Κυριακή, Οκτωβρίου 05, 2008

est-ce que tu me trouveras?


Τι θα γινόταν, αν μια στιγμή σταματούσα να προχωρώ ανάμεσα σε όλους αυτούς τους ανθρώπους; Πες μου. Αν μέσα στον αέρα, που σηκώνεται και όλοι τρέχουν ολοένα πιο γρήγορα, σπρώχνοντάς με, ρίχνοντάς με στο δρόμο κάποιες φορές, εγώ σήκωνα τα μάτια μου στον ουρανό. Θα μπορούσα να δω αυτό που έρχεται;

Ακούω τη βροχή. Δεν προχωρώ πια. Δεν με νοιάζει. Δεν θέλω. Εδώ σταματώ. Ανάμεσα στους ανθρώπους που βιάζονται, που ξεχνούν, που προσπερνούν, που προχωρούν σκυφτοί, παγωμένοι, μόνοι μέσα στην βουή του τίποτα.

Σ’ αγαπάω και σταματάω. Τραβάω χειρόφρενο. Τραβάω το λαβή κινδύνου στο τραίνο που τρέχει. Δεν έχει παρακάτω. Όχι πριν με βρεις, πριν με συναντήσεις, πριν μου δώσεις το χέρι ανάμεσα σ’ αυτά τα άδεια πουκάμισα. Δεν θέλω να σε προσπεράσω. Δεν θέλω να με προσπεράσεις προτού προλάβω να νοιώσω πως είσαι εσύ.

Δεν γίνεται να προχωράμε και οι δύο αφού δεν προχωράμε μαζί.

Μένω εδώ. Στη μέση του τίποτα. Στο πιο αδιάφορο σημείο του δρόμου, στη πιο στρογγυλεμένη καμπή της ζωής μου και περιμένω. Να περάσεις. Να σε δω. Να καταλάβω. Να ξεχυθούν οι αισθήσεις μου ξωπίσω σου σαν αδέσποτα σκυλιά. Να τρέξω, να προλάβω να σε πιάσω από το χέρι και να σου πω «υπάρχουν πολλοί όμορφοι άντρες αλλά σε έναν δεν μπορείς να αντισταθείς. Πρέπει να τρέξεις, να τον αρπάξεις, να προλάβεις να του το πεις. Έτσι απλά» Να σε κοιτάξω κατάματα, να νοιώσω την ανάσα σου στο λαιμό μου, να σου απλώσω το χέρι μέσα στον άνεμο και την βροχή που σηκώνεται.

Δεν πάω πουθενά. Όσο και αν οι άλλοι προχωρούν, όσο και αν σπρώχνουν, όσο και αν φωνάζουν, εγώ μένω εδώ. Κλείνω τα μάτια. Το ξέρεις καλά πού σε περιμένω. Με ξέρεις ποιά είμαι. Το πρόσωπό μου, το σώμα μου, την ψυχή μου, τα κίτρινα τριαντάφυλλα που ανθίζουν τη νύχτα, την αλήθεια και το ψέμα μου.

Μη με ξεχάσεις την επόμενη φορά, που θα σε φέρει ο δρόμος σου εδώ. Είναι τόσο εύκολο να με αποκτήσεις...


Άκου τη θάλασσα πώς σε ζητά από μένα
Με κουβαδάκια και φτυαράκια στην παραλία
παλεύω να την αδειάσω
Να κερδίσω το ανέφικτο.

Κάθε νύχτα που φεύγεις έρχομαι εδώ
Και προσπαθώ να αδειάσω τη θάλασσα
Όλη τη νύχτα μάχομαι ανεμόμυλους
Σε μια μάχη καταδικασμένη

Ξημερώνει πάντα πριν παραδεχτώ την ήττα μου.


7 σχόλια:

Ένδειξη ζωής είπε...

Καλημέρα Σπαρκούλα μου!

Spark D' Ark είπε...

atasha St-Pier - Tu Trouveras

Comme tout le monde j'ai mes défauts
J'ai pas toujours les mots qu'il faut
Mais si tu lis entre les lignes
Tu trouveras dans mes chansons
Tout c'que je n'ai pas su te dire

Il y a des fautes d'impression
Des "Je t'aime" un peu brouillon
Malgré mes accords malhabiles
Tu trouveras dans mes chansons
Tout ce que je n'ai pas osé te dire

{Refrain:}
Tu trouveras...
Mes blessures et mes faiblesses
Celles que j'n'avoue qu'à demi-mot
Mes faux pas mes maladresses
Et de l'amour plus qu'il n'en faut
J'ai tellement peur que tu me laisses
Sache que si j'en fais toujours trop
C'est pour qu'un peu tu me restes
Tu me restes

Il y en a d'autres que tu aimeras
Bien plus belles, plus fortes que moi

[Je leur laisserai bien sûr la place
Quand je n'aurai plus dans mes chansons
Plus rien à te dire en face
Le temps vous endurcit de tout
Des illusions, des mauvais coups]

Si je n'ai pas su te retenir,
Sache qu'il y a dans mes chansons
Tout c'que je n'ai pas eu le temps de te dire

Le temps vous endurcit de tout
Des illusions, des mauvais coups
Si je n'ai pas su te retenir,
Sache qu'il y a dans mes chansons
Tout c'que je n'ai pas eu le temps de te dire

{au Refrain: x3}
Tu trouveras...
Mes blessures et mes faiblesses
Celles que j'n'avoue qu'à demi-mot
Mes faux pas, mes maladresses
Et de l'amour plus qu'il n'en faut
J'ai tellement peur que tu me laisses
Sache que si j'en fais toujours trop
C'est pour qu'un peu tu me restes
Tu me restes.

