Οι γυναικολόγοι το κάνουν καλύτερα

Πριν συνεχίσω την εξιστόρηση των περιπετειών μου θα ήθελα να ευχαριστήσω το πολυπληθές κοινό μου (και τους 4, που διπλασιάσατε την ημερήσια κίνηση του blog).

Αγαπημένη μου ενασχόληση στις εφημερίες είναι να απολαμβάνω τον τρόμο στα μάτια τσαμπουκαλεμένων αντρών. Κάποια στιγμή έρχεται ένας δίμετρος, αγριεμένος, συν γυναιξί, τέκνοις και λοιπών συγγενών και φίλων. Είχε ένα καλό κόψιμο στο χέρι που χρειάζονταν ράψιμο αλλά λίγο πείραγμα δεν πείραξε ποτέ κανέναν, έτσι δεν είναι;
Παραγγέλνω τα χρειαζούμενα, μου τα ετοιμάζει η νοσηλεύτρια, ξαπλώνω τον ασθενή στην εξεταστική κλίνη. Εκείνος αρνούνταν πεισματικά, «ξαπλώστε» του λέω «μην ζαλιστείτε και μας ταβλιαστείτε και δεν θα μπορούμε να σας μαζέψουμε μετά από τα πατώματα». Έλαβα την κλασσική macho απάντηση. «Εγώ είμαι άντρας δεν μασάω από τέτοια!» «Ώστε δεν μασάς ε;» σκέφτηκα από μέσα μου «Θα σε φτιάξω εγώ».
Παίρνω την καρέκλα με τα ροδάκια κάθομαι πάνω της και τη σέρνω μέχρι δίπλα στο κρεβάτι. Παίρνω το πιο αθώο μου βλέμμα, φοράω το πιο γλυκό μου χαμόγελο και του λέω «Ξέρετε δεν έχω πάρει το πτυχίο μου ακόμα και μου λείπουν κάποιες υπογραφές, πρέπει να κάνω κάποια πράγματα και μετά θα πάρω το πτυχίο. Ευτυχώς που είστε εσείς και θα πάρω ακόμα μία υπογραφή». Ο άνθρωπος έντρομος κοιτούσε τη νοσοκόμα, η οποία προσπαθούσε να μην γελάσει και σκεφτόταν «ωχ! Άρχισε πάλι». Αφού ξεκίνησε να βγάζει τα πράγματα, φτάνει και στο ράμμα. «Ποιο θες;» ρωτά. «Ένα nylon 3.0 θα ήταν καλό» της απαντώ. «φαντάζομαι δεν χρειάζεται να σας κάνω αναισθησία, έτσι δεν είναι;» ρωτάω τον πανικοβλημένο ασθενή «Κάνε μου, κάνε μου!» φωνάζει αυτός, οπότε γυρίζω στην νοσοκόμα και λέω «20 ml από την καλή παρακαλώ, όχι πάλι από τη ληγμένη, αυτός ο κύριος φαίνεται συμπαθέστατος και θα συμπληρώσω επιτέλους τις υπογραφές» Πάω να ξεκινήσω να ράβω, εκείνος να με κοιτά με τρόμο και την τελευταία στιγμή σταματάω. Φέρνω το ράμμα κοντά στα μάτια μου, το εξετάζω και του το δείχνω. «Πώς σας φαίνεται; Καλό είναι;» κοιτάζοντας τον καρδιογράφο που είχαμε δίπλα γιατί το χρώμα του δεν φαινόταν και τόσο καλό. «Θέλετε κάποιο άλλο μήπως; Το έχουμε και σε ροζάκι ξέρετε, αν νομίζετε ότι θα σας πήγαινε περισσότερο, πράσινο, κίτρινο, ότι σας αρέσει.» Η νοσηλεύτρια είχε γυρίσει πλάτη και προσπαθούσε να μην ακούγονται τα χαχανητά της. «Όχι, όχι, το μπλε να μου βάλετε!». «Αυτό το Κέντρο Υγείας έχει σε εξέλιξη μία έρευνα μελέτης της ικανοποίησης των ασθενών, θα σας παρακαλούσα τελειώνοντας να συμπληρώσετε τα κατάλληλα έντυπα, που θα σας δώσουν την γραμματεία, προκειμένου να μας βοηθήσουν να βελτιώνουμε τις υπηρεσίες μας συνεχώς». Ο κακομοίρης είχε παραδοθεί άνευ όρων. Ξεκινάω να ράβω, σταματώ και του λέω «Πώς σας φαίνεται; Έρχεται καλά; Ή να το ξηλώσω και να το κάνω από την αρχή;» «Τέλειωσε το» με ικέτεψε. «Είναι καλή αυτή η ραφή, ή να δοκιμάσω κάποια άλλη; Μήπως ρυζάκι θα του πήγαινε καλύτερα; Εσείς τι νομίζετε; Το κοφτό το κάνατε ήδη μόνος σας» Ο άντρας είχε πλέον παραδοθεί άνευ όρων. Αφού τελείωσα, λέω «Ένα ψαλίδι! Χάλια το έκανα. Θα το ξηλώσω και θα το κάνω από την αρχή να πάρω και την δεύτερη υπογραφή» Έντρομος πετάγεται ψηλά και πάει να φύγει πριν το κλείσουμε με τους επιδέσμους. Στην πόρτα τον τσάκωσε η νοσοκόμα. Του εξηγήσαμε ότι του κάναμε πλάκα και αμφιβάλω αν θα ξαναμπήκε με τσαμπουκά ποτέ εκεί πέρα.
