ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ: 22/12/2005

[αφού ξεχάσεις ότι έμαθες αρχίζει η αλήθεια]

Τι γλυκό φως
Διαύγεια αττικού ουρανού
Κατάλευκα σύννεφα χρυσαφιές ανταύγειες
Στο άλσος οι κοκκινολαίμηδες
Ετοιμάζουν την αποχώρηση της μέρας

Φεγγάρι
Στη μέση του ουρανού πάνω από το Λυκαβηττό
Σχεδόν μαρμάρινο στήθος κοπελιάς σε προφίλ
Ακινησία
Ένα ζευγάρι πουλιά πετά ανατολικά
τα σύννεφα παίρνουν να μαυρίζουν
καναρινιές φωνές στο βάθος
γρήγορο περιστέρι έσχισε την εικόνα και πήγε
βαθιά προς το πεδίο του Άρεως
Στο αλσακι το πράσινο των πεύκων οργιάζει
σε λίγο όλα θα τα καταπιεί το μαύρο
Δε λέω για τον Υμηττό που όλο και σκουραίνει,
Πάνω του όμως κάθισε μαργαριτάρι
μαύρο περιστέρι άκρη άκρη στο ελενιτ τσιμπολογιεται

Ένα άλλο απέναντι του το χαζεύει

Στην άλλη μεριά ήταν άβυσσος

Να απαλύνει το κύμα στα γοργά βήματα σου
Να ρωτάνε οι βοριάδες για τ όνομα σου
να κολπωνουν πανιά των ζέφυρων φιλιά
και σαν λύνεις μαλλιά
να ζηλεύουν τα αγάλματα ομορφιά.

Να αλητεύουν δελφίνια σιμά σου
Να σε γδύνει το κύμα να σε ντύνει το κύμα
Να χαίρεται ωκεανός την αγκαλιά σου
Κι όλη η θάλασσα να είναι δικιά σου

Φυτεύοντας άστρο θητεύοντας άσπρο
Στου Γαλαξία τα σκαλιά κερνάς φιλιά

Κόσμος κατοικημένος από λέξεις, ου μπλέξεις.

Σπάνε ρολόγια όταν σε σμίγω
Κι όλη η θάλασσα γίνεται δικιά σου.
Κι όταν λύνεις μαλλιά
ζηλεύουν τα αγάλματα ομορφιά.

Ο τι αξίζει είναι η χρυσή στεφάνη
το απαστράπτον μιας τρύπας περίοπτης
λεπτή φλούδα στο αοργικο άπαν.
Τρυφερές εκχυμώσεις γόνιμων δρόμων
Απότομοι όχθοι κάθετο πάθος
Ομιλιακα ενεργήματα σχίζουν το πένθιμο πέπλο
Ο,τι κλειστό λοξά ακτινοβολειται
στού κενού την υποχώρηση το νόημα είναι άπειρο.
Είναι ,η λέξη της σιωπής.
Μιας αυλακιάς νερό και λάμπουν τα μεσημέρια
Νόστιμα καλοκαίρια πίνω και πίνω άνοιξη
Διάφανα τα βουνά μου ελαφριά σαν σύννεφα
Η αγάπη τα ονομάτιζε στους κόρφους της τα βάφτιζε
Έλαμπαν χρυσαφιά τα κίτρα
Γλυκό ένα στόμα ξεπικραινει τα πικρολεμονα
Καθώς της κερήθρας του στάζει το μέλι
Του πρόσχαρου πιο πρόσχαρο αναγγέλλεται τραγούδι
Πιάνει η ζωή ζει απλώνει
Οφειλέτη της γιορτής με άφθονα χέρια
Κάψε στη φωτιά της σταλίκια Κάψε
«πάσσαλος πάσσαλο εκρουει»,
στη θεωρία επισκόπου με καρδιά μυλωνά μην χτίζεις.
Της αγάπης τα ανώνυμα μαυλίζει τροφός του όντος
στού λόγου τους λειμώνες δορκάδα και σκιρτά
Γάλα της γλώσσας κινδυνώδες σταζουσα
Το κοντινό απρόσιτο σμιλεύει προφερουσα.
Μάγος στης Φωτιας το μαγικό κύκλο καθαιρει
Μαντεία του πραγματικού σκιές στον κοκκινοβραχο
Διαυγής σαφήνεια καταλάμπει σταγόνες πυκνής νεροποντής
Καρφιά καυτά σαν ήλιος πυροδοτούνε σταυρικά νοήματα
Σώματος που παραπατά και στέκει
Χτιστό από σχιστόλιθο στέκι, εστία και λυτρο εξαγοράζει.
Όπου μεγάλες σιωπές εκεί μηνύτορες οι αετοί μας προφτάνουν.

Έρχεσαι κλέφτης της Βαγδάτης, κλέφτρα κισσα,
μου κλέβεις την καρδιά. Με τι καρδιά να σε τραγουδήσω?
Ξανακάνω καρδιά ,μετείκασμα καρδιάς για σένα θεοεικελη
με χείλη κόμπρας. Τη δηλητηριώδη ομορφιά σου
υμνώ με πλανταγμένο τραγούδι.
πατώ πατώ πατώ
τυφλός επαίτης

Δε θα πτοηθώ μετρώντας φύλλα ορυκτά.
Δε θα φεισθω έξοδα
Ας είναι να πληρώνω και σε μετάξι
Όπως ο μεταξοσκώληκας
Θα τη δω την άβυσσο
Θα πλησιάσω τα χείλη σου.
…………………………….
Κι απ το τοπίο της γέννησης θα σηκώσω γλώσσα.
-αν δεν είναι αξίωση ενός εκάστου
τότε τίποτε δεν είναι-

Τα τείχη έπεσαν ?Πως?
Τα γκρέμισαν οι δροσουλιτες?

Θανατογονο σκόνταμμα σε ζωογόνες απώλειες
Υποτείνουσες πυρετού δροσιές
ανάδυση γης από μέσα μας,, μαίνεται άνεμος στις ατλαντιδες..
. πυρετός ν αναφλέξει μυαλά ανάσχεση σκότους καθρέφτη π ε ρ ι π λ ε ξ η
έχουμε ξαναγίνει αθώοι ριζώνει εγώ στο χρόνο μας
με πρώτη ύλη το ρυθμό στο τέμπο ακροκεραυνιο θειάφι,
κι όλα συμβαίνουν.
ερωτική διαγωγή μας διαφαινει
με ορχήστρα και μαέστρο την αλήθεια
που φωτίζει τα άδυτα με το λόγο της-ξέφωτο .
αιθρία στα διαχωρα λάμψεις και σημαίνουν
επικράτεια της γλώσσας, στα χείλη της η άβυσσος κοιλάδα του Ιορδάνη

του ποιητή η κόλαση θεοδιαβαστο τοπίο
γιατί η γλώσσα του είναι το ήδιστο.

εποικοδόμηση με την τρυφερή ύλη των σκιών που φωτίζουν το νου της γραφής.
Περικαλη διαζωγραφηση της μαγγανείας των βυθών
Πέτρα που πίσω τίναξες στα βάθη ξανάσυναξες
Γραφήματα αντιστάσεων πάνω από την έλξη ,πάνω απ τον ίλιγγο
αβαρείς υποσχέσεις για να διαβαίνει η ζωή το τρίχινο γεφύρι
ελαφροπατητη τραγουδώντας στο στόμα του χάους
που παραδέχεται για να το αγνοήσει κι ενώ τρεκλίζει τελικά πετά.
Νίκη βαρυτικη δια της βαρύτητας
ορύσσει μέταλλο το κάνει να ηχεί,
γεφυρώνει του χρόνου το σχετικό
είναι το έργο επί γης και πέραν γης .
είναι διάστημα, εναιωρηση γήτεμα ουρανών,
στο διαθερμο, στο διάφωτο ,στις μαύρες οπές,
παλμός σύμπαντος, διαγαλαξιακός τορνευτής,
αξιακος τελεστής.. πέραν ..υπερπέραν…
Τοπολογία με χάρτη σύμπαντος, εφημερίδα πενηνταδιπλωτη
πάει πέραν των πλανητών το αχώρητο,
την περιπλάνηση του τραγικού
στενοποριές σπηλαίου που υψώθηκε στο άπειρο
σημειωμένος με αθανασία επειδή πήρε πάνω του τη ζωή,
και γίνεται κατά τα έργα του
από το μηδέν βγάζει νόημα δίνει όνομα στα αστέρια
κάνει χάρτες ουρανού, ζωδιακής σημασίας,
επειδή τράφηκε με γη,
επειδή του δόθηκε ο καιρός να προορίσει τον κόσμο,
το κατ εικόνα με κ α τ α λ υ τ η το αγνωστως
εργάζεται την κοσμοποιηση που δρώντας εντός του
γίνεται ποίημα των αστεριών και κάνει ποίηση από αστέρια.

Δεν πιάνεται σε δίχτυα η θάλασσα .
Τώρα που είναι ο χρόνος σου
πες τα μυστικά της χείλη.

θάνατος ποιητή κλείνει του ορίζοντα τον κύκλο,
μεγάλων αφηγήσεων βιώνεται έπακρο το τέλος
Με θέλγουν αναλαμπές. σε βαθύ σκότος, με θέλγουνε αστραπές/
ο τόνος του αιφνίδιου σαν να ακοντίζεται το γαλάζιο όστρακο
του ουρανού με το ίδιο βέλος που αστράφτει μέσα στα μάτια της ομορφιάς:
Να μπαίνει με μιας κι απότομα στο έσω σκότος της καλύβας _χτισμένης στον κρατήρα της Αίτνας όπου ο σοφός πήδηξε για να μην καεί-ένα φως συμπαγές γαλάζιο να σε ποτίζει σαν ωκεανός κι αμέσως σε απότομους όχθους να ορθώνεται κύμα ως τις πιο ψηλές κοφτές πλαγιές. Ύστερα μες το πλήθος να ξεχωρίζει η ορχουμενη μαινάδα χτυπώντας τα ντέφια της αόρατη του μελωδικού θιάσου.
Όχι ακόμα κι ωστόσο ναι..

Ότι και να γίνεται εστιάζω στο αίθριο ο θεωρός πρέπει να είναι εκεί στην τελετή στη. .μέθεξη και δεν μπορεί παρά να είναι ,Και το έργο κάθε φορά είναι νέο έργο ,τίποτε δεν μπόρεσε να το αναιρέσει και τίποτε δεν θα το μπορέσει
Ο καθρέφτης έγινε θρύψαλα, έδυσε ο χρυσός ήλιος της ποίησης που χρύσιζε τα φτερά της... έκτοτε έρευσε διάστημα ευμηκες έλαβαν χώρα πλείστα όσα. έφυγα αλλά ταυτόχρονα ε π ε σ τ ρ ε φ α .Ήταν το ταξιδεμα πλούσιο σε πυρές. Άντεξα φλόγες κι άλλες φλόγες, με πέτυχαν και δυο τρεις αστραπές ας μην ήμουν το «τσεπι της αστραπής»με τσουρούφλισε τόπους τόπους μικρές οι ζημιές πολλά τα οφέλη. Τώρα μένει ν απλώσω τον καρπό σ αλώνια του ήλιου να δώσω και του μυλωνά το ξαγιο.. κι εγώ να αρκεστώ στο όστρακο. Θα χρειαστεί για τον οστρακισμό μου!

«Τρίτη κι άγγιχτη» η αίσθηση που κράτησα
ρέουσα αστραπή η αωνιοτης…και...
Ανέβα πουλί πουλάκι μου
Και χτυπά την καμπάνα
Να μη σ ακούσει η μάννα..

»το περίγραμμα της στην αμφιλυκη
Ψάχνεις να επωφεληθείς
Σε ανεμίζουν αλλιγεις
Πίσω μακριά ουρλιάζουν λύκοι»
Ριμες και παίζουν στην τομή μορφώνεται τόνος,
η πλήξη υποχωρεί ενσωματώνεται το αθώρητο.
αρμονική ανατέλλει. υποβλητική στο θαμποφως,

Ι
_ _ _
Ι
Διασχίζεις διαπερνάς και ηδονές και λύπηση
Κι ότι ως απόγνωση κι ως συντριβή πλήττει ηδονοθεριστης ζωής
Σκληρό ένα στηθαίο, κακιά μητριά κι απόρριψη
Απότομο θάμπωμα από στενοκορυφα σε καλούν
να ισοκρατεις τις συλλογές συμβαματων.

Η ερώτηση πάει πέρα από τους δρυμούς.
είναι δρόμος αντοχής. Θέλει μεγάλες ανάσες!
Χρόνος και Είναι σε Οιάκισμα!
Γιατί αν ξυπνήσει η φάλαινα στο βυθό
η επιφάνεια θα αναταραχτεί
και το αυτάρεσκο καραβάκι
θα κινδυνέψει στις δίνες
να το τσαλακώσουν σαν χάρτινο ονειρο

επειδή οι συνθήκες του μανιερισμού παραλάβανε την υπόθεση τελειωμένη τι τους έμενε παρεξ η ανανοητικη της τέχνης και ως πρόοδος προς το μπαρόκ το μόνο πραγματικά παγκόσμιο κίνημα στην τέχνη-τέχνη του υψηλού ύφους.
Μανιερισμός το προδρομικό μεταμοντέρνο, η πρώτη πρώτη νεωτερικοτητα.

Παρών χρόνος ακτινοβολεί όλη τη γη όλο τον ήλιο, όλο το σύμπαν, το αδιοδευτο
αστραπιαία φωτοβολεί
Ότι μετράει το παρόν ίσως έχει ένα κοντινότερο χέρι.. εμάς!
Γόνατα ψυχής κανακεύουν το βρέφος χρόνο

Δεύτερη φορά ο τρίτος κεραυνός(στο καλαμάρι )

Όραση ναι ,ορίζοντας ναι. Όμως ορατοτης?
να δεις ως εκεί που δίνει πνοή ,μυρωδιά
που σε τυλίγει. Τη νοιώθεις.
Κάτι πιο στέρεο από το ατσάλι της θάλασσας
Το ατσάλινο κύμα που σπάει καράβια..
Στεριά.. φωνάζει ο περιπλανώμενος,
θάλασσα….οι μύριοι
χρόνος είναι ότι κάνεις χρήση
Από την παλέτα της αιωνιότητας
Μάθε το μάτι του κόσμου το κάτι
Το παρόν ένα τώρα που γλιστρά από νυν σε νυν
αναβλύζοντας μέσα από τον εαυτό του
στιγμή στην καμπύλη
του κλίματος που σου επιφυλάσσεται.
Κυρτός καθρέφτης στου σαλιγκαριού το κέρατο,
Όλα τίποτα αποτυπωτα
μάτι κάμερα που κινηματογραφεί το χρόνο
σαν κάτι που δε θα φύγει ποτέ,
η εικονικότητα.
«Οι εικόνες δεν μπορούν να καταστραφούν ποτέ από τα μάτια του νου» είπε.-

κυρτή σαν γη γόνιμη σαν γη
απέραντη της ευφορίας η γυναίκα
διαπερνά τη ζωή η καμπύλη της

στιγμές που δαγκώνουν
σκιές νεφών γρήγορες στο έδαφος τρέχουν
αγγελίες βροχής
μπορείς να τα ανταγωνιστείς?

Αυτή η γλυφή στην κυρτότητα με νύχι,
η νυχια
εσωτερικό πορτραίτο
μας αφήνει να δούμε το μέσα του προσώπου,
το μέσα, εσωτερικό εργαστήρι

Εγγλυφο, μια γλυφάδα του εσωτερικού ανθρώπου,
κοιταγμένη από φεγγίτη χρόνου. Τέτοιο
που είναι ο φεγγίτης του ρυθμού
συλλήψεις. Πιασίματα σταυρωτά εικόνων
όπως καράβι στην έρημο.
Η έρημος γεμίζει σα θάλασσα και σκορπά
η άμμος κάτω από τα πόδια της καμήλας
που κάνει πανιά .Καράβι για το μεταφορικό της άθλο. Της ερήμου
καημός βεδου’ι’νικος.

Το κυρτοκοιλο του κόσμου μας
αντιστρέφει τις προοπτικές ως μέσα βαθιά στο μάτι….

…βλέπω κινήσεις τίγρη
με ραβδώσεις κινούμενη φλόγα μέσα σε κλαδιά που τσακίζουν φύλλα
που θρο’ι’ζουν.
Ροή φωτιας και ποταμού σείεται το δάσος στο πέρασμα του,
-δεν είναι λεοπάρδαλη που επιτίθεται σα δροσιά-
πασχίζει να μας υποδείξει που υπήρχε ξέφωτο, που νυμφών λημέρι
εφτακορμες βελανιδιές δρυολαλουν στο βάδισμα του
της κουκουβάγιας πέταγμα οδοσημαινει το σούρουπο
ώρες διδασκαλίας
σαλεύει του τίγρη το σώμα δημιουργεί
το πέρασμα κι εκτινάσσεται στο παρελθόν.
όπου δένει την άκρη του μέλλοντος στην αρχή..
..από το παράθυρο σαν σε κάδρο η αχλαδιά

-Ποιος τις γεννά τις όμορφες?
-Μα η Αφροδίτη μας γεννά καλέ μου!
Αυτή είναι η μάννα μας και το κρεβάτι!

