Τα 3 μου!

Αν και ξύπνησαν βάρβαρα μέρα μου τα χρόνια του σχολείου που σχολίαζα τα καλολογικά στοιχεία στα κείμενα και πήγαινα και ζωγράφιζα και εκτός σχολείου (τρομάρα μου) και κάναμε ιστορία τέχνης με 1 βιβλίο σηκωμένο στα μούτρα μας μπροστά, να μας ρωτά "Ονοματίστε τον καλλιτέχνη, το έργο, τη σχολή" *brrrr* Εντούτοις το αντιπαρέρχομαι και ξεκινώ.
1. Αγαπημένος πίνακας. Ο αγαπημένος μου πίνακας, δεν είναι καν πίνακας ζωγραφικής. Είναι οι εικόνες από το videoclip της Mylene Farmer "Comme j' ai mal" (Στίχοι Mylene Farmer, Μουσική Laurent Bouttonat) (CD Anamorphosée, 1996) όπου αφηγείται τη ζωή μια γυναίκας που μετατρέπεται σε πεταλούδα (δεν θα επεκταθώ στον συμβολισμό του video για να μην μπλεχτούμε) αλλά μέσα στα σχέδια μου είναι να το κάνω σε φυσικό μέγεθος στο σαλόνι του σπιτιού. Δεν θα μου ξεφύγει. Απλά περιμένω να περάσει λίγο ο χρόνος να τους έρθει με το μαλακό.

Το καλύτερο είναι να δείτε το video. Για την περίπτωση όμως που κολλά επέλεξα μερικά στιγμιότυπα να πάρετε μια ιδέα

(Στο Video παραγωγή και σκηνοθεσία έκανε ο Marcus Nispel στηριζόμενος σε μία ιδέα της Mylene Farmer και ο μόνος φωτογράφος που παρευρέθηκε στα γυρίσματα ήταν ο Jeff Dahlgren)



2. Αγαπημένο ρητό. Ούτε με το ρητό έχω πρόχειρο. Δεν πιστεύω σε ατάκες, ταμπέλες συμπεριφορών, σαν σήματα οδικής κυκλοφορίας μου κάνει. Κόκκινο, απαγόρευση, Μπλε, υποχρεωτική πορεία. Απεταξάμην!
Κάτι που λέω συχνά είναι "Σ' όποιον αρέσουμε, για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε. Πώς να χωρέσουμε τόσοι άνθρωποι στο κενό;" (Στιχουργός: Λίνα Νικολακοπούλου)

Σ' όποιον αρέσουμε
Καλλιτέχνης:	Δήμητρα Γαλάνη
Συνθέτης:	Γιώργος Χατζηνάσιος
Στιχουργός:	Λίνα Νικολακοπούλου
Στίχοι:
Ό,τι μπορώ για σένα κάνω αυτό τον καιρό και παριστάνω με λάθη σωρό κάτι γερό να κρατηθείς. Ό,τι μπορείς για μένα κάνε κι εσύ να χαρείς, τα χρόνια πάνε κι ας μείνουμ' εμείς λόγω καρδιάς, λόγω τιμής. Σ' όποιον αρέσουμε για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε, πώς να χωρέσουμε τόσοι άνθρωποι στο κενό; Σ' όποιον αρέσουμε για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε, πώς να συνδέσουμε περιθώρια κι ουρανό; Ό,τι μπορώ για σένα κάνω λες κι είμαι φτερό, σ' αεροπλάνο στον κόσμο γυρνώ κι ό,τι περνώ μην το σκεφτείς. Ό,τι μπορείς για μένα κάνε, βραδιάζει νωρίς κι αλλού κοιτάνε τα μάτια θαρρείς λόγω σκιάς, λόγω πληγής

Αλλά η κορυφαία ατάκα (που με τρώει να εμφανιστώ έτσι στη δουλειά... δεν θέλετε να ξέρετε τι έχω κάνει κατά καιρούς, ξέρω που σας λέω) είναι το μπλουζάκι της Madonna που είχε φορέσει σε μια συναυλία. Προχωρούσε και το μπλουζάκι από μπροστά έγραφε Mother και ξαφνικά γυρνούσε και έγραφε από πίσω Fucker! Τα είπε όλα η κυρία!

