Baila

Μια γυναίκα αγαπά όπως χορεύει. Όλο το τραγούδι, μέχρι το τέλος, στο σκοτάδι και το φως. Με λόγια ή χωρίς. Μόνη, με πολλούς, μόνο με έναν αλλά πάντα χορεύει για αγάπη. Αθώα σαν παιδί, με τον ενθουσιασμό μιας έφηβης, την παράδοση του έρωτα, την ανιδιοτέλεια της μάνας. Όχι για τα φώτα, για τα μάτια που γυαλίζουν, για το χειροκρότημα, ούτε για το τραγούδι που πάντα τελειώνει.

Χορεύει γιατί μπορεί, γιατί δεν μπορεί να περπατά απλώς στη ζωή, γιατί δεν έμαθε να υπάρχει αλλιώτικα. Χορεύει γιατί είναι γυναίκα, γιατί είναι η ζωή. Δεν είναι η ποίηση, δεν είναι οι λέξεις μήτε οι σιωπές. Τις ξέρει καλά. Μέσα στο σώμα της είναι όλα. Στο σώμα που χορεύει και τραγουδά, που μοιράζεται αλόγιστα, που σκορπίζεται για χάρη του ασήμαντου, μια χάρτινη βαρκούλα που ταξιδεύει για κάποιον Πανορμίτη.

Το άβατο των ποιητών, το ιερό των ιερών, η τελευταία που έπλασε ο Θεός. Η ανάσα της μουσικής, η νιότη του έρωτα, η Ύβρις της ομορφιάς, η Νέμεσις του θανάτου. Η θέωση του χρόνου, η παγανιστική γονιμότητα της αδεξιότητας, το χάδι της ψευτιάς, ο αναστεναγμός του έρωτα, ο Φοίνικας της αγάπης.

Ποιος άντρας μπορεί να χορέψει μια τέτοια γυναίκα; Κανείς. Για αυτό χορεύει πάντα μόνη…