Let's make it interesting...

Με το άσπρο φουστάνι και ένα μπουκέτο μαύρα τριαντάφυλλα προχωρώ προς την Ανατολή. Με πόδια γυμνά πατώ τον πηλό, που κάποτε ήμουν, μέσα στην ομίχλη και την ανάσα του αόρατου. Μέσα στον κήπο με τα αγάλματα, τις καλαμιές που γέρνουν ψιθυρίζοντας, έρχομαι, είμαι, πορεύομαι, χαράσσοντας το εφήμερο. Μέρες και νύχτες σύναξα κάτω από δαντέλες και μετάξι, να θρυμματίζω στο ταξίδι, σπασμένα γυαλιά, που περπατώ με πόδια γυμνά. Και φως να ανεβαίνει από τον ομφαλό στο βλέμμα, να διακορεύει την ομίχλη, να λάμπει. Ενέργεια, που ενσαρκώνεται για να απελευθερωθεί στον επόμενο οργασμό.
Ο Ιανός μ’ έναν αμφίσημο χρησμό ξεμακραίνει. Επίκειται η σύλληψη μου. Οι στιγμές απλώνουν τα φιλιά του παντού στο κορμί μου. Το σημείο. Ανάμεσα στα μάτια. Εκείνο που ξέρει να διακρίνει μες στην ομίχλη. Μια αστραπή σκίζει το σύννεφο, μια βροντή με σπρώχνει. Δεν βιάζομαι. Έχω χρόνο. Τώρα. Σφίγγω τα μαύρα μου τριαντάφυλλα με τις μικρές τους δροσοσταλίδες που κυλούν στον λαιμό μου καθώς τα φιλώ για τελευταία φορά. Κλείνω τα μάτια και τα πετώ πίσω μου.
Πιάνω το φουστάνι με τα 2 μου χέρια και το σηκώνω ψηλά, να περπατώ λεύτερα. Σκοντάφτω ανάμεσα σε δέντρα και κλαδιά ξερά, πέφτω μα σηκώνομαι πάλι.
Ένας πυροβολισμός. Τα πουλιά αρχίζουν να πετούν ταυτόχρονα. Σταματώ. Κοιτώ πίσω από την πλάτη μου. Ξέρω. Δεν φοβάμαι. Νοιώθω την παγωμένη κάνη ανάμεσα στα μάτια. Κοιτώ καλύτερα. Παίρνω την κάνη και την βάζω στο στήθος. Το όπλο πετιέται μακριά. Ένα μαργαριτάρι σκορπά σε μελάνι και αίμα στο στόμα μου.
Συνεχίζω να προχωρώ μέσα στην υγρασία. Το μουλιασμένο μου ρούχο λεηλατείται αχόρταγα απ’ τα κλαδιά. Δεν το χρειάζομαι πια. Το φως γίνεται εκτυφλωτικό. Ο οργασμός. Η σύλληψη. Η καταδίκη.
Σε 40 εβδομάδες θα γεννηθώ.