Δευτέρα, Οκτωβρίου 20, 2008

Αυτές τις σιωπές τι να τις κάνω;

Τις φοβάμαι τις σιωπές των άλλων. Εκείνων που δεν μένουν ποτέ αρκετά. Όχι αρκετά για να μερέψει το αγρίμι. Κραυγάζουν οι σκέψεις μου καθαρότερα. Ξεχύνονται από τα μονοπάτια της αλμύρας, από μια τσακισμένη περηφάνια, κοντοστέκονται στον γκρεμό των χειλιών μου και όμοια με κομήτες εκσφενδονίζονται στο κενό. Μα δεν τσακίζονται ποτέ, τις αρπάζουν τα χέρια μου και τις σκορπίζουν, υγρό πυρ στο αδιάφορο που με πολιορκεί.

Τι να τις κάνω τόσες λέξεις αν δεν είσαι εδώ; Πες μου. Πώς να σταματήσουν να γδέρνουν τη νύχτα, να σβήνουν το φως, να βάζουν το γόνατό τους στο λαιμό μου και να με λυγίζουν; Δεμένη πισθάγκωνα, κλείνω τα μάτια, σφίγγω τα χέρια, να μην μπορέσουν οι σιωπές να αρπάξουν τις λέξεις, να μην ταιριάξουν τα δάχτυλα τα γράμματα αλλιώς. Κάτοπτρα μέσα στα χέρια μου, οι χτύποι της καρδιάς. Μπήγω τα νύχια στη σάρκα. Τη σάρκα που είμαι για σε. Σπάω τους καθρέφτες μου, θρυμματίζω το ρυθμό μου.

Πιο βαθιά απ’ τους εφιάλτες, βαθύτερα από εκείνο που με όριζε, πριν πάρεις τους δρόμους μου και τους μαζέψεις σ’ ένα μπρελόκ με κλειδιά, παγιδευμένη σ’ ένα διάδρομο με αναρίθμητες πανομοιότυπες πόρτες. Πώς να σημαδέψω εκείνο που είμαι; Αίμα. Σε όλες τις υπόλοιπες. Να προσπεράσει ο Άγγελος και να σταθεί μπροστά μου, το Σάββατο που πάντα Αργεί. Μα η Εντολή δεν θα του αφήσει άλλη επιλογή. Πιο βαθιά. Να σταθεί μονάχα σε κείνη, που δεν έχει στάλα αίμα πάνω της. Το ξέρουμε καλά και οι δυο. Έτσι δεν είναι; Εμείς είμαστε οι πόρτες μας. Όλες οι πανομοιότυπες πόρτες. Μα πάντα επιλέγουμε μία μόνο για να σταθούμε πίσω της.

Ξεκλειδώνει το στόμα, ξεφεύγει το άλογο, τα μάτια σα σφαίρα, ξεχύνονται να καρφωθούν στην σκιά σου.

Μη μου λύνεις τα χέρια, μη μου δίνεις κόλλες και μολύβια καλοξυσμένα, όχι άλλα πληκτρολόγια σε τούτη την άνοιξη. Μη μου διαλέγεις ονόματα. Μη μου γυρεύεις άλλες υπογραφές. Αρνούμαι. Όχι. Δεν θα μιλώ όσο εσύ μπορείς και σωπαίνεις. Δεν θα γδύνομαι καθώς σβήνεις το φως πίσω σου φεύγοντας. Αρνούμαι να γράψω αν δεν είναι σημαδεμένο για σένα.

Δεν είναι γράμματα, δεν είναι λέξεις. Ποτέ δεν ήταν σε τούτο το ψέμα. Χέρια είναι να σ’ αγγίξουν, φιλιά να σ’ αρπάξουν, ανάσες μαυροφορεμένες από άποψη και όχι από ανάγκη. Καίω τις ευκολίες μου, εξορίζω εκείνο που δεν αντέχει, πετάω τον ρυθμό μου στο πάτωμα, να γίνει σεισμός, να σε ρίξει κάτω για λίγο, τόσο όσο χρειάζεται για να με κοιτάξεις κατάματα.

