Los amantes de Teruel

Η Teruel είναι η μόνη πόλη, που θυμάμαι με την αφή όπως κάθε τι αγαπημένο. Με ένα χάρτη στα χέρια, ξεκομμένη από τους γνωστούς, την ψηλάφιζα στα πλινθόκτιστα κτίρια, χαμένη σε μία γλώσσα, που δεν μιλούσα μα την καταλάβαινα, approximativement comme la langue de l'amour. Χανόμουν στην ιστορία της ανεβαίνοντας ψηλαφιστά στους πύργους της.

Όταν κάποιος διεκδκούσε μία γυναίκα έπρεπε να χτίσει έναν πύργο αντάξιο της, να της τον προσφέρει την μέρα που θα τη ζητούσε σε γάμο. Κάποια φορά η ίδια γυναίκα διεκδικήθηκε από δύο άντρες. Ο πατέρας της διέταξε οι δύο πύργοι να χτιστούν αντικριστά και όποιος έκανε τον υψηλότερο, εκείνος θα την κέρδιζε. Οι πύργοι ξεκίνησαν να χτίζονται. Μέχρι την τελευταία στιγμή πάλευαν ποιος θα φτάσει πιο ψηλά. Την τελευταία νύχτα ενώ είχε ξεκαθαρίσει ο νικητής, ο αρχιτέκτονας του κοντύτερου πύργου πρόσθεσε μία λεπτομέρεια στην κορυφή, ξεπερνώντας την διαφορά ύψους που έλειπε. Την επόμενη μέρα ο πατέρας της νύφης πήγε να δει τους πύργους και να ανακοινώσει σε ποιον θα έδινε την κόρη του.
Στην καταμέτρηση, ο δεύτερος πύργος με τις νυχτερινές παρεμβάσεις ήρθε πρώτος και ήταν πλέον φανερό ποιος θα κέρδιζε την κόρη. Ο ηττημένος αρχιτέκτονας του πρώτου πύργου αυτοκτόνησε πέφτοντας από τον πύργο του.

Περπατώ άλλοτε ξεκομμένη άλλοτε ακολουθώντας διακριτικά τους ανθρώπους. Βλέπω κόσμο να περιμένει υπομονετικά έξω από μία πόρτα σε ζυγούς αριθμoύς. Παίρνω το περιττό μου και περιμένω και εγώ ακουμπώντας στον τοίχο να τον νοιώθω να αναπνέει, να μου πει τις ιστορίες των ζυγών ανθρώπων. Μπαίνω στο σκοτεινό δωματιάκι με τα αγάλματα και ακούω τον θρύλο της αγάπης τους.
Στην πόλη υπήρχαν δύο σημαντικές και πλούσιες οικογένειες οι Marcilla και οι Segura. Ο Juan Martinez (γνωστός και ως Diego) ανήκε στους Marcilla και η Isabel στους Segura. Ερωτευμένοι από παιδιά ζωγράφιζαν τον έρωτα στην πλάτη του ονείρου αλλά όταν έφτασαν σε ηλικία γάμου η οικογένεια του Diego είχε πια χάσει τα πλούτη της. Ο πατέρας της Isabel όντας ο πλουσιότερος άνθρωπος στην Teruel απαγόρευσε τον γάμο. Ο Diego επέμεινε και έτσι έγινε η συμφωνία να φύγει ακολουθώντας τους σταυροφόρους για πέντε χρόνια. Αν κατόρθωνε να κερδίσει τα παλιά του πλούτη τότε θα παντρευόταν την Isabel.
Ο Diego έφυγε και ο πατέρας της Isabel άρχισε να την πιέζει να παντρευτεί. Εκείνη απαντούσε πως ο Θεός επιθυμούσε να παραμείνει παρθένος μέχρι να γίνει 20 ετών καθώς οι γυναίκες πρέπει να μάθουν την διαχείριση ενός σπιτιού πριν παντρευτούν. Ο πατέρας της συμφώνησε, περιμένοντας να περάσουν τα 5 συμφωνημένα χρόνια.
Λίγο πριν εκπνεύσει η διορία ο πατέρας της κατόρθωσε να πείσει την Isabel ότι ο Diego δεν θα γυρνούσε ποτέ και ο γάμος έγινε την παραμονή της συμπλήρωσης των πέντε ετών από την αναχώρηση του. Παντρεύτηκε τον Don Pedro de Azagra από το Albarracin, στενό φίλο του πατέρα της.
Μετά την γαμήλια τελετή και κατά τη διάρκεια του γλεντιού οι φύλακες της πόλης ειδοποίησαν μέσα στη νύχτα ότι κατέφθανε ο Diego Marcilla γεμάτος πλούτη, να ζητήσει την αγαπημένη του σε γάμο. Δεν τον άφησαν να πλησιάσει και να τη δει.
Το ίδιο βράδυ, ο Diego τρύπωσε στην κρεβατοκάμαρα της Isabel όπου κοιμόταν με τον σύζυγο της και την ξύπνησε τρυφερά. Την ικέτευσε
"Besame, que me muero," (φίλα με γιατί πεθαίνω)
Εκείνη όμως αρνήθηκε λέγοντας
"No quiera Dios que yo falte a mi marido,"
(Ο Θεός δεν επιθυμεί να απατήσω τον σύζυγο μου.)
"Por la pasion de Jesucristo os suplico que busques a otra, que de mi no hagais cuenta. Pues si a Dios no ha complacido, tampoco me complace a mi."
(Για την αγάπη του Ιησού Χριστού σε ικετεύω να βρεις έναν άλλον και σταμάτα να νοιάζεσαι για μένα. Αν δεν μπορείς να ευχαριστήσεις τον Θεό τότε μην ευχαριστείς ούτε εμένα.)
Την ικέτευσε για μια τελευταία φορά, λέγοντας ότι πεθαίνει και ευχόταν για ένα τελευταίο φιλί. Αλλά εκείνη επέμεινε στην άρνησή της. Ο Diego, μην μπορώντας να αντέξει τον αποχωρισμό από την αγαπημένη του, ξεψύχησε στα πόδια της. Όταν η Isabel κατάλαβε ότι ήταν νεκρός, ξύπνησε τον άντρα της, λέγοντάς του ότι το ροχαλητό του την τρόμαξε και πως ήθελε να ακούσει μία ιστορία. Αφού της διηγήθηκε την ιστορία, ως ανταπόδοση του είπε τη δική της. Του είπε για τον Diego και για τον λόγο που κείτονταν νεκρός δίπλα στο κρεβάτι.
«Άθλια! Γιατί δεν τον φίλησες;»
«Για να μην απατήσω τον άντρα μου» Απάντησε εκείνη
«Φυσικά» αναστέναξε εκείνος «Είσαι μια γυναίκα που πρέπει να εγκωμιαστεί»
Συμφώνησαν να τον θάψουν μυστικά στην τοπική εκκλησία επειδή ο σύζυγος φοβήθηκε ότι θα κατηγορηθεί για τον θάνατό του. Την επόμενη ημέρα στην κηδεία του Diego η Isabel εμφανίστηκε φορώντας το νυφικό της. Πλησίασε το φέρετρο, έδωσε στο νεκρό άντρα το φιλί, που του αρνήθηκε όσο ήταν ζωντανός και έπεσε νεκρή.
Θάφτηκαν μαζί και κάποια χρόνια μετά έφτιαξαν τα αγάλματα πάνω από τα νεκρά σώματά τους. Αν προσέξει κάποιος θα παρατηρήσει το χέρι του Diego που τεντώνεται να πιάσει εκείνο της Isabel αλλά δεν το αγγίζει γιατί δεν επιτρέπεται καθώς η Isabel είναι πλέον παντρεμένη.
Την ιστορία αυτή την έκλεψαν πολλοί και την τραγούδησαν. Ακόμα και ο ίδιος ο Shakespeare χρόνια αργότερα. Έτσι οι περισσότεροι δεν έμαθαν ποτέ την τι συνέβη πραγματικά. Κοιτάζω το κόκκινο τριαντάφυλλο που κάποιος έχει αφήσει ανάμεσα στα χέρια τους και βγαίνω στο δρόμο.

Επιστρέφω στην πλατεία και κάθομαι σε ένα παγκάκι. Απολαμβάνω την ομορφιά όταν βλέπω ψιλόλιγνα ζευγάρια να πλησιάζουν πλαισιώνοντας μια παχύσαρκη γυναίκα. Η γυναίκα κάθεται σε ένα παγκάκι πιο πέρα από το δικό μου, με όλη μου την αδιακρισία καθισμένη σιωπηλή δίπλα της.
Μέσα στη σιωπή της πλατείας αρχίζει να τραγουδά. Ανατριχιάζω. Είναι ό,τι πιο καθάριο και υπέροχο έχω ακούσει ποτέ. Τα ζευγάρια ξεκινούν να χορεύουν flamenco στην πλατεία ενώ ο κόσμος προσπερνά. Ο χρόνος σταματά, παραδίδομαι στη φωνή της και στα σώματά τους, που υμνούν το πάθος και τον έρωτα. Δεν ξέρω πόσην ώρα τραγουδούσε, πόσην ώρα χόρευαν. Κάποια στιγμή σηκώθηκαν και έφυγαν χαμογελαστοί. Έτσι απλά. Χωρίς κάποιος να προσβάλει τη στιγμή προσφέροντάς τους χρήματα. Αpproximativement comme l'amour.
Έμεινα εκεί, ταξιδεύοντας, μέχρι τη στιγμή, που με ανακάλυψαν οι γνωστοί μου. Με πήραν και χαθήκαμε ανάμεσα στον κόσμο που προσπερνά.
Αpproximativement comme ma vie.