Τι να πει κανείς για το νινί της αλληνής

Στη δουλειά μου έχω έναν ψηλό, μελαχρινό, μικροβιοφοβικό με άδεια σκοτώστρας. Υπήρξε αμοιβαία αντιπάθεια από την πρώτη στιγμή. Η σχέση μας υπήρξε τόσο παθιασμένη που αποφασίστηκε ότι ήταν της μοίρας μας γραφτό να μετατρέψουμε αυτό το πάθος σε έρωτα και στο τέλος να παντρευτούμε. Καλύτερα να κάνω κολπόκληση παρά να του δωθώ αλλά για έναν περίεργο τρόπο αυτό τον ιντριγκάριζε και ερχόταν να φάει την τάπα του καθημερινά. Ιατρός, μεγαλύτερος, με τα στιβαρά του μπράτσα είχε αποφασίσει να μου δείξει τι θα πει άντρας.
Αφού δεν αποφάσιζε να το βουλώσει παρ’ όλες τις ξεφτίλες βάζω το μαύρο μου φόρεμα με τα σκισίματα στα πλάγια μέχρι τα αυτιά, τις ψηλοτάκουνες ασορτί γόβες και πηγαίνω στη δουλειά. Δεν είπε τίποτα, μόνο τράβαγε φωτό. Το βρήκαμε το κόλπο να ησυχάσουνε τα αυτιά μας σκέφτηκα. Την επομένη φοράω το μίνι και ένα ντεκολτέ αβυσσαλέο και την ώρα που έγραφα με το ένα χέρι, κρατούσα χαρτιά με το άλλο και μιλούσα με την απέναντί μου, συνειδητοποιώ ότι για πρώτη φορά το χαρτί μένει στη θέση του. Κοιτάζω καλύτερα και βλέπω ότι μου το κρατούσε σταθερό με το χέρι του και τη μούρη του μέσα στο ντεκολτέ μου σχολιάζοντας την απόχρωση και το σχέδιο του ασορτί στηθόδεσμου. Αυτός που πιστεύει ότι οι γιατροί είναι σοβαρά όντα, πρέπει να είναι βαθιά νυχτωμένος.
Αποφάσισε λοιπόν να με κατακτήσει με την πιο σίγουρη αντρική μέθοδο, αυτήν την χλεμπόνας, ξέρετε που φτύνεις μια γυναίκα μέχρι να κολλήσει. Μεγάλο λάθος. Πού πας ρε ψηλέ ξυπόλυτος στα αγκαθια; Πήγαινε να παίξεις με τις κούκλες σου και όταν μεγαλώσεις, έλα να τα πούμε. Προσέχετε λοιπόν καλοί μου φίλοι τι λέτε και κυρίως πότε το λέτε ιδίως αν υπάρχουν και άλλοι μπροστά.
Κάναμε μια μέρα επίσκεψη (ξέρετε από αυτούς τους ξενέρωτους γύρους που βλέπετε στην τηλεόραση, που στήνονται όλοι και περνάνε να πουν την καλημέρα τους στους ασθενείς και πόσο φροντίζουν για την υγεία τους, για αυτό είναι ακόμα μέσα) και του έρχεται η φαεινή ιδέα να πει « Έλα παραδέξου το, με ποθείς και για αυτό τα κάνεις όλα αυτά, γιατί δεν μπορείς να αποδεχτείς το ανεξέλεγκτο πάθος σου για μένα. Δεν το εννοούσες ότι προτιμάς να γίνεις λεσβία αν ήμουν ο τελευταίος άντρας στη γη από το να πας μαζί μου. Παραδέξου το εδώ ενώπιον όλων» Οι ασθενείς είχαν χάσει τη μπάλα και οι υπόλοιποι προσπαθούσαν με βία να μην ξεσκιστούν στο γέλιο. «Μωρό μου δεν είναι της παρούσης αυτά» του απαντάω και τότε ακούγεται ο προϊστάμενος να λέει «Μωρό μου; Εμένα γιατί δεν με λες μωρό μου;» Με μάτι να γυαλίζει γυρίζω και του απαντώ «Τον φωνάζω και άλλα πράγματα εκτός από μωρό μου (μαλάκα, τρομπόνι, ό,τι μου έρθει εκείνη τη στιγμή) θέλετε να σας τα λέω και αυτά;», «Όχι» μου απαντά έντρομος και η επίσκεψη συνεχίστηκε στους ίδιους ανάλαφρους τόνους.
Τα καλύτερα λέγονται βέβαια στο χειρουργείο όπου ο ασθενής είναι τάβλα και δεν καταλαβαίνει τι του γίνεται. Αφού για πολλοστή φορά πλακωνόμαστε κλείνοντας την ασθενή, η αναισθησιολόγος τα έχει πάρει στην κράνα και μου φωνάζει «Τελείωνε!» Γυρίζω ατάραχη με την πιο μελιστάλαχτη φωνή και της λέω «αχ, να ξέρες, πόσο καιρό περιμένω έναν παίδαρο να μου το πει αυτό!» και συνεχίζω να ράβω ενώ το χειρουργείο ξεσκίζεται στο γέλιο, με διαφορά φάσης, ανάλογα με το πότε το έπιανε ο καθένας.