Κοίτα με και πες μου, πόσα "ναι" να στριμώξω επιτέλους σε τούτην την άρνηση;

12 σχόλια:

Spark D' Ark είπε...

Artist: Pascal Obispo
Album: Fan
Year: 2003
Title: Zinédine

Tant de flashes et de lumières
Τόσα φλας και φώτα
Pour des héros ordinaires,
Για τους συνηθισμένους ήρωες
De place à des courants d'air
Της θέσης στα ρεύματα του αέρα
Qui feraient tourner la terre,
Που θα έκαναν τη γη να γυρίζει

Le médiocre fait l'école
Η μετριότητα πάει σχολείο
Au quart d'heure d'Andy Warhol,
Στο τέταρτο της ώρας του Andy Warhol
Faut-il jouer à la guerre
Πρέπει να παίξουν στον πόλεμο
Pour devenir un symbole...
για να γίνουν ένα σύμβολο…

Allez Zinédine
Πηγαίνετε Zinédine
Comme quoi les hommes rêves encore,
Σαν οι άνθρωποι ονειρεύονται ακόμα
Allez Zinédine
Πηγαίνετε Zinédine
Comme quoi tout espoir n'est pas mort,
Σαν όλη η ελπίδα να μην έχει πεθάνει

Tant de visages qu'on éclaire
Τόσα πρόσωπα που φωτίζει
Pour des héros éphémères,
Για τους εφήμερους ήρωες
Le tien Place des Étoiles
Η κρατηθείσα θέση των αστεριών
Brille pour nous ouvrir le bal,
Λάμψε για να μας ανοίξεις τον χορό

Pour qu'il prenne son envol
Για να πάρει την απογείωσή του
Le monde a besoin d'idoles,
Ο κόσμος έχει ανάγκη τα είδωλα
Loin des haines qu'on étale
Μακριά από τα μίση που εξαπλώνουμε/
Τους εχθρούς που πλάθουμε
Et des affiches qu'on colle,
Και τις αφίσες που κολλάμε
Et qu'on décolle
Και που αποκολλάμε


Allez Zinédine
Πηγαίνετε Zinédine
Comme quoi l'amour n'est pas fini,
Σαν να μην έχει τελειώσει η αγάπη
Allez Zinédine
Πηγαίνετε Zinédine
A quoi peut tenir une vie
Τι μπορεί να κρατήσει μια ζωή

Allez Zinédine
Πηγαίνετε Zinédine
Comme quoi les hommes n'ont pas tort
Σαν οι άνθρωποι να μην έχουν κάνει λάθος
Allez Zinédine
Πηγαίνετε Zinédine
Comme quoi l'amour est le plus fort
Σαν η αγάπη να ναι η πιο δυνατή


Allez Zinédine
Πηγαίνετε Zinédine
Comme quoi rêver nous donne envie
Σαν αυτό που ονειρευόμαστε μας δίνει επιθυμία
Allez Zinédine
Πηγαίνετε Zinédine
Comme quoi tout espoir est permis
Σαν κάθε ελπίδα να είναι επιτρεπτή

Ανώνυμος είπε...

