Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Τίποτα. Μία μέρα ήρθες και πήρες τις στιγμές, τις ανακάτεψες σαν τραπουλόχαρτα και τις μοίρασες από την αρχή. Η μάνα είναι καταδικασμένη να κερδίζει, πάντα. Έπαιρνα τη μηχανή, να ξεφύγω από όλες σας. Μια βόλτα στη θάλασσα, ένα τσιγάρο για μένα, ένα ταξίδι για όλες εσάς, που χαμηλώνατε για λίγο τα αστέρια.
Μη μου ζητάς να απολογηθώ, προς Θεού μη μου ζητήσεις λέξεις. Όχι εσύ. Τα πιο σημαντικά είναι αυτά που δεν είπαμε. Ήξερες να ακούς τη σιωπή. Δε μετανιώνω για τη ζωή μου, εγώ τη διάλεξα και εγώ την ταξίδεψα. Δε σε κρατώ. Δε σου λέω να φύγεις. Είσαι ελεύθερη να διαλέξεις. Χωρίς υποσχέσεις μωρό μου. Δύσκολη Ιθάκη γύρεψες και δεν έχω τίποτα να σου δώσω. Όχι σε τούτον τον κόσμο.
Αυτός ο χρόνος δεν είναι δικός σου. Ποτέ δεν ήταν και το ξέραμε και οι δυο. Τι σημασία έχουν τα ονόματα και οι αριθμοί; Η αλήθεια είναι απλά μια υπερεκτιμημένη λέξη, μια δικαιολογία να αλυσοδένουμε τις ψυχές μας για να μη ζήσουν όλα εκείνα που μπορούν. Μη ρωτήσεις τίποτα, μπορεί να σου απαντήσω και δε θέλω να σε πληγώσω.
Ίσως σε ξαναδώ, ίσως και πάλι όχι. Θα βγούμε από αυτό το νοσοκομείο και ίσως μια μέρα εκεί που κάθεσαι να νοιώσεις μια ζέστη, μια ανατριχίλα, να γυρίσεις και με δεις να περνάω δίπλα σου και να σου χαμογελώ. Ίσως όχι. Μπορείς να ζήσεις μια ζωή στο ίσως; Μπορείς να με περιμένεις γνωρίζοντας ότι ρισκάρεις να μην έρθω ποτέ; Μπορείς να αγαπάς μ’ αυτόν τον τρόπο; Θα ανέβεις στην εκτίμησή μου αλλά δεν θα φτάσεις την αγάπη ποτέ.
Επιστρέφω πίσω στον κόσμο που με γνώρισες, που με έφτιαξε αυτό που αγάπησες και δεν γυρίζω να κοιτάξω πίσω. Μην μ’ ακολουθήσεις, μη δοκιμάσεις να σταθείς πλάι μου –θα είσαι η πρώτη που θα δαγκώσω σα λύκος σαν έρθει η ώρα-. Παίξε με τις λέξεις σου. Ταίριασε τις, ύψωσέ τις σαν πύργο από τραπουλόχαρτα και έπειτα φύσηξε σαν παιδί και σώριασε τις και ξεκίνα πάλι από την αρχή για να φτιάξεις τον επόμενο πύργο σου.
Πού ξέρεις; Ίσως μια μέρα όπως θα περνώ από ένα βιβλιοπωλείο να σταματήσω και να δω ένα δικό σου βιβλίο στην βιτρίνα. Να μπω μέσα και να το αγοράσω. Και πού ξέρεις; Ίσως εκείνο το βιβλίο να είναι η δική μας ιστορία. Όλα όσα σου έδωσα, δίχως να το ζητήσεις και τότε θα σκεφτώ ότι ίσως πως από κάπου μου χαμογελάς και εσύ.
Είχες δίκιο Αιμίλιε, σκέφτομαι καθώς κοιτάζω το γράμμα σου εκτυπωμένο.
Είχες δίκιο αγάπη μου.
Ορίστε το βιβλίο σου.
Αφιερωμένο.
1 σχόλιο:
χμμμμ
το εξέδωσε το βιβλίο. με τα δελφίνια, ή είναι αφιερωμένη η φωτό σε μένα και στις διακοπές μου?
Δημοσίευση σχολίου