Έκλειψη

Θυμάμαι μια νύχτα που είχα έκλειψη σελήνης, τα όνειρά σου να παραβγαίνουν με ασημένιους μονόκερους και να χάνονται εκεί που ο ουρανός σμίγει ερωτικά με τη γη. Η άνοιξη με το ματωμένο φουστάνι κυλιόταν στα λιβάδια του χρόνου. Εσύ κοιμόσουν γαλήνιος. Έμοιαζες με έναν μικρό Θεό. Εγώ παράμερα ξαγρυπνούσα και ικέτευα για 2 σιωπές ευτυχίας.
Θυμάμαι σε έβλεπα να χαμογελάς και ένιωθα τόσο μικρή στην απεραντοσύνη της αγάπης, όπως το πρώτο φιλί που ξεχάστηκε και τώρα το σκορπάει ο άνεμος στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Κάποιο πλανεμένο εγώ αιμορραγούσε στα χείλη σου γεμίζοντας κίτρινα τριαντάφυλλα το δωμάτιο. Σκόρπιες λέξεις είχαν παγιδεύσει τα χάδια και τα έκαιγαν ένα-ένα όμοια με φωτοβολίδες. Και ‘συ κοιμόσουν. Και ‘γω ξαγρυπνούσα.
Θυμάμαι κάποτε σε ρώτησα αν θυμόσουν εκείνη τη νύχτα που είχε έκλειψη σελήνης.
«Δεν είχε έκλειψη σελήνης, μα έκλειψη καρδιάς» μου είπες πικραμένος και έφυγες.
Και ‘γω κοιμάμαι.
Και ‘ συ ξαγρυπνάς.