Όποιος έχει πει ότι οι γιατροί είναι σοβαροί και σεμνοί άνθρωποι πρέπει να επανεξετάσει σοβαρά τις εμπειρίες του πάνω στη ζωή. Μετά από 3 μήνες που είχε ξεκινήσει τη δουλειά και ήθελε να μου αποδείξει ότι πλέον είναι επιστήμονας, παίρνει το σοβαρό του ύφος και μου λέει «Έχω να σου ανακοινώσω κάτι σημαντικό» (Ώχ! Σκέφτομαι! Ποιος ξέρει τι θα πετάξει πάλι και δεν έχω το κράνος πρόχειρο). Ανάβω τσιγάρο, παίρνω μια βαθιά ανάσα και λέω «Ρίχ’ το και όποιον πάρει ο χάρος». Παίρνει το σοβαρό του ύφος και λέει «Μετά από 3 μήνες έχω να σου ανακοινώσω ότι πλέον βλέπω το νινί *σεμνά* της αλληνής καθαρά επιστημονικά και καθόλου ως άντρας». «Με όλες αυτές την εμμηνοπαυσιακές που βλέπεις εδώ πέρα και βέβαια έτσι θα το έβλεπες» του απαντάω. «Όχι, είναι ανεξαρτήτου ηλικίας μου λέει». Με το τσιγάρο στο χέρι, και την γυναίκα να σκυλοπονάει σε διπλανή αίθουσα, και τον επιμελητή να κάνει τα πονηρά του τηλέφωνα παραδίπλα βάζω μια φωνή. «Κύριε επιμελητάαααα, έρχεστε μισό λεπτό εδώ που σας θέλουμε να σας ρωτήσουμε κάτι;»
Ο ψηλός ήταν έτοιμος να λιποθυμήσει. Έρχεται ο επιμελητής και τον ρωτάω «Κύριε επιμελητά εσείς που ασχολείστε 20 χρόνια με το χόμπι, τι λέτε, το βλέπετε το νινί αυστηρώς επιστημονικά;» Περιττό να σας πω ότι ποτέ δεν υπάρχουν κλειστές πόρτες και είμαι ιδιαιτέρως φωναχτερή. Αφού έφαγε την πρώτη ψυχρολουσία με ρωτά «Γιατί ρωτάς;» «Γιατί ο μικρός από εδώ, μου ανακοίνωσε ότι μετά 3 μήνες το βλέπει αυστηρά και μόνο επιστημονικά το όλο θέμα» Πατάει κάτι γέλια και λέει «Και φυσικά όχι» Εκείνη την ώρα χτυπά το τηλέφωνο και λένε ότι θέλουν γυναικολογική εκτίμηση για ένα περιστατικό και ρωτάνε με μία φωνή την κρισιμότερη –για έναν γυναικολόγο ερώτηση- «Πόσο χρονών είναι;», «20» έρχεται η απάντηση. Τσακίστηκαν ποιος θα την πρωτοεξέταζε ενώ δεν εφημέρευε κανείς τους και σε άλλη περίπτωση θα πήγαινα εγώ. Άναψα ένα τσιγάρο και πήγα να πω τις συνηθισμένες βλακείες στη γυναίκα «Δεν είναι τίποτα καλή μου, ανασούλες, θα περάσει, θα έχεις το μωράκι σου σε λίγο, ανασούλες είπαμε, όχι δεν με πειράζει που με έκλασες και έχεσες στα μούτρα μου στο πρόγραμμα είναι, ανασούλες» και άλλα τέτοια επιστημονικά.
Το πρόβλημα είναι ότι έχουμε γίνει το ανέκδοτο κλινικής και χειρουργείων και δεν χάνει κανείς ευκαιρία να πετάει ατάκες για την παθιασμένη μας σχέση ελπίζοντας σε λίγο τρελό γέλιο ακόμη. Κλείνοντας εδώ την πρώτη μας καλλιτεχνική ενημέρωση θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας την απίστευτη ατάκα ψυχοπαθούς επιμελητή που έπασχε από σύνδρομο καταδίωξης. Αφού έβρισε, έβρισε, πήρε μια ανάσα και μετά ξαναέβρισε μια μαμίτσα πήγε και κλειδώθηκε στο γραφείο του. Αφού έκατσε για κάνα δεκάλεπτο μέσα βγαίνει έξω με ένα χαμόγελο ικανοποίησης μέχρι τα αυτιά Πηγαίνει στην μαμίτσα και της λέει «Δεν φτιάχτηκες έτσι όπως σε έβρισα; Δεν σκέφτηκες τι τρομερός μαμιάς *σεμνά* είμαι στο κρεβάτι;» Κάγκελο η μαμίτσα!
Περισσότερα από τον όμορφο κόσμο μας προσεχώς…