Σονάτα σε λα ελάσσονα

Σκοτάδι. Μετά εγένετο φως. Λίγο. Και ένα μαύρο πιάνο με ουρά. Κάθομαι και τα χέρια μου χορεύουν στα πλήκτρα. Άσπρα, μαύρα και τα πόδια στα πεντάλ. Κλείνω τα μάτια και ταξιδεύω. Μα θυμάμαι πως δεν ξέρω μουσική και τα ανοίγω. Πατάω με δύναμη τα πλήκτρα και λέξεις χρωματίζουν τη μουσική. Legato, staccato, forte, και λίγο pianissimo εκεί που πρέπει. Μικρές ανεπαίσθητες παύσεις, ανάσες για κείνα τα φιλιά και μετά da capo.
Κλίμακες να ανέβω να σ’ αρπάξω. Σχεδιάζω αρπέζ ανάμεσα σε παρτιτούρες σκορπισμένες στη σκηνή. Εναρμόνισα τις λέξεις μου, σχεδίασα τις πτώσεις, διάλεξα μετατροπίες και βυθίζομαι ανάμεσα στις κορδέλες σου. Η μουσική με παίρνει μαζί της στο ταξίδι. Στη δική μου φυγή. Οι οκτάβες απλώνονται σαν ένα γιγάντιο σκάκι και δέκα πιόνια παλεύουν να σκοτώσουν τον βασιλιά.
Κοιμήσου και εγώ θα στείλω τη μουσική να σου κρατάει συντροφιά. Μείζονες για να ξαπλώσεις, ελάσσονες να σκεπαστείς, σημεία αλλοιώσεως για να παίξεις, διέσεις και υφέσεις να μεγαλώσεις το λίγο, να μικρύνεις τη λύπη. Μην ψάχνεις αναιρέσεις στα χέρια μου. Δεν έχει σ’ αυτόν τον εξοστρακισμό. Συγγνώμη που δεν χορεύουμε απόψε.
Κάπου μακριά ακούω τη βροχή και περιμένω. Σ΄ αυτούς τους δρόμους που γλιστρούν, ακούω τα βήματά εκείνων, που θα ‘ρθουν σαν να σταματήσει να βρέχει. Δεν βιάζομαι. Πάντα με βρίσκουν όσα ονόματα και αν αλλάξω στην είσοδο. Δεν θα βγω απόψε στη βροχή, δεν θα χαθώ και εγώ στους δρόμους. Έχω μια μουσική γυμνή, δίχως λέξεις βαρβαρικές να σκεπάζουν την αλήθεια της. Άκου. Μη μου γυρεύεις έρωτα απόψε.
Πόσα ουράνια τόξα δεν είδαμε τις νύχτες; Πόσα όνειρα σκότωσε η αγρύπνια; Πόσα από όσα είπαμε είχαν αξία τελικά; Μη μιλάς. Μην πατάς πάνω στις νότες μου, μη τσαλακώνεις τις παύσεις μου. Μη δακρύζεις. Σταμάτα να με ακούς να σου φωνάζω μη. Μείνε. Για σένα παίζω απόψε μουσική. Ψιθυρίζω τις λέξεις μέχρι να μην τις χρειάζεσαι πια, μέχρι να μείνει μόνο αυτή η μουσική. Κλείσε τα μάτια σου και κοίτα με. Fade in στη σκηνή με τις μαύρες κουρτίνες και το κανόνι να με πυροβολεί με φως. Adagio, lento, presto, prestissimo.
Δεν ξέρω μουσική, σου λέω. Άκου. Η δική σου μουσική είναι. Εγώ απλώς την αφηγούμαι…