Αιμίλιος: Πόσοι δρόμοι για να πω πως σε ξέχασα...

Το κεφάλι μου είναι βαρύ. Κλείνω τα μάτια καθώς ακούω το μηχάνημα να χτυπά ρυθμικά. Ανεβαίνω στη μηχανή και παίρνω τους δρόμους. Στρίβοντας σφίγγω τόσο δυνατά τη μηχανή που πονάω. Είναι όλα σκοτεινά. Μια φωτεινή γαλάζια σκόνη στροβιλίζεται προσπερνώντας με. Ανασηκώνομαι και αφήνω τα χέρια μου από τη μηχανή. Τα ανοίγω και σηκώνω το κεφάλι ψηλά. Ένας διαπεραστικός θόρυβος τρυπά τα αυτιά μου.
Νοιώθω χιλιάδες μικρά χέρια να με αγκαλιάζουν, στα χείλη μου το φιλί σου. Γέρνω αποφασισμένος να ρίξω τη μηχανή κάτω. Η μηχανή γλιστρά στο δρόμο ενώ εγώ την ακολουθώ περιστρεφόμενος ανάμεσα σε σπασμένα γυαλιά μέχρι τη στιγμή που πέφτω με δύναμη σε έναν γυάλινο τοίχο. Ανακάθομαι και προσπαθώ να βρω με τα χέρια μου μια άκρη.
Μια ανάσα καυτή διαπερνά τον τοίχο, ακουμπά τα χείλη μου και βουτά στα σωθικά μου. Κάνω ένα βήμα πίσω. Πνίγομαι. Ένα φίδι φουσκώνει στο στήθος μου. Κανονίζει τις ανάσες μου. Γιατί δεν κλείνει κανείς αυτόν τον αναθεματισμένο ήχο; Κάτι με καίει στο χέρι. Βλέπω τη γαλάζια σκόνη να με πλησιάζει σαν ανεμοστρόβιλος. Με αγκαλιάζει και με αφήνει να πέσω.
Ένα χέρι αγκαλιάζει το δικό μου. Δεν το βλέπω. Ακούω τη φωνή της Μαρίας. Κάτι ναρκώνει την ψυχή μου. Σαν βεντούζα κολλά επάνω μου και με βγάζει στο δρόμο.