Άννα

Άννα

Κρατάω το περιοδικό στα χέρια μου. Το δανείστηκα από την διπλανή για να περάσει η ώρα. Είδα την φωτογραφία σου, την πρόταση γάμου στη Μαρία, την εγκυμοσύνη της και την φωτογραφία της γυναίκας σου. Όσα δεν λέμε, δεν είναι ψέματα, έτσι δεν είναι; Νοιώθω ένα βουητό στα αυτιά μου, που ολοένα και δυναμώνει. Σταμάτησες μια μέρα μπροστά μου με την μηχανή και μου είπες ανέβα. Και εγώ ανέβηκα. Και δεν είπαμε ψέματα ποτέ. Ούτε αλήθειες είπαμε όμως. Είναι κακό αυτό;
Ένα ταξίδι, χωρίς όρους, χωρίς τεμπέλες και προπάντων χωρίς υποσχέσεις. Πάμε και όσο κρατήσει. Σε δανείστηκα από κάποια που σε είχε ήδη δανεικό. Δεν διάλεξες λέξεις για μένα, δεν ζήτησα τίποτα παρά μόνο τη στιγμή. Σ’ αγάπησα σαν άγγελος, σε μίσησα σαν δαίμονας. Όλες αυτές οι εικόνες τριγυρνούν στο μυαλό μου. Όχι, δεν υπήρξαν ποτέ. Μαστούρα από τα φάρμακα ήταν. Κρατώ το περιοδικό σφιχτά στα χέρια μου και η βουή δυναμώνει, δυναμώνει συνεχώς.
Στάθηκα μπροστά σου γυμνή χωρίς να ζητήσω κάτι. Χτύπησα την πόρτα σου. «Ποιος είναι;» Ρώτησες από μέσα. «Εγώ», απάντησα. Δεν άνοιξες. Την επομένη ήρθα ξανά. Χτύπησα. «Ποιος είναι;» Ρώτησες ξανά. «Εσύ», απάντησα μα δεν άνοιξες ούτε και εκεί. Ήρθα και την τρίτη ημέρα. Χτύπησα και φώναξα «εμείς» αλλά είχες ήδη φύγει.