"Να γράφεις.
Δεν μπορώ.
Κανείς δεν μπορεί.
Πρέπει να το λέει κανείς: δεν μπορώ.
Και γράφεις.
Είναι το άγνωστο που κουβαλάμε μέσα μας: να γράφεις, αυτό είναι που επιτυγχάνεται. Είναι αυτό ή τίποτα.
Μπορεί να μιλήσει κανείς για την αρρώστια του γραπτού.
Δεν είναι απλό αυτό που προσπαθώ να πω, αλλά νομίζω ότι μπορούμε να συνεννοηθούμε, σύντροφοι όλων των χωρών.
Υπάρχει μια τρέλα στην πράξη της γραφής, που υπάρχει αφ' εαυτής, μια ξέφρενη τρέλα να γράφεις αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είσαι τρελός. Αντίθετα.
Γραφή σημαίνει το άγνωστο. Προτού να γράψεις δεν ξέρεις τίποτα γι' αυτό που θα γράψεις. Και με απόλυτη πνευματική διαύγεια.
Σημαίνει το άγνωστο του εαυτού σου, του κεφαλιού σου, του σώματός σου. Δεν είναι καν ένας συλλογισμός. Γράφω σημαίνει ένα είδος ικανότητας που έχεις παράπλευρα με το άτομο σου, παράλληλα με αυτό, ένα άλλο άτομο που ξεπροβάλλει και προχωράει, αόρατο, προικισμένο με σκέψη, με θυμό, και που μερικές φορές, με δική του ευθύνη, κινδυνεύει να χάσει τη ζωή του.
Αν ξέραμε κάτι από αυτό που πρόκειται να γράψουμε, πριν το κάνουμε, πριν γράψουμε, δεν θα γράφαμε ποτέ. Δεν θα άξιζε τον κόπο.
Γράφω σημαίνει επιχειρώ να μάθω αυτό που θα έγραφα αν έγραφα -εκ των υστέρων μόνο το ξέρεις- πριν, είναι η πιο επικίνδυνη ερώτηση που θα μπορούσες να κάνεις. Αλλά είναι και η πιο συνηθισμένη.
Το γραπτό έρχεται σαν τον άνεμο, είναι γυμνό, είναι μελάνι, είναι το γραπτό, και παρέρχεται όπως δεν παρέρχεται τίποτε άλλο στη ζωή. Τίποτα περισσότερο, εκτός από εκείνη, εκτός από τη ζωή".

"Γράφοντας"
Μάργκερετ Ντυράς

anepidoti είπε...

καλημερούδια και στα δυο σας, για σας τους από πάνω λέωωωωω!
φιλια και...γράφε να διαβάζουμε παλιοτεχνίτρα...

Spark D' Ark είπε...

ave!
μήπως έχω και άλλη επιλογή; αυτό κάνω μέρα και νύχτα

anepidoti είπε...

Δεν υπάρχει καλύτερος δρόμος σε παρόμοιες καταστάσεις, απ' όσο καταλαβαίνω, απ' τον δημιουργικό κι εσύ τόχεις στο καλύτερό του, κάτι ξέρω και γω η ξανθειά.

Spark D' Ark είπε...

"με το λίγο που είμαι
είμαι με τον μόνο τρόπο που μου 'μεινε
είμαι για σένα"

anepidoti είπε...

Μπορεί νάναι ο μόνος αυτήν την στιγμή, δεν σημαίνει πως πάντα "είμαι για σένα", θα μπουν στον χορό και άλλα"είμαι για..", και βέβαια μετά τον "θρήνο", είναι απαραίτητος για τα επόμενα "είμαι"...

Spark D' Ark είπε...

το είμαι-πρωτέας όσο και αν αλλάξει μορφές, ουσία και ενέργεια δεν αλλάζει ποτέ. Τα ίδια λέει όσες γλώσσες και να διαλέξει...

anepidoti είπε...

Αυτή σου η απολυτότητα είναι "ίδιον" της κατάστασης, μόνο που δεν το βλέπεις ΤΩΡΑ...
θα μου επιτρέψεις, και καθόλου δεν μιλάω εκ του ασφαλούς.

Spark D' Ark είπε...

ουδέν το ανεπίτρεπτον!

anepidoti είπε...

σπαρκουλίνι, γιατί με συγκινείς με την δήθεν αυστηρότητά σου;
φιλια.τα λέμε...

Spark D' Ark είπε...

φιλιά
μέχρι την επόμενη φορά.