Δευτέρα, Αυγούστου 11, 2008

Άννα: Υποσχέθηκες, θυμάσαι;

Ξαφνικά το σκοτάδι φωτίστηκε. Είδα το πρόσωπο σου όπως την πρώτη φορά που συστηθήκαμε. Σηκώθηκε αέρας. Μια εκκωφαντική βουή ερχόταν κατά πάνω μας. Σου χαμογέλασα, σε φίλησα και μπήκα μέσα σου. Αρχίσαμε να στροβιλιζόμαστε χαμένοι σ’ έναν οργασμό. Τα κομμάτια σου, η γαλάζια μου σκόνη γίνανε ένα. Εγώ και εσύ, ένας τυφώνας.
Πονάω. Προσπαθώ να κουνηθώ. Ανασηκώνομαι τραβώντας το σωλήνα από το στόμα μου. Σε βλέπω στο δίπλα κρεβάτι διασωληνωμένο. Το προσωπικό ορμάει πάνω μου και με ακινητοποιεί. Προσπαθώ να σε δω. Τα μάτια μου βαραίνουν. Ακούω τα μηχανήματα που χτυπούν. Είσαι ακόμα εδώ.
Ακούω φωνές. Ο σωλήνας δεν είναι πια μέσα μου. Μου λένε να ανοίξω τα μάτια μου. Γυρίζω σε σένα. Μια άσπρη ποδιά στέκεται μπροστά μου. Τη σπρώχνω να παραμερίσει. Είσαι ακόμα εδώ. Γιατί δεν ξυπνάς γαμώτο; Κοιτάω το ταβάνι. Πονάει η κοιλιά μου. Δεν μπορεί να με άφησες μόνη. Με εξετάζουν. Κάνουν ερωτήσεις. Σου απλώνω το χέρι. Αν δεν γυρίσεις τώρα θα πει πως ξέχασες. Πως σκόρπισες.
Δεν με αφήνουν να σε πλησιάσω. Κρυώνω. Τηλεφωνούν για να με βγάλουν από εδώ. Χρειάζονται το κρεβάτι. Θα πρέπει να σε αφήσω πάλι. Είσαι τόσο χλωμός. Βλέπω τους τραυματιοφορείς. Μου αλλάζουν κρεβάτι. Έρχομαι πιο κοντά σου και σε πιάνω από το χέρι. Πάρε ανάσα! Μπορείς. Δεν τα χρειάζεσαι αυτά! Μου πιάνουν το χέρι και με παίρνουν. Βλέπω τον Χρήστο. Τρύπωσε χωρίς να τον δουν. Τον πετάνε έξω. Όπως και μένα. Πάρε ανάσα σου λέω!
Βγαίνω από την εντατική και βλέπω την Μαρία, τον Στέφανο, την Σπυριδούλα. Ο Χρήστος μου σφίγγει το χέρι καθώς πάμε στο ασανσέρ. Νοιώθω την καρδιά μου και θυμάμαι την δική σου. Ακίνητη. Φλεγόμενη. Όχι. Δεν μπορεί να ξέχασες. Σφίγγω τα χέρια μου και κάτι με πονά. Τα φέρνω μπροστά μου και βλέπω μια μικρή σπασμένη αμπούλα ανάμεσα στο αίμα. Βγαίνουμε από το ασανσέρ. Ο Χρήστος είναι πάλι μπροστά μας με την Σπυριδούλα. Δεν θέλω κανέναν. Με πάνε στο θάλαμο. Σφίγγω το γυαλάκι μου και κλείνω τα μάτια μου. Πάρε ανάσα. Δεν έχουμε χρόνο!

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Κουρσάρος

Στίχοι: Παύλος Μάτεσης
Μουσική: Λάκης Παπαδόπουλος
Ερμηνεία: Βασίλης Παπακωνσταντίνου
"Φοβάμαι"

"Στην άσφαλτο κουρσάρος
με καράβι τη μοτοσικλέτα
παντιέρα το μπουφάν το πλαστικό
στα δεκαοχτώ σου έσπασες τα φρένα
ταξιδεύεις για ταξίδια άλλα.

Κυκλοφοράς μονάχα φτιαγμένος
ο κόσμος όλος χίλια κυβικά
είσαι αγριεμένος
είσαι κουρασμένος
έχεις τη ζωή στη σέλα σου γραμμένη
για κάποιο φόνο είσαι γεννημένος.

Από παρέες τριγυρισμένος
δεν τους φοβάσαι, δεν σ' αγαπούν
και η ζωή να περνάει λαθραία
μα εσύ φοβάσαι, φοβάσαι να κοιμηθείς
και το ταξίδι ξαναρχίζεις.

Το δάχτυλο στο φρένο
κοκαλωμένο
μια στάλα αίμα στο μπουφάν σου
πλάι στα χίλια, στα χίλια κυβικά σου
πλάι στα χίλια κυβικά σου.

Μονάχος χάραμα, χάραμα στη λεωφόρο
και περιμένεις ασθενοφόρο
από τις τρεις και δέκα σκοτωμένος"

Ανώνυμος είπε...

Άρτεμις

Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Δήμητρα Γαλάνη
Ερμηνεία: Βασίλης Παπακωνσταντίνου
"Ανάσα η τέχνη της καρδιάς"

"Δεν θα σε βάλω εγώ ποτέ να μαγειρέψεις
θα 'μαι κοντά σου μοναχά αν με γυρέψεις
μετά θα φεύγω πάλι να μ' επιθυμείς.

Δεν θα κρατήσω μαύρη τσάντα στο γραφείο
ένα φτερό γυπαετού θα 'χω λοφίο
στη λεγεώνα της πιο ένδοξης τιμής.

Άρτεμις θεά των κοριτσιών
φόβιζέ με μ' ασημένιο τόξο
απ' τις ψευτονίκες των ανδρών
κι απ' τη θλίψη που 'χουν να 'μαι από 'ξω.

Δεν σ' έχω δίπλα μου για να 'χω να ζηλεύω
πέτα τα πέπλα σου στα δάση που χορεύω
να σε λατρέψω όλη τη νύχτα σα φρουρός.

Με τις δερμάτινες τις βρώμικές μου μπότες
έσπασα μέσα μου και είδωλα και πόρτες
να σ' αγκαλιάσω σαν το χώμα καθαρός"

καλό νάνι...

ria είπε...

θα πάρει ανάσα???

να πάρει!!!!!!!!

είμαι σπίτι πήρα το μήνυμα αλλά δούλευα!