Ανατριχιάζω όταν έρχεσαι σαν συμπληγάδες από φως

Άδεια πουκάμισα η αγάπη σαν τις σκιές που κυνηγώ

Δαίμονες φριχτοί που με σκορπίζουν μα με φέρνουν πάλι εδώ

Μη με θυμάσαι στους δρόμους που τρέχεις αξημέρωτα

Μη μ’ αγγίζεις, αν δεν τρέμεις, αν δεν μ’ αναζητάς

Δεν είμαι άνθρωπος, μόνο ο σαρκασμός του έρωτα

Γύμνια που τρέφει μουσικές, σκοτάδια να ξεχνάς

Μη μ’ αγκαλιάζεις αν δεν μ’ έμαθες, δεν μ’ ένοιωσες ακόμα

Πνοή είμαι μιας θάλασσας, ψυχή που δε χωρά στο σώμα

Έλα, να μαδήσουμε τον άγγελο, να δούμε τι κέρδισες

Στάσου πλάι μου, μη ριγείς, μην μ’ αγιάζεις ερήμην μου

Σε στιγμές ιερόσυλες και σε φωτιές που δεν έσβησες

Όσα πόθησες μην τα πεις, μη σφαγιάζεις εις μνήμη μου

Με ξεχνάς σαν φεύγω, κρύβομαι στο σκοτεινό παρόν

Μ’ αγαπάς μα πάντα περισσεύει και ένα… Παρών!

Δεν με πειράζει που δεν είσαι ‘δώ, που χάθηκες στο λίγο

Δεν είναι ο έρωτας λογαριασμός για να ‘χεις να ξοφλάς

Μόνο που με πονά καμιά φορά, που δε μπορώ να μείνω

Στα εύκολα που με ζητούν, σε κείνα που είσαι και σκορπάς

Συγχώρα με που δεν σου τραγουδώ, οι λέξεις δεν ταιριάζουν

Είναι μισές, ξένες, μονάχες τους, άρχισαν και μου μοιάζουν


Δεν υπάρχουν σχόλια: