Σας αρέσει ο Bach;

Κάθομαι στο αρμόνιο. Άσπρα και μαύρα πλήκτρα. Όπως και να τα ταιριάξεις, συγχορδίες, αρπέζ, μελωδίες πάντα υπάρχουν αυτά τα άσπρα και τα μαύρα πλήκτρα. Εκτός από τις παύσεις. Μα τα πλήκτρα παραμένουν εκεί. Ακόμα και στη σιωπή. Βγάζω ένα κέρμα από την τσέπη μου. Το στριφογυρίζω και το αφήνω να διαλέξει εκείνο, δίπλα στις παρτιτούρες. Κορώνα ή γράμματα. Πάντα κάποιος χάνει. Πάντα κάποιος κερδίζει.
Bach. Με τα pendals και το πόδι να ρυθμίζει την ένταση. Ποτέ δεν μου άρεσε ιδιαίτερα η κλασσική μουσική αλλά ο Bach πάντα ήταν δικός μου. Ένοιωθα τις μελωδίες μου και τις έκανα δικές μου ταχύτατα. Μισούσα τον Chzerny και τις κλίμακες. Η τιμωρία μου ήταν να πηγαίνω στο πιάνο και να παίζω κλίμακες με τις ώρες μέχρι που τα χέρια μου πονούσαν και δεν άντεχα άλλο. Πειθαρχία, πρόγραμμα, ρυθμός και εξάσκηση. Κάθε μέρα στρατιώτης. 5 το πρωί εγερτήριο και εξάσκηση. Με το ρολόι. Σαν φαντάρος στη σκοπιά.
Κάποια στιγμή την σιχάθηκα. Ασφυκτιούσα στο δήθεν. Δεν ήμουν και κανένα εξαιρετικό ταλέντο εδώ που τα λέμε. Λίγο πριν το πτυχίο τα παράτησα. Ή θα του αφοσιωθείς πλήρως ή σήκω φύγε, μου είπαν. Σε μια σκέψη γεμάτη από άσπρα και μαύρα πλήκτρα δεν χωρούσε ο εγωισμός. «Το κάνω για μένα. Δεν θα γίνω μουσικός ποτέ». Έφυγα, τα παράτησα. Αρμόνιο, πιάνο, ακορντεόν πήγαν σε μία άκρη. Τα βιβλία και οι παρτιτούρες κρύφτηκαν στο πιο απόμερο κομμάτι της βιβλιοθήκης.
Αλλά απόψε μου λείπει ο Bach. O τρόπος που ταίριαζε το άσπρο και το μαύρο. Ο τρόπος που ζητούσε ολόκληρο το κορμί σου για να τον ζήσεις. Ο χορός πάνω στο σκαμπό. Στην αρχή έλεγα τώρα θα φύγω από το ρυθμό, τώρα θα πέσω. Αν και ατσούμπαλη φύση και θέση, δεν έπεσα ποτέ.
Ένα πιάνο είναι πολύ φτωχό για να βγάλει μόνο του το μεγαλείο του Bach.
Σε ένα γκρίζο παρόν επιστρέφω στον Bach. Τότε που πίστευα ότι θα κατακτήσω τον κόσμο. Τότε που πίστευα ότι θα ‘ρθεις. Μα άργησες και ίσως να μην έρθεις ποτέ. Ίσως να μην έμαθες για τον Bach. Ίσως να μην άξιζε τον κόπο και απλά προσπέρασες βιαστικά.
Πού στην ευχή τον θυμήθηκα απόψε; Αυτό είναι το αγαπημένο μου κομμάτι. Ήταν για την επόμενη χρονιά αλλά επειδή είχα ξεκοκαλίσει την ύλη, μου το έδωσε για να μου σπάσει τον τσαμπουκά ότι δεν θα το έβγαζα. Το έβγαλα. Με κόψανε. Άλλαξα ωδείο. Έδωσα κατατακτήριες για πιάνο γιατί δεν είχαν αρμόνιο στο επίπεδό μου. Τους σιχάθηκα και εκεί και τελικά τα παράτησα. Μα μου έμεινε το αρμόνιο και ο Bach. O τελευταίος μου Bach…