Αυτές τις σιωπές τι να τις κάνω;

Τις φοβάμαι τις σιωπές των άλλων. Εκείνων που δεν μένουν ποτέ αρκετά. Όχι αρκετά για να μερέψει το αγρίμι. Κραυγάζουν οι σκέψεις μου καθαρότερα. Ξεχύνονται από τα μονοπάτια της αλμύρας, από μια τσακισμένη περηφάνια, κοντοστέκονται στον γκρεμό των χειλιών μου και όμοια με κομήτες εκσφενδονίζονται στο κενό. Μα δεν τσακίζονται ποτέ, τις αρπάζουν τα χέρια μου και τις σκορπίζουν, υγρό πυρ στο αδιάφορο που με πολιορκεί.

Τι να τις κάνω τόσες λέξεις αν δεν είσαι εδώ; Πες μου. Πώς να σταματήσουν να γδέρνουν τη νύχτα, να σβήνουν το φως, να βάζουν το γόνατό τους στο λαιμό μου και να με λυγίζουν; Δεμένη πισθάγκωνα, κλείνω τα μάτια, σφίγγω τα χέρια, να μην μπορέσουν οι σιωπές να αρπάξουν τις λέξεις, να μην ταιριάξουν τα δάχτυλα τα γράμματα αλλιώς. Κάτοπτρα μέσα στα χέρια μου, οι χτύποι της καρδιάς. Μπήγω τα νύχια στη σάρκα. Τη σάρκα που είμαι για σε. Σπάω τους καθρέφτες μου, θρυμματίζω το ρυθμό μου.

Πιο βαθιά απ’ τους εφιάλτες, βαθύτερα από εκείνο που με όριζε, πριν πάρεις τους δρόμους μου και τους μαζέψεις σ’ ένα μπρελόκ με κλειδιά, παγιδευμένη σ’ ένα διάδρομο με αναρίθμητες πανομοιότυπες πόρτες. Πώς να σημαδέψω εκείνο που είμαι; Αίμα. Σε όλες τις υπόλοιπες. Να προσπεράσει ο Άγγελος και να σταθεί μπροστά μου, το Σάββατο που πάντα Αργεί. Μα η Εντολή δεν θα του αφήσει άλλη επιλογή. Πιο βαθιά. Να σταθεί μονάχα σε κείνη, που δεν έχει στάλα αίμα πάνω της. Το ξέρουμε καλά και οι δυο. Έτσι δεν είναι; Εμείς είμαστε οι πόρτες μας. Όλες οι πανομοιότυπες πόρτες. Μα πάντα επιλέγουμε μία μόνο για να σταθούμε πίσω της.

Ξεκλειδώνει το στόμα, ξεφεύγει το άλογο, τα μάτια σα σφαίρα, ξεχύνονται να καρφωθούν στην σκιά σου.

Μη μου λύνεις τα χέρια, μη μου δίνεις κόλλες και μολύβια καλοξυσμένα, όχι άλλα πληκτρολόγια σε τούτη την άνοιξη. Μη μου διαλέγεις ονόματα. Μη μου γυρεύεις άλλες υπογραφές. Αρνούμαι. Όχι. Δεν θα μιλώ όσο εσύ μπορείς και σωπαίνεις. Δεν θα γδύνομαι καθώς σβήνεις το φως πίσω σου φεύγοντας. Αρνούμαι να γράψω αν δεν είναι σημαδεμένο για σένα.

Δεν είναι γράμματα, δεν είναι λέξεις. Ποτέ δεν ήταν σε τούτο το ψέμα. Χέρια είναι να σ’ αγγίξουν, φιλιά να σ’ αρπάξουν, ανάσες μαυροφορεμένες από άποψη και όχι από ανάγκη. Καίω τις ευκολίες μου, εξορίζω εκείνο που δεν αντέχει, πετάω τον ρυθμό μου στο πάτωμα, να γίνει σεισμός, να σε ρίξει κάτω για λίγο, τόσο όσο χρειάζεται για να με κοιτάξεις κατάματα.

Κοίτα με και πες μου, πόσα "ναι" να στριμώξω επιτέλους σε τούτην την άρνηση;