Μετά από αυτήν την μικρή εισαγωγή θα ήθελα να σας μιλήσω για την σχέση μου με κείνο το ψηλό, μελαχρινό αγόρι, -που τον ποθώ αλλά είμαι σε άρνηση, ντε! Η σχέση μας έχει μοναδική χημεία και θα ήθελα να παίρνετε μαθήματα και εσείς οι νεώτερες.
Λοιπόν τα πάντα είναι θέμα timing. Φροντίζουμε να μην ήμαστε ποτέ παρόν στον ίδιο χώρο μαζί. Είτε παίρνοντας άδειες εναλλάξ (επίσημες και μη), είτε εβρισκόμενοι σε διαφορετικούς χώρους. Αυτή η απόσταση θεριεύει το πάθος μας και κάνει τη χημεία μας ακόμα πιο δυνατή. Ακόμα ένα δυνατό προσόν αυτής της σχέσης είναι η ειλικρίνεια και η τιμιότητα που τη διακρίνει. Απαλλαγμένοι από τον επαγγελματικό καθωσπρεπισμό και τις αριβιστικές τάσεις που όλοι μας κρύβουμε, δηλώνουμε απροκάλυπτα πόσο αντιπαθούμε ο ένας τον άλλον, κάνοντας αυτή τη σχέση την πιο τίμια εργασιακή σχέση που είχα ποτέ. Επίσης ποτέ μου με καμία άλλη μου σχέση δεν έκανα τόσο πολύ κόσμο ευτυχισμένο και γελαστό. (Κάποια στιγμή έχουμε μια γυναίκα που δεν τα πήγαινε και τόσο καλά με τους κανόνες υγιεινής και εγώ κάνω τη δουλειά μου ατάραχη, ενώ ο άλλος έχει εξαφανιστεί. Κρυμμένος σχολιάζει. «Έχεις μικροβιολατρεία τελικά» «Όχι αγάπη μου, απόδειξη, εσένα σε σιχαίνομαι». Αυτό δεν είναι δουλειά, το κλουβί με τις τρελές είναι)
Υποβόσκει η ανυπόστατη φήμη ότι οι γυναικολόγοι είναι οι πιο δυστυχισμένοι εργαζόμενοι γιατί δουλεύουν εκεί που οι άλλοι διασκεδάζουν. Ε λοιπόν, έρχομαι να κατακεραυνώσω και να καταστρέψω αυτόν τον μύθο. Πώς θα αισθανόταν η φίλη σας αν της πιάνατε στα καλά καθούμενα το στήθος και την ρωτάγατε να σας πει λεπτομερώς όλη τη σεξουαλική ζωή της; Ένας γυναικολόγος το κάνει καθημερινώς και δεν θα παρεξηγηθεί καμία. Αλλά μετά λύπης μου σας πληροφορώ ότι μετά από διετή δημοσκόπηση, οι πλέον ενεργά σεξουαλικές ελληνίδες είναι οι 70φεύγα και όχι οι πιτσιρίκες.
Κάποια στιγμή έρχεται στο ιατρείο μία γιαγιά 80φεύγα ετών με ένα γυναικολογικό πρόβλημα που ήθελε χειρουργική αντιμετώπιση αλλά δυστυχώς το βεβαρυμμένο της ιατρικό ιστορικό απέκλειε τη λύση αυτή. Αφού λοιπόν εξηγήσαμε το πρόβλημα, προτείναμε τις λύσεις και αναλύσαμε γιατί πρέπει να καταφύγουμε στην συντηρητική αντιμετώπιση είδαμε την κόρη της να μας κοιτά με ένα βλέμμα όλο απορία. Λέμε basta! Εδώ δεν καταλάβανε τίποτα. Ρωτάει η επιμελήτρια ευγενικά «Μήπως δεν καταλάβατε κάτι; Μήπως έχετε κάποια απορία που θα θέλατε να σας τη λύσουμε» «Ναι» απαντά η κόρη «Μετά το χειρουργείο η γιαγιά θα μπορεί να κάνει sex με τον παππού;» Κοντέψαμε να πέσουμε από τις καρέκλες! Το προσωπικό, 3 γυναίκες μόνες και η γιαγιά με 1002 προβλήματα υγείας το έκανε περισσότερο και από τις 3 μαζί και αυτό που τους ένοιαζε ήταν το sex και όχι αν μπορούσε να βγάλει το χειρουργείο.
Κορυφαία στιγμή της χειρουργικής μου καριέρας ήταν όταν μία κολπική υστερεκτομή αποφασίστηκε στην πορεία του χειρουργείου να γίνει κολπόκλειση (τρύπα νιετ κοινώς). Η γιαγιά τα είχε πατήσει τα 90 και εκεί που μπαίνει και η τελευταία βελονιά και κλειδώνει ο κόμπος, πετάει ο ειδικευμένος το αμίμητο «Όπα ρε παιδιά, δεν ρωτήσαμε αν έχει τον παππού! Αν τον έχει, θα μας κυνηγήσει να μας σκίσει μετά» Πέταξα τα γάντια μες στην απόγνωση και έφυγα παραιτημένη. Δεν παλεύεται με τίποτα αυτή η δουλειά…