Αιμίλιος: Σβήσε ένα – ένα τα αστέρια

Βρίσκομαι στο όνειρό μου. Είναι παράξενο. Περιπλανιέμαι σε εικόνες που φτιάχνω με το μυαλό μου και μια παράξενη αίσθηση ευφορίας ναρκώνει τη σκέψη μου. Ακούω τις φωνές τους. Μιλάνε για μένα σαν να μην είμαι παρών. Μόνο η Μαρία μου μιλά και μου λέει πως είναι έγκυος. Κρατάω τα αστέρια στο χέρι μου, τα σφίγγω και προχωράω. Μα όσο και αν φεύγω οι φωνές δεν σωπαίνουν.
Τα αστέρια λάμπουν ξαφνικά μέσα στα χέρια μου, το φως γίνεται αίμα και χάνονται. Η Άννα γύρισε πίσω και μου φωνάζει να πάω κοντά της. Παράξενη νύχτα. Άννα δεν σε ξέχασα. Συγχώρα με αλλά δεν βιάζομαι να γυρίσω κοντά σου. Βάζω τα χέρια στις τσέπες και σφυρίζοντας ακολουθώ το ρυθμό που μου θολώνει το μυαλό. Ότι είχα να σου πω το είπα, τους ακούω να λένε πως είσαι καλά, μη μου ζητάς κάτι άλλο. Όχι τώρα, όχι σε τούτη τη νύχτα.
Δεν ξέρω τι μου δίνουν αλλά σίγουρα κάνουν κεφάλι. Ότι και αν είχα πάρει στο παρελθόν δεν συγκρίνεται μ’ αυτό. Μη μου ζητάς λοιπόν να γυρίσω πίσω. Δεν έχω κάτι για σένα. Ούτε για τη Μαρία. Παίρνω τη μηχανή μου και τρέχω στους δρόμους, όπως ποτέ πριν. Να σου πω ένα μυστικό; Δεν θέλω να γυρίσω πίσω. Δεν με νοιάζει να γυρίσω πίσω. Εσύ γύρισες γιατί το ήθελες, εγώ όμως θέλω να κάνω ακόμα μία βόλτα. Το δικό μου ταξίδι. Να δω πώς είναι τα μονοπάτια, που περπάτησαν οι φίλοι μου και πού ξέρεις; Ίσως να προλάβω να χαιρετίσω κανέναν, που ξέμεινε.
Ένας πόνος μαγκώνει το χέρι μου και πέφτω από τη μηχανή. Σηκώνομαι και βλέπω το πρόσωπό σου Άννα. Πονάω. Η μουσική δυναμώνει ξανά στο μυαλό μου. Σηκώνω τη μηχανή και συνεχίζω το ταξίδι. Μια θλίψη δαγκώνει την ψυχή μου αλλά εγώ χαζογελάω κάνοντας κόλπα με την μηχανή. Κοίτα. Δεν υπάρχουν όρια. Μπορώ να κάνω τα πάντα. Μ’ ακούς; Τα πάντα. Μη μου ζητάς λοιπόν να γυρίσω πίσω. Σςςς δε θα πούμε τίποτα σε κανέναν. Σήμερα κάνω κοπάνα. Ακόμα μια μικρή συνομωσία.
Είμαι ο Spiderman, είμαι ο Batman, είμαι ο βλάκας που στέκεται στο τέρμα και δεν αλλάζει φανέλα ενώ η μπάλα καρφώνεται στα δίχτυα. Ο βασιλιά είναι γυμνός… και γελοίος. Ο κόσμος σηκώνεται στις κερκίδες και ουρλιάζει ενώ κάθομαι στον πάγκο. Τα φώτα της σκηνής χαμηλώνουν καθώς το ταβάνι ανοίγει να δω τα αστέρια. Απλώνω το χέρι αλλά αυτό δεν είναι το δικό σου ταξίδι. Βάζω πάλι τη μηχανή μπροστά και σχεδιάζω μια θάλασσα. Το αεράκι μου χαϊδεύει το πρόσωπο. Κοιμήσου. Μη με περιμένεις. Δε θα γυρίσω. Όχι αυτή τη νύχτα.
Ακούω σ΄ ένα μηχάνημα την καρδιά μου. Να χαρείς, μη μου ζητήσεις τίποτε απόψε. Απλά άσε με μόνο σ’ αυτό το ταξίδι. Αν ξημερώσει, ίσως να γυρίσω πίσω. Η νύχτα όμως είναι πάντα δικιά μου. Κανένα θηλυκό δεν μου είπε όχι ποτέ. Γυρίζω το γκάζι στο τέρμα και ξεχύνομαι στους δρόμους. Μην κοιτάς το ρολόι. Δεν υπάρχει χρόνος. Στο μυαλό μας είναι όλα. Ίσως και κάτι λίγο σε κείνο το διαολεμένο μηχάνημα, που κάνει φασαρία.
Μόνο κοιμήσου όσο εγώ θα ταξιδεύω. Είμαι καλά. Κοιμήσου. Μέχρι να ξημερώσει. Να σου πω ένα μυστικό; Πάντα ξημερώνει. Το πού δεν έχει σημασία… και το ξέρεις πως δεν σου είπα ποτέ ψέματα.
Καληνύχτα.