Caruso Lara Fabien (Lucio Dalla)

Εδώ που η θάλασσα λάμπει και ο άνεμος φυσά
Πάνω στην παλιά ταράτσα μπροστά από τον κόλπο του Σορέντο
Ένας άντρας αγκαλιάζει ένα κορίτσι
αφού εκείνη έχει κλάψει
Μετά καθαρίζει το λαιμό του
Και συνεχίζει το τραγούδι...
Σ’ αγαπώ/θέλω πολύ,
μα τόσο, τόσο πολύ, ξέρεις....
Είναι μία αλυσίδα τώρα πια
Που ζεσταίνει το αίμα μέσα στις φλέβες, ξέρεις…

Εκείνος είδε τα φώτα πέρα στη θάλασσα
Σκέφτηκε τις νύχτες εκεί στην Αμερική
Αλλά δεν ήταν τίποτα παρά οι λάμπες των ψαράδων
Και το λευκός αφρός των κυμάτων σε μια πρύμνη
Ένοιωσε τον πόνο μέσα στη μουσική
Και σηκώθηκε από την ένταση του pianoforte
Αλλά όταν είδε το φεγγάρι
Να εγείρεται μέσα από ένα σύννεφο
Ο θάνατος επίσης του φάνηκε γλυκύτερος
Κοίταξε το κορίτσι μέσα στα μάτια
Εκείνα τα μάτια τόσο πράσινα όσο η θάλασσα
Τότε ξαφνικά ένα δάκρυ κύλησε
Και πίστεψε ότι πνιγόταν
Σ’ αγαπώ/θέλω πολύ,
μα τόσο, τόσο πολύ, ξέρεις...
Είναι μία αλυσίδα τώρα πια
Που ζεσταίνει το αίμα μέσα στις φλέβες, ξέρεις…

Η δύναμη της όπερας/ποίησης όπου κάθε δράμα είναι ένα ψέμμα
Με λίγο make-up και λίγη υποκριτική μπορείς να γίνεις κάποιος άλλος
Έτσι... έτσι ο καθένας γίνεται μικρός
Όπως και οι νύχτες εκεί στην Αμερική
Γυρίζεις και κοιτάς τη ζωή σου στο πέρασμα της πρύμνης
Σ’ αγαπώ/θέλω πολύ,
μα τόσο, τόσο πολύ, ξέρεις...
Είναι μία αλυσίδα τώρα πια
Που ζεσταίνει το αίμα μέσα στις φλέβες, ξέρεις…

Σ’ αγαπώ/θέλω πολύ,
μα τόσο, τόσο πολύ, ξέρεις...
Είναι μία αλυσίδα τώρα πια
Που ζεσταίνει το αίμα μέσα στις φλέβες, ξέρεις…

Μέσα στις φλέβες ξέρεις…