Πως γίνεται να της ξεφύγεις αφού έχει φτερά?
Πεταλουδίτσα του έρωτα φτεροκοπά στις λόχμες
Τα μπαρ στενάζουν οι καημοί σβήνουνε στα ποτήρια
Έλα τα βέλη ξόδεψε σε μια καρδιά
Όλες οι άλλες να χαρούν χωρίς τους.-

..από το παράθυρο σαν σε κάδρο η αχλαδιά
μας δείχνει τα αρχίδια της ..με το συμπάθιο ..τ αχλάδια της.
Στο βάθος μια βελανιδιά αποκαλυπτική βελανιδιών.

Απειριζοντας το χρόνο χάνεις τη στιγμή σου
Χάνεσαι ακριβώς σ αυτό το άλλο χάος που είναι ο χρόνος
χρόνο που έχουνε ..χρόνο που έχεις πάνω
στη μοίρα σου βαλμένο.

Η γραμμή της μοίρας πέφτει έξω από το χέρι μας
Ότι γράφτηκε έχει πάρει το δρόμο της απόστασης από μας..
…ξένο μας αποχωρίζεται
Αλλότριο της πλάνης μας φως, τόσο οικείο
ως έλαμψε απ τα μάτια μας κι ομως ανοίκειο

Καδρόνια από κέδρο
Ασπίδα από νερό

… φυτεύεται μέσα σου
Με την ανάμνηση το πιάνεις
Χρυσό δίχτυ που ανασύρει
Διαφάνεια μουσικωτατη
Κοχύλια της αβύσσου
Θαλασσινοί νεκροί που λικνίζουν Αφροδιτες
Σε πελάγη αιθεριας,
Κατέχουν το δίχτυ των νερών.

«κάθε που είμαι στου Γιουνη τη βεράντα
νοιώθω στη δημοσιά»
Η μέγγενη της καλοκαιριάς με περισφίγγει
Θάμπος!
Τα μάτια της σαν ασπιρίνες
Μου διώξανε τον πονοκέφαλο
αλλά μου φέρανε ανεμοζάλη!

Το δωμάτιο δομείται
έχει τα μέτρα του τάφου
:σμιλεύεται μνήμα?
Κάνε τη σαρκοφάγο αιτία γιορτής.
εκεί να πιούμε ξανά . .αμβροσιες.

-Κι όταν οι τοίχοι πέσανε πέταξε κι η ψυχή του..
Το παλιό μας σπίτι>_με τα ερείπια αυτά
η μνήμη μας σκουντά.-

Μεστώνει όταν οι κύκλοι
δε βαυκαλίζονται, κινούνται
παροξύνουν την αιχμή του μολυβιού

όλο το ονειρο ενδοδομει τις γωνίες λήψεως
Το ντεκουπάζ δουλεύει, το σενάριο, οι πρόβες..
-κι έρχεται σαν ώρα προβολής, πρεμιέρα και …

Διαχρονικό ύφος
Επιτευχθεισα έλλειψη νοήματος:στοχάσου κι ας αποτύχεις
στοχάσου την αποτυχία σου.
Πήραν μαζί τους την αγωνία τους
Ο αγώνας είναι εδώ μαζί μας,
αγωνία μας
ΚΟΥΒΕΡΤΕΣ ΑΠΟ ΧΙΟΝΙ
Υπάρχει μια μετουσίωση:σε χώμα!

Μύηση στην ύπαρξη
Και για την αντιγραφή: 06.08.04e

Epigram
Μωρέ Ξανθώ, είναι και κεινοκει ξανθό?
Μα γω το θέλω μαύρο
Να μου θυμίζει θάνατο
Να μου θυμίζει πως για σενανε πεθαίνω!

………………….

Πανω που τρακαρες με το γαλαζιο του ουρανου
ξεδιπλωνε η θαλασσα το υγρο της λαβαρο
συρθηκε το μεταξι της νυχτας αστερωμενο
εννοιωσες τα πραγματα να σε κοιτουν μοναδικα
με το ταξιδεμενο τους προσωπο της μιας φορας
καθε στιγμη με τη δικια της ανεπαναληπτη φτιαξη
απο το πιο ταπεινο ως το πιο βαρυ κι απεραντο
κι ως το ωκεανειο
μονιμη ειναι μονο η αλλαγη το μικροτατο αστερακι
το νυν πανομοιο που ωστοσο μετα απο
λιγο δεν ειναι και ποτε δεν θα ξαναειναι
πως εισαι ειναι χρονικης ουσιας πολλα πολλα νυν
μαζι και αλλαξει η οψη του
χρονου οπως το νερο αλλαζει χρωμα με τα βαθη

περιστασεων γεννηματα στις μεγαλες διαδρομες
χανομαστε

νυν:με το φως του ο κοσμος (περιπατος αγγελων)