Βρέχει τούτη τη νύχτα των ΛεοντιδέωνΣ’ ένα κομμάτι μαύρο γρανίτη
Σε μια φλεγόμενη καλύβα
Ένα βέλος που λάμπει
Τρέχει ένας έρωτας γυμνός
Σ’ ακονισμένες σιωπές
Σε ξεχασμένες επιθυμίες
Πέρα από τ΄ ανέφικτο
Πάρε με μαζί σου τη νύχτα
Σ’ ένα ταξίδι στο φως
Σε μια στιγμή διακριτική
Να μην τρομάξουν οι ξένοι
Σήμανε 12 στο πλήρωμα του χρόνου
Σε μια ψυχή που ζητά
Στο κορμί που ζητιανεύει
Έξω από πόρτες με άγνωστα ονόματα
Ξυπόλητη περπατώ
Μέσα στη νύχτα
Μέσα στις φλόγες
Μα δεν έχω κορμί
Κάηκε σε κείνη την καλύβα
Κουτσαίνοντας
Δίχως χέρια να σε κρατήσω
Ανάμεσα στις σκιές
Και τότε θυμάμαι
Πως δεν ξέρω πώς μοιάζεις
Φοβάμαι πως σε προσπέρασα
Δίχως να καταλάβω
Μέσα στους ξένους
Μες στο σκοτάδι που καίγεται
Την ώρα που σήμανε 0
Και ο άγγελος έκλεβε την ψυχή μου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου