Η παραγνωρισμένη προσφορά των αναισθησιολόγων

Το κακό όταν είσαι ο μικρότερος στην ιεραρχία είναι ότι όλη την ώρα σε τρέχουν. Το καλό είναι ότι γνωρίζεις ότι καλό κομμάτι κυκλοφορεί στον αχανή χώρο εργασίας, που κάθε άλλος χρειάζεται χάρτη + 1 τηλεφωνικό κατάλογο για να κινείται.
Ένας από τους πιο αυτιστικούς χώρους στο νοσοκομείο, είναι το χειρουργείο. Κανείς δεν μπαίνει αν δεν έχει λόγο και κανείς δεν βγαίνει περιμένοντας αυτόν τον λόγο.
Μπαίνοντας λοιπόν ξημερώματα βρίζοντας τον εαυτό σου για την μαλακία που έκανες σε ένα μηχανογραφικό χρόνια πριν, τον ανάδρομο Ερμή σου, που σε σένα έτυχε η στραβή για νιοστή φορά και όχι στον κωλόφαρδο που μονίμως φτιάχνει επιδερμίδα, την μάνα που σε πέταγε και ό,τι άλλο μπορείς να θυμηθείς εκείνη την ώρα και μπαίνεις να αρχίσεις δουλειά και βλέπεις έναν άντρα, δίμετρο που είναι sexy στην πράσινη μπιζαμοφανέλα του, με το καπελάκι με τις κίτρινες μελισσούλες, λες «όπα, να τα, τα ωραία μας» και ξαφνικά ανοίγει το μάτι σου, που είναι σφαλιστό από την αϋπνία. Γιατρός και ωραίος είναι εξαιρετικά σπάνιο φαινόμενο, γιατρός γυμνασμένος, πειραχτήρι και γκαζιάρης είναι ένας γιατρός που πρέπει να συλληφθεί πάρα αυτά! Όταν λέμε γκαζιάρης, στην διαδρομή των 100 km που κάνουμε καθημερινά, με έχει προσπεράσει στην αρχή της διαδρομής, έχει σταματήσει να ρομαντζάρει και να πιεί καφέ και με έχει ξαναπροσπεράσει και έχει ήδη ειδοποιήσει ότι βρίσκομαι στο τάδε km και σε κανά μισάωρο θα φτάσω και εγώ. Αυτά όταν πάει με το διθέσιο, γιατί με την μηχανή δεν τον προλαβαίνω καν να τον δω. Κάτι μαύρο βλέπω να με προσπερνά και υποψιάζομαι ότι είναι αυτός.
Χρόνια έλεγα ποιος είναι αυτός ο παλαβός, που θα τον βρω αφίσα σε καμία στροφή καμιά ώρα. Όχι μόνο δεν τον βρήκα αλλά χρυσό τον έκανα να με πάρει και μένα καμιά φορά. Με τη μηχανή καλέ, δεν πιστεύω να σκεφτήκατε τίποτα πονηρό. Δεν με πήρε ποτέ (ούτε με τη μηχανή, ούτε σκέτα). Τσιμπούρι του έγινα. «θα χεστείς πάνω σου, έτσι όπως οδηγώ» μου είπε «Μαζί σου και στην κόλαση» απάντησα «αν είναι να στουκάρουμε τι καλύτερο; Θα με διασωληνώσεις αμέσως» «και αν χρειάζομαι εγώ διασωλήνωση;» « Θα σου δίνω εγώ το φιλί της ζωής. Ανελέητα.»
Να γιατί δεν πάει το Ε.Σ.Υ. μπροστά. Έχει εκλείψει η συναδελφική αλληλεγγύη.
Ευτυχώς υπάρχει μια ξηγημένη αναισθησιολόγος που έχει καταλάβει την τρέλα που με δέρνει και μου συμπαραστέκεται. Τις προάλλες που έτρωγα τρελό φτύσιμο από ένα εξαιρετικό κομμάτι που κυκλοφορούσε στα έκτακτα, της κατέθεσα τον σπαραγμό μου. Άμα δεν το ζήσεις και λίγο τεατράλε, δεν περνάει η μαμημένη η εφημερία. Αμέσως να μου συμπαρασταθεί και να μου συστήσει όλη την φαρμακοτεχνική υποδομή που χρειαζόμουν ώστε να μην μπορεί να μου αντισταθεί, εξασφαλίζοντας ότι τα ζωτικά του όργανα θα ανταποκρίνονταν στις προκλήσεις της επιστήμης και της τέχνης. Αυτοί οι αναισθησιολόγοι είναι αξιαγάπητα πλάσματα τελικά και ας επιμένει ο δικός μου πότε θα της το βαθμολογήσει (να μην ακούω ηλίθιες ερωτήσεις) στο γυναικολογικό κρεβάτι. Τελικά τα ανέκδοτα τα διαδίδουν οι ζηλιάρηδες.
Σε ένα ιατρικό συνέδριο, 2 ιατροί κάνουν μια αρπαχτή. Τελειώνοντας λέει ο άντρας στη γυναίκα. «Να μαντέψω τι ειδικότητα έχεις;» «Ναι». «Χειρούργος» «Πού το κατάλαβες;» «Έπλυνες τα χέρια σου πριν και μετά» «Ναι σου πω και εγώ τώρα τι ειδικότητα έχεις εσύ;» «Ναι» «Αναισθησιολόγος» «Πώς το ξέρεις;» «Δεν κατάλαβα τίποτα» Κακοήθειες των υπολοίπων ειδικοτήτων! Σας φιλώ και να θυμάστε ο λεκές στην ποδιά του χειρουργού είναι μάλλον από αίμα, στην ποδιά του ορθοπεδικού είναι μάλλον από γύψο και στην ποδιά του αναισθησιολόγου είναι μάλλον από καφέ!