My lady blue

Κάθομαι στο μπαλκόνι τη νύχτα και χαζεύω τα φώτα της νύχτας. Μόνο τη νύχτα αγαπώ την Αθήνα, μέσα σ’ αυτό το φως. Τη μέρα τη φοβάμαι, με πνίγει και περπατώ βιαστικά άγνωστη ανάμεσα σε αγνώστους να κρυφτώ. Δεν θυμάμαι οδούς εδώ πέρα. Δεν θυμάμαι τα σπίτια που ήμουν περαστική. Μόνο τη θέα τη νύχτα. Τις μέρες δεν βγαίνω στο μπαλκόνι ποτέ. Καπνίζω τα τσιγάρα σου απόψε. Ένα πορτοκάλι ζήτησα από τον περιπτερά και εκείνος με κοίταξε απορημένος. Είπα τη μάρκα και τα πήρα. Περίμενα μέχρι να ανάψουν τα φώτα.
Θυμάμαι τα φώτα από όλες τις βεράντες, που πέρασα μέχρι να ‘ρθει το πρώτο φως και να κρυφτώ πάλι μέσα. Έβαλα μουσική χαμηλά να μην ενοχλώ και διάλεξα τα τραγούδια σου. Νομίζω ότι αν απλώσω το χέρι θα πιάσω τα φώτα, θα πιάσω εσένα.
Ενώνω τα φώτα στο μυαλό μου και χαράσσω τη διαδρομή μέχρι εκεί που βρίσκεσαι τώρα. Αλλά μπορεί και να κάνω λάθος και κατεβάζω το χέρι.
Πόσο μικρό φαντάζει το πάντα σ’ αυτή την πόλη. Πόσος λίγος ο χρόνος για να χωρέσει όλα μας τα λάθη. Ακόμα ξοφλάω μερικά. Μαρούσι, Πεύκη και αλλού. Σπίτια, ξενοδοχεία και δρόμοι, τόσοι δρόμοι για να διαλέγω διαδρομές μακριά σου.
Καπνίζω τα τσιγάρα σου και σε θυμάμαι. Εύχομαι το μεγαλείο που έψαχνες να το ‘χεις βρει τώρα πια και να νοιώθεις λιγότερο μόνος σ’ αυτόν τον άγριο κόσμο. Τον κόσμο που σε αγριεύει και όλο ζητά, ολοένα και πιο πολλά, ολοένα και πιο δυνατά. Τον κόσμο που σε κάνει τόσο μικρό ώστε να μην χωράς σε καμιά αγκαλιά. Λογαριασμοί, χρέη, υποχρεώσεις και ένα σπίτι κόκκινο, που έγινε κίτρινο και μετά πράσινο γιατί τα λεφτά ποτέ δεν ήταν αρκετά. Ένα σπίτι διαρρηγμένο, μια τζαμαρία σπασμένη, οι φωτογραφίες κρυμμένες σε ένα κουτί πίσω από συρτάρια. Πόσα κουτιά να σε χωρέσουν, πόσα να πετάξω, τι να σκίσω και τι να κάψω. Πόσα γαλάζια τριαντάφυλλα να μισήσω στα ανθοπωλεία που προσπερνώ βιαστικά.
Κάπου εκεί έξω, κρυμμένος μέσα στο φώτα αγαπάς τώρα. Το νοιώθω και χαμογελώ. Μου τελείωσαν τα τσιγάρα μικρέ μου. Σβήνω το τελευταίο και πάω για ύπνο. Καληνύχτα. Και να θυμάσαι… να μου σε προσέχεις.