Παρασκευή, Οκτωβρίου 10, 2008

Κάτι που να έχει σημασία...


Ο χρόνος περνά. Τον χωρίζουμε σε κομμάτια και αυτά σε ποιο μικρά και πιο μικρά, πιο μικρά ολοένα από όσο μπορούμε να καταλάβουμε, πιο μικρά από όσο έχει σημασία. Αγοράζω βιβλία που τα παρατάω από εδώ και από εκεί. Βαρβαρισμοί που δεν έχουν να μου πουν τίποτα. Πόσοι άραγε έχουν να πουν κάτι που να έχει στα αλήθεια σημασία; Πόσοι σταματάνε να κόβουν το χρόνο κομμάτια για να πουν κάτι που να έχει στα αλήθεια σημασία;

Έκοψα και την τηλεόραση. Βαρέθηκα. Αφήνω πια το φαγητό στο πιάτο όταν δεν μ’ αρέσει. Σκορπίζω κείμενα και μουσικές από εδώ και από εκεί ψάχνοντας κάτι που να έχει στα αλήθεια σημασία. Κάτι. Μα δεν ξέρω τι. Μια ιστορία, μια κουβέντα, μια αίσθηση αλλά τίποτα. Ο χρόνος λειαίνει τα πάντα όπως η θάλασσα το σπασμένο γυαλί. Αλλά έτσι είναι πιο εύκολο. Δεν κόβεται κανείς.

Ξεχνάω τα ονόματα των ανθρώπων που με συστήνουν. Παλιά ρώταγα κρυφά τον διπλανό μου να μου ψιθυρίσει ξανά το όνομα. Τώρα δεν ρωτάω. Δεν έχουν σημασία. Δεν τα χρειάζομαι τα ονόματα αφού έτσι και αλλιώς λίγο μετά τους ξεχνώ κι αυτούς.

Ούτε ονόματα τηλεφώνων θυμάμαι. Τώρα κλείνω το κινητό και έχω την ησυχία μου. Έτσι και αλλιώς σπάνια με ενοχλούσε.

Κάτι να έχει σημασία. Τι;

Πιόνια γυμνά ξαπλωμένα στην ασπρόμαυρη σκακιέρα. Δεν είμαι βασίλισσα, ποτέ δεν ήμουν. Ένα πιονάκι, το πλέον αναλώσιμο σε παιχνίδια στρατηγικής. Δεν με πειράζει. Ούτε με ενοχλεί. Ξαπλώνω στο άσπρο και στο μαύρο και αφήνομαι να με ταξιδέψουν.

Είχα έναν φίλο που με ρώταγε «και μεις, πώς θα ζήσουμε και θα πεθάνουμε, δίχως η ιστορία να πει μια λέξη για μας;». Δεν με νοιάζει τι θα πει η ιστορία, όπως δεν με νοιάζει τι θα πουν οι άνθρωποι γενικώς. Έχω μια υπερτροφική αυτάρκεια που εκφράζεται σε ψωνίστηκο τουπέ που μου εξασφαλίζει την ησυχία μου.

Θα ήθελα να γράψω μια φορά μια ιστορία που να ‘χει σημασία αλλά όσο τα χρόνια περνούν ξεθωριάζει και αυτό. Και έτσι απλά γράφω ιστορίες. Άλλοτε φανταστικές, άλλοτε αληθινές, κακότεχνες και ημιτελείς.

Έχω το κακό συνήθειο και τρομάζω τους ανθρώπους. Σπάνια λέω αυτό που θέλουν να ακούσουν. Αυτό μου εξασφαλίζει ακόμα περισσότερη ησυχία. Μιλάω ολοένα και λιγότερο και παρατηρώ ολοένα και περισσότερο. Πληρώνομαι για να κάνω αδιάκριτες ερωτήσεις και αυτό που βλέπω είναι ότι όσο περισσότεροι είναι στον ίδιο χώρο τόσο λιγότερες είναι οι πιθανότητες να μάθεις την αλήθεια. Και έτσι πετάω έξω τους υπόλοιπους αλλά και πάλι ποτέ δεν μου δίνουν όλη την αλήθεια. Και ρωτάω ξανά και ξανά. Πρωί, απόγευμα, νύχτα μέχρι να σπάσουν και να μου πουν τις αλήθειες που χρειάζομαι.

Βαρέθηκα να το κάνω και έξω από τη δουλειά αυτό. Έτσι κάνω πως πιστεύω τα ψέματα τους. Τι στο διάολο τόσο κόπο κάνουν να πείσουν τον εαυτό τους για αυτά, εγώ θα τους το χαλάσω;

Έχω ερωτευτεί, έχω αγαπήσει, έχω προδώσει και έχω προδοθεί. Όλα κάνουν τον κύκλο τους για να ανοίξουν άλλοι. Έχω το κακό συνήθειο την επόμενη φορά να θέλω κάτι παραπάνω. Ναι μικρέ μου, ερωτεύτηκα και πλακώθηκα και πριν από σένα. Εσύ έχεις κάτι καλύτερο να μου δώσεις, κάτι παραπάνω; Βόλτα με το παπάκι με τα 80km/h πήγα, εσύ έχεις μια μηχανή να γκαζώσουμε και όπου βγάλει; Αν, όχι, ας’ το καλύτερα. Been there. Done that.

Δεν με τρομάζει η μοναξιά, κουβαλάω πολλούς ανθρώπους μέσα μου για την ταξιδεύω. Μικρές ιστορίες, φωτογραφίες στιγμών. Άλλες έχουν σημασία, άλλες όχι. Και γέλιο, πολύ γέλιο. Δεν νομίζω να ‘χει γελάσει άνθρωπος στη ζωή του όπως εγώ. Κλάμα; Και αυτό στο πρόγραμμα είναι. Ζάχαρη και αλάτι, φορτωνόμαστε και πάμε.

Είμαι καλός, είμαι κακός άνθρωπος; Ανόητες ερωτήσεις που με αφήνουν αδιάφορη.

Είμαι καλή στο να κρατώ μυστικά. Εκπαιδεύτηκα και πληρώνομαι για αυτό. Δεν αρχειοθετώ μυστικά και ανθρώπους. Σιχαίνομαι τις ημερομηνίες. Τότε, αυτός, αυτό, έτσι, και μετά το άλλο, αλλά…. Ούτε μ’ αρέσει να λέω φανταστικές ιστορίες. Το κάνουν άλλοι καλύτερα. Αλήθειες λέω που τους λειαίνω τις άκρες για να φυλάνε καλά τα μυστικά τους, για να μην τρομάζουν οι άνθρωποι όταν βλέπουν κάτι από εκείνους μέσα.

Μεγάλωσα για να παίζω χαζά παιχνίδια με τα όρια μου. Τα ξέρω και τα έχω ξεπεράσει πολλές φορές. Βαρέθηκα, και τα όρια μου εγώ είμαι. Με τέντωσαν και με τέντωσα. Με έσπασαν και έσπασα και εγώ τον εαυτό μου. Foolish games. Άλλαξαν τα παιχνίδια μου μέσα στο χρόνο. Έχω αλήθειες να παίξω σε black jack. Truth or dare? Truth always truth. Το dare είναι για εκείνους που φοβούνται τις αλήθειες. Truth is the ultimate dare.

