Ο έκπτωτος πρίγκιπας της Γένοβας

Μίλα μου ψιθυριστά αν μου μιλάς για αγάπη. Εκεί. Μισός στη δωμάτιο και μισός έξω στην μισόκλειστη τζαμαρία να φυσάς τον καπνό του τσιγάρου στο μπαλκόνι. Να ακούσω ακόμα μια φορά για τον πρίγκιπα του λιμανιού, που πριν χρόνια βγήκε στο ταξίδι και δεν επέστρεψε ποτέ. Να μου πεις για το άγαλμα που έχει το όνομά σου, τους δρόμους, τα ταξίδια στις ατέλειωτες θάλασσες.

Έκρυψα το ψαροντούφεκο και την μαύρη στολή με τις γαλάζιες λεπτομέρειες στο πίσω μέρος της ντουλάπας. Κάτω κάτω. Αθέατο προσκύνημα στο άπιαστο, στο όνειρο, στη μοναξιά. Πιο μοναχός από τους μοναχούς. Πιο ξένος απ’ την αγάπη. Έλα. Έχω μια στάλα βυσσινί σατέν να σταυρώνει πισώπλατα την νύχτα.

- Είσαι σίγουρη; Με ρώτησες, κοιτώντας με στα μάτια.

- Ναι.

Σε θυμάμαι να ψαρεύεις στα βραχάκια με την πετονιά. Με έναν καφέ στο χέρι

και τα πόδια πάνω στο πεζουλάκι της βεράντας σε έβλεπα να παλεύεις, να βρέχεσαι, να επιστρέφεις ηττημένος μα χαρούμενος, διεκδικώντας την πληρωμή σου. Πάντα υπήρξα καλοπληρωτής στον έρωτα. Εκεί, δίπλα στη θάλασσα, που σε διεκδικούσε, σε καλούσε τις νύχτες, όπως το αίμα σε πρόσταζε. Ποιος μπόρεσε να τα βάλει ποτέ με το αίμα;

Ερχόμουν πίσω σου στα θάλασσα, σε φιλούσα στον ώμο ξαφνικά και σε βουτούσα στην θάλασσα. Πήγαινες ακόμα πιο βαθιά και με παρέσερνες και μένα στο βυθό να σε δω στον μόνο κόσμο που υπήρξες πραγματικά ευτυχισμένος. Όταν μου τέλειωναν οι μπουρμπουλήθρες με άρπαζες και με πέταγες έξω από το νερό με μια σου κίνηση κρατώντας με μια δακτυλουργική κίνηση το πάνω μέρος από το μαγιό μου στο χέρι σου. Σε έψαχνα να μου το δώσεις πίσω αλλά δεν έβγαινες έξω. Ποτέ δεν κατάλαβα πώς τα κατάφερνες και κρατούσες τόσο την αναπνοή σου. Βουτούσα να σε βρω, με άρπαζες και με φίλαγες στο στόμα. Έκλεβες την ανάσα μου, να μείνεις ακόμα λίγο κάτω, εκεί, στον κόσμο σου. Έσκαγα και έβγαινα να πάρω αέρα και μου έκλεβες και το κάτω μέρος από το μαγιό. Μετά έβγαινες γελώντας ακόμα πιο μακριά, κουνούσες γελώντας τα τρόπαιά σου και μου ‘λεγες, «πιάσε με, πιάσε με, δεν μπορείς, είμαι δελφινάκι, χάνομαι, πιάσε με αν μπορείς». Υποκρινόμουν πως με έπιανε κράμπα και αμέσως με ένα μακροβούτι με βούταγες ανήσυχος ενώ εγώ γελούσα και έπαιρνα πίσω τα τρόπαιά σου. Σ’ αγκάλιαζα και με τα δάχτυλα των ποδιών μου, έκλεβα το δικό μου τρόπαιο.

«Τα δελφινάκια δεν τα χρειάζονται αυτά» έλεγες, έκανες μια βουτιά βγαίνοντας από το νερό και χανόσουν ξανά στο βυθό για να εμφανιστείς ώρα μετά στο πιο απρόσμενο σημείο.

Και έπειτα έρχονται οι νύχτες. Τις νύχτες σε θυμάμαι καλύτερα. Να με περιμένεις, να με παίρνεις μαζί σου στο ταξίδι. Πάντα μου άρεσε να σε τρομάζω. Να σου κλέψω μια αγκαλιά ακόμα πριν σχεδιάσεις το ταξίδι της επιστροφής στη Γένοβα. Βυσσινί και μπλε σκούρο τα χρώματα που διάλεγες για να βγάζεις τα μαύρα σου ρούχα. Μ’ άρεσε να σε σημαδεύω. Γελούσα με τα ζιβάγκο, που φορούσες μέσα στη ζέστη, τα μούτρα που μου έκανες το πρωί όταν έβλεπες τα σημάδια και έλεγες «αυτό πότε μου το έκανες;» και εγώ γελούσα και έτρεχες πάλι στον καθρέφτη και φώναζες πάλι «και αυτό; Αυτό πότε;» και εγώ γελούσα ξανά καθώς πάλευες να δεις πόσα σου είχα καταφέρει. Ερχόσουν μουτρωμένος και μου ‘λεγες «δεν με σκέφτεσαι καθόλου. καθόλου δεν με σκέφτεσαι σου λέω. Μου λες πώς θα κυκλοφορήσω τώρα; Όλοι θα γελάνε» Δεν πιστεύω να γέλασε ποτέ κανείς περισσότερο από μένα καθώς σε έπαιρνα αγκαλιά και εσύ πάλευες να ξεφύγεις και έλεγες «Θα αργήσω. Θα αργήσω σου λέω! Μόνο τον εαυτό σου σκέφτεσαι!» Πόσες φορές κατάφερες να ξεφύγεις; Καμία, εκτός αν ερχόταν το ροτβάιλερ να χτυπήσει τον πόρτα.

Αλλά πάντα κάποιος έρχεται και μιας χτυπά την πόρτα για να φύγουμε. Έτσι δεν είναι; Ας πάρουμε τα ζιβάγκο μας να βγούμε έξω λοιπόν. Αν σε στενεύει λίγο, είναι που πάντα τα άλλαζα την τελευταία στιγμή για να χω την μυρωδιά σου πάνω μου. Να με βλέπουν τα ροντβάιλερ, να μας μπερδεύουν και να προσπερνούν. Μα τα σημάδια σου είναι αόρατα, χάρτης μυστικός να γυρίζω κοντά σου, με τα ρούχα σου πλυμένα, διπλωμένα, τακτοποιημένα στα χέρια μου. Σαν τις ζωές που διαλέξαμε. Σαν εμάς.