Χορεύω μ’ ένα ποτήρι κόκκινο κρασί και ένα τσιγάρο στο χέρι. Σάββατο απόγευμα και όλοι φευγάτοι. Η μουσική καβαλιέρος και το πάρτι τώρα ξεκινά. Οι γοφοί ακολουθούν το ρυθμό, το κορμί ακολουθεί σε κάλεσμα ερωτικό.
Δεν προβάρεται το θέλω, δεν κόβεται σε πατρόν η αγάπη. Απόψε δεν ξαπλώνω στο κρεβάτι σου Προκρούστη. Δεν θα πετσοκόψεις το είναι μου, δεν θα τεντώσεις τη σιωπή μου.
Χορεύω τη μουσική που μ’ αρέσει, τη μουσική που είμαι κάτι άτιμες στιγμές σαν και αυτή. Χωρίς ρούχα περιττά, δίχως ξένους στην γιορτή μου, γεννάω με μάτια που λάμπουν τον ιδρώτα μου.
Τι κάθεσαι και κοιτάς; Δυνάμωσε τη μουσική και χόρεψε μαζί μου. Δεν βαρέθηκες ακόμα τόσες πεθαμένες λέξεις; Κοίτα τα βήματα, πάνε κάπως έτσι… Πάμε!!!
2 σχόλια:
οι πεθαμένες λέξεις, μερικές φορές κρύβουν πολύ ζωή μέσα τους...
να τις φοβάσαι τις πεθαμένες λέξεις.
πληγώνουν και πονάνε!
οι λέξεις ιχνηλατούν τις πληγές μας και εκείνες με τη σειρά τους τη μνήμη μας... αυτό που ήμασταν, είμαστε και ίσως να μην τολμήσουμε να γίνουμε ποτέ
Δημοσίευση σχολίου