Άσε με να κοιμηθώ στην αγκαλιά σου

Ξύπνησα με μία μυρωδιά φαγητού κάτω από την μύτη μου. Ο Χρήστος είχε παραγγείλει και είχε φέρει το φαγητό στην κρεβατοκάμαρα.

- Πώς είσαι;

- Καλύτερα.

Ανακάθισα στο κρεβάτι και πήρα το φαγητό στα πόδια μου.

Ξεκινήσαμε το φαγητό.

- Μήπως άλλαξες γνώμη και θες να πάμε στο νοσοκομειο;

- Όχι

- Καλά. Αλλά δεν είμαι gay!

- Πού κολλάει αυτό; Να αλλάξεις τις ιστορίες σου.

- Αυτό ήταν όλο; Πήγαινε μέσα και σβήσε τα αρχεία και τώρα αν

το θες. Δεν έχω κρατήσει αντίγραφα.

- Όχι καλή μου. Θα τα διορθώσεις και θα τα ανεβάσεις μαζί με

τα υπόλοιπα. Και να γράφεις πιο συχνά το όνομά μου. Ολόκληρο για να με βρίσκουν στον γούγλη.

- Ό,τι πεις εσύ. Σου χάλασα εγώ ποτέ χατίρι;

- Ποτέ. Να το φας στο έφερα το φαγητό, όχι να το χτενίσεις.

- Δεν πεινάω.

- Μη γίνεσαι μωρό. Έχεις πρόβλημα και αν εσύ δεν βοηθήσεις

τον εαυτό σου δεν θα σε βοηθήσει κανείς.

- Είμαι κουρασμένη.

Ο Χρήστος άνοιξε τη ντουλάπα και έβγαλε τα πρώτα ρούχα που

βρήκε μπροστά του.

- Φόρεσέ τα τώρα και πάμε στο νοσοκομείο αλλιώς θα πάρω

τηλέφωνο τον Αιμίλιο να ‘ρθει να σε πάει αυτός. Διάλεξε.

-Σηκώθηκα και πήρα τα ρούχα, πήγα στο μπάνιο, άλλαξα και έδωσα στον Χρήστο τα κλειδιά του αυτοκινήτου. Κατεβήκαμε στο parking και βγάλαμε το αυτοκίνητο. Πήγαμε στη γιατρό, περιμέναμε τη σειρά μας, μπήκα μέσα και ακούσαμε την καρδιά του μωρού. Ντύθηκα ενώ ο Χρήστος είχε πιάσει κουβέντα μαζί της και προσπαθούσαν να με πείσουν να πάμε σε νοσοκομείο. Αρνήθηκα και βγήκα από το εξιλαστήριο. Πλήρωσα και επιστρέψαμε σπίτι.

Το κεφάλι μου πονούσε. Πήγα στο κρεβάτι και χώθηκα με τα ρούχα κάτω από τα σκεπάσματα. Αυτή η βόλτα με είχε εξουθενώσει. Αποκοιμήθηκα αμέσως.