Αγκαλίτσα;

Πάντα γυρίζω σε σένα. Και εσύ με παίρνεις αγκαλιά και με ρωτάς «και μετά;» και εγώ σου λέω και μετά ξανά «και μετά;… και μετά;… και μετά;…» Μερικές φορές νομίζω ότι το κάνεις επίτηδες.

Με σφίγγεις και γελάς «και μετά το αύριο;…» Μέχρι που δεν έχω άλλες απαντήσεις και μου λες γελώντας «γαγαλίστε με όλοι!» και σηκώνεις την μπλούζα σου να σε γαργαλίσω. Σε κυνηγώ και τρέχουμε και οι δυο μέχρι να αποφασίσεις να σε πιάσω.

Κάποιες μέρες ξυπνάς νευριασμένος. Παίρνεις την αγκαλιά σου και έρχεσαι να κάνεις δηλώσεις «Εσύ, Ε πάρεις άλλον αγκαλιά! Δικιά μου μαμά!» Σε παίρνω αγκαλιά και σε σφίγγω και σου υπόσχομαι πως όλες οι αγκαλιές είναι δικές σου, πως εσύ είσαι ο πασάς μου. Χαμογελάς ικανοποιημένος και ανακοινώνεις «Εσύ, Ε πας στη δουλειά Ποτέ!!!» . Κάποιες φορές αποφασίζεις να συμβιβαστείς με τον όρο να έρχεσαι μαζί μου.

Μα σε ξεγελάω και δεν σε παίρνω ποτέ. Θυμώνεις. Κρατάς μούτρα. Και μετά έρχεσαι τρέχοντας και με παίρνεις αγκαλιά γελώντας «Σ’ αγαπώ πολύ!». Τσακωνόμαστε για το laptop και θυμώνεις και χτυπάς το πόδι σου και λες «Δικό μου είναι. Φύγε απ’ το σπίτι μου!». Αργότερα έρχεσαι να χορέψουμε. Αγαπημένος σου χορός, το βαλς. Χορεύουμε και εσύ τραγουδάς ενώ όλοι γελάνε.

Αρρωστούλη μου σου χω πει «σ’ αγαπώ» χιλιάδες φορές. Ευχαριστώ που είσαι στη ζωή μου δεν θυμάμαι να σου έχω πει. «Σ’ ευχαριστώ» άγγελέ μου. Και ελπίζω να με συγχωρείς πότε – πότε. Που δεν είμαι η τέλεια μητέρα. Που είμαι απλά η μαμά σου.