Οι άνθρωποι διαλέγουν προσεκτικά τις αλήθειες τους, με τον ίδιο τρόπο, που διαλέγουν και τα ψέματα τους. Χτίζουν τον εαυτό τους μέσα σ’ αυτές με αρκετά ψέματα ανάμεσά τους για να είναι η ευκολία απόρθητη. Μα είναι τόσο εύκολο να σπάσεις έναν άνθρωπο, που καταντά σχεδόν προκλητικό. Κρακ. Να το, το κατάφερες, ακόμα ένας σπασμένος άνθρωπος, ακόμα ένα χαδάκι στο σκυλίσιο κεφάλι του εγωισμού σου. Είσαι καλύτερος από εκείνον που έσπασες. Τα κατάφερες. Τόσο εύκολο, τόσο απολαυστικά προκλητικό. Ποιος έχει τώρα χρόνο και ψυχή και διάθεση να περιμένει να γκρεμίσει ο άλλος μόνος του τα τείχη του; Σιγά. Παρακάτω περιμένουν άλλοι στη σειρά τους για σπάσιμο. Άντε στο τσακίρ κέφι να σπάσουμε και τον εαυτό μας. Με προσοχή θα διαλέξουμε το όριο που αντέχουμε όμως. Με προσοχή ε; Μη σπάσουμε λάθος όριο και οι αλήθειες αυτονομηθούν.

Σςςς είναι μεσημέρι και η πατρίδα κοιμάται.

Μου φαίνεται τόσο ανόητο να σπας ανθρώπους για να αποδείξεις κάτι. Ή εγώ γέρασα ή έπαψαν πάρα πολλά να έχουν σημασία σε έναν κόσμο, που φοβάται...

Ούτε σήμερα κατάφερα να πω κάτι που να έχει σημασία. Αν είχε κάτι θα άλλαζε. Αλλά δεν αλλάζει όσα κατεβατά και να γράψω.


Metallica - Unforgiven II

19 σχόλια:

anepidoti είπε...

Μου φαίνεται τόσο ανόητο να σπας ανθρώπους για ν' αποδείξεις κάτι....

Spark D' Ark είπε...

oh yeah! that's me... pick me! pick me! bizzzz

Spark D' Ark είπε...

http://www.youtube.com/watch?v=OJ0f8KDQmwU

Spark D' Ark είπε...

ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΠΟΙΗΤΙΚΗΣ

1.

Αν ζήσεις μ' ένα ποίημα,
θα πεθάνεις μόνος.

2.

Αν ζήσεις με δύο ποιήματα,
θ' αναγκαστείς να απατήσεις το ένα.

3.

Αν συλλάβεις ένα ποίημα,
θ' αποκτήσεις ένα παιδί λιγότερο.

4.

Αν την ώρα που γράφεις
φοράς το στέμμα σου,
οι άλλοι θα σε κοροϊδεύουν.

5.

Αν την ώρα που γράφεις
δεν φοράς το στέμμα σου,
θα κοροϊδεύεις εσύ τον εαυτό σου.

6.

Αν επαινείς τα ποιήματά σου,
θα σ' αγαπήσουν οι βλάκες.

7.

Αν επαινείς τα ποιήματά σου
κι αγαπάς τους βλάκες,
θα σταματήσεις να γράφεις.

8.

Αν γράψεις ένα ποίημα
και επαινέσεις το ποίημα κάποιου άλλου,
θα σ' ερωτευθεί μια ωραία γυναίκα.

9.

Αν γράψεις ένα ποίημα και επαινέσεις
υπερβολικά το ποίημα κάποιου άλλου,
θα σε προδώσει μια ωραία γυναίκα.

10.

Αν αφήσεις τα ποιήματά σου γυμνά,
θα σε κατατρύχει ο φόβος του θανάτου.

11.

Αν σε κατατρύχει ο φόβος του θανάτου,
τα ποιήματά σου θα σε σώσουν.

12.

Αν απαρνηθείς τα ποιήματά σου για την πεζογραφία,
θα βγεις σίγουρα κερδισμένος.
Η ποίηση θα αντέξει και χωρίς εσένα.
ΝΕΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ 1996 - 1997

ΧΑΡΗΣ ΒΛΑΒΙΑΝΟΣ
_________________

Spark D' Ark είπε...