θα βρεις

Όπως όλος ο κόσμος
Έχω τα ελαττώματά μου
Δεν έχω πάντα τις λέξεις που πρέπει
Αλλά αν διαβάζεις ανάμεσα στις γραμμές
Θα βρεις μέσα στα τραγούδια μου
Όλα εκείνα που δεν ήξερα να σου πω

Υπάρχουν τυπογραφικά λάθη
Των «σ’ αγαπώ», κάπως πρόχειρα
Παρά τις συμφωνίες μου
Θα βρεις μέσα στα τραγούδια μου
Όλα εκείνα που δεν τόλμησα να σου πω

Θα βρεις
Τα τραύματά μου και τις αδυναμίες μου
Εκείνα που δεν ομολόγησαν παρά μια λέξη μισή
Τα λάθη μου, όχι την αδεξιότητά μου
Από την αγάπη περισσότερο από το λάθος
Φοβάμαι τόσο ότι με αφήνεις
Γνώριζε ότι τα κάνω όλα πάντα τόσο πολύ
Είναι για λίγο μόνο που μένεις σε μένα
Μένεις σε μένα

Υπάρχουν άλλες που θα αγαπήσεις
Σίγουρα πιο όμορφες
Πιο δυνατές από μένα

Τις αφήνω λοιπόν στο μέρος
Όταν δεν θα έχω πια στα τραγούδια μου
Τίποτα πια για να σου πω κατά πρόσωπο
Ο χρόνος μας σκληραίνει από όλα
Από τις αυταπάτες, από τα άσχημα χτυπήματα

Αν δεν ήξερα να σε κρατήσω
Γνώριζε πως μέσα στα τραγούδια μου
Όλα εκείνα που δεν είχα το χρόνο να σου πω

Ο χρόνος μας σκληραίνει από όλα
Από τις αυταπάτες, από τα άσχημα χτυπήματα
Αν δεν ήξερα να σε κρατήσω
Γνώριζε πως μέσα στα τραγούδια μου υπάρχουν
Όλα εκείνα που δεν είχα τον χρόνο να σου πω

Θα βρεις
Τα τραύματά μου και τις αδυναμίες μου
Εκείνα που δεν ομολόγησαν παρά μια λέξη μισή
Τα λάθη μου, όχι την αδεξιότητά μου
Από την αγάπη περισσότερο από το λάθος
Φοβάμαι τόσο ότι με αφήνεις
Γνώριζε ότι τα κάνω όλα πάντα τόσο πολύ
Είναι για λίγο μόνο που μένεις σε μένα
Μένεις σε μένα

Spark D' Ark είπε...

καλημέρα E.T. :)

anepidoti είπε...

Άν πω οτι μούλειψες, θάναι αλήθεια, να το ξέρεις σπαρκουλίνι, εσύ και τα κίτρινα τριαντάφυλλά σου.
Καλημέρες ζεστές απ' τα βόρεια.

Spark D' Ark είπε...

βρόχινες καλημέρες από εδώ :) χρειάζονται και οι σιωπές, προκειμένου αυτό που λέμε να συνεχίζει να έχει αξία... για να μετράμε το λίγο μας με την αλήθεια, το θέλω με αυτό που μπορούμε να θυσιάσουμε για να το αποκτήσουμε...

Ανώνυμος είπε...

Κυνηγός του ανέφικτου; Πιστεύεις ότι μπορείς να την αδειάσεις τη θάλασσα με το κουβαδάκι σου; Πόση πίστη έχεις σ' αυτό; Πόσους ανεμόμυλους μπορείς να νικήσεις;
Αλλά, τα βάζεις με τη θάλασσα ε; Το λέει η καρδούλα σου. Και μόνο γι' αυτή τη δύναμη σου αξίζει ένα μεγάλο μπράβο. Δεν εγκαταλείπεις το όνειρό σου. Ακόμα κι αν δεν το κάνεις πραγματικότητα ποτέ, μόνο και μόνο που δεν τα παράτησες είναι νίκη...

Spark D' Ark είπε...

Δεν με νοιάζει να μετράω νίκες. Τον έρωτα και την αγάπη με νοιάζει να αντικρύζω στα μάτια εκείνου που αγαπώ. Όσο έχω πίστη στον άνθρωπο, όσο γεννιούνται άντρες-θάλασσες, όσο οι ανεμόμυλοι αντιστέκονται στην τεχνολογία, εγώ εδώ θα είμαι να σαρκώνω το αδύνατο.