3. Αγαπημένο Ποίημα. Λατρεύω τα ερωτικά του Ρίτσου και το Μονόγραμμα του Ελύτη.
Εντούτοις αν θα διάλεγα 1 ποίημα, θα ήταν ένα δικό μου, όχι γιατί είναι καλύτερο από όλα τα άλλα αλλά γιατί με τον δικό του παράξενο τρόπο για περισσότερο από 12 χρόνια έρχεται ξανά και ξανά στα χέρια μου και του αλλάζω μορφές, χωρίς να διαμαρτύρεται. Για να επιμένει τόσα χρόνια να ξεπετάγεται κάποιο λόγο θα έχει...

Ίχνη σιωπής
Στο κορμί της ενοχής
Αφήνω ξανά
για να με βρεις

Ίχνη αγάπης
Στην ψυχή της απάτης
Θα σβήνω ψυχρά
Για να χαθείς.

Έξω βρέχει
Και ο νους μου τρέχει
Σε μέρη μακρινά

Πέρασα στην άλλη όχθη

Κάνει κρύο
Δεν είπες αντίο
Μα έφυγες ξαφνικά

Και είδα το σκοτάδι αγκαλισμένο με το φως

Ένα ψέμα
Βουτηγμένο στο αίμα
Και η αλήθεια μισή

Είδα εσένα που δήλωνες Θεός

Βουβό κλάμα
Της ψυχής σου του θάμα
Και η αγάπη νεκρή

Πέρασα στην άλλη όχθη

Ξημερώνει
Τίποτα δε σε λυτρώνει
Το δάκρυ λειψό

Και είδα τον πρώτο έρωτα να κείτεται νεκρός

Τόσοι πόνοι
Ό,τι ακόμα σε πληγώνει
Γάργαρο νερό

Είδα εμένα να λέω αληθώς

Καληνύχτα
στης αγάπης τα δίχτυα
απόψε θα σε βρω

Αν και ο έρωτας είναι το σπουδαιότερο ποίημα όλων. Εκεί που δεν ακούς, δεν διαβάζεις την ποίηση, αλλά τη ζεις...

Αυτά ήταν τα 3 μου λοιπόν.
Με προσκάλεσε ο blogoulis και για να μην πάρω απουσία απάντησα. Βέβαια ήταν κάπως περίεργες οι απαντήσεις μου αλλά έχουν κάτι από μένα. Και 'γω περίεργη είμαι! Για να δω τώρα και τις δικές σας κόλλες! Και όσοι δεν γράψανε να γράψουν γρήγορα!

ΥΣ. Για τους σκληροπυρηνικούς φιλότεχνους οφείλω να ομολογήσω ότι έχω ένα φοβερό κόλλημα με την Guernica του Pablo Picasso, τον πίνακα που απεικονίζει τον βομβαρδισμό από τους Ναζί της πόλης Guernica της Ισπανίας από 28 αεροπλάνα στις 26 Απριλίου του 1937 κατά τη διάρκεια του Ισπανικού εμφυλίου πολέμου. Για έναν περίεργο λόγο όπου και να τον συναντήσω αυτόν τον πίνακα (σε σπίτια, σε γραφεία) σταματάω ότι κάνω και τον χαζεύω και ακόμα όταν φεύγω πάντα γυρίζω, του ρίχνω μια τελευταία ματιά και μετά φεύγω οριστικά. Μία φορά παραλίγο να αγοράσω ένα αντίγραφο αλλά την τελευταία στιγμή έκανα μεταβολή και έφυγα.