Tέχνη

Έζησα τα πάθη σα μια φωτιά, τάδα ύστερα να μαραίνονται
και να σβήνουν,
και μ' όλο που ξέφευγα απόνα κίνδυνο, έκλαψα
γι' αυτό το τέλος που υπάρχει σε όλα. Δόθηκα στα πιο μεγάλα
ιδανικά, μετά τ' απαρνήθηκα,
και τους ξαναδόθηκα ακόμα πιο ασυγκράτητα. Ένοιωσα
ντροπή μπροστά στους καλοντυμένους,
και θανάσιμη ενοχή για όλους τους ταπεινωμένους και τους
φτωχούς,
είδα τη νεότητα να φεύγει, να σαπίζουν τα δόντια,
θέλησα να σκοτωθώ, από δειλία ή ματαιοδοξία,
συχώρεσα εκείνους που με σύντριψαν, έγλυψα εκεί που
έφτυσα,
έζησα την απάνθρωπη στιγμή, όταν ανακαλύπτεις, πλέον
αργά, ότι είσαι ένας άλλος
από κείνον που ονειρευόσουνα, ντρόπιασα τ' όνομά μου
για να μη μείνει ούτε κηλίδα εγωισμού απάνω μου ―
κι ήταν ο πιο φριχτός εγωισμός. Tις νύχτες έκλαψα,
συνθηκολόγησα τις μέρες, αδιάκοπη πάλη μ' αυτόν τον
δαίμονα μέσα μου
που τα ήθελε όλα, τούδωσα τις πιο γενναίες μου πράξεις,
τα πιο καθάρια μου όνειρα
και πείναγε, τούδωσα αμαρτίες βαρειές, τον πότισα αλκοόλ,
χρέη, εξευτελισμούς,
και πείναγε. Bούλιαξα σε μικροζητήματα
φιλονίκησα για μιας σπιθαμής θέση, κατηγόρησα,
έκανα το χρέος μου από υπολογισμό, και την άλλη στιγμή,
χωρίς κανείς να μου το ζητήσει
έκοψα μικρά-μικρά κομάτια τον εαυτό μου και τον μοίρασα
στα σκυλιά.

Tώρα, κάθομαι μες στη νύχτα και σκέφτομαι, πως ίσως πια
μπορώ να γράψω
ένα στίχο, αληθινό.


Λειβαδίτης Tάσος

(από την Ποίηση. Tόμος Πρώτος 1950-1966, Kέδρος 1985)

Spark D' Ark είπε...

Ποιητική

― Προδίδετε πάλι την Ποίηση, θα μου πεις,
Tην ιερότερη εκδήλωση του Aνθρώπου
Tην χρησιμοποιείτε πάλι ως μέσον, υποζύγιον
Tων σκοτεινών επιδιώξεών σας
Eν πλήρει γνώσει της ζημίας που προκαλείτε
Mε το παράδειγμά σας στους νεωτέρους.

― Tο τί δ ε ν πρόδωσες ε σ ύ να μου πεις
Eσύ κι οι όμοιοί σου, χρόνια και χρόνια,
Ένα προς ένα τα υπάρχοντά σας ξεπουλώντας
Στις διεθνείς αγορές και τα λαϊκά παζάρια
Kαι μείνατε χωρίς μάτια για να βλέπετε, χωρίς αυτιά
N' ακούτε, με σφραγισμένα στόματα και δε μιλάτε.
Για ποια ανθρώπινα ιερά μάς εγκαλείτε;

Ξέρω: κηρύγματα και ρητορείες πάλι, θα πεις.
Έ ναι λοιπόν! Kηρύγματα και ρητορείες.

Σαν π ρ ό κ ε ς πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις

Nα μην τις παίρνει ο άνεμος.

Αναγνωστάκης Μανόλης

Spark D' Ark είπε...

Αυτό που αποφεύγεις να κοιτάξεις
έρχεται απ' όλες τις μεριές
σε κλείνει.
Γιάννης Ρίτσος '' Το ρόπτρο ''

Spark D' Ark είπε...

