.

Άννα

Διάφανο. Πλησιάζω και εκπνέω. Θολώνει. Έχεις γράψει κάτι για μένα. Με τις γροθιές σπάω το τζάμι και σε αρπάζω. Πονάει κάνεις όταν ονειρεύεται; Σφίγγω τα χέρια μου, γύρω από τα δικά σου. Τα χέρια μου έχουν καρφωθεί στο τζάμι αλλά δεν σε αφήνω να πέσεις. Όχι σ’ αυτό το όνειρο.
Φωνές. Βαραίνω. Νομίζω ότι γλιστράς. Νοιώθω το αίμα ζεστό να τρέχει στα χέρια μου. Οι φωνές ξεμακραίνουν. Σε σφίγγω γερά και κλείνω τα μάτια. Μια ζωή για τη ζωή που έδωσες. Ανταλλαγή. Κρυώνω. Σφίγγω τα δόντια και σε τραβάω πίσω. Είσαι παγωμένος. Πρέπει να σε ζεστάνω. Σε τυλίγω σε μια αγκαλιά και νοιώθω την καρδιά σου που χτυπά. Πρέπει να ζεσταθεί. Παραμιλάς. Ανοίγεις τα μάτια σου έντρομος και προσπαθείς να φωνάξεις και τότε εξαφανίζεσαι.
Τώρα είσαι ασφαλής.

Αιμίλιος

Πονάω. Κάποιος στέκεται από πάνω μου απειλητικός με δυο καλωδιωμένα σίδερα και ετοιμάζεται να με σιδερώσει. Προσπαθώ να σηκώσω τα χέρια μου. Γυρνάω το κεφάλι και βλέπω νοσοκόμες. Ένας θόρυβος τρυπάει το κεφάλι μου. Προσπαθώ να σηκωθώ μα με ξαπλώνουν πάλι. Τι δουλειά έχω εγώ εδώ; Γιατί χαμογελούν; Ο Κώστας με μια άσπρη ποδιά ανοίγει την πόρτα και φεύγει.

Μαρία

Ανακοπή. Αυτό είπαν. Ήταν τυχερός που το έπαθε μέσα στο νοσοκομείο. Λένε ότι είναι καλά και κάτι άλλα ακαταλαβίστικα. Γνέφω συγκαταβατικά χωρίς να τους καταλαβαίνω. Θα μείνει μέσα αλλά τη γλύτωσε. Πετάω το ματωμένο πουκάμισο στα σκουπίδια. Τελείωσε.
Με αφήνουν να τον δω, για λίγο. Όλα θα γίνουν πάλι όπως πριν. Θα το δεις.