Πόσες δοκιμές αντέχεις;

Ι.

Άσε για λίγο τα χαρτιά σου. Άσε τον υπολογιστή σου μόνο, δεν θα διαμαρτυρηθεί. Σήκω και κοίτα έξω απ’ το παράθυρό σου. Πίπιζες και γκάιντες σύναξα, να με βλέπεις καθώς περνώ στο δρόμο με το αυτοκίνητό μου, με τα παράθυρα κατεβασμένα και τη μουσική στο τέρμα. Σου χαμογελώ μα δεν με βλέπεις. Παίζω με τα φωτεινά κουμπάκια, χτυπώ το τιμόνι μαζί με τα τύμπανα να καλέσω την άνοιξη.

Μη δυναμώνεις τη μουσική. Όχι αν δεν το θες. Μη μου χαμογελάς, μη με αποχαιρετάς στα πράσινα φανάρια που χάνομαι. Στο τζάμι, που βλέπεις αχνά τη μορφή σου, αντικρίζεις το βλέμμα μου. Κοίτα πίσω από την πυρακτωμένη άμμο τη μουσική, που ξεχύνεται πάνω από το γκρίζο της πόλης, ιστιοφόρο που πλέει να κυριεύσει τον νέο ουρανό στο όνομα υμών. Με τον ήχο φουσκώνω τα πανιά του με τα ζωγραφισμένα ιερογλυφικά, να λάμπουν στον ήλιο που σε χαϊδεύει.

Μέσα από τις μουσικές μου σε βλέπω.

ΙΙ.

Στα βράχια αντίκρυ απ’ τη θάλασσα τραγουδώ την ψυχή μου. Μόνη με το αεράκι να φυσά και την θάλασσα να ψάχνει να μ’ αρπάξει, σχεδιάζω χρώματα και ψέματα για να ‘χει η ψευδαίσθηση να χορεύει στην άμμο, με ένα μαύρο φουστάνι. Με φωνές ξένες να στροβιλίζεται στην άκρη των κυμάτων. Με νότες χαρούμενες τραγουδιέται η μοναξιά και η θλίψη πάνω από γκρεμούς καθώς η ζωή προελαύνει υψώνοντας λάβαρα σε τούτη την άβυσσο.

Δεν ξέρω, δεν έμαθα τίποτα, τόσα χρόνια σε τούτα τα βράχια. Μήτε να στέκομαι, μήτε να προχωρώ πάνω στη θάλασσα. Όλα γυρίζουν αέναα, όλα καίγονται τη νύχτα από τις μοίρες εδώ που μ’ έταξαν. Όλα κάποιες στιγμές έρχονται πάνω μου και με πνίγουν στην ονειροπαγίδα που υφαίνομαι ενώ η βουή μεγαλώνει. Τότε είναι, που ξεχύνονται όλα και έρχονται να με συναντήσουν ξανά σε τούτα τα βράχια με πίπιζες και με ταμπούρλα. Όλες μου ιστορίες, όλοι μου οι έρωτες, όλες οι μνήμες που φτερουγίζουν τριγύρω μου. Μέχρι το τέρμα σου είπα, έτσι δεν είναι; Πάνω του στέκομαι για ένα χειροκρότημα ακόμα, για μια παράσταση ακόμα, για μια ιστορία.

Στέκομαι... Έρχομαι; Ή φεύγω; Δεν κοιτάζω τίποτα παρά μόνο την ψυχή μου. Δεν χωράνε οι άνθρωποι στο αλλιώτικο, το ξένο, το παράταιρο. Μόνο η μουσική, που καλπάζει στην ερημιά και μια χούφτα ανοησίες, που σκορπίζω ν’ ανοίγουν το δρόμο. Πέφτουν τα βράχια στη θάλασσα. Όσα δοκίμασα, μα δεν ήμουν. Πρόσωπα και προσωπεία. Στενεύει το όριο, δυναμώνει η μουσική, πλησιάζουν. Δεν κλαίω, όχι. Είναι ανώφελο όταν η ψυχή σηκώνει τα χέρια ψηλά με την καρδιά και τα καρφιά της στο χέρι. Με τη μουσική μου τα υψώνω, πάνω απ’ την αλμύρα, πάνω απ’ τη θάλασσα. Τόσο, όσο να έλθουν στην ευθεία των ματιών μου. Θυμάσαι τι είπαμε; Κάθε τι μονό είναι και περιττό. Μπήγω τα καρφιά στη σάρκα της και την αφήνω να τσακιστεί στα βράχια, να χαθεί στη θάλασσα. Δεν μου χρειάζεται πια…

Σάυλοκ χρόνε την κέρδισες. Χάρισμά σου. Δεν είμαι εγώ που στέκομαι εδώ παρά μόνο ένας φτηνός αντικατοπτρισμός. Τα βράχια είμαι που κομματιάζουν την καρδιά μου στο βάφτισμα της θάλασσας καθώς η μουσική σεργιανά τα σώματα που δεν πλάγιασα ακόμη.

III.

Περιπλανιέμαι ανάμεσα στα καραβάνια των πέτρινων σκιών ταξιδεύοντας προς το τέρμα του κόσμου, την άκρη της στιγμής, το τέλος της εποχής των ανθρώπων. Δεν θυμάμαι πότε ξεκίνησα, ούτε από πού. Δεν έχω όνομα, πρόσωπο μήτε κορμί να επιστρέφω. Άπιαστη σαν όνειρο, όμοια με ενοχή χάνομαι στα χθόνια σταυροδρόμια της σκέψης. Βυθίζομαι στην απουσία, ναυαγώ στη σιωπή, ξεβράζομαι στην εγκατάλειψη.

Φωνές μαστιγώνουν τη θλίψη μου, λάβαρα λεηλατούν την ανεπάρκεια μου. Δεν έμαθα τίποτα σε τούτη τη φτώχια παρά μόνο να προχωρώ, να συνεχίζω, να φεύγω.