Ο δρόμος

Mακρύς και άδειος δρόμος
Βαδίζω στο σκοτάδι, σκοντάφτω και πέφτω
Σηκώνομαι και βαδίζω τυφλός, τα πόδια μου
Πατούν στις πέτρες και στα ξεραμένα φύλλα
Κάποιος πίσω μου βαδίζει κι αυτός πάνω
στις πέτρες και στα φύλλα
Αν τρέξει, τρέχει κι αυτός
Γυρίζω κανείς
Όλα σκοτεινά και άδεια
Γυρίζω και ξαναγυρίζω σε αυτά τα στενά
Που δεν βγάζουν πάντα στο δρόμο
Κανείς δεν με περιμένει, κανείς δεν ακολουθεί
Ψάχνω έναν άνθρωπο που σκοντάφτει
Σηκώνεται μόλις με δει και λέει: κανείς

Πέτρα φωτός

Φλέγομαι κι όμως δεν καίγομαι
Θέλω νερό
Και στα μάτια σου
Δεν υπάρχει νερό
Μόνο πέτρα

Οκτάβιο Παζ

Spark D' Ark είπε...

Σημαίνοντας θάνατο
Στίχοι: Thomas Elliot

Αυτοί που ακονίζουν το δόντι του σκύλου
Σημαίνοντας θάνατο
Αυτοί που λάμπουν με τη δόξα του πουλιού
Σημαίνοντας θάνατο
Αυτοί που κάθονται στο στάβλο της ικανοποίησης
Σημαίνοντας θάνατο
Αυτοί που υποφέρουν την έκσταση του ζώου
Σημαίνοντας θάνατο

Δεν υπάρχουν πια
Τους υπόταξε ένα φύσημα του ανέμου

Αλλά πίσω από τη ράχη μου
ακούω μια παγωμένη ριπή

Το κροτάλισμα των κοκάλων
και το πνιγμένο γέλιο
να απλώνεται στην ακοή

Έλα και θα σου δείξω
κάτι διαφορετικό από τον ίσκιο σου
που τρέχει το πρωί ξοπίσω σου

Κι από τον ίσκιο σου
που σηκώνεται να σ’ ανταμώσει το βράδυ

Μέσα σε μια χούφτα σκόνη
να σου δείξω το φόβο

Spark D' Ark είπε...

Χρονοδιάγραμμα

Συχνά, θυμάμαι, οι μεγάλοι, όταν ήμουν παιδί, μιλούσαν για
το μέλλον μου. Αυτό γινόταν συνήθως στο τραπέζι. Αλλά εγώ
ούτε τους πρόσεχα, ακούγοντας ένα πουλί έξω στο δέντρο.
Ίσως γι΄ αυτό το μέλλον μου άργησε τόσο πολύ: ήταν τόσο
αναρίθμητα τα πουλιά και τα δέντρα.

Τάσος Λειβαδίτης

Spark D' Ark είπε...

Μίλα.
Πες κάτι, οτιδήποτε.
Μόνο μη στέκεις σαν ατσάλινη απουσία.
Διάλεξε έστω κάποια λέξη,
που να σε δένει πιο σφιχτά
με την αοριστία.
Πες:
''άδικα'',
''δέντρο'',
''γυμνό''.
Πες :
''θα δούμε'',
''αστάθμητο'',
''βάρος''.
Υπάρχουν τόσες λέξεις που ονειρεύονται
μια σύντομη, άδετη, ζωή με τη φωνή σου.

Μίλα.
Έχουμε τόση θάλασσα μπροστά μας.
Εκεί που τελειώνουμε εμείς
αρχίζει η θάλασσα.
Πες κάτι.
Πες ''κύμα'', που δε στέκεται.
Πες ''βάρκα'', που βουλιάζει
αν την παραφορτώσεις με προθέσεις.
Πες ''στιγμή'',
που φωνάζει βοήθεια ότι πνίγεται,
μην την σώζεις,
Πες
''δεν άκουσα''.

Μίλα.
Οι λέξεις έχουν έχθρες μεταξύ τους,
έχουν τους ανταγωνισμούς:
αν κάποια απ' αυτές σ'αιχμαλωτίσει,
σ' ελευθερώνει άλλη.
Τράβα μια λέξη απ' τη νύχτα
στην τύχη.
Ολόκληρη νύχτα στην τύχη.
Μη λες ''ολόκληρη'',
πες ''ελάχιστη'',
που σ'αφήνει να φύγεις.
Ελάχιστη
αίσθηση,
λύπη
ολόκληρη
δική μου.
Ολόκληρη νύχτα.

Μίλα.
Πες ''αστέρι'', που σβήνει.
Δε λιγοστεύει η σιωπή με μια λέξη.
Πες ''πέτρα'',
που είναι άσπαστη λέξη.
Έτσι, ίσα - ίσα,
να βάλω έναν τίτλο
σ' αυτή τη βόλτα την παραθαλάσσια.

Κ. Δημουλά - Η Περιφραστική Πέτρα

Spark D' Ark είπε...

Όταν παραιτούμαστε από τα όνειρά μας και βρίσκουμε τη γαλήνη, γνωρίζουμε μια σύντομη περίοδο ηρεμίας, αλλά τα νεκρά όνειρα αρχίζουν να σαπίζουν μέσα μας και να μολύνουν όλη μας την ατμόσφαιρα.Αυτό που θελήσαμε να αποφύγουμε μέσα στον αγώνα- την απογοήτευση και την αποτυχία- γίνεται η μόνη κληρονομιά της αναδρείας μας.

Paulo Coelho
Το ημερολόγιο ενός μάγου

Spark D' Ark είπε...

Χτές βράδυ δεν κοιμηθήκαν καθόλου τα παιδιά.
Είχανε κλείσει ένα σωρό τζιτζίκια στο κουτί των μολυβιών
και τα τζιτζίκια τραγουδούσαν κάτου απ'το προσκεφάλι τους
ένα τραγούδι που το ξέραν τα παιδιά από πάντα
και το ξεχνούσαν με τον ήλιο.

Χρυσά βατράχια κάθονταν στις άκρες των ποδιών
χωρίς να βλέπουν στα νερα την σκιά τους
κι ήτανε σαν αγάλματα μικρά
της ερημιάς και της γαλήνης.

Τότε το φεγγάρι σκόνταψε στις ιτιές κι έπεσε στο πυκνό χορτάρι.
Μεγάλο σούσουρο έγινε στα φύλλα.

Τρέξανε τα παιδιά ,πήραν στα παχουλά τους χέρια το φεγγάρι
κι όλη τη νύχτα παίζανε στον κάμπο.

Τώρα τα χέρια τους είναι χρυσά ,τα πόδια τους χρυσά,
κι όπου πατούν αφήνουνε κάτι μικρά φεγγάρια στο νοτισμένο χώμα.

Μα ευτυχώς οι μεγάλοι που ξέρουνε πολλά ,δεν καλοβλέπουν.
Μονάχα οι μάνες κάτι υποψιάστηκαν.

Γι αυτό τα παιδιά κρύβουνε τα χρυσωμένα χέρια τους
στις άδειες τσέπες
μην τα μαλώσει η μάνα τους
που όλη τη νύχτα παίζανε κρυφά με το φεγγάρι.

Γιάννης Ρίτσος
Ονειρο Καλοκαιρινού Μεσημεριού (απόσπασμα)

Spark D' Ark είπε...

Είμαστε το αρνητικό του ονείρου γι'αυτό φαινόμαστε μαύροι και άσπροι και ζούμε τη φθορά πάνω σε μια ελάχιστη πραγματικότητα...

Οδυσσέας Ελύτης

Spark D' Ark είπε...

ΑΝΤΙΟ

Κάποτε μια νύχτα θ’ ανοίξω τα μεγάλα κλειδιά των τραίνων για να περάσουν οι παλιές μέρες
οι κλειδούχοι θα ‘χουν πεθάνει, στις ράγιες θα φυτρώνουν μαργαρίτες απ’ τα παιδικά μας πρωινά
κανείς δεν έμαθε ποτέ πώς έζησα, κουρασμένος από τόσους χειμώνες
τόσα τραίνα που δε σταμάτησων πουθενά, τόσα λόγια που δεν ειπώθηκαν,
οι σπάλπιγγες βράχνιασαν, τις θάψαμε στο χιόνι
πού είμαι; γιατί δεν παίρνω απάντηση στα γράμματά μου;
κι αν νικηθήκαμε δεν ήταν απ’ την τύχη ή τις αντιξοότητες, αλλά απ’ αυτό το πάθος μας για κάτι πιο μακρινό
κι ο αγέρας που κλείνει απότομα τις πόρτες και μένουμε πάντοτε έξω
όπως απόψε σε τούτο το έρημο τοπίο που παίζω την τυφλόμυγα με τους νεκρούς μου φίλους.

Όλα τελειώνουν κάποτε. Λοιπόν, αντίο! Τα πιο ωραία ποιήματα δε θα γραφτούν ποτέ...

Τάσος Λειβαδίτης - Σκιές από μακρινά φώτα

Spark D' Ark είπε...

ΙΧΝΗ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ - ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΛΑΧΟΥΡΗΣ


ΕΜΜΕΤΡΟΣ ΑΝΤΙΚΑΤΡΟΠΤΡΙΣΜΟΣ

Γερμένα βλέφαρα και πίσω τους αχνός ψαλμός
αργά, όπως χαλίκι στο ρευστό του νού, βουλιάζει.

'Ποιός, τι;' ρωτώ και όλα τριγύρω λιώνουνε παλμός
βοτάνι μες στην άβυσσο κάθεται ο στεναγμός
απ' όπου καταπρόσωπο άσπλαχνη Μοίρα κράζει:

φτάνεις ακύμαντος, ζωή γραμμένη σε παλάμη
τι ξέρει από θάλασσα ο απάνεμος γιαλός;
όταν ψαράς με λογική δολώνει το καλάμι
το ύψος των ελπίδων του ορίζει ο φελλός

Για ν' αγκιστρώσεις άστρα πρέπει να είσαι τρελός.

Spark D' Ark είπε...

ΙΧΝΗ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ - ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΛΑΧΟΥΡΗΣ

ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ

...Πιάσε τα χάδια μου σχοινί,
μείνε στην όχθη, μη.
Ο βαρκάρης; νεύμα Νηρηίδας.
Τα κουπιά του σειρήνες, σχήματα δίνες,
διαθήκες αφημένες στο ρευστό.

Τι μένει τι;
όταν δύσει το πρόσωπο ανατέλει ποιός είσαι
γιατί

μες στα νερά φεγγάρια κοντινά
και αστέρια μεκρινά της Άρκτου
κλωστές χορεύουνε τρελά
με τους ρυθμούς του ανυπάρκτου.

Επίτρεψέ μου λοιπόν να σε αγκαλιάσω τώρα

πριν έρθεις όνειρο, έτσι μιλάμε στους νεκρούς
στοργή που δεν έδωσα, φιλιά κρατημένα, πετέρα μου
για τις τόσες φορές που σε σκότωσα, τις πόσες φορές
μια σταγόνα καιρό να πλεύσω στο σώμα σου άφησέ μου

πριν φύγει και αυτό αμετάκλητα
όσο η σκιά του να ζει επιμένει.

Spark D' Ark είπε...

ΙΧΝΗ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ - ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΛΑΧΟΥΡΗΣ


ΓΛΩΣΣΑ ΤΗΣ ΣΚΙΑΣ

...Μισές εδώ, μισές στο αλλού Λάζαροι
κουρνιάζουν στο κεφαλάρι μεσάνυχτα τεντώνουν
απόδειξη ύπαρξης την μυρωδιά του χλωμού τους
δείχνουν
το πλατάγισμα του κουπιού το νυκτίσεμνο δείπνο
ένα δίχτυ σκαλιά άλλοτε
Σκύλα με πίνει στο σκοτεινό μαύρο
άλλοτε Χάρυβδη με ξερνά στο μυστήριο μπλε.

Δεν τις φοβάμαι.
Οι σκιές είναι μέσο να μάθεις που πηγαίνει η απουσία.
...

Spark D' Ark είπε...

τώρα